Fálkinn - 16.01.1959, Síða 6

6
FÁLKINN
HVER ER HUN
Ttlarilyn Ttlonroe?
„KONAN MIN ER UTI
AÐ LEIKA SÉR.“
ÞaS kom brátt á daginn að lijóna-
band Marilyn og Jim Dougherty var
engin sæla. Jim langaði að eignast
barn, en Norma fékk krampagrát. Hún
gat ekki hugsað til þess að eignast
króa, sem kannske lenti i sömu for-
dæmingunni og hún. Jim spilaði á spil
en konan lians var á hlaupum úti á
götu, að leika sér við „hina krakk-
ana“. Henni leið illa, því að nú þurfti
]iún að skúra gólf og þvo jivott og
gera allt, sem Jim sagði henni. Hann
var líka talsvert kröfuharður við
hana, og kunni því illa að strákarnir
blístruðu eftir lienni á götunni. Hún
kallaði liann „pabba“ —' ekki aðeins
sem gæiunafn heldur til að bæta sér
upp, að hún hafði aldrei átt neinn
pabba.
Ungu hjónin höfðu enn jafn lítið
að tala saman um, og þau höfðu haft
fyrsta kvöldið. Jim gekk blátt áfram
að þvi vísu, að konan væri hamingju-
söm yfir að vera laus við barnaheim-
ilið. Og unga konan sætti sig mögl-
unarlaust við allt. Þangað til að Jim
kom lieim eitt kvöldið og luin lá í
rúminu eins og dauð manneskja. Hún
hafði tekið svefnskammta. Ilún var
flutt í sjúkrahúsið í skyndi og dælt
upp úr henni, og-von liráðar náði hún
sér aftur. Jim var nærgætnari við
hana eftir þetta, en samt létti henni
þegar hann var kvaddur í vinnu á
kaupflotanum ög sendur til Shanghai,
1944.
Móðir Jims tók tengdadótturina að
sér og útvegaði lienni starf við að
lakka dúka í fallhlífagérðinni, sem
Jim hafði unnið í. Þar stóð Ijóshærða,
18 ára frúin í bláum samfestingi og
hlakkaði til að geta livílt sig i næði
heima á kvöldin.
— Hæ! Lítið þér snöggvast hingað.
Frú Dougherty leit hissa við og
sá ungan hermann með myndavél.
— Nei. Stop. kallaði Norma í vand-
ræðum. — Ekki í þessum samfestingi!
— Jú, einmitt! Ég heiti David Con-
over, og við erum að taka sannsögu-
kvikmyndir.
Norma Jean góndi á hann með op-
inn munninn og brosti.
— Einu sinni enn! Ágætt! Fyrir-
tak! sagði myndadátinn.
Norma Jean var kvikmynduð frá
öllum hliðum, þar sem hún stóð við
kinnu sína og varð ailtaf að vera að
brosa með opinn munninn og líta
upp. Og hermaðurinn gat ekki gleymt
þessari stúlku. Ilann talaði við einn
verkstjórann og fékk leyfi hans til
að hún yrði á myndum úr öðrum
deildum verksmiðjunnar lika. Norma
.Tean tók jiessu eins og hverju öðru
gamni, og það lá við að henni leiddist
þegar allt var um götur gert og David
Conover kvaddi liana.
Þegar hann framkallaði myndina
síðar, urðu kunningjar hans hrifnir
af þessari yndislegu stúlku. Maður
frá Eastman-Kodak varð meira að
scgja svo lirifinn að hann vildi fyrir
hvern mun fá heimilisfangið hennar.
En David Conover hafði annað í iiuga
og jiagði.
„YNDISÞOKKASKÓLINN“.
Stríðinu var ekki fyrr lokið en
Conover heimsótti fyrirmyndina sína,
Normu Jean Dougherty, og spurði
liana hvort hún vildi ekki hætta i
verksmiðjunni og vinna heldur lijá
sér við ljósmyndir. Hann hafði fjölda
pantana á auglýsingamyndum og for-
síðum lianda myndablöðum, og sagð-
ist fús til að borga lienni 5 döllara
um tímann.
