Fálkinn - 16.01.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
S8SS8ÍS2Í SfcS FRAMHALDSSAGA
ÁSTIR í feluleik
8.
FRAMHALDSSAGA
( * -----------------------------—-----^
Elisabeth starði út á sjóinn. Hún var kvíð-
in og óróleg. Hún hafði búist við að sir Henry
kæmi heim í vikulokin, og þessi frestun leiddi
af sér nýjan vanda. Amy mundi óefað krefjast
þess að þær héldu leiknum áfram, en Elisa-
beth vildi helst hætta honum sem allra fyrst.
Hann lagði lófann í hönd hennar í gras-
inu. — Þér megið ekki vera kvíðin, sagði
hann. — Þessir eyjaskeggjar draga alltaf allt
á langinn með alls konar seremoníum, og
sir Henry gat ekki afþakkað boðið um að
vera viðstaddur krýningu nýja rajans ...
Krýningin stendur eiginlega tíu daga og lík-
lega hundleiðist honum biðin, en -hann verð-
ur að þrauka — og þess vegna verðið þið að
þrauka líka þangað til hann kemur. Það er
leitt, en það er enginn voði.
Hún dró höndina að sér og sagði þyrkings-
lega. — Það var hugulsemi af yður að koma
hingað til að segja mér þetta, hr. Stanville.
— Finnst yður ekki kominn tími til að kalla
mig Julian? spurði hann með ertandi hreim
í röddinni. — Vinstúlka yðar gerir það — og
faðir yðar líka.
Hún brosti dauflega til hans. — Ef ég gerði
það þá munduð þér kalla mig Amy, og það
mundi ég ekki kunna við.
— Er það ekki dálítið skrítið — af ungri
nútímastúlku? spurði hann hvasst.
— Nei, ég meinti það ekki þannig. Hún tók
málhvíld og spurði svo: — Finnst yður nafnið
„Amy“ hæfa mér vel?
— Nei, sagði hann varfærinn. — En ef
það er nógu gott handa honum föður yðar,
ætti það að vera nógu gott handa mér. Nafnið
skiptir svo litlu máli.
Ónei, ekki er það nú alltaf, hugsaði hún
með sér í beiskju. Svo spurði hún glaðlega:
— Amy Penlan — hvers konar manneskja
hélduð þér eiginlega að hún væri?
Hann hló stutt. — Ég hafði dálitla vísbend-
ingu um það fyrirfram. En ég fullvissa yður
um, að ég varð ekki fyrir neinum vonbrigðum.
Hún hætti sér enn lengra með varkárni: —
Setjum svo að ég hefði verið eins og ... eins
og til dæmis Elisabeth?
Hann brosti eins og áður. — Mér fellur
ágætlega við hana, sagði hann. — Við pip-
arsveinarnir erum að sljóvgast hérna í út-
legðinni en hún gerir sitt til að vekja okkur
af dvala. Það er kostur við hana að hún er
svo gerólík kvenfólkinu, sem við höfum
mest af að segja hérna.
Það var auðfundið að hann vildi ekki gera
neinn samanburð á þeim. Og nú fór hana
aftur að gruna að hann hafði séð gegnum
svikin og mundi afhjúpa þær þá og þegar.
Samt þóttist hún viss um að hann mundi
minnast krókalaust á þetta, ef hann hefði
nokkurn grun. Og hann mundi alls ekki reyna
að leyna fyrirlitningu sinni á henni.
Hann spurði allt í einu: — Hittuð þér Gil-
mering í morgun?
— Já, svaraði hún. —Við heilsuðumst.
— Þér minntust ekki einu orði á að þér
þekktuð hann frá fyrri tíð þegar við vorum
að tala um hann hérna á dögunum.
— Ég ... hafði gleymt því.
— Jæja. Röddin var storkandi. — Að því
er mér skildist á samtalinu sem ég átti við
hann í morgun, voruð þið góðir kunningjar
fyrir einu ári — talsvert góðir kunningjar.
Það er helst að sjá að ég hafi gert mér hærri
hugmyndir um hann en hann átti skilið. Eftir-
sókn hans í þessa stöðu, sem aðjútant sir
Henrys á rót sína að rekja til tilfinninga hans
í yðar garð, en stafar alls ekki af löngun til
að fá æðri stöðu.
Elisabeth vissi fátt um Peter Gilmering,
en hún þóttist hafa orðið þess áskynja um
morguninn að hann væri gáfaður og vinnu-
samur. — Það er ekkert út á Peter að setja,
sagði hún stutt. — Hann mun standa vel í
stöðu sinni.
— Já, honum er það líka hollast, sagði
Julian. — Við höfum ekkert við silakeppi
að gera í stjórn Tuncaeyjanna. Hann stóð
upp, fór í jakkann og rétti henni höndina. —
Ég verð að fara. Eg á von á skilaboðum á
skrifstofuna.
HEIMBOÐ.
Þau voru komin inn í garðinn og gengu
stíg milli skuggsælla trjáa er hann spurði:
— Viljið þér koma með mér í siglingu kring-
um eyjuna á vélbát á föstudaginn kemur?
