Fálkinn - 13.02.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
TS^SSSSSÍSSSÍ^Rámhaldssaga *^*^*^*^
ÁJSTIR í fclulcik
12.
FRAMHALDSSAGA *^^*^^*^C*^
c-—~~~—---— —•— ———•—•—~— —1
— Klukkan er ekki nema níu. Eg gekk um
í kvikmyndahúsinu, en þegar ég sá yður ekki
fór ég hingað. Röddin var köld og óvingjarn-
leg.
— Þurftuð þér að tala við mig um eitt-
hvað? spurði hún. — Hafið þér kansnke ein-
hverjar fréttir af sir Henry?
— Nei, þetta er ekki föður yðar viðkom-
andi. Ég ætla að hafa samkvæmi á miðviku-
daginn og mig langaði að þér kæmuð.
— Þakka yður fyrir. Þetta var alls ekki er-
indi, sem þurfti að tala um undir fjögur augu.
Elisabeth vissi að honum var eitthvað meira
niðri fyrir. Hún spurði seinlega: — Er tilefnið
eitthvað sérstaklegt?
Hann hristi höfuðið. — Sir Henry er vanur
að halda stórt samkvæmi einu sinni í mán-
uði. Hann telur — og ég er honum sammála
um það — að allir embættismennirnir eigi að
hittast við og við, því að ananrs sé hætta á
að þeir myndi klíkur. Hann hefir verið fjar-
verandi lengi, og það er liðinn meira en mán-
uður síðan svona samkvæmi var seinast. Þér
hafið verið hérna í fimm vikur.
— Mér finnst ég hafa verið miklu lengur.
— Þá hefir yður kannske leiðst. Höfðuð
þér gaman af pólóleiknum í dag?
— Já, hann var spennandi. Voruð þér þar?
— Nei, en fulltrúinn minn sá yður. Þér
megið ekki halda að ég láti skyggja yður,
sagði hann rólega. — En ég ber ábyrgðina
á yður þangað til sir Henry kemur aftur. Að-
stoðarmaður minn nefndi þetta af því að hann
sá yður með Tim Cartney í skálanum. Tim
er ekki í neinu áliti hjá karlmönnunum hérna
— hann hefir stofnað talsverðar spilaskuldir,
sem hann verður aldrei maður til að borga.
Og þess konar menn eru ekki vel séðir hjá
piltunum okkar, og þeim mundi ekki líka ef
þér gerðuð honum hátt undir höfði.
— Ég skil, svaraði hún létt. — Celia er
réttu megin — Tim öfugu megin.
— Þér þurfið ekki að segja það þannig,
sagði hann byrstur. — Ég skal verða manna
síðastur til að traðka menn í svaðið, en Tim
hefir sjálfsagt gert það sem hann gat til að
spilla fyrir sér.
— Það þarf víst ekki mikið til að falla í
ónáð. Fyrsta kvöldið sem ég var hérna létuð
þér flytja mann úr landi vegna þess að hann
var — samkvæmt yðar umsögn — úrkynj-
aður. Hann var sendur úr öskunni í eldinn,
héðan í beina tortímingu.
— Við reyndum eins og við gátum að hjálpa
honum. Við erum hér til þess að hlúa að hag
Malayanna, ekki til að halda hlífiskildi yfir
úrhraki hvítra manna. Við þolum ekki okk-
ar eigin ættstofni slæma framkomu.
— En haldið þér ekki að það sé yðar fram-
kvæmd á réttlætinu, sem gerir ungu menn
ina að ræflum? Þeir komast út á hálan ís
og hinar ómannúðlegu aðferðir yðar þjappa
þeim ofan í dýkið. Þeir fá ekki tækifæri til
að taka sig á. Þér hugsið of mikið um um-
boðsmannsstöðu yðar, Julian. Það hefir gert
yður harðan og ómannúðlegan.
— Haldið þér áfram, sagði hann stutt.
— Það var ekki meira. Hafi ég móðgað
yður þá bið ég afsökunar, en ég get ekki sætt
mig við að liggjandi maður sé barinn.
Andardráttur hans var hraður. — Þér vit-
ið ekki hvað þér eruð að tala um. Tim Cartney
er ræfill, sem á ekki skilið að eiga vini, og
allra síst aðra eins og systur og Celia er.
— Vilduð þér að ég hefði afþakkað að sitja
hjá honum í skálanum og eiga á hættu að
særa Celiu?
— Hún mundi hafa skilið það, svaraði hann
stutt. — Og ef Gilmering hefði haft tíma til
að vera með starfsbræðrum sínum í stað þess
að vera á sífelldu hangsi kringum landstjóra-
húsið, mundi hann hafa skilið, að landstjóra-
dótturinni hæfir ekki að sýna sig á almanna-
færi með delum á borð við Tim Cartney.
— Jæja, Peter er líka á svarta listanum
hjá yður? Ég hefði átt að hafa vit á að geta
mér þess til, sagði hún og stóð upp. — Þér
hafið notað hvert tækifæri til að níða hann
niður, er það ekki rétt? Þér hafið sjálfsagt
gleymt að þér báðuð mig um að hjálpa hon-
um til að koma sér fyrir hérna?