Norma heyrði aðeins upphæðina
og gleymdi öllu öðru. Fyrst hélt hún
2. grein.
að sér hefði misheyrst, en svo sann-
færðist hún um að undrið hafði gerst.
Conover afmyndaði Tiana í álls konar
stellingum og búningum — með strá-
hatt, í baðskýlu, um borð í lúxusskipi,
sem þúsmóður við þvottavaskinn, sem
sáþuauglýsingu, sem brúði í alls kon-
ar brúðarkjólum. Honum datt alltaf
nýtt og nýtt í hug. Og mynd af N'ormu
kom á forsiðu fimm stórra vikublaða
á einum mánuði.
Norma Jean fékk lika bein tilboð
frá ýmsum stóru firmunum. Hún kall-
aði sig ýmist Jean Norman eða Norma
Jensen, alveg eins og húsbændtinum
þóknaðist. Aldrei bafði henni liðið
eins vel og núna. Og aldrei liafði hún
átt jafn marga dollara í töskunni.
Conover útvegaði henni ódýrt her-
bergi í Studio-klúbbnum, sem var
stúlknaheimavist. Það var kvenfélag,
sem rak þessa stofnun, og Teigjend-
urnir voru háðir ströngum lífsregl-
um.
Nú lék allt í lyndi hjá Marilyn og
liana fór að dreyma um frægð og
auð. Hún hafði aðeins eitt takmark:
að verða mikil leikkona. Conover
kynnti hana forstöðukonu „Blue Book
Scliool of Charm and Modelling“.
Þessi kona, Emmeline Snively hafði
breytt mörgum fuglahræðum í ágætar
fyrirmyndir. Hún athugaði vendilega
nýju lærimeyna og hugsaði með sér:
Mikil fyrirhöfn. miklir möguleikar!
Miss Snively bleikti hárið á henni,
gerði rödd hennar dýpri og vandi
hana af að hlæja liátt: og gjallandi.
Norma Jean varð líka að læra að
ganga eins og manneskja. Hún hafði
ferlega ljótt göngulag. Öklarnir voru
veikir, og hún var alltaf að snúast
um ökla. En miss Snively gáfst ekki
upp.
Einn sumardag 1946 hringdi síminn.
Norma átti von á vinnu bjá Ijósmynd-
ara og hljóp til og svaraði.
— Sæl vertu, var kallað í landsím-
anum.
— S’æll, David.
— Þetta er ekki David, þetta er Jim!
— Jim!
— Hver skollinn gengur að þér,
stelpan mín? Hvers vegna segirðu
ekki neitt? Þú talar svo letilega að
maður verður syfjaður af að hlusta
á þig!
— Ég verð að tala svona liægt. Það
er eitt af því, sem ég er að læra.
— Hvað segirðu?
— Jim, væri ekki betra að þú kæmir
bingað og talaðir við mig?
— Ilvað gengur að þér? Ég veit
ekki betur en við séum gift!
Jim liáseti var kominn aftur frá
Shangiiai, en margt hafði breytst með-
an hann var að heiman. Og hann
trúði ekki sínum eigin augum, er kon-
an hans birtist allt í einu heima í
stofunni lijá lionum. Alókunnug, fög-
ur og prúðbúin dama kom inn. Hann
sór að hann mundi alls ekki hafa
þekkt hana þótt hann hefði mætt
henni á götu. Var þetta hún mjóa og
slettingslega Norma Jean, vanrækta
tökubarnið, scm hafði svo gaman af
að vera í boltaleik.
Þau höfðu aldrei liaft mikið að
sem liún liafði heyrt mikið talað um.
Hann var fyrrverandi leikari, en eftir
tveggja ára herþjónustu hafði liann
slitnað úr öllum tengslum við leik-
húsin, en hafði verið ráðinn Ieikara-
efna-snuðrari hjá 20th Gentury Fox.
