Fálkinn - 16.01.1959, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
býst til varnar með kreppta tinefana.
ViS Armand liöfum oft lagt okkur
í lifshættu vegna þessarar skoðunar
minnar. Við höfum aldrei vopn með
okkur. Við látum skeika á sköpuðu i
staðinn fyrir að drepa.
ÓVÆNTIR SAMFUNDIR.
Eftir þetta ævintýri fórum við í
nýjan leiðangur til að taka myndir
af vísundum og fílum. Nú höfðu tveir
ungir menn slegist i hópinn, Brian
Dowling og Godfrey Hopkins. Allt
varð varhugaverðara þegar hópurinn
var orðinn svona stór. Þess vegna
fengum við tvo kunningja okkar —
Bill Pridham og Temple-Perkins —
með okkur, sem vopnaða varðmenn,
en skipuðum þeim að skjóta ekki fyrr
en í siðustu lög.
Við rákumst bráðlega á fíla aftur
og nú voru teknar myndir af Armand
og mér með fíla á bak við, aðeins
8—10 metra frá. Stórt karldýr fann
lyktina af okkur og sneri sér að oklc-
ur, svo að við fengum nærmynd af
risanum í allri sinni dýrð. Þarna stóð
hann um stund með sperrt eyrun og
Iiorfði á okkur og vaggaði sér til og
frá. Svo tók hann undir sig stökk, og
lijartað hoppaði í mér. En áður en
hann kom alveg að okkur hljóp hann
útundan sér. Myndin sem við tókum
þá sýndi að ég liafði haft rétta slcoðun
fílunum, að minnsta kosti í það
skiptið.
Á eftir fórum við með bát nokkra
kílómetra uppeftir ánni. Síðan ætl-
uðum við að elta fílana gangandi. Það
reyndist erfiðara en við höfðum
haldið, því að fílarnir eru skref-
drjúgir.
Níu fílar voru í þessum hóp, sem
við voruin að elta, og mikill hiti var
þennan dag. Armand átti erfiðast þvi
að hann varð að bera þunga kvik-
myndavélina og þrifótinn undan
henni. Mér líður i rauninni ágætlega
í hitunum i Afriku og finnst þægilegt
að láta sólina baka mig. Við gengum
langar leiðir gegnum fílagvas, kjarr og
runna. Hættulegast er að ganga í háa
grasinu. Filarnir eru lagnir á að
íela sig og hreyfa sig alveg hljóðlaust.
Þegar fuglarnir sungu og önnur dýr
lélu til sin heyra, var mjög erfitt að
heyra til fílanna.
— Nú erum við iíklega farin að
villast, sagði ég allt i einu.
— Það held ég varla, sagði Armand.
— Við rekumst vonandi á hina niðri
við ána eftir dálitla stund.
Ég stalck upp á að ég færi að leita
að samferðamönnunum en að liann
hugsaði um myndavélina á meðan.
— Þá það, sagði liann, —- en farðu
nú gætilega.
Ég liélt af stað, liljóp við fót upp
með ánni og var í essinu mínu. Þetta
var sú Afrika sem mér þótti vænt
um — þessi ósnortna jörð með ó-
snortnum gróðri — heimkynni villi-
dýranna, sem mér þótti svo vænt um.
Ég þrammaði áfram og var ósegjan-
lega ánægð. Lifsnærandi hitinn
streymdi frá bláum liimni.
Allt í einu sá ég eitthvað digurt
og grátt fyrir framan mig, sem lok-
aði veginum. Ég var rétt að segja að
rekast á það þegar ég sá að það var
rassinn á stórum ííl.
Ég snarstansaði og starði eins og
ég væri fjötruð. Nei, það var ekki
um að villast. Þarna, ekki meira en
metra frá mér gnæfði fillinn við loft.
Þótt skrítið væri varð ég ekki vitund
hrædd. Það eina sem ég tók eftir voru
djúpu fellingarnar i húðinni á fílnum,
það liékk í pokunum niður lappirnar
á skepnunni eins og illa pressaðar
brækur á karlmanni.
Ósjálfrátt lagðist ég á hnén
og skreið sem fljótast inn í sefgresið.
Þegar ég hélt að leiðin væri orðin op-
in aftur rétti ég úr mér og hljóp sem
fljótast á burt.