Julian steig nokkur skref aftur á bak og
hallaði sér upp að stoð. Andlit hans var í
skugga en hún gat þó séð hvernig munnurinn
skældist og spottandi bros kom á varirnar er
hann sagði: — Mér var ekki ljóst þá að hann
hafð þegar — í huganum — komið sér svo
vel fyrir, að hann hugsaði sér sir Henry sem
tilvonandi tengdaföður sinn. Ég leysi yður
frá þessari stundu frá öllum skyldum snert-
andi Gilmering — ef þér óskið þess.
Hún yppti öxlum. — Valdið er yður fyrir
öllu, er það ekki? Yður er unun að því að
láta fólk lúta vilja yðar. Yður er sjálfsagt
mikil fullnæging að því að vita að Peter
kemur á skrifstofuna á iiverjum morgni, þótt
hann hafi ekkert að gera þar, og yður hlýtur
að hafa verið nautn að neita honum um leyfi
til að skoða perluveiðarnar. Þér eruð . . . and-
styggilegur.
Nú varð stutt þögn. Svo kom, skerandi eins
og hnifur: — Ég gerði nákvæmlega það sama
sem faðir yðar hefði gert undir líkum kring-
umstæðum.
— Ég trúi yður ekki. Allir hinir hafa fengið
leyfi til að skoða perluveiðarnai’, og það var
engin ástæða til að ...
— Ég neita að rökræða þetta við yður, tók
hann fram í. — Yður kemur ekkert við hvað
við gerum á skrifstofunni, og ef yður gremst
að Peter fær ekki óskir sínar uppfylltar, þá
er ekkert við því að gera. Þegar á allt er litið,
bætti hann við með kaldhæðni, — er nóg til,
sem þér getið gefið honum í sárabætur fyrir
það sem hann missir af, úr því að þér hafið
svona mikla samúð með honum.
Hún sá glampa í augunum á honum í
myrkrinu og þóttist viss um að honum væri
nautn að því að reita hana til reiði.
Hún rétti úr sér. — Ég held að við höfum
ekki meira að tala um.
— Þvert á móti, sagði hann alvarlegur. —
Við höfum ýmislegt fleira að tala um, jafnvel
þó að þetta sé kannske ekki rétti tíminn til
þess. Má ég bjóða yður vindling?
— Nei, þökk fyrir. Ég ætla að fara að
hátta.
— Viljið þér hlusta á mig án þess að reið-
ast, ef ég segi yður dálítið?
— Ekki ef þér talið við mig í þessum tón.
Hann hló stutt. — Þér voruð að segja að
ég væri andstyggilegur, og þá getið þér varla
vænst þess að ég tali fallega við yður.
Elisabeth kreppti hendurnar í kjólvösunum.
Aldrei hafi hún verið svona bág og örvæntandi.
Julian stóð svo nærri henni að hún gat snert
hann. Hún gat gripið í hendurnar á honum
og hjúfrað sig upp að öxlinni á honum. Það
var hræðilegt að hata hann svona mikið og
þrá um leið að finna arma hans faðma sig.
Þögnin varð löng og hjarta hennar barðist
svo fast að hún þóttist viss um að hann heyrði
það. Hann var staðráðinn í að bíða þangað
til hún segði eitthvað. Hún sneri sér snöggt
við og gekk inn í borðstofuna, og hann á eftir
— svo nærri að hann steig í dragsíðan kjól-
faldinn hennar. Hún stansaði snöggt er hún
heyrði eitthvað rifna.
Hann beygði sig og tók upp kjólfaldinn. —
Þetta hefir því miður rifnað. Ég bið yður
að afsaka þetta, en ég sá ekki í hverju þér
voruð.
Hann tók hendinni undir olnboga hennar
og horfði á hana eins og iðrandi syndari. En
í bjarmanum frá mjúku lampaljósinu sá hún
ekki fyrirgefningarbónina í augum hans held-
ur aðeins að augun voru full af ... við-
kvæmni.
Hún dró andann djúpt og sagði hikandi. —
Hann er of síður. Ég get klippt neðan af
honum og gert nýjan fald á hann.
Hann horfði rannsakandi augum á hana.
Hún reyndi að taka ekki eftir því og láta ekki
augnablikstilfinninguna fá yfirhöndina.
Hann sleppti handlegg hennar og sagði létt:
— Það getur ekki verið hræðilegt þó að rifa
komi á pils. En þér lítið út eins og þér hefðuð
upplifað jarðskjálfta.
Ekki eitt orð um hvernig hann leit út sjálf-
ur. Hún sagði, og röddin hvarflaði milli hlát-
urs og gráts: — Ég hafði gleymt pilsinu.
Þarna úti hélt ég að þér væruð fokvondur,
en hérna í birtunni .. . Hún þagði og hélt
svo áfram í vingjarnlegri tón: — Mér þykir
leitt að ég var svona ósvífin við yður áðan.
Þér eigið sjálfsagt annríkt núna, með yðar
eigin störf og landstjórans.
— Störfunum anna ég einhvern veginn,
svaraði hann þurriega. — En mér fellur ekki
að dóttir landstjórans segi mér fyrir um
hvernig ég eigi að vinna þau.
— Viljið þér fyrirgefa mér?
— Með einu skilyrði. Látið mig vita hvern-
ig á að vinna verkin, þangað til hann faðir
yðar kemur heim.
Hún stóð þarna fyrir framan hann, róleg,
föl og ósnortin. Hún strauk hárið frá enninu
og höndin skalf iítið eitt. — Já, ég skal hlýða.
Stutta sekúndu sýndist hann ætla að beygja
sig og kyssa hana á ennið. En hann stóð og
horfði á hana með óræðum augum.
M