Fálkinn - 27.02.1959, Síða 8
8
FÁLKINN
ATTIIII \ AWAIIS VOl
Elva Winters tók heyrnartóliS af
símanum, sem hékk á eldhúsþilinu, og
varö að stilla sig að sletta ekki úr
sér ónotum. Því að nú var Bess Parker
að masa, rétt einu sinni! Hún lá
í símanum frá morgni til kvölds og
þvaðraði um allt hugsanlegt, sem
henni kom ekkert við. Ilún liefði nú
mátt muna, að hún hafði ekki þennan
síma ein!
Jæja, vitanlega dettur mér ekki i
hug að hlusta á allt þetta þyaður,
luigsaði Elva með sér, ergileg. Hún
var í þann veginn að hengja upp
heyrnartólið, er forvitni hennar vakn-
aði út af dálitlu sem Bess sagði:
— Við liöfum sömu línuna, svo að
ég verð að gæta að því sem ég segi.
En þetta er eins satt og ég sit hérna.
Og gaman hefði ég af að heyra hvað
liún segir um að fá tcngdadóttur, sem
er svo að segja nýskilin við fyrri
manninn.
— Það verður hræðilegt áfall fyrir
hana, svaraði Cora Legg. — Við
þekkjum öll hyaða skoðanir hún hefir
á lijónaskilnuðuin, þó það hrjóti í
ráuninni ekki í hága við trúarbrögð-
in. hennar. Og Svo.sonur hennar sjálfr-
ar í þokkabút.
Elva lagði frá sér heyrnartækið,
þvoði vandlega vinnulúnar og ekki
fallegar hendurnar og sneri sér aftur
að skorpusteikinni, sem hún hafði á
eldinum. Þótt einhver liefði séð hana
núna, mundi cnginn liafa getað séð
á henni, að lienni fannst sú veröldin
seni henni var næst, vera að forganga.
Æ>arna var ekki um neina aðra konu
að. ræða en liana, sem liafði símsmúm-
er 424 og átti gjafvaxta son. Og hver
háfði meiri skömm á hjónaskilnuðum
en einmitt hún? Cora hafði alyeg rétt
fyrir sér hvað það snerti. Hjónaskiln-
aður var að vísu ekki hrot gegn trúar-
brögðunum -— það er að segja ekki
hrot á lögum kirkjunnar, en freklegt
hrot gegn trúarskoðun hennar sjálfr-
ar. Hvernig gat hún, sem hafði alist
upp í fjölskyldu, sem talið hafði
hjonaskilnað viðurstyggð, haft annan
skilning á þessu en það væri siðferði-
leg goðgá?
En það gal liklega ekki staðist, að
Bess og Cora hefðu verið að tala um
hana, þó það sem þær sögðu væri í
fullu samræmi við það .... Meðan
Elva var að linoða deigið, sem hún
ætlaði að láta inn í ofninn gerði hún
sitt ítrasta til að telja sér trú um,
að þær hefðu ekki verið að tala um
liana og Andy. Andy hafði að vísu
farið oftar út undanfarið en hann
lagði í vana sinn áður, en hann mundi
hafa sagt henni, ef liann liefði verið
orðinn ástfanginn af stúlku. Að vísu
var hann fremur fálátur og dulur —
eins og hún Iiafði alltaf verið sjálf
— en liann var hvorki gefinn fyrir
að leyna móður sína neinu, né segja
henni ósatt. Hann var alveg eins
hreinskilinn og fallegu bláu augun í
lionum voru.
Móðurhjarta Elvu þrútnaði af stolti
er hún hugsaði til fallegu augnanna
í honum Andy sínum. En um leið
setti að lienni angist.
Andy var öll tilvera hennar. Og þó
honum hefði gengið búskapurinn
ekki miður en öðrum, síðan faðir hans
dó, var liann ekki nema tvítugur enn
— hjartnæmur hugsjónamaður aðeins
tuttugu ára. Hann gat orðið auðveld
bráð, ef einhver flcnnan færi að draga
sig eftir honum. Og fráskilin kona,
sem var að draga sig eftir nýjum
manni, gat ekki verið annað en flenna.
Hún var ekki í neinum vafa um það.
Jæja, líklega var þetta gripið úr
lausu lofti, sagði hún við sjálfa sig.
Hann Andy hennar mundi aldrei bjóða
henni tengdadóttur, sem liefði verið
gift áður! Og það var óskammfeilni
af Bess Parker að vera að bera út
svona sögur!
Klukkan yar yfir ellefu. Ilún varð
að flýta sér. En ]>rátt fyrir annríkið
gat hún ekki slitið þetta úr luiga sér.
Hún varð að vita vissu sína um það,
og til þess var aðeins ein leið fær.
Ilún varð að spyrja Andy sjálfan,
])egar hann kæmi heim í miðdegis-
verðinn.
Þau voru langt komin með máltíð-
ina áður en Elva kom sér til að
minnast á þetta viðkvæma mál. Andy
liafði verið óvenjulega þegjandalegur
raeðan þau voru að borða, og Elva
hugsaði kvíðandi til þess, að hann
Iiefði verið þegjahdalegur i morgun
h'ka. Þarna sat hann og tuggði og
tuggði, eins og hann ætti bágt með
að kingja! Annars var heit skorpu-
steik með ávaxtamauki það hesta sem
liann fékk. Skyldi hann langa til þess
að segja henni eitthvað, en kæmi sér
ekki til þess?