Skömmu siðar frétti ég að innfædd
kona hefði verið drepin undir mjög
likum kringumstæðum. Hún kom
gangandi með þunga byrði á bakinu
og var á leið lieim í þorpið sitt. Hún
gekk álút og án þess að vita af þvi
lenti hún undir rananum á fíl. Fíllinn
vafði rananum um hálsinn á henni og
kyrkti hana. Hann hefir orðið hrædd-
ur. Niðurlag í næsta blaði.
BLÓÐSUGUR.
Bóndi einn á Lúneborgarheiði kom
inn i lyfjabúð og ætlaði að kaupa sér
nokkrar blóðsugur, en þær voru í
gamla daga notaðar sem húsráð gegn
of háum blóðþrýstingi. Lyfsalinn
liristi höfuðið. Því miður voru engar
blóðsugur til, en liann ætlaði að
skrifa lieimilisfang handa bóndanum,
jiar sem hann gæti vafalaust fengið
nóg af blóðsugum. Og svo fékk hann
bóndanum pappírsblað og lét bónd-
an fara með það. En bóndinn leitaði
uppi heimilisfangið, og reyndist það
vera næsta skattstofa. Skattsijórinn
varð svo reiður að hann stefndi lyf-
salanum og var liann dæmdur í 20
marka sekt. — En lyfsalinn seldi
blaði söguna fyrir 30 mörk og borgaði
20 af upphæðinni i sektina. Nú hefir
hann skrifað skattstofunni og spurt
hve mikinn skatt hann eigi að borga
af þeim 10 mörkum, sem afgangs urðu,
— en ekki fengið svar.
—O—
1AÐURIM, SEM samdi „Stars ond Stripes iorever"
36.
1). — Hvers vegna viltu endilega verða bakari, strákur?
spurði Antonio Sousa John Philip son sinn, — þú, sem hefir svo
góða tónlistargáfu! Og stráksi lét undan. Hann fór úr bakaríinu
og innritaðist i tónlistarskólann i Washington D. C. Þar tók hann
skjótum framförum og gat bráðlega leikið á alls konar hljóðfæri.
Von bráðar fékk hann starf í leikhús-hljómsveit. Og siðar fór
hann i ei)ja hljómsveit ameríska flotans.
2—3). í apríl 1880 efndi blaðið „Wasliington Post“ til sam-
keppni um mars, sem leikinn skyldi á hátið skólabarna á Smith-
field Field. Þar fékk Sousa tækifærið. Hann samdi marsinn handa
„Washington Post“ á einum degi, og 15. júni stjórnaði liann lag-
inu í viðurvist 30 þúsund áheyrenda. Hundruð skólastráka höfðu
klifrað upp i trén i kring og þegar lagið hafði verið leikið ætlaði
lófaklappið aldrei að enda. Sousa var orðinn frægur á svipstundu.
4—5). Árið 1893 stjórnaði Sousa mörg þúsund manna hljóm-
sveit á heimssýningunni i Chicago. Og siðan fór hann i hljóm-
leikaferð viða um heim með hina frægu hljómsveit sína „Sousa
Band“. Hann samdi hvern marsinn öðrum betri, en hámarkinu
náði hann með „Stars and Stripes Forever". Þetta lag samdi
hann um borð i skipinu „Teutonic“ á leiðinni frá Napoli til
New York. Það var öldufallið kringum skipið, sém gaf honum
innblásturinn að ýmsum köflum þessa lags. Árið 1898 lenti Banda-
ríkjunum í stríði við Spánverja á Cuba, og sumir sagnfræðingar
halda þvi fram að það hafi verið hin fjörgandi hergönguljóð
Sousa, sem gáfu Bandaríkjunum sigurinn.
0). Þegar Sousa dó árið 1932 hafði hann haft 300.000 dollara
tekjur af „Stars and Stripes“. Ilann var grafinn i þingliúsgraf-
reitnum i Washington D. C. Við gröf hans talaði flotamálaráð-
herrann, sem sagði meðal annars: — John Philip Sousa var ekki
aðeins marsa-kóngur veraldarinnar, en líka frægastur samtíðar-
manna sinna i tónlist. Um allan heim heyrast lög hans leikin
og öll veröldin kannast við nafn lians.