Fálkinn - 23.01.1959, Blaðsíða 5
FÁLKINN
5
Undireins og við vorum byrjuð að
kvikmynda þessa sjaldgæfu sýn urð-
um viS að færa bílinn frá. ÞaS var
nóg til aS fæla nashyrningana. Þeir
hættu að bíta, sperrtu eyrun og litu
skelkuð kringum sig og færðu sig í
áttina til okkar.
Armand sem stóð með augað við
leitaropið, benti mér: — Segðu til
ef þeir koma of nærri, livíslaði hann.
Allt i einu fundu þau lyktina af
okkur og hófu árás, öll þrjú. Óður
nashyrningur er eitt hættulegasta
dýr, sem hægt er að hugsa sér. Og
þarna komu þrjú í hóp, eins og brynj-
uð fylking!
Ég hljóðaði. ViS æddum að trénu
og hypjuSum okkur upp í greinarnar.
ÞaS er ótrúlegt live fljótt það gengtir,
þegar svo stendur á. Nashyrningarnir
æddu framhjá — og snarstönsuðu svo.
Undir eins og þeir ntissa lyktina af
bráðinni eru þeir eins og löntb. Þeir
röltu áfram og hringsóluðu svo til og
frá.
— Þetta verður falleg mynd, sagði
Armand hrifinn.
Við höfunt fengið skrámur og skein-
ur á handleggi og fætur, en það hirt-
um við ekkert um. Armand hoppaði
niSur og náði í myndavélina. Ég tólc
eftir að brækurnar ltans höfðu rifnað
á rassinum.
— Myndavélin er óskentmd! kall-
aði hann.
Svo kölluðum við í Tont:
— Gastu tekið myndir af jtessu?
spurði Armand lafmóður.
Tom starði mæðulegur á okkur: —
Filman min endaði einmitt þegar ])ið
voruð að klifra upp i tréð, sagði hann.
ENDIR.
SKRÍTLUR.
Olsen hefir fengið slaema tannpinu
og stynur og hljóðar i rúminu. Konan
lians getur ekki sofið fyrir hönum
og er önug.
— Nú verður þú að hætta þessu
væii ,ég get ekki sofið.
— Ég ekki heldur.
— Nei, það er annað mál. Þú liefir
að minnsta kosti tannpínu.
Kona sat i járnbrautarklefa með
hund í fanginu. MaSur kom inn, sett-
ist og kveikti sér í pípu.
— Þetta er ekki reykingaklefi,
sagði konan.
— Og ekki hundahús heldur, sagði
ntaðurinn.
Iíonan varð reið, þreif pípuna úr
munninum á manninum og þeytti
henni út um gluggann. Og maðurinn
varð reiður, og þreif hundinn og
fleygði honum sömu leiðina.
Á næstu stöð kom hundurinn labb-
andi nteð pípuna i kjaftinum.
Frúin: — Aumingja maöurinn!
Hérna eru tíu krónur. Hvernig hafið
þér getað sokkið svona djúpt?
— Ég hefi alveg santa gallann og
þér, frú. Eg fer of ógætilega með pen-
inga.
— Er nokkuð gagn i þessu svefn-
meðali?
— Já, það er svo óbrigðult, að þér
verðið að kaupa yður vekjaraklukku
um leið.
Frú Hansen: — Hvernig dettur þér
í hug að koma svona seint heim af
skrifstofunni. Það er óafsakanlegt.
Hansen: — Fyrirgefðu mér, elsku
Matthildur. Ég svaf yfir mig.
MAÐURIM, SEM nri mesti duglýsingashrumari í heimi.
3¥.
