Fálkinn - 27.03.1959, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
En þann tímann sem Gian Carlo var ekki að mála, gat Ria verið með
honum ...
Loforð í sólskini
Ameríkumennirnir sungu niðri á
stéttinni við gistihúsið. Þeir sungu
allir fjórir, lágt og raulandi, og einn
þeirra lék á gítar. Og oft ráku þeir
upp hláturrokur í miðjum söngnum.
Riu fannst danslögin og gömlu ljóðin
leiðinleg og raunaleg, öll til hópa.
Hún hlustaði á þau af svölunum
fyrir utan lierbergisgluggann sinn, og
stóð á hnjánum á kodda fyrir innan
grindurnar, því íið hún vildi ekki láta
söngmennina sjá sig. Hún var dálítið
skömmustuleg því að hún var á nátt-
kjólnum, en sumarkvöldin voru lieit
i Ítalíu.
Það hlaut að vera komið undir mið-
nætti, því að þjónarnir höfðu borið
borðin inn af stéttinni undir olívu-
trjánum fyrir löngu. Og það hafði
verið slökkt á mislitu lömpunum.
Ennþá lagði birtuna út um húsglugg-
ana, en mennirnir þarna niðri sneru
andlitinu út að sjónum og sungu út
i myrkrið.
Fyrir handan opið náttsvart hafið
þar sem Napoli var, sáust ijós. Tindr-
andi ljós á sífelldri hreyfingu. Stund-
um var ijóshafið eins og ábreiða úr
gulli, stundum eins og röð af gim-
steinum þarna við liafsbrúnina.
Ameríkumennirnir hættu að syngja.
Þeir kveiktu sér hver i sinum vindl-
ingnuin, og eftir nokkrar mínútur
röltu þeir inn í gistihúsið.
Hvaða menn skyldu þetta vera?
hugsaði Ria með sér. Fyrstu dagana
í þessu fyrsta sumarleyfi hennar er-
lendis hafði hún glápt á útlenda fólk-
ið og furðað sig á því. Og ég fæ aldrei
að vita það, hugsaði hún áfram og
horfði niður á tóma stéttina. Það
verður ekki timi til þess; og engin
leið til að komast að því. Fólkið held-
ur áfram að ganga framhjá mér, og
ég kynnist þvi aldrei ...
Ria var átján ára og lífiÖ var að
byrja að opnast lienni.
— Hvar ertu, Ria?
Hún spratt upp er hún heyrði rödd
systur sinnar. Helen stóð i svefnher-
breginu í hvítum morgunkjól.
— Hvað varstu að gera þarna úti?
spurði hún. — Óklædd!
— Ég er í náttkjól, svaraði Ria. —
Ameríkumennirnir fjórir, sem sátu
við hliðina á okkur í miðdegisverðin-
um, voru að syngja og leika á gítar,
og ég var að hlusta á þá.
Helen brosti. — Ertu viss um að
italski Rómeóinn þinn liafi ekki verið
þarna niðri líka?
— Uss. Ekkert bull! Ria fann
hvernig roðinn færðist í andlitið.
Helen var kaldranaleg og ertandi, og
það jók á gremjuna hjá Riu.
— En ]m. Hvað ert þú að gera?
— Ég þurfti einhvern til að tala
við. Bara ekki elsku manninn minn.
— Hafið þið nú verið að rífast, rétt
einu sinni?
— Vitanlega ekki. Þú talar um
Niek og mig eins og við værum skóla-
krakkar. En ég var blátt áfram orðin
þreytt á að reyna að Iialdi uppi sam-
tali og fæ ekkert svar nema rymjanda.
Ria settist á rúmstokkinn og setti
upp inniskóna. Herbergið var litið
og ilangt, en Riu fannst það Ijómandi
skemmtilegt og skrítið. Hátt undir loft
og myndir af flögrandi englum mál-
aðar á loftið. Húsgögnin máluð grá
blá og veggirnir Ijósir. Gluggatjöld
voru engin, en þykkir gluggahlerar.
En Ria hafði gluggana galopna bæði
dag og nótt.
— Þetta er leiðinlegt sumarfrí, sagði
Helen og geispaði. — Maöur getur
ekkert haft fyrir stafni hérna, nema
að synda og liggja í leti þess á' milli'.
Ég mundi eklci hafa sagt neitt við
þvi, ef Nick hefði verið dálítiö við-
ráðanlegri — ef liann hefði viljað
skemmta sér. En þú veist hvernig
hann er.
Hún fór að stara á sig i speglinum.
— Og líttu á hvernig sólin hefir farið
með bjórinn á mér.
Helen þuklaði með gómunum á hör-
undinu á fríða, þóttalega andlitinu á
sér.
— Ég varð margar vikur að komast
i samt lag aftur, sagði hún. — Og
ekkert er Ijótara en þessi sólbökun-
arlitur þegar hann fer að fölna.
Hún sneri sér og leit fokvond á Riu.
— Og þú bara hlærð. Þú skihir ekk-
ert. Ég er módel og lifi af útjitinu
mínu. Ef ég ynni elcki hefðum við
Nick enga peninga. Þessi bölvuð
bóka'verslun hans gefur ekkert af sér.
Við hefðum ekki getað farið þessa
skemmtiferð eða liaft þig með okkur,
ef ég hefði ekki útvegað pening^na
til þess. Ég verð að fara gætilega með
útlitið á mér. Ef ég missi fegurðina
])á er úti um mig.
Ria vissi, að það sem Helen sagði
var ekki nema hálfur sannleikur. En
sannleikurinn var sá að það var á-
stríða hjá Helen að láta nota sig sem
fyrirmynd — að sýna sig i skartkjól-
um stóru tískuverslananna. setja sig
í stellingar frammi fyrir Ijósmynd-
aranum og sjá sjálfa sig á prenti —
a!lt þetta var það eina, sem gat full-
inægt hégómagirnd hennar.
— Ef ekki væri svona heitt hefðum
við getað farið til Róm. hélt Helen
áfram. Ég elska Róm — nærri því
eins mikið og París. Kannt þú vel við
þig hérna í Sorrento?
— Ég vildi óska að ég gæti verið
hérna alla mína ævi. Ria starði út í
myrkrið og hugsaði til morgundags-
ins.
— Ég skil þig ekki, sagði Helen
óþolin og stóð upp og bjóst til að
fara. — Á þínum aldri ættir þú að
hafa meira gaman af að skemmta þér.
Nei, hugsaði Ria með sér þegar
systir hennar var farin. Eg vil fá að
vera i friði og njóta fegurðarinnar
hérna, alltaf. Og synda daglegá með
Gian-Carlo i sólskininu ...
Morguninn eftir sat Ria ein á stétt-
inni og var að borða morgunverðinn.
Helen og Nick fóru alltaf svo seint
á fætur. Tveir ítalskir þjónar með
bros um munninn en raunaleg augu
færðu henni nýbakaðar hveitibollur,
smjör og sætumauk, og kaffi og mjólk
í litlum silfurkönnum.
Ria sá ekki annað en brattan króka-
stíg þaðan sem hún sat. Og nú kom
kerra, hlaðin klakastykkjum. Maður
um og lét svipuna ríða á asnanum
sem dró. Hann söng gamla sveitavísu,
veiðigól — en söngur var það nú samt.
— Ég lield að þú gleymir aldrei
ísvagninum, meðan þú lifir, sagði
Gian-Carlo. — Yndislega, indæla Vic-
toria. Sæl, elskan mín.
Gian Carlo var í bláum, hólkvíð-
um brókum og skyrtu, skórnir voru
gúmmísólaðir svo að fótatak hans
heyrðist ekki á stéttinni. Hann var
brúnn á hörund, svo dökkur að
enginn vetrarkuldi gat skafið litinn
út. Hann var ekki hár, grannur en
þó kraftalegur, nærri því of kraftaleg-
ur til að geta verið draumhetja Riu.
Teskeiðin hennar datt niður á disk-
inn; glamrið í henni var jafn vina-
leg og hreyfing Riu er hún hallaði
sér fram. Hún var ólm, glöð, albúin
til að hlaupa á móti honum ... en
þá mundi hún sem hetur fór að hann
var sonur gistihúseigandans. Rauna-
legu augun í þjónunum litu ekki af
henni, svo að hún varð að sýna fulla
liáttvísi.
— Hæ, Gian-Carlo, sagði hún. —
Mikið er veðrið dásamlegt í dag. En
liún sá hvorki bláan himininn. blik-
andi hafið eða ísvagninn. Hún sá ekki
annað en brosandi andlitið andspæn-
is sér,
— Ég verð að fá svolítið af árbitn-
um þínum, sagði hann og hlammaði
sér niður á stól og braut mola af
liveitiboilunni hennar og bað um
kaffi.
—- Ég á ýms erindi í bæinn, sagði
hann. —■ Og síðan syndum við og þar
á eftir kemur kennslustund í ítölsku.
— Æ-nei. Ég man ekki eitt orð af
l»essu sem i gær.
— En hvað varstu að gera í gær-
kvöldi? Þú sagðist ætla að fara að
hátta og æfa þig á orðunum aftur og
aftur þangað til þú sofnaðir. Alveg
eins og þegar maður tekur töflur til
að sofna.
— Einhverjir voru að syngja og
spila niðri á stéttinni. Ég hlustaði á
þá af svölunum. Og svo kom Helen og
vildi tala við mig.
— En hvenær heldurðu að þú getir
lært eitthvað? hrópaði Gian-Carlo. —
Ég fór í liáskóla til að læra málið
þitt. Ég las, ég grúfði mig yfir bæk-
urnar, í herbergi, sem var eins og
kjallari. En þegar ég sit lijá þér i
sólskininu og kenni þér sex einföld
orð, þá reynir þú ekki að muna þau.
Ilvernig áttu þá að geta skilið?
Hvernig getur þú skilið það sem ég
segi við big? Og svo þuldi Gian-Carlo
langa setningu á ítölsku.
— Hvað sagði ég núna? spurði
hann svo á ensku.
Hún brosti og hristi höfuðið. —
Það er mér ómögulegt að segja. En
ég ætla að láta sem það sé það, sem
mig langar mest til að þú segir við
mig.
Gian-Carlo snerti við hendinni á
henni. — Þú lærir það samt, væna
niín. Það var einmitt ])að sem ég
sagði. Eg sagði að ég elskaði þig.
Nokkru síðar, er Ria stóð fyrir ut-
an viðtækjaverslun meðan Gian-Carlo
var þar inni að versla, fannst henni
bærinn likastur málverki — sterkir
litir, settir á léreftið af listamanni
með söng í hjartanu.
Það var auðvelt að þekkja útlend-
ingana úr, hverrar þjóðar sem þeir
voru. Kaupmennirnir konni út i dyrn-
ar og reyndu að ginna þá inn. ítal-
arnir einir voru eins og hluti af
Sorrento. Þeir gengu hægt og hljóð-
lega, héngu í dyrunum. Þeir höfðu
sól í andlitinu og dreymandi augu.