Loks gat hún ekki setið á sér leng-
ur. Hún varð að fá að vita þetta.
— IJeyrðu, Andy, sagði hún. — Er
nokkuð til í því að þú ætlir að fara
að gifta þig?
Fyrst sótroðnaði Andy — og svo
varð hann náfölur.
— Já, ]>að er það, sagði hann.
Elva fann hvernig blóðið livarf úr
kinnunum á sér. En hún þvingaði sig
lil að tala rólega.
— Eg hafði ekki hugmynd um að
þú værir þúinn að velja þér konu.
ITver er það sem þú ætlar að eiga?
— Hún heitir Libbie Strait og á
lieima i Marionsville.
Það var eitthvað frávísandi í rödd
hans og augnaráði, sem Elva gat ekki
varist að taka eftir.
— Finnst þér ekki einkennilegt að
hafa aldrei minnst á þetta við mig
einu orði?
Bláu augun í Andy urðu enn rauna-
legri.
— Úr þyí að þú hefir komist á
snoðir um að ég ætla að giftast Libbie
Strait, sagði hann — liugsa ég að ]>ú
skiljir, hvers vegna ég hefi ekki vilj-
að minnast á það, fyrr en það væri
afgert.
Nú gat Elva ekki stillt sig lengur.
— Það var þá satt, sem hún Bess
Parker sagði, gusaðist upp úr hcnni.
— Þú ætlar að giftast konu annars
manns.
Libbie er ekki kona neins annars
manns, sagði hann og það var eins
og unglingsyfirbragðið hyrfi af hon-
um meðan hann var að tala. — Hún
er skilin að lögum við manninn.
— Að löguml Engin lög geta rétt-
lætt þess háttar framferði! Og hvað
svo sem lögin segja, þá getur ekki
nokkur almennileg manneskja mælt
því hót að hún giftist aftur.
— Þegar bæði ríki og kirkja lcyfa
það, þá er mér nóg, sagði Andy. Var-
irnar á honum höfðu hvítnað.
—■ Jæja, þér finnst það kannske
nóg. En mér ekki. Þann sama dag scm
þú kemur með þennan kvenmann
hingað á heimilið, fer ég mína leið.
En ég vona að þú flýtir þessu ekki
svo, að ég fái ekki ráðrúm til að út-
vega mér herbergishohi inni í bænum.
— Hvernig geturðu talað svona,
mamma? Þú veist að mig mundi aldrei
dreyma um að hrekja þig burt af heim-
ilinu. Þú átt líka lielminginn af jörð-
inni sjálf. Pahbi vildi hafa það svo.
Og ef við getum ekki verið undir sama
þaki er það vitanlega ég, sem hypja
mig burt.
Hann stóð upp frá borðinu og fór
inn í hina stofuna.
Elvu varð litið á matarbitann, sem
hann hafði skilið eftir á diskinum
sínum, en skýrara var fyrir hugar-.
sjónum hennar áhyggjululla, unga
andlitið undir ljósu lokkunum, sem
voru eins hrokknir ennþá og þegar
hann var drcngur.
Henni var gersamlega ómögulegt
að vera afskiptalaus um þetta mál.
Hún fór að taka af borðinu, en var
úti á þekju og gat ekki liaft hugann
við það, sem hún var að gera.
Eitt gat hún reynt. Hún gæti reynt
að fá þessa kvensnipt til að hætta við
]>etta, með því að bjóða henni pen-
inga. En hún. yrði þó að afla sér betri
upplýsinga um þessa Libbie Strait áð-
ur hún bún hcfðist frekar að.
Andy var inni í stofu ennþá. Hann
sat við gluggann og horfði út á snjó-.
inn.
— Væri ekki réttara að þú segðir
rnér eitthvað af þessum kvenmanni
sagði Elva. — Fólki finnst líklega
skrítið að ég skuli vita minna um hana
en Bess Parker veit.
— Libbie er enginn „kvenmaður".
Hún er bara ung stúlka.
— Hún er þó að minnsta kosti gift.
— Já, Libbie liefir verið gift. En
hún er ekki eldri en ég.
— Ætli hún sé ekki ein til frásagn-
ar um það? sagði Elva storkandi. —
En hvar.hefirðu annars kynnst henni?
Það kom roði í kinnarnar á Andy
og það var eins ltonar varúð i rödd-
inni er hann svaraði:
— Ég sá hana i fyrsta skipti í versl-
un i Marionsville. Ilún er búðarstúlka
þar.
— Ég gat hugsað mér að það væri
eitthvað í þá áttina, sagði Elva. — En
hve langt er siðan þú baðst bennar?
— Ég gerði það í gærkviildi,
mamma.
— í gærkvöldi! Hvernig getur
Bess Parker þá vitað þetta?
— Libbie befir leigt sér herbergi
hjá frænltu Bess Parker, og hún mun
hafa sagt því upp í morgun.
Elva lirökk við en reyndi að láta
cltki á því bera.
— Það er þá svo að skilja, að þú