Fálkinn - 20.03.1959, Blaðsíða 8

FÁLKINN
/
Fyrsta skiptið? Það eru yfir 30 ár
siðan, en ég man það eins og það
liefði skeð í gær. Ég gekk niður Södra
Vegen í Gautaborg. Ljómandi mynd-
arleg stúlka gekk framlijá mér. Allt
í einu missti hún vasaklútinn sinn.
Ég tók hann upp og sagði:
— Fyrirgefið þér — þér misstuð
þetta ...
— Þakka yður kærlega fyrir, svar-
aði hún. — Það var fallega gert af
yður að taka 'hann upp.
Hún var sem sagt skrambi lagleg
og ég fór að tala utan að því að við
hefðum stefnumót. Jú, hún tók þvi
ekki fjarri. Hún sagðist vera talsvert
einmana, einmitt núna. Húsbændur
hennar höfðu farið í ferðalag, hún var
heimasæta hjá aðalsfóiki, sagði hún.
Við bundum fastmælum að hittast dag-
inn eftir.
Svo hittumst við á Köngstorginu
og ég bauð henni i veitingastað. Ég
borgaði reikninginn. Það var vitan-
lega sjálfsagt. Þá. En ég þottist vita
að hún ynni fyrir góðu kaupi. Afréð
að fara mjög varlega.
Ég lét liða heila viku þangað til
ég hringdi til hennar næst. Maður
má aldrei láta finna, að maður sé
áfjáður ... t
Þegar við hittumst reyndi ég að
Hvað kemur til þess, að stúlkur
sem hafa sparað og lifað gæti-
lega alla sína ævi, verða allt í
einu fúsar til að fórna aleigu
sinni þegar þær kynnast manni,
sem sýnir þeim alúð og nær-
gætni? Þó að þær hafi komist
að raun um, að þessi maður er
svikahrappur bregða þær ekki
trúnaði við hann en halda áfram
að gefa honum peninga, þangað
til ekkert er eftir. — Hér fer á
eftir sagan af sænskum svika-
hrappi, sem lifði á því að trúlof-
ast stúlkum til að hafa af þeim
fé. En svona sögur gerast í öllum
löndum.
fangelsið. Og hún sagðist hafa fyrir-
gefið mér. Undarlegt er það með
kvenfólkið! Ég hafði nú kostað hana
yfir fjögur þúsund krónur. Og það
voru miklir peningar á árunum eftir
1920 ...
Sá sem segir frá þessu er einn
bíræfnasti svikahrappur Norðurlanda
í þessari grein. — Raskenstam mun
liafa verið sá slyngasti, en ég er á-
reiðanlega númer tvö, segir hann
drýgindalegur og hugsar til allra
feitu fyrirsagnanna. Það er ekki vert
að segja hvað hann heitir, enda er
það þýðingarlaust, því að hann er
alltaf að breyta um nafn. Nú lifir
hann í kyrrlæti sem smáborgari, með
fimmtu konunni sinni og hefir verið
giftur henni í tiu ár. Enginn skyldi
HANN TÆLDI
- 0G SVEIK
vera sem alvarlegastur á svipinn. Hún
tók undir eins eftir þvi.
— Þú ert ekki eins og þú átt að
þér í dag, sagði hún.
— Nei, en þú getur ekki bætt úr
því, sagði ég og andvarpaði.
— Hvað er að? spurði hún kvíð-
andi.
— Ég á vixil í bankanum, sem fell-
ur i dag. Ilann er yfir þúsund krón-
ur. Svo andvarpaði ég aftur ...
— Taktu það ekki nærri þér, svar-
aði hún undir eins. — Komdu með
mér i bankann, við skulum ganga frá
þessu undir eins.
Þetta gekk eins og í sögu. Við fór-
um í bankann og liún tók út þúsund
lcrónur og fékk mér. Reyndar voru
það rúmlega þúsund krónur, svo að
uppliæðin sýndist sennilegri.
Svo afsakaði ég mig og sagðist bund-
inn það sem eftir væri dagsins. Viku
siðar hringdi ég aftur og þegar frá
leið urðum við mestu mátar. Loks
var farið að tala um trúlofun, og liún
vildi fara með mig heim og sýna hús-
bændunum mig.
Foreldrar hennar ráku bú úti i
skerjagarðinum og einn sunnudag i
besta veðri fórum við þangað í bíl.
Við borðuðum dýrindis miðdegisverð
og ræður voru haldnar og mikið
skálað. Og mér var boðið að vera um
nóttina.