Ég er vanur að fara í svona ferð einu sinni
í mánuði til að líta eftir í þorpunum, sem
standa við sjóinn. Það tekur ofurlítið lengri
tíma að fara sjóleiðis, en ég er viss um að
þér hafið gaman af ferðinni.
Það glaðnaði allt í einu yfir henni og hún
spurði um hæl: — Ég ein? Ekki Elisabeth?
— Elisabeth mundi verða þreytt undir eins
og við hefðum heimsótt fyrsta þorpið. Ætlið
þér að koma?
— Já, það vil ég. Mig hefir alltaf langað til
að sjá kóralrifin síðan þér sögðuð mér frá
þeim. I dag er miðvikudagur. Sé ég yður fyrr
en á föstudag?
— Það er hugsanlegt. Við eigum að hafa
réttarhald fyrri hlutann á morgun og fund í
nefndinni síðdegis. Ef ég get ekki litið inn
annað kvöld, geri ég yður orð. Við leggjum
klukkan átta af stað á föstudagsmorguninn
— eigið þér hægt með það?
Ef Elisabeth hefði þorað að vera fyllilega
hreinskilin þá hefði hún sagt að hún hlakkaði
til. En hún sagði í staðinn: — Eruð þér viss
um að ég verði yður ekki til trafala? Að ég
trufli yður ekki við það sem þér þurfið að
gera?
— Ég læt aldrei nokkurn mann trufla mig
við störf mín, sagði hann íbygginn.
Þau voru komin upp að stéttinni fyrir neð-
an húsið og Julian heilsaði gestum Amy laus-
lega — sumir þeirra voru undirmenn hans,
þar á meðal Peter.
— Má ég bjóða yður bolla af tei? spurði
Elisabeth. — Það getur orðið tilbúið eftir
augnablik.
— Nei, þökk fyrir. Ég verð að fara.
Hann settist inn í lága gráa bílinn og ók
af stað. Elisabeth gekk upp þrepin og til ungu
mannanna kringum Amy.
Amy var eldrjóð í framan og gljái í aug-
unum. — Halló, gullið mitt, sagði hún. —
Hvernig list þér á þetta umhverfi?
Elisabeth heilsaði ,,umhverfinu“ brosandi
og Peter tók undir handlegginn á henni og
sagði: — Þér hljótið að vera þreytt eftir göng-
una, Amy. Komið þér inn í stofu, ég skal
hringja á te handa yður.
Elisabeth hefði helst kosið að drekka teið
ein, á svölunum fyrir utan herbergisglugg-
ann sinn. Hún sá að hópurinn var að fara
og Amy ók á burt með Cranwood kapteini
og hinum, en Peter hélt í aðra átt niður stíg-
inn. Klukkan var aðeins kortér fyrir hálf-
fimm. Samfundir Amy og Peters höfðu iík-
lega verið stuttir og hvassir.
Fimmtudagurinn var rólegur dagur. Amy
lá í rúminu langt fram á dag og þegar hún
loksins kom niður settist hún með bók úti
á stétt. Hún hélt áfram að lesa eftir hádegis-
verðinn. Elisabeth sá hana út um gluggann,
sitjandi álúta yfir bókinni. Það var mál til
komið að Amy tæki sér hvíld. Það var óráð
í þessu loftslagi að lifa eins geyst og hún
hafði gert hingað til.
Elisabeth var að skrifa Elsu frænku og
reyndi að segja henni frá lofslaginu og nátt-
úrunni á Bolani. En það var vandgert að
finna orð, sem gátu lýst stemningunni hér
eystra. Einfaldast var að segja það stutt og
blátt áfram: Sólaru'pyrásin er töfrandi —
liádegið kæfandi heitt og kvöldin svöl og
þægileg.
En þegar hún hafði skrifað setninguna varð
hún að halla sér aftur í stólnum og horfa
yfir þetta hitabeltisland. Það lá við að hún
vorkenndi fólki, sem aldrei hafði séð kókos-
pálma bera við heiðbláan himin, og glitrandi
haf sem teygðist út í ómælis fjarska. Hún
minntist þeirra innfæddu, sem höfðu komið
upp að landstjórahúsinu til að dansa fyrir
nokkrum kvöldum. Það hafði verið einkenni-
legt að sjá þeldökku piltana og stúlkurnar í
litríkum klæðum, og hlusta á hina einkenni-
legu tóna úr flautunum, trumbunum og
strengjahljóðfærunum. Elisabeth þóttist
ekki viss um að frænka hennar mundi geta
áttað sig á þessu, þótt hún reyndi að lýsa því.
Og svo kaus hún að tala sem einfaldast.
Bolani er sambland gamallar austurlanda-
menningar og vestrænnar siömenningar,
skrifaði hún.
Þegar hún hafði innsiglað bréfið og afhent
þjóninum það fór hún út á stéttina til að tala
við Amy. Amy lokaði bókinni og leit upp
og beið átekta.
— Heyrðu, sagði hún glettnislega. — Þú
ert viðfelldin og góð og heilbrigð í anda. Það
var Peter sem sagði það ...
— Hann er vilhallur að því er mig snertir,
því að þú varst slæm við hann. Elisabeth
kveikti í vindlingi og settist. — Ég vona að
þú hafir ekki verið mjög vond við hann í
dag.
— Ég kom að minnsta kosti mínu máli