Eiginlega hét liann Ben Lyon, en eftir
að hann fékk þessa mikilsverðu stöðu,
var liann aldrei kallaður annað en
Big Ben. Mörg þúsund ungra manna
og kvenna l'itu á hann sem lykilinn
að gulli og grænum skógum. Ef Big
Ben kinkaði kolli þá var leiðip til
stjarnanna opin þeim, sem hann var
að tala við. Hann útvegaði söðulinn,
svo várð viðkomandi sjálfur að sjá
um að detta ekki af baki. Norma Jean
var sannfærð um að bún niundi sigra,-
ef hún fengi að sjá hann. En hvernig
átti hún að fá að sjá liann?
Aðferðin var alltaf sú sama: Urn-
sækjandinn varð að senda skriflega
beiðni um áheyrn, senda æviágrip
sitt, menntun, og helst láta ljósmynd
fylgja. Þá fyrst svaraði Big Ben. Svar
hans var aðgöngumiði að hinni vörðu
girðingu kringum stórliúsið mikla. En
án aðgöngumiða komust ekki aðrir
inn en þeir, sem sátu í bíl hjá Clark
Gable eða Bette Davies.
Norma skrifaði ekki. Hún ætlaði
að sigra virkið með skyndiáhlaupi.
Hún fór í fallegasta bómullarkjólinn
sinn, með sterklituðum blómum, og
trítlaði — eins og liún liafði lært í

Það var ofur eðlilegt, að maðurinn, sem fyrst uppgötVaði Marilyn, reyndi
að halda því leyndu. Hann sá að þetta var gullnáma.
tala saman um. En aldrei liöfðu þau
verið jafn þögul og þau voru nú.
Morguninn eftir skrifaði Jim hjóna-
skilnaðarbeiðnina og 2. okt. 1946 voru
þau skilin. í dag er Jim lögregluþjónn
i San Fernando, vel giftur og þriggja
barna faðir. Hann hristir hausinn
hvenær sem liann sér auglýsinga-
myndir af fyrri konunni sinni og les
allt skjallið um hana.
GÓÐUR FENGUR.
Norma Jean vann áfrani, ólm af
framagirnd. Hún vildi verða kvik-
myndadís, og lnin lærði að syngja,
dansa og tala. En enginn virtist taka
eftir henni, þó að hún ætti heima
steinsnar frá öllum voldugustu
kvikmyndakóngunum og starfaði
sem ljósmyndafyrirmynd. Vinstúlkur
hennar, sem fengu atvinnu sem stat-
istar, vöruðu sig á að láta þessa fal-
legu stúlku koma með sér á kvik-
mynudastöðvarnar. Einn daginn af-
réð Norme Jean að leita „Big Ben“
uppi og tala við hann, það var maður,
„yndisþokkaskólanum" — til dyra-
varðarins hjá 20th Century Fox. Ilún
brosti svo fallega til hans, að hún
hefði-. komist inn í Hvita húsið á þvi
brosi. Dyravörðurinn brosti á móti.
Og iiú gerðist kraftáverkið: Hann
hleýpti ungu stúlkunni inn i hið allra
helgasta, án þess að spyrja hana einu
orði um erindið. Þessi stórsigur er
engin lygi. Dyravörðurinn er lifandi
ennþá, og ef hann fær vikskilding
segir haiin söguna af því live frökk
Norma Jean var, Síðan ensku krúnu-
gimsteínunum var stolið úr Tower.
vitá menn ekki uin aðra meiri hiræfni.
HÚN ER SVO GEÐSLEG!
Big Ben liefir ekki heldur gleymt
stærsta augnablikinu í allri snuðrara-
starfsemi sinni, og enn segir liann
frá þessu með lirifningu, livenær sem
hann er spurður um það. Ritarinn
kom inn til lians og sagði hálf vand-
ræðalega: — Það er stúlka hérna
frammi, sem langar til að tala við
yður.