Þegar ég kom niður i morgunverð-
inn var húsbóndinn svo fokreiður að
ég liélt að hann ætlaði að fljúga á mig.
Einhver hafði símað tit hans og sagt
lionum liver ég væri. Ég hafði verið
giftur tvívegis áður, og var alls engin
fyrirmynd.
Nú komst allt i uppnám, og ég sá
þann kost vænstan að reyna að forða
mér undir eins og hægt var. En nú
kom það á daginn, að stúlkan þver-
neitaði að trúa þessu, sem sagt hafði
verið um mig i símanum. Hún hélt
trútt við mig eftir sem áður og við
héldúm áfram að hittast.
Og einn góðan veðurdag afréð ég
að táta skríða til skarar. Ég tatdi
lienni trú um, að ég hefði fengið íbúð
í Málmey, sem ég þyrfti að kaupa
húsgögn í. Ég fékk nokkur ])úsund
krónur tijá henni og svo fór ég. Hún
fylgdi mér á járnbrautarstöðina og
gaf mér nesti, sem hún hafði smurt
sjálf. Við kvMdumst með mikilli
blíðu í I. farrý.nis klefanum mínum.
Ferðin varð bráðskemmtileg. Þegar
lestin rann út af stöðinni hafði ég
þegar gleymt stúlkunni. Ég liafði
peningana og var staðráðinn í að
skemmta mér eins vel og ég gæti.
Ég bauð foreldrum mínum i ágætau
miðdegisverð á veitingastað. Og við
ökum í bíl fram og aftur. Móðir mín
þreyttist ekki á að tala um hve græna
grein ég væri kominn á. Ilún tiefði
bara átt að vita ...
Peningana þraut og loksins kom
sprengingin. „Unnustan mín“ kærði
mig fyrir lögreglunni og ég var hand-
tekinn i gistihúsherberginu mínu
klukkan tvö um nótt. Dómurinn sem
ég fékk var 6 mánaða og 15 daga fang-
elsi.
— Hvernig fór svo með stúlkuna?
Hún var á hressingarhæli um tíma,
en hún skrifaði mér falleg bréf í
ÞEGAR STULKA ER ASTFANGIN TRUIR HUN OLLU
lialda að þessi sexlugi maður með
þunga hausinn og fallega yfirskeggið
sé — eða réttara sagt liafi verið —
falskur og meinhættulegur hjartaþjóf-
ur. Maður skyldi helst halda að þetta
væri virðulegur stórkaupmaður, er
maður sér hann vera að rýna i blaða-
úrklippurnar — sem tiann geymir að
jafnaði vandlega niðri í skrifborðs-
skúffunni sinni. En konan hans veit
um öll glæfrabrögð hans. Þau tilheyra
fortíðinni — hann hefir ekki gert
neitt illt af sér í tíu ár og er nú orð-
inn allra ráðsettasti maður.
Margt hefir liann upplifað. Ævi-
saga hans mundi verða hnossgæti
fyrir þá, sem hafa gaman af að lesa
um auðtrúa stútkur, fláráða karlmenn
og Mammon. Hann hefir sem sagt
verið giftur fimm sinnum. Einu sinni
var hann giftur konu sem átti gisti-
hús á Skáni og 100.000 krónur.
Hann kynntist henni út af auglýs-
ingu í blaði. Þau fóru brúðkaupsferð
til Þýskaland og lifðu í dýrðlegum
fagnaði, þangað tit það komst upp
liver hann var.
— Hún var öfgageðja. Vildi alltaf
vera að kaupa gjafir handa mér. Einu
sinni keypti hún tólf dýrar skyrtur,
sem hún sá í búðarglugga. En daginn
eftir lenti okkur saman i rifrildi. Og
þá tók hún skærin, og klippti pjötlu
úr hverri einustu slcyrtu. Annað skipti
tók tiún skærin og klippti sundur
spáný föt. Og hún liafði yndi af að
draga út skrifborðsskúffurnar og
fleygja þeim út um gluggann.
Hann hefir kveikt vonarneist í
mögum kvennahjörtum síðan daginn
forðum í Gautaborg, þegar liann tók
upp vasaklútinn. — Ég hefi verið
mesti fantur um dagana, segir hann
drýgindalega og strýkur yfirskeggið.
— En auðfenginn eyrir er fljótur að
fara ...
Mesta fjáraflabragðið — og það sið-
asta — gerði hann í Stokkhólmi fyrir
fimmtán árum. Hann segir sjálfur
frá því á þessa leið: