Fálkinn - 23.01.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
EKKI NÆÐI TIL ÁSTA.
Iiásetarnir voru tveir innfæddir strákar í
stroknum hvítum búningum og gljáandi der
á húfunum. Þeir heilsuðu báðir og stóðu með
höndina upp að húfunni þangað til Julian
gaf þeim merki um að létta.
Þetta var rennilegur bátur og stór klefi
fram á. Eftir klukkutíma voru þau komin út
í rúmsjó og stefndu á fyrsta þorpið.
Bolani var dásamlega fagur staður frá sjón-
um séð. Fjöllin í baksýn námu við heiðan
himinn eins og kögur og fossarnir glitruðu
eins og silfurbönd í grænu gróðurskrúðinu.
Elisabeth sat í legustól á þilfarinu en Julian
var inni í klefanum að taka til skjölin, sem
hann þurfti að hafa með sér í land. Þegar
hann var tilbúinn kom hann út og settist hjá
henni.
— Er allt í lagi? spurði hann.
— Þetta er dásamlegt, sagði hún í þakkar-
róm. — Mér hefir ekki liðið svona vel síðan
ég kom til Bolani. Ég skil ekki hvers vegna
fólkið hérna býr ekki í húsbátum.
— Það mundi varla vera ráðlegt að flytja
Kalaba Hill út á höfn, sagði hann. — Að
minnsta kosti mundi þá öll byggðin hverfa
í fyrsta fellibylnum sem kæmi.
— Þessir fellibyljir — eru þeir hættulegir?
Ekki alltaf. Venjulega koma tveir á hverju
ári, en flestir af þeim fara framhjá okkur.
Hættan er mest við ströndina og það er bann-
að að byggja nær en tvo kílómetra frá fjöru-
borði þar sem hættan er mest. Alltaf reyna
einhverjir angurgapar að komast sem fyrst
niður í fjöruna þegar veðrunum slotar. Það
skolar mörgu skrítnu í land í veðrunum hérna.
— Hvenær ársins er mest hætta á þessum
fellibyljum?
— Það fer að verða nokkuð heitt í veðrinu
eftir svo sem mánuð. Og næstu fjóra mánuði
fáum við aðvaranir með jöfnu millibili frá
veðurstöðinni á Manai. Þér þurfið engu að
kvíða. Þér eruð alveg örugg í landstjóra-
bústaðnum.
— Hvers vegna ætti ég að vera hræddari
en aðrir? sagði hún.
Hann leit glettnislega til hennar. — Allt
sem manni er nýtt getur verið ægilegt ekki
síður en nýstárlegt, sagði hann. — Munið þér
til dæmis fyrsta kossinn yðar?
Hún hló. — Hverju á ég að svara því?
„Herra minn — ég er ókysst ennþá?“ Munduð
þér fást til að trúa því?
— Þegar maður lítur á að þér hafið verið
mikið á ferðalögum í Evrópu, verð ég að
svara neitandi.
— Þér lítið líklega á þetta frá karlmanna
sjónarmiði, sagði hún hálf ergileg. — Karl-
maður mundi telja að Parísarferð væri hrein
og bein sneypuför, ef hann upplifði ekki eitt
eða tvö ævintýri.
Hvar er félagi hans?
— Persónuleg skoðun mín er sú, að þess
konar skammtanir séu ekki annað en tíma-
þjófur, sagði hann letilega. — Mér er alltaf
fyrir mestu að koma því í framkvæmd sem ég
hefi fyrir stafni.
— Já, ég veit það, sagði hún.
— Ég hefi unnið kappsamlega fyrir þjóð
mína, sagði hann þurrlega. — Ég hefi engan
tíma haft til að sinna ástamálum. Getið þér
fundið nokkuð að því?
— Nei, en ég efast bara um að nokkur ást-
artilfinning sé yfirleitt til í yður. Hreimurinn
í rödd hennar var harðari: — Ég efast ekki
um að þér munuð giftast, en þegar þér gerið
það, verður það ekki vegna þess að þér getið
ekki lifað án konunnar, sem þér hafið kosið
yður.
