Fálkinn - 27.02.1959, Síða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
Með Zipiidblii í œðum
Gráa moldin á torginu í Vinaroz
var orðinn þurr fyrir hádegi, þó að
götusóparinn hefSi dælt vatni á torgiS
um morguninn, eins og skylda hans
iika var. Það var steikjandi sólskin
og svo kom gola líka og þá kom mold-
rokið.
Miguel Ribera stöðvaði vagninn
sinn undir trjánum i torgjaðrinum og
fór inn í krána með rauða skiltinu
við dyrnar: „Anis del Toro“. Þar var
þægilega svalt inni. Ilann tók sér sæti
við gluggann lil að geta séð út.
„Buenos dias, Senor,“ sagði gest-
gjafinn.
„Mig langar i stórt glas af öli.“
Gestgjafinn kom með öl og pappa-
spjald. Setti það á borðið og glasið
ofaná og rölti inn fyrir skenkinn
aftur.
Ölið var gott og iskalt. Senor Ribera
svolgraði ‘lielminginn úr glasinu í
einum teyg. Hann kom frá Tarragona
og hafði farið yfir Ebro fyrir klukku-
tima. Ætlaði áfram til Valencia út af
braski. Nú sal hann í Vinaroz og sval-
aði þorstanum. Á eftir ölinu drakk
hann tvö glös af anis del Toro. Hann
þekkti ekki þann drykk, en auglýs-
ingin hafði bent honum á hann. Þar
var máluð falleg stúlka i hárauðum
kjól. Stúlkur og anis del Toro átti
einhvern veginn saman.
Senorinn gaf meira að segja 5 ce-
tima í þjórfé. Gestgjafinn fylgdi hon-
um út fyrir dyrnar. „Svo að þér ætlið
lil Valencia?" sagði hann. „Ljómandi
bær. Þar er líf og fjör bæði dág og
nótt!“
AugnaráS hans varð dreymandi.
Svo hneigði hann sig fyrir honum
eins og fyrir greifa. „Góða ferð, senor.
Og gangi yður vel með kaupskapinn í
Valencia!"
Hann brosti tvírætt um leið og hann
sagði það, og leit yfir torgið. En allt
i einu brá fyrir gremju i andlitinu.
Hann sneri sér að dökkklæddum
ínanni, sem kom út úr næstu húsdyr-
um. Senor Ribera sat i vagninum sín-
iim og tók eftir að maðurinn spurði
gestgjafann einhvers.
„Ha?“ sagði gestgjafinn. „Þú vilt
fara með senor? Ég held þú sért vit-
laus. Senorinn ætlar til Valencia. En
þú mátt hlaupa með vagninum, zig-
aunaræfillinn.‘,
Maðurinn var raunalegur. Hann lét
gestgjafann ekki hindra sig en gekk
að vagninum. En gestgjafinn varð
fljótari til.
„Þetta er Paco,“ sagði hann. „Og
það er zigaunablóð í honum.“
„Hvað um það?“ sagði Ribera og
le.it vingjarnlega til Pacos.
^Ög ætla að biðja yður hónar,“
sagði Paco. „Eg ætla að spyrja yður
hvort þér viljið lofa mér að sitja í til
Valencia. Mig langar að vitja föður
míns, sem liggur fyrir dauðanum.“
„Nú lýgur hann enn, senor,“ greip
gestgjafinn fram í. „Hann segist ætla
lil Valencia og að faðir hans liggi fyr-
ir dauðanum. Það er lygi. Svona eru
allir zigaunar, þeir ljúga og svíkja
hvcnær sem þeir komast höndunum
undir.“
Senor Rihera skeytti þessu engu.
Hann benti Paco að koma inn i vagn-
inn og lét hann sitja lijá sér.
„Qué barbaridad!“ sagði hann við
gestgjafann. „Hvaða bull! Sigaunar
eru menn eins og við, jafnvondir og
jafngóðir. En það er bara farið ver
með þá — það er allur munurinn.“
„Guð sé yður náðugur, senor!“
kallaði gestgjafinn á eftir honum. „En
ég liefi aðvarað yður.“
Bíll signor Ribera var kominn út
af torginu. Leiðin til Valencia lá með-
fram lárviðargrænni Miðjarðarhafs-
ströndinni. Liðaðist eins og gult band
milli aldingarðanna. Fjöllin í vestri
virtust á sundi í hillingum. Þau voru
likust risavöxnum furðudýrum.
Paco sat þegjandi við hliðina á
Senornum. Hann hafði hallað sér aft-
ur í sætinu og krosslagt hendurnar.
Senor Ribera gaf honum vindling.
Hann reykti i löngum teygum og hafði
nautn af. Fegurð hafsins hafði engin
álirif á hann, og þegar hann brosti
var likast og hann væri að hugsa um
ltyndarmál sem enginn þekkti nema
hann.
