Fálkinn - 16.01.1959, Síða 13

FÁLKINN
13
fram. Hann lofaði að þegja fyrst um sinn.
En ég vil helst ekki þurfa að tala meira við
hann undir fjögur augu. Ég verð svo reið.
— Hvers vegna þarft þú að reiðast hon-
um? spurði Elisabeth hugsandi. — Þú hefir
aldrei reiðst nokkrum karlmanni fyrr. Hvers
vegna þarftu að byrja á Peter?
— Hann er heimskur, sagði Amy. — Það
er aðeins tvennt í hausnum á honum. Annað
er viðkomandi starfinu hans og hitt .. . Hún
þagði og setti upp gremjusvip.
— Hitt er viðkomandi þér, hélt Elisabeth
áfram. — Ég geri ráð fyrir að hann langi
til að giftast þér.
Amy kastaði höfði svo að dökka hárið
dansaoi. — Hann minntist ekkert á það, svo
að ég fékk átyllu til að segja honum að ég
mundi aldrei giftast öðrum eins bolabít og
honum, jafnvel þótt hann væri milljónamær-
ingur. Og ég vil ekki hafa hann rápandi hér
út og inn um húsið þangað til pabbi kemur.
Það sagði ég honum.
— Hvernig tók hann því?
— Með ekta karlmannahégómaskap. Ég
hefði getað tekið fyrir kverkar honum! Hann
var meira að segja svo ósvífinn að segja, að
það værir þú, sem ættir að ráða því — en
ekki ég.
— Það var ef til vill alveg rétt athugað.
— Ég vona að þú ætlir ekki að taka svari
þessa peyja, sagði Amy reið. — Þetta er tuddi,
sem aðeins hugsar um að olnboga sig áfram,
og hann hefir logið sig inn í þessa aðjútants-
stöðu hjá föður mínum.
— Nú ertu ranglát, sagði Elisabeth rólega.
— Þú veist alveg eins vel og ég, að menn
verða að fullnægja ákveðnum skilyrðum til
að komast í svona stöðu. Enginn fær hana
fyrirhafnarlaust. Hún hélt áfram til að reyna
að sansa Amy: — Þú mátt að minnsta kosti
ekki rífast við hann. Ef þér fellur ekki við
hann skaltu bara láta eins og þú vitir ekki
af honum. Mundu að hann veit um leyndar-
málið þitt.
Amy tók langan teyg úr vindlingnum og
leit forvitniaugum á vinstúlku sína.
— Þú ert ekki eins áfram um að hætta
leiknum okkar núna og þú varst. — Er hlut-
verkið farið að verða skemmtilegt?
— Já, hver veit, sagði Elisabeth íbyggin.
— En ég er tilbúin að skipta um hlutverk
undir eins og þú segir til.
— Við látum þetta danka dálitla stund enn,
svaraði Amy.
— Hefurðu kannske hugsað þér að hirta
Peter líka?
Amy svaraði ekki. Hún fleygði frá sér
vindlingsstúfnum og geispaði. Það var mál til
komið að ganga niður í baðfjöruna. Hún stóð
upp og fór inn. Elisabeth sat eftir og reykti
út vindlinginn.
Hún heyrði hófaskelli neðan af veginum.
Gekk stéttina á enda og kom auga á uhga
stúlku, sem kom ríðandi upp að húsinu. Það
var Celia. Hún stöðvaði hestinn fyrir neðan
húsið renndi sér af baki og kom hlaupandi
upp á stéttina.
CELIA ER HREINSKILIN.
— Celia, hrópaði Elisabeth er hún sá fölt
og örvæntingarfullt andlitið á henni. — Hvað
hefir komið fyrir? Er eitthvað að?
— Þér haldið kannske að ég sé brjáluð,
en ég gat ekki flúið á náðir neinna annarra.
Hún strauk ennið. — Þér sögðuð að ég mætti
treysta yður.
— Já, auðvitað. Komið þér inn.
En Celia hristi höfuðið. — Nei, ég má ekki
standa við. Þetta er út af honum bróður
mínum. Hann var ríðandi úti á ekrunum og
hesturinn setti hann af sér. Ég held að hann
hafi ekki meiðst alvarlega, en hann er alveg
ósjálfbjarga. Eg hugsa að hann hafi verið
drukkinn. Þjónarnir báru hann inn í húsið
og ég kom til að spyrja hvort þér munduð
geta náð í Mclver lækni fyrir mig.
— Þér hafið riðið framhjá stofunni hans
á leiðinni hingað.
— Já, ég veit það. En hann er á fundi. Þeir
eiga að ræða um heilbrigðismál í nefndinni
í dag, og hann varð að mæta þar.
Það var auðséð að Celia fylgdist með því,
sem gerðist í umdæminu. — Er enginn annar
læknir hérna? spurði Elisabeth.
— Ekki nema trúboðsstöðin langt uppi í
sveit. Ég vil ógjarna sækja malayiskan lækni.
Þeir koma aldrei til hvítra manna. Og Tim
mundi verða reiður. Fundurinn getur staðið
lengi og ég þori ekki að láta Tim liggja svona
án þess að fá læknishjálp.
— Ég held að það sé best að tala við frú
Mclver fyrst. Það er hugsanlegt að lækn-
irinn sé ekki á þessum fundi.
— Jú. hann er þar. Ég fór fyrst á skrif-
stofu til Julians og skrifarinn hans sagði mér
frá þessum nefndarfundi.
— Já, ég skil. Elisabeth gramdist við sjálfa
sig fyrir tortryggnina. Celia var í vandræð-
um og þurfti á hjálp að halda. Það var ekki
rétt að láta persónulegar tilfinningar sínar í
garð stúlkunnar ráða. — Við verðum þá að
gera lækninum orð.
— Viljið þér gera það fyrir mig? Celia
horfði þakkaraugum á hana. — Ritari Julians
var fremur þurr á manninn. Honum er illa
við Tim og hefir sennilega sárnað að hann
skyldi ekki drepast. Röddin skalf. — öllum
finnst að ég eigi að fara frá Tim — að ég
sé flón að fórna mér fyrir annan eins bróður.
En ég get ekki brugðist honum þegar hann
þarf mest á mér að halda. Julian er sá eini
sem skilur mig — og þér.
— Setjist þér og hvílið yður nokkrar mín-
útur, sagði Elisabeth. — Við skulum skreppa
í bílnum.
Hún fór upp, skrifaði skilaboðin til læknis-
ins og fékk Celiu þau. Þjónarnir ætluðu að
sjá um hestinn á meðan, sagði hún. Þær gátu
ekið af stað strax.
Celia sagði fátt á leiðinni inn í bæinn.
Elisabeth var sárgröm sjálfri sér fyrir að geta
ekki stillt sig um að ergja sig út af henni.
Celia hagaði sér eins og átján ára stelpu-
gæskni — það var hennar herbragð og það
gat borið árangur meðan hún var jafn ung-
leg og einstæðingsleg útlits og hún var. En
hún var innilega hrygg yfir óhappi bróður
síns, og það var rangt af Elisabeth að láta
sér gremjast við hana. Það þurfti ekki að
liggja neitt undir því að hún hafði farið til
Julians fyrst. Celia var svo opinská í öllu
sínu dagfari, að henni datt sjálfsagt ekki
í hug að reyna að villa nokkrum manni sýn.
Bíllinn sveigði inn í Hafnarstræti og nam
staðar fyrir utan mikið stórhýsi, Stjórnar-
ráðshúsið.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastrœti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og lVá—0. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Simi 12210.
HERBERTSþrent.
ADAMSON
Vantar yður eld
i vindilinn?