— Haldið þér það? spurði hann ögrandi.
— Kannske kýs ég helst að losna við þær
kvalir, sem eru samfara ástríðum. Hann
fleygði vindlingsstúfnum og laut fram með
olnbogana á hnjánum. — Það er eitthvað
við hafið, sem veldur því að mönnum finnst
þeir nákomnari hver öðrum. Finnst yður það
ekki líka?
— Jú, að vissu leyti. Af hverju skyldi það
geta stafað?
Hann yppti öxlum. — Ef til vill stafar það
af því að maður finnur til einangrunar. Eða
kannske af því að maður hefir gott af því
öðru hverju.
Hann fór að segja henni nöfnin á stöðun-
um sem þau fóru framhjá, og þegar fyrsta
þorpið kom í augsýn bað hann hana að muna
nafnið á höfðingjanum þar, því hann mundi
gangast upp við það.
Hún leit til hans og spurði kvíðin: — Þér
ætlið vonandi ekki að kynna mig sem dóttur
landstjórans?
— Því ekki það? Höfðingjanum mundi
finnast mikill heiður að því.
Hún varð niðurlút. — Nei, ég vil það helst
ekki. Segið bara að ég sé venjulegur gestur.
— Eruð þér hrædd? Hvaða vitleysa er
þetta! Faðir yðar er mjög vinsæll meðal þessa
fólks. Það sendir honum gjafir og heldur upp
á afmælið hans með trumbuslætti. Allir vita
að þér eruð komin til Bolani, og fólkinu þykir
heiður að því að þér heimsækið það svona
fljótt.
— Ef þér gerið ekki eins og ég segi, þá fer
ég alls ekki í land, sagði hún þver.
Hún gat ekki skýrt fyrir honum hve fráleitt
henni fannst að gabba innfædda fólkið. Það
var nógu bölvað að gabba hvíta fólkið í ný-
lendunni, þó að hinu væri sleppt. Innfædda
fólkið skildi ekki þess konar spaug.
— Jæja, þá eruð þér aðeins gestur, en mér
finnst þetta fremur heimskulegt. Hann horfði
fast á hana. — Þér eruð föl. Þér eruð þó
vonandi ekki sjóveik.
— Nei-nei.
— Eruð þér viss um það? Þér getið snúið
við á bátnum ef þér viljið og þá held ég áfram
ferðinni í bíl aðstoðarmannsins.
— Nei, hugsið þér ekki um það, Julian,
sagði hún. — Ég er stálhraust. Eg þarf ekki
að vera veik þó að ég vilji ekki sætta mig
við allt sem yður dettur í hug.
Hann leit til hennar með köldu brosi, en
augun sögðu ekkert. Hún mundi aldrei fá
að vita hvað hann hugsaði eða hvernig til-
finningum hans væri háttað, hugsaði hún
angurvær með sér. Og bráðum mundi sá tími
koma, að hann hugsaði yfirleitt ekkert um
hana.
MEÐ INNFÆDDA FÓLKINU.
Vélbáturinn nálgaðist höfnina og hún sá
að embættissvipur var kominn á Julian. Hún
þóttist vita að hann væri að rifja upp fyrir
sér í huganum erindin sem hann þyrfti að
reka í þorpinu, og að hann vissi hvernig hann
ætti að taka á málunum.
Þorpið var byggt á stólpum, ekki nema fá-
ein hús úr bambus og laufi, sem stóðu í pálma-
lundi skammt fyrir ofan fjöruna. Fólkið hafði
skipað sér í raðir meðfram veginum frá
bryggjunni upp að stóru húsi, sem Elisabeth
taldi víst að væri þinghús staðarins.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1!4—ö. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Simi 12210.
IIERBERTSprent.
ADAMSON
í húsnæðisteysinu