Fálkinn - 17.04.1959, Blaðsíða 5

/
FÁLKINN
5
manns i þjónustu sinni. Árið 1685
róðst liann á bæinn Leon i Nigaragua
og hafði þaðan með sér mörg full-
fermd skip. Skip hans sjálfs hét „Bai
helors Deliglit" og óttuðust Spánverj-
ar það mjög.
Hann fór með ránsfeng sinn til
Ghathamvíkur á norðanverðri Cocos-
ey, og sagan segir að þegar gullinu
hafi verið skipt hafi því verið auðsið
i krukkum, þvi að of seinlegt þótti
að telja peningana. Líklegt er að það
liafi ekki verið skipstjórinn einn, sem
gróf peningana sína á eyjunni, heldur
skipverjar hans lika. Og líklegt er að
mest af þessum fjársjóðum sé þar enn.
Það hefir kannske verið einn af
þessum fjársjóðum, sem hásetinn Bob
Flower fann þegar hann hrapaði í
skriðu og brunaði beint ofan á pen-
ingasjóð i djúpri gjá. Hann tók með
sér eins mikið og hann gat borið, en
hefir líklega ekki fengið tækifæri til
að koma á staðinn aftur. Hvar aðal-
fjársjóðurinn er vita menn ekki. En
vist er um það að Davis skipstjóri
lifði síðustu ár sín i auði og allsnægt-
um á Jamaica.
Benito Bonito hét maður, sem rek-
inn var úr portúgalska sjóhernum og
varð einn ódælasti sjóræningi sinnar
tiðar. Fyrst rændi hann í Vestur-
Indium, síðan á vesturströnd Ame-
ríku, milli Perú og Mexico. Fjársjóðir
hans voru taldir nema mörgum mill-
jónum dollara, og þá gróf liann norð-
an við Wafer-vik á Cocosey. Þar ganga
þverhnípt björg í sjó fram, en fyrir
ofan þau er skógi vaxin fjallslilíð.
MORÐ OG SAMSÆRI.
En stærsti fjársjóðurinn er sá, sem
nánust vitneskja er til um. Árið 1821
hélt Bolivar hershöfðingi til Lima
með mikið lið. Landstjórinn þar sá
sitt óvænna og lét safna öllum dýr-
um málmum hjá einstakiingum og i
kirkjunum og senda um borð í skip,
sem lá á höfninni í Cailao. Það var
enska vöruskipið „Mary Read“, skip-
stjórinn hét Thompson.
Landstjórinn í Lima treysti Thomp-
son. En hann stóðst ekki freisting-
una. Varðmennirnir sem fylgdu fjár-
sjóðnum voru drepnir og Thompson
sigldi á burt að næturþeli — til
Cocoseyjar.
Það voru ógrynni fjár sem liann
lét grafa í Wafer-vík, meðai þeirra
Mariu-likneski úr gulli, í fullri stærð.
Skömmu síðar náðist skipið og var öll
áhöfnin hálshöggvin — nema skip-
stjóri og einn háseti, sem átti að sýna
hvar fjársjóðurinn væri grafinn. En
þeim tókst háðum að flýja. Svo dó há-
setinn. Thompson hitti mann sem
Keating hét, og er sagt að liann liafi
hafst við í liúsi hans á New Found-
land til dauðadags. Til Cocoseyjar
kom liann aldrei framar. Hann var
dulur og fálátur og kom aldrei út fyr-
ir liússins dyr í björtu. Á banasæng-
inni trúði hann Keating Nrir leynd-
armáli sínu og afhenti honum upp-
drátt sem hann hafði gert af staðn-
um. Ríkur kaupmaður gerði út leið-
angur og fjársjóðurinn fannst, en svo
varð sá endirinn að leiðangursmenn
myrtu hverir aðra. Keating komst
undan með nokkurn slatta, og lifði
síðar á því fé.
Þessar sögur heyrði gamall maður
í hafnarkrá í San Francisco. Hann
hét Robert Louis Stevensen og notaði
þær sem uppistöðu i liina frægu sögu
sína, „Treasure Island".
