Fálkinn - 16.01.1959, Síða 4

4
FÁLKINN
Fáar konur hafa upplifaö jafn mörg ævintýr og Michaela
Denis. Hún hefir ferðast um flest lönd veraldar meö manninum
sínum, Ijósmyndaranum Armand Denis, en Afríka heillaöi hana
mest. Þar lék hún í kvikmyndum, dansaöi særingadansa við
blámennina og tamdi villidýr.
HJÁ VILLIFÍLUM
í AFRÍKU
Michaela Denis með afríkanskan kunningja.
Á FÍLAVEIÐUM.
Við vorum á leið til Uganda, mað-
urinn minn og ég, til að kvikmynda
fíla. Báðumegin slóðans sem við ók-
um var fimm metra hátt blöðkugresi.
Við námum staðar og ég óð inn i
grasið. — Farðu varlega. kallaði
Armand, þú getur orðið undir fíl áð-
ur en þú veist af. Og í sömu and-
ránni kom ég auga á hópinn. Hundr-
uð fíla komu brokkandi milli trjánna
niður að ánni. Sumir néru sér upp
að trjábolunum. Ég titraði af eftir-
væntingu.
Við Armand urðum bæði jafnfegin
þegar við rákumst á þessi dýr í þeirra
eigin heimkynnum. Nú klifruðum við
upp i hátt tré og gerðum okkur þar
pall uppi í krónunni. Þangað flutt
um við værðarvoðir, mat, flösku með
sjóðheitu kaffi og ljósmyndavél. Fil-
arnir eru ekki vanir að líta upp nema
þeir heyri liljóð ofan að. Þess vegna
urðum við að hafa hægt um okkur, ef
okkur átti að takast það sem við ætl-
uðum að gera.
— Já, hér sitjum við í lijarta Afríku,
hvíslaði Armand, — innan um grimm-
ustu villidýr heiinsins, og samt eru
þau öll hrædd við manninn! Manstu
eftir baviönunum?
Jú, ég gat ekki gleymt þeim. Við
sáum bavíanahjón einu sinni, í ásta-
leik innan um nashyrningahóp.
— Ég man ljónin og antílópurnar
lika, sagði ég.
Venjulega eru antílópur lafhrædd-
a- við ijón, en samt sáum við einu
sinni antilópur, sem höfðu lagst fyr
ir skammt frá Ijónum. Konungur
dýranna lét sem liann sæi alls ekki
antilópurnar, en lá rólegur og mókti.
Hvers vegna? Af þvi að liann var ný-
búinn að éta sig saddan. Ljónin drepa
ekki skepnur að gamni sinu, heldur
til að seðja hungur. En þú munt aldrei
upptifa að antílópur þori að koma
nærri manneskju. Þá er minni hætta
að koma nærri ljóni !
Við tókum okkur blund við og við
en vorum jafnframt á verði og tókum
eftir fuglagarginu, rokunum í fílun-
um og öskri tjónanna, sem voru að
leita sér að bráð. Næturmyrkrið tivarf
smámsaman í óvirkilegum draumi og
loks reis dagurinn tær og fölur og
varpaði gljáa á mórauðan gorminn í
ánni. Og nú kom fílahópurinn aftur
til þess að þvo sér í ánni.
— Nú vorum við heppin, hvislaði
Armand. — Komdu með myndavélina!
Mæðurnar og ungarnir slokuðu í
■sig vatni. Ungarnir liöfðu lært að
fylla trjónuna með vatni og sprauta
þvi yfir skrokkinn á sér. En þeim
þótti meira gaman að vaða út í og
velta sér í Ieðjunni — þangað til
mæðurnar komu og ráku þá uppúr
aftur. Meðan á þessu stóð skipuðu
karldýrin sér í hring kringum þau,
til varnar gegn væntanlegum óvinum.
Við vorum svo hugfangin af þess-
ari dásamlegu sýn og svo sólgin i
að fá góðar myndir, að við tókum
alls ekki eftir að stór fill hafði dregið
sig út úr hópnum og kom brokkandi
að trénu okkar.
Allt i einu fór pallurinn okkar að
liristast. Ég greip i handlegginn á
Armand og leit niður. Og nú sá ég
að fíllinn var farinn að stanga trjá-
stofninn.