í CastelIon-de-la-Plana skeði ]iað
óvænta. Lögreglulijónn stöðvaði híl-
inn. „Ég verð að skrifa yður upp. Þér
liafið ekið of hratt.“
Paco áttaði sig undir eins. Hann
gekk kringum bílinn og staðnæmdist
hjá þeim einkennishúna.
„Qué va!“ sagði Ribera. „Það getur
ekki verið hugsanlegt!“
„Þvi rniSur, senor,“ svaraSi lögregl-
an og tók upp vasabókina.
Paco horfði á manninn eins og í
leiðslu.
Lögregluþjónninn skrifaði bilnúm-
erið og nafn senorsins. Svo stakk hann
minnisbókinni í vasann.
Og svo var haldið áfram. Þegar þeir
voru komnir spölkorn framhjá Sag-
unto hnippti Paco í senor Ribera.
„Hérna langar mig til að komast
út,“ sagði hann.
Senor Ribera nam staðar. „Við er-
um ekki komnir til Valencia enn]iá,“
sagði hann. „Ætluðuð þér ekki þang-
að?“
Paco reyndi að setja á sig helgisvip.
Það kom gljái á svörtu augun.
„Nei, senor,“ sagði liann. „Ég verð
að meðganga að hann faðir minn er
dáinn fyrir löngu. Ég er fátækur. En
þar fyrir megið þér ekki halda að ég
sé vondur maður. Og ég er ekki van-
þakklátur. Leyfið mér, senor, að af-
henda yður þessa minnisbók sem lít-
inn þakklætisvott. Hún er frá lög-
reglustjóranum, sem við hittum áðan.“
ÚR ANNÁLUM.
Framh. af bls. 7
Sá var annar viðstaddr við þenna
atburð, er svá var óskyggn, at hann
sá trautt fingra skil ok var hann ekki
verkfærr, en nálega félauss. Honum
fékk mikils, er hann heyrði jarteinir
ins sæla Þorláks byskups, ok gekk inn
i kirkjuna ok lagðist á knébeð ok bað
inn sæla Þorlák byskup með tárum,
at hann skyldi 'honum nekkverja líkn
vcita. En er liann reis upp af bæninni,
þá var hann heill, ok var þessi jarttein
lýst, ok lofuðu menn guð ok inn sæla
Þorlák byskup.
„NAUTILUS“
Framh. af-bls. G
um horð í „Nautilus“ úr öðru skipi,
sagði: — Nú skil ég livers vegna þeir
sögðu við mig: „Farðu — þú ert ó-
giftur!“
Þetta var allt sagt í gamni. Enginn
um borð sýndi nokkurn hræðslu eða
kviða vott. En kannske hefðum við
ekki verið svona hjartsýnir ef okkur
hefði grunað að fáum dögum siðar
komst „Nautilus" í krappasta leikinn,
sem liann hafði háð um ævina.
Framhald í næsta blaði.
ALVEG NÝ TÍSKA. — Það er mikil
vinna sem lögð er í þessa blússu, en
hún er líka falleg. Ermarnar eru poka
ermar. Líning í hálsin. Pilsið helst
úr svörtu flaueli en beltið rautt.. —
Svo er skemmtileg jerseyblússa með
rúllukraga sem framlengist í langa
enda sem hnýttir eru lauslega að
framan.
SKJÓLGÓÐUR FRAKKI. — Efnið er
langhært mohair sem bæði er hlýtt
og sterkt, létt og fallegt. Hettan er
föst með speldi og má hneppa henni
hálft eða alveg upp. (Frakkinn er
ítalskur, frá Carosa).
Vitið þér...?
að verið er að gera stærstu uppi-
stöðu veraldar um þessar mund-
ir?
Um 500 km. fyrir sunnan Victoriu-
fossa í Zambesi er verið að lilaða
stíflu í fljótið, hærri en skýjakljúf
UNO i New York. Myndast þá stöðu-
vatn i Zambesi, sem verður til vatns-
miðlunar l'yrir raforkustöð, sem á að
skila 4 milljard kilóvatt-timum á ári.
hvers vegna dúkarnir á ballskák-
arborðum eru hafðir grænir?
í upphafi var ballskák eða billiard
útileikur á borð við cricket og leikið
á grasi. Er talið víst að græni litur-
inn stafi af því, að menn hafi viljað
cftirlíkja sem mest grængresið, er
þeir fóru að leika ballskák á borðuni.
að menn venjast furðu fljótt að
lifa í mikilli hæð?
Indíánarnir í Perú, sem lifa liátt
uppi í Andesfjöllum geta unnið strit-
vinnu án þess að finna til mæði. Til-
raunir hafa sýnt að láglendisbúar
venjast fljótt að dvelja í 4—5 kiló-
metra liæð, og geta hlaupið um og
borið þungar byrðar, þótt nýgræðing-
ar mundu kveljast af súrefnisleysi.