Fálkinn - 24.04.1959, Page 4
4
FÁLKINN
Njósmtriifn frn Arnhem
Christian Lindcmans öðru nafni
King Kong var einn skaðlegasti
njósnari síðari heimsstyrjaldar-
innar. Síðasta afrek hans