Hitaflaskan var að vella út af. Ég
nóði í hana á síðustu stundu. Mér
lá við að hljóða, en hljóðið kafnaði
í kokinu á mér. Það hefði getað haft
hættulegar afleiðingar ef fíllinn hefði
heyrt í mér. Armand hélt áfram að
kvikmynda. Við krepptum tærnar um
greinarnar i pallinum og vonuðum
það besta.
En ég óttaðist það versta. Ef fíll-
inn fengi nasasjón af okkur eða
heyrði minnsta hljóð að ofan, gat
hann velt trénu um koll og troðið
okkur til bana eða slegið okkur við
með rananum.
Það brakaði iskyggilega i trénu.
Pallurinn hristist ægilega. Við Arm-
and horfðumst í augu. Þetta gat ekki
farið vel.
En nú var fíllinn loksins búinn að
klóra sér og labbaði á burt. Þegar
hann var kominn til hópsins síns
aftur hvíslaði Armand: — Leitt að
enginn skyldi geta tekið mynd af
okkur áðan. Það hefði verið matur
fyrir kvikmyndagestina!
HÆTTULEG STUND.
Daginn eftir fundum við okkur nýj-
an felustað inni *i kjarri. Við vorum
ekki vel varin þarna, en treystum á
það, að fílarnir sjá illa.
Ég notaði gamla villimannaaðferð
til að sjá hreyfinguna á loftinu: Kasti
maður litlu laufblaði upp í loftið og
það berst i áttina til fílanna, leggur
lyktina af þér lika í sömu átt. En lauf-
in komu til baka á móti okkur, svo
að við vorum örugg, að minnsta kosti
um sinn.
Nú horfðum við á nýtt morgunbað
og það var gaman að sjá hvernig
ungarnir skemmtu sér og hoppuðu.
Allt i einu sá ég digran gráan haus
koma uppfyrir árbakkann, innan við
fimmtán metra frá mér. Ég prófaði
lofthreyfinguna aftur og nú barst
laufið í áttina til filanna. Áttin hafði
breytst, eins og hún gerir oft þegar
hitinn er mestur. Og nú rak einn
fíllinn upp ranann. Hann liafði orðið
var við okkur!
Nú voru góð ráð dýr. Fíllinn kom
nær, nam staðar, sperrti eyrun fram.
Raninn tókst á loft aftur, eins og
sjónpípa á kafbáti. Svo fór hann að
tvístíga — það var merki um árás.
— Svona! sagði Armand, sleppti
myndavélinni og hljóp.
Við hlupum til hliðar, þangað sem
kjarrið var enn þéttara. Og i sömu
svifum kom fíllinn. Jörðin skalf undir
okkur. Við gerðum okkur ekki grein
fyrir hvað verða mundi. En við viss-
um að óður fíllinn liafði fundið lykt-
ina af okkur, og nú stappaði liann i
kjarrinu, þar sem við liöfðum verið.
Við höfðum skilið eftir myndavélina
og mataröskjurnar. Verst með mynda-
vélina. •
Við láum flöt í kjarrinu og biðum
og hlustuðum. Eftir dálitla stund
heyrðum við rymja í fílnum, hann
var að kalla á félaga sína úr baðinu.
Og innan skamms hélt allur hópurinn
af stað, og gengu karldýrin eins og
verðir í báðum fylkingarörmum. Við
sáum liópinn hverfa inn á milli
trjánna og grípa grasflygsur við og
við.
Þegar þeir voru horfnir fórum við
atfur í fyrri felustaðinn. Sem betur
fór var ljósmyndavélin óskemmd, en
mataröskjurnar voru eins og vega-
valtari hefði farið yfir þær.
Fílar gera ekki nærri alltaf árás
til að drepa. Oft láta þeir undan siga
á síðustu stundu. En baíði menn og
skepnur, sem að eðlisfari eru gæf og
friðsamleg geta orðið gripin æði ef
þau verða hrædd. Að minni hyggju
er árás frá filum líkust þvi er maður
Hættulegasta augnablikið í ljósmyndaferð Michaelu og Armands Denis.