1) Phineas Barnum var lil þess af guði gerður að skemmta
samtíðarmönnum sínum. Hann fæddist í Connecticut 5. júlí 1810,
og undir eins í barnaskólanum reyndist liann ótrúlega liugkvæm-
ur í þá átt að gera eitthvað öðruni til gamans. Áður en hann
varð tvítugur liafði hann valið sér kjörorðið: „Heldur skal ég
láta kaila mig skrutnara en að ekki verði talað unt mig.“ Hann
sagði sjálfur söguna af írska hafnsögumanninunt, sem hann taldi
bestu söguna, sem hann ltefði heyrt á ævinni. Hún var svona:
Hafnsögumaðurinn stóð á stjórnpallinum hjá skipstjóranúm, sem
var eitthvað ókyrr er hann sagði: „Kunnið þér nú starf yðar til
fullnustu, Pat?“ — „Ætli ekki það,“ kvað hafnsögumaðurinn. „Ég
þekki hvert einasta sker hér um slóðir.“ í sömti svifttm tók skip-
ið niðri, og hafnsögumaðurinn brýndi röddina: „Var ég ekki að
segja yður þetta! Þarna er eitt af þeim.“
3) Árið 1842 réð Barnum til sín dverginn Ch. Stratton, sent
hann endurskirSi „Tunta þumal hershöfðingja“. Enginn af starfs-
mönnunt Barnutns hafði eins mikið aðdráttarafl og Tumi Þumall.
En það afrek Barnums sem lcngst lifir er þó, að honum tókst
að ráða hina goðumborntt sænsku söngkonu Jenny Lind í hljóm-
leikaför lil Vesturheims. Þau græddu bæði tvö fé og frama á
þeirri för. í þriðja lagi má nefna, að hann keypti Jumbo, rnjög
vinsælan fíl úr dýragarðinum í London, fyrir of fjár, og fór með
hann i sýningarferð. Nú stendur .Tunibo úttroðinn og steindauður
á safni i New York. Hann fórst í járnbrautarslysi árð 1882.
4) Safn Barnums sjálfs, „American Mttseum" brann fimm sinn-
uni, en Itann endurbyggði það jafnharðan og varð ríkari með
hverjum brua. Barnum var ntjög trúhneigður maSur og gerði þurf-
andi ótrúlega mikið gott. Eitt sinn tét hann þrjá best tömdu
2) Eftir að ltafa reynt sitt af hverjtt sér til lifsuppeldis lenti
Barnum á réttri hillit: ltann gerðist leiktrúður á markaðsmótum.
Hann sýndi liest „í tveimur reyfum“, hafmeyju, stoppaðan ltval
og því urn tíkt. Árið 1841 stofnaði hann svonefnt „American
Museum“ og uppfrá því var hann orðinn rótgróinn i meðvitund
allra Bandaríkjamanna. Þegar gestir stóðu svo lengi við, að aðrir
nýir komust ekki að, tók hann þetta til bragðs: Hann limdi stóra
auglýsingu yfir dyrnar og setti á hana orðin og ör, sem benti:
„Tltis Way to tlie Exgress!“ Flest fólk vissi ekki, að „Exgress"
þýðir santa sem „exit“ eða útgöngudyr. Það flýtti sér þangað
sent örin benti, í þeirri von að fá að sjá eittlivað nýtt furðudýr,
sem liéti „Exgress“. En undireins og dyrnar höfðu opnast fyrir
þvi lokuðust þær aftUr sjálfkrafa, og aumingja fólkið stóð — úti
á götunni.
fílana sína konta fram á sýningu. Aðeins eitt barn var áhorfandi
á þeirri sýningu: það var veikt en langaði til að sjá fíla, og þá
stóð ekki á Barnum, að ltafa aukasýningu. -— Eftir að hafa ferðast
um öll heimsins lönd tiætti hann störfum og settist að í höll, sem
hann átti i Brisgeport í Connecticut. Tók þá við sýningum hans
fjölleikafyrirlækið Barnum & Bailey, sent Jóhannes Jósefsson
núverandi gistiliússtjóri ferðaðist með við mikinn orðstir, er hann
sýndi „sjálfsvörn“ sína, er einkum byggðist á ýmsum bestu brögð-
ttm íslenskrar glimu. — Barnum lét eftir sig bók, sem hét: „Hvern-
ig á að græða peninga?“ Frekar lélega og krakkalega bók, en
ltún seldist vel, því að Barnum ltafði skrifað hana. — Ævisögu
sina skrifaði ltann einnig áður en hann tokaði augunum i siðasta
sinn, 7. apríl 1881.
‘ ■ ' 7 \‘m