Fálkinn - 27.02.1959, Síða 13
FÁLKINN
13
veg jafn forviða á þessu og þér eruð, en ég
er viss um að við fáum einhverja orðsendingu
frá honum áður en dagurinn er úti. Ég skal
síma til yðar ef ég frétti eitthvað.
Hún átti ekki annan kost en þakka honum
fyrir og kveðja. En henni fannst líkast og
hún gengi í svefni niður að bílnum aftur. Juli-
an var farinn frá Bolani. Hún hafði þessi orð
yfir í huganum hvað eftir annað, án þess að
gera sér ljóst hvað þau þýddu. Þetta var ó-
trúlegt. Bolani án Julians var eins og eyði-
mörk án vinjar. Julian var Bolani.
Nú kom kvíðinn sem hafði kvalið hana alla
nóttina, upp í henni aftur. Kannske hafði hann
vitað að hann varð að fara út í aðrar eyjar
og hafði valið þennan dag til þess, af því að
hann vildi slíta vináttuböndin við stúlkuna,
sem hann hélt að væri landstjóradóttirin.
Þannig lá í þessu! Hann var reiður — miklu
reiðari en hann hafði látið á sér sjá þegar
Amy kastaði bombunni. Hann hafði séð
gegnum þær og fundið ástæðuna til skolla-
leiksins og líklega hrósað happi yfir að sleppa
óklandraður við þetta.
Ungfrú Brodie hafði rétt að mæla, eftir allt
saman! Julian var samviskulaus og nógu
djarfur til að klifra upp í topp hjálparlaust,
en hafði ekki viljað láta tækifærið ónotað
til þess að flýta fyrir frama sínum með hjóna-
bandi. Kannske hafði hann kynnt sér allt
innræti Elisabeth og komist að þeirri niður-
stöðu að hún væri hæfilegt konuefni. Hann
vissi að hann gat dregið athygli hennar að
sér — hann hafði reynt það nokkrum sinn-
um — með góðum árangri.
Þetta var ... hryllilegt. Og enn verra af
því að hún átti ekki um neitt að velja. Hann
hafði viljað giftast henni — án þess að elska
hana — og þar af leiddi aftur, að ef Amy
og hún hefðu ekki haft nafnaskipti mundi
hann hafa gifst Amy, án þess að elska hana.
Þetta var svo auvirðilegt að húri gat ekki
hugsað til þess.
Hún var föl og skjálfandi þegar hún kom
inn í stofuna heima, þar sem Amy sat og var
að lesa í bók.
— Hvernig gekk þetta? spurði Amy. —
Var hann reiður?
Elisabeth hristi höfuðið og lagði hattinn
frá sér á stól. Hún barðist við að sýnast ró-
leg og stillt. Hún sagði Amy fréttina, eins
rólega og hún gat.
— Hvað er nú þetta! Amy starði á hana
eins og hún tryði henni ekki. — Þarna hef-
urðu sönnunina, er það ekki? En ég vil helst
ekki trúa þessu. Þrátt fyrir allt hefi ég alltaf
trúað ýmsu góðu um Julian, og hvað sem
hann nú er eða ekki er — ragur er hann að
minnsta kosti ekki.
En hann vill ógjarna verða fyrir óþægind-
Hvar er félagi fjallgöngumannsins?
:*
um, sagði Elisabeth. — Hann er of séður og
öruggur um sjálfan sig.
— Og vitanlega kemst allt í uppnám þeg-
ar fólk fréttir að hann er farinn á bak og
burt. Gamanleikurinn okkar hverfur alveg í
skugga og burtför Julians verður umræðu-
efnið hjá hvíta fólkinu í Mueng. Eg hefi alltaf
verið þeirrar skoðunar að Julian væri séður,
og það er blátt áfram stórfenglegt hve við-
bragðsfljótur hann er, sagði Amy með að-
dáun. — Ég er viss um að hann hefir farið
út í einhverja smáeyjuna og ætlar að veiða
þar í nokkra daga.
— Það mundi hann ekki gera. Hann mundi
ekki vanrækja starf sitt.
— Nei, það kemur heim, og þú hefir líklega
rétt fyrir þér. Hann hefir farið í einhverjum
erindum og þegar hann kemur aftur mun
hann segja að það hafi verið áríðandi erindi
og að hann hafi orðið að fara fyrirvaralaust.
Enginn veit sannleikann nema þú og ég, gullið
mitt. Hún hugsaði sig um. — Þú hefir þá
ekki fengið tækifæri til að gera neitt fyrir
Peter?
— Nei, það var ekkert hægt að gera.
— Jæja, en þetta hefir ekki haft neinar
alvarlegar afleiðingar ennþá. Þegar hann kem-
ur aftur getur hugsast að Julian hafi gleymt
að Peter var á okkar bandi, eða að þá skiptir
þetta engu máli lengur. Eiginlega held ég
að við getum verið ánægðar með gabbið,
sagði hún og augun ljómuðu. — Ég er ein-
mitt þess konar manneskja að ég hefði ginnst
til að giftast honum án þess að uppgötva að
honum þótti ekkert vænt um mig. Þetta er
bráðhættulegur maður.
Elisabeth fékk næstu dagana staðfestingu
á því hve hættulegur hann var.
ÖMURLEGIR DAGAR.
Ekkert lifsmark kom frá Julian þann dag-
inn og ekki heldur næstu þrjá daga. Kven-
fólkið í nýlendunni hittist í árdegistedrykkj-
um eins og áður, og Elisabeth kom líka. Eftir
fyrsta daginn var fjarvera Julians talin eðli-
leg og óhjákvæmileg. Allir vissu að hann
hafði mikið að gera og það var talið sjálf-
sagt, að hann hefði farið í áríðandi erindum
út í einhverja af smærri eyjunum. Að vísu
var einkennilegt að hann skyldi ekki láta
heyra frá sér, en sambandið við þessar eyjar
var líka stopult. Ekki ástæða til að kvíða
neinu.
En það var allt annað en þessar áhyggjur
einar sem kvöldu Elisabeth. Hún þóttist viss
um að hann hefði farið vegna þess, að hann
væri sárreiður henni og Amy. Hann hafði
dregið sig eftir þeirri stúlkunni sem hann hélt
að væri dóttir landstjórans, og nú fannst hon-
um að hann hefði orðið sér til skammar.
Elisabeth fann, að með þessu var öllu lokið.
Julian mundi líklega koma aftur en einbeita
sér svo að vinnunni að hann hefði engan tíma
til að koma í samkvæmi. Næst þegar þau hitt-
ust mundi hann vera kuldalegur og brosandi,
eins og hann var alltaf við hitt kvenfólkið.
Henni kom varla dúr á auga í margar næt-
ur. Hún sá í anda vélbátinn brotinn í spón
á einhverju skerinu, sem hún hafði séð þegar
hún sigldi kringum eyjuna. Hún sá Julian á
sundi til að bjarga sér, og brotna við klett-
ana. Hún sá hann dauðan.
Svo vaknaði hún vot af svita og þrýsti
höndunum að verkjandi augunum. Þetta var
óþolandi.
En dagarnir liðu og það var að hitna í veðri.
Hinar dömurnar sárkviðu fyrir hitanum.
Þurrkurinn mundi eyðileggja garðana þeirra
og vinnufólkið verða svo latt þegar hitnaði.
Það er ómögulegt að segja hvað knúði
Elisabeth til að fara og heimsækja Celiu
Cartney. Hún hafði þraukað í fimm daga án
þess að taka sér nokkuð fyrir hendur og hún
þráði að tala við einhverja aðra, eftir fimm
daga samveru með frúnum og Amy.
Elisabeth barði að dyrunum á hreysinu.
Celia opnaði og bauð hana velkomna, bros
andi útundir eyru. — Elisabeth! En hvað það
var fallegt af yður að koma hingað. Hér veð-
ur allt á súðum hjá mér, en komið þér inn
samt.
FÁLIÍINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og U/a—(i. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Simi 12210.
IIERBERTSprent.
ADAMSON
Reyndur hand
verksmaður.