Fálkinn - 27.03.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
-— ----------—~————
>£A*>£A#>íA#ÍÍ£A* framhaldssaga m>£A#>£A*>£A*>£A
ÁSTIR í feluleib
18.
>£A*>£A#>£A*>£A# FRAMHALDSSAGA
r—~—----------------------—— -----------—-—~~
Elisabeth í land kom starfsmaður niður á
bryggjuna og sagði:
— Við höfðum allt til reiðu til að gera leit
að ykkur. Sir Henry og umboðsmaðurinn
voru orðnir hræddir um ykkur. Kom eitthvað
alvarlegt fyrir?
— Báturinn steytti á rifi og við urðum
að bíða eftir að gert yrði við hann, svaraði
Elisabeth um hæl.
Henni þótti vænt að maðurinn skyldi ekki
sjá hve aumleg þau voru útlits. Peter mundi
sleppa betur við spurningar en hún, því að
hann hafði sérinngang í landstjórahúsinu, en
hún varð að fara gegnum upplýsta forstof-
una.
— Það er eins gott að segja frá þessu eins
og það er, sagði Peter er þau voru sest í bíl-
inn. — Mér þykir afar leitt að ég skyldi flækja
þér út í þetta, Elisabeth, sagði hann.
— Það er óþarfi að gefa langar skýringar
á því. Við urðum ekki mjög sein heim. Við
skulum bíða og sjá hvernig fer þegar við
komum.
Nú mundi hún allt í einu eftir svörtu perl-
unni. Hún leitaði í vasanum en hann var tóm-
ur. Nú féll henni allur ketill í eld, Henni hafði
verið falið að skila svartri perlu til Julians,
og hafði stungið henni í vasann því að hún
hélt að hún væri betur geymd þar en í tösk-
unni. Taskan hafði legið í bátnum meðan þau
voru á rifinu, en litla böggulinn hlaut hún
að hafa misst þegar þau voru að ýta bátnum
út ... Svarta perlan var horfin þangað sem
hún kom frá, í sjóinn.
Hún gat ekki um annað hugsað alla leið-
ina til Kalaba Hill. Peter var að tala við hana,
en hún heyrði ekki hvað hann sagði. Þegar
þau óku uþp að húsinu mundi hún að minna
hann á að fara inn um sérinnganginn.
— Ef við komum tvö saman hefir það
kannske verri áhrif en ef ég er ein, sagði
hún. — En’ ef tekið verður eftir þér skaltu
ekki reyna að afsaka mig.
TVlRÆTT SVAR.
Aðaldyrnar voru ólæstar. og hún gekk
hljóðlega gegnum forstofuna. Mjóa ljósrák
lagði gegnum gættina innan úr stóru stofunni.
Líklega sat sir Henry þar inni og var að lesa
í stólnum undir gólflampanum. Amy hlaut að
vera úti.
Hún gekk varlega upp stigann. Hún varð
að flýta sér að hafa fataskipti og svo ráða
við sig hvað hún ætti að gera viðvíkjandi
perlunni. Hana verkjaði líka sárt í handlegg-
inn, en hún hefði heldur viljað vera með flís
í hverjum lim en hafa misst perluna. Hvern-
ig átti hún að gera grein fyrir þessu?
Hún kom upp á stigapallinn og sá Peter
bregða fyrir við dyrnar í endanum á gang-
inum. Hann veifaði til hennar og hvarf inn
um dyrnar. Hún leit til hliðar um leið og hún
ætlaði inn í herbergið sitt og sá þá Julian
koma inn af svölunum undir turninum. Hann
lokaði dyrunum eftir sér og fór til hennar.
Hann hlaut að hafa séð þau þegar þau komu.
Hann stóð og horfði á hana án þess að
segja orð. Svo benti hann á handlegginn á
henni. — Hefir eitthvað komið fyrir yður?
spurði hann hvasst.
— Ekki neitt alvarlegt, sagði hún erfið-
lega. — Ég ... vissi ekki að þér voruð
hérna . . .
— Sir Henry bauð mér í miðdegisverð.
Hann laut fram og horfði lengi á hana. —
Ég hefi aldrei séð yður svona föla. Hvað
hefir komið fyrir yður?
Hún vætti varirnar með tungubroddinum.
— Julian, hvíslaði hún hás. — Mér hefir orð-
ið hræðilegt slys á. Verkstjórinn í perlustöð-
inni afhenti mér stóra svarta perlu, sem ég
átti að færa yður, og ég ... ég hefi misst
hana!
— Var það ekki annað?
Hún starði á hann. — Er það ekki nóg?
Ef hún hefir verið jafnstór hinum perlunum
yðar hlýtur hún að hafa verið mjög verð-
mæt og sjaldgæf. Ég get ekki fyrirgefið mér
að hafa misst hana.
— Má ég líta dálítið betur á handlegginn
á yður?
— Já, en ... perlan. Hvernig á ég að fara
að þessu?
— Þér getið ekki gert neitt í því nema þér
vitið hvar þér hafið misst hana, sagði hann
óþolinn. — Ég kann ekki við að þér gangið
með þessa óhreinu rýju um handlegginn.
Hafið þér sáraumbúðir í herberginu yðar?
— Ég held að plástur sé til í baðherberg-
inu. Ég skal ná í hann. En perlan, Julian ...
ég er hrædd um að ég hafi misst hana í sjó-
inn.
— Jæja, þá er ekki meira að tala um það.
Hann ýtti henni hægt inn um baðherbergis-
dyrnar og kom sjálfur á eftir. — Þegar ég
sé yður betur, verð ég að segja að þér lítið
út eins og þér hafið legið í bleyti mestan
hluta dagsins. Það er þanglykt úr hárinu á
yður líka. Setjist þér nú og lofið mér að líta
á handlegginn á yður.
Hann tók af henni bráðabirgðaumbúð-
irnar og hrökk við er hann sá bólguhnútinn
á handleggnum og sárið á honum miðjum. —
Hvað er þetta? Hvað er þarna í sárinu?
— Það er tréflís.
— Hve marga tíma hafið þér gengið með
þetta í handleggnum?
Hún svaraði ekki. Julian hafði rennt vatni
í skál og hellt nokkrum dropum af sótthreins-
unarlyfi í. Hann þvoði sárið og náði í smá-
töng. Svo tók hann fast í handlegginn á henni.
— Þetta verður sárt, sagði hann. — En
þér megið ekki hreyfa yður, því að þá gæti
brot af flísinni orðið eftir í sárinu. Heyrið
þér það?
Elisabeth kinkaði kolli. Hana svimaði nú
þegar af sársauka og svitinn rann niður and-
litið meðan hann var að ná flísinni úr sárinu.
Þegar því var lokið sagði hann allt í einu:
— Þér skuluð ekki hafa áhyggjur af perlunni.
Þessar svörtu eru ekki sérlega fallegar og
ekki verðmætar heldur. Það var aðallega
vegna þess að þær eru skrítnar, sem ég er
að sælast eftir þeim. Þeir senda mér áreið
anlega aðra seinna, ef ég bið um það.
Hann sýndi henni flísina, sem var meir en
þumlungur á lengd og táin í annan endann.
— Ég hefði helst löngun til að senda
Gilmering aftur til Singapore, sagði hann og
beit á jaxlinn, meðan hann var að binda um
sárið. — Maður sem fer með stúlku í
skemmtiferð og skilar henni svona heim ætti
skilið flengingu. Hann er að minnsta kosti
óhæfur til að vera aðjútant landstjórans.
Þó að hún væri þreytt og örmagna var hún
strax reiðubúin til að taka svari Peters. —
Þetta var ekki honum að kenna og hann hafði
ekki hugmynd um að sárið var svona slæmt.
Ég minntist ekkert á það við hann.
— Hvernig atvikaðist þetta? spurði Julian.
— Við vorum úti við rifið. Ég var að
dingla árinni og hún skrikaði og rakst í hand-
legginn á mér.
— Já, ég skil — og svo duttuð þér útbyrðis.
Það er þess vegna sem þér eruð svona aum-
ingjaleg. Hann kreysti varirnar saman svo að
þær urðu eins og strik. — Það er laglegt að
tarna! Þið leikið ykkur að því að busla í
Manai-lóninu án þess að hugsa um hvað
klukkunni líður. Yður datt ekki í hug að við
kynnum að verða óróleg út af ykkur þegar
ykkur seinkaði svona.
— Þetta var eins og hvert annað óhapp,
sagði hún skjálfandi. — Ég held að svarta
perlan yðar hafi seiðmagnað okkur einhvern-
veginn. LJr því að þér eruð svona reiður, ætt-
uð þér helst ekki að tala við mig.
Hann varp öndinni. — Ég er alls ekki reið-
ur við yður, en mér gremst að Gilmering hagi
sér þannig að sir Henry reiðist.
— Já, einmitt. Hún dró að sér höndina og
horfði á umbúðirnar. — Þér eruð mjög nær-
gætinn þegar sir Henry á í hlut, en þá ættuð
þér ekki að láta hann bíða með miðdegis-
verðinn.
Hann þvoði sér um hendurnar og þurrkaði
sér. Ekkert varð lesið úr augnaráði hans er
hann leit til hennar. — Látið þér mig um
það. Það er best að þér háttið. Ég skal biðja
um að láta senda yður mat.
— Haldið þér að sir Henry verði ekki í enn
verra skapi þá? spurði hún neyðarlega.
Hann svaraði ekki. Þau fóru fram í gang-
inn og þar var enn kyrrt og hljótt. Gamlir
landstjórar horfðu á þau úr myndarömmun-
um á veggjunum. Hún fór allt í einu að velta
fyrir sér hvernig mundi hafa verið hérna í
gamla daga. Hafði aldrei verið hiti í fólkinu
hérna í ganginum þá? Hafði einhver barna-
leg dama í krínólínu aldrei vonast eftir
merki frá manni, sem var jafn kaldur og ó-
truflanlegur og Julian var? Svo hló hún að
þessu.
Hann hlýtur að hafa séð brosið á vörum
hennar. Hann leit gagnrýnandi á hana augna-
blik, og sagði svo: — Þér voruð miklu sælli
manneskja meðan þér þóttust vera Amy. En
þá var aðstaða yðar líka sterkari, var það
ekki? En það hefði ekki átt að skipta neinu
máli hjá Peter. Hann vissi alltaf hver þér
voruð.