Ýmsar teikningar eru til, sem eiga
að sýna hvar Bonito-fjársjóðurinn og
Lima-fjársjóðurinn séu fólgnir, og
margir hafa orðið til að leita þeirra,
þ. á. m. ökugikkurinn frægi sir
Malcolm Compbell. Aðalvandkvæðin
á leitinni eru þau, að eyjan er alsett
gjám og hellum, og yfirborðið vaxið
frumskógi.
Það styttir varla aldrci upp þarna,
og þegar kernur inn i skóginn er allt
morandi i smá-maur. Líklegt er að
skriður hafi hrunið yfir suma felu
staðina.
Og hver veit nema þessir felustaðir
séu fundir fyrir löngu, en finnend-
urnir liafi haft vit á að þegja yfir
því. Þó er það tæplega líklegt. Því að
til þess að komast til Cocoseyjar þarf
skip og áhöfn, og vart hugsanlegt að
allir geti þagað yfir því að þeir hafi
fundið fjársjóði.
PARADÍS HÁKARLANNA.
Þarna voru kynstur af hákarli og
Framhald á bls. 15.
KONAN, SEM Imig út dýrdsto hdlsmen vernldor
45.
1) Eitt suiiiarkvöld árið 1784, er hin unga, fagra Nicole le
Guet sat í Tuilleri-garðinum gerði maður að nafni de la Motte
kaptein henni einkennilegt tilboð. Hann bauð henni 15.00 franka
ef hún vildi koma fram sem Marie Antoinette drottning i nokkrar
mínútur. Nicole tók tilboðinu án þess að hugsa um liver tilgang-
urinn með því væri, og á þann hátt varð hún þátttakandi í læ-
víslegu áformi, sem de la Motte og Jeanne Valois kona hans
höfðu afráðið að framkvæma.
2) Frú dc la Motte vissi að það var heitasta ósk liins forrika
kardínála Rohans að fá að kynnast Marie Antoinctte. Hún sagði
kardinálanum að hún væri besta vinkona drottningarinnar og
lofaði honum að sjá um að þau hittust i görðunum i Versailles.
Á tilsettum tíma kom Nicole le Guet þangað, húin sem drottning,
en í sönm svifum sem hún liafði rétt kardínálanum rós, kom de
la Molte aðvífandi til þess að aðvara þau. Eitthvað hirðfólk væri
þarna á næstu grösum, sagði hann. Falska drottningin hljóp burt,
3) Hinn frægi hirð-skartgripasali Boelimer hafði árum saman
liaft á boðstólum dýrasta hálsmen í heimi. í þvi voru 579 dem-
antar og djásnið var virt á hálfa aðra milljón franka. Hann hafði
margsinnis boðið Lúðvík XVI. það, en konungi þótti það of dýrt.
— Nú laug frú de la Motte því að kardínálanum, að drottningin
ætti enga ósk heitari en að eignast þetta djásn. Hún hefði lengi
verið að hugsa unl að kaupa það,en gæti ekki borgað það nema
smátt og smátt, af sínúm eigin vasapeningum. Ef kardínálinn
vildi verða ábyrgðarmaður fyrir andvirðinu, sagðist frú de la
Motte vilja taka að sér að verða milligöngumaður og sjá um að
drottningin fengi ósk sína uppfyllta. Kardínálinn, sem fyrir hvern
mun vildi ná hylli drottningarinnar, tók að sér að verða ábyrgðar-
maður, og siðan afhenti skartgripasalinn frú de la Motte djásnið.
4) Þegar Boehmer fekk ekki fyrstu afborgunina greidda á til-
settum tima sneri liann sér til konungsins, sem þegar i stað komst
að hvernig í öllu lá og lét setja prakkarana í Bastillefangelsið.
Rohan kardináli og Nicole voru þó sýknuð, en frú de la Motte
hýdd á almannafæri og brennimerkt sem þjófur. Síðar var luin
sett í vitfirringahælið í Bicetre. Tókst henni að flýja þaðan
skömmu síðar. Hún náði sér í falskt vegabréf og komst til London,
lenti þar í skuldabasli og ævi hennar lauk þannig, að hún fleygði
sér út um glugga, árið 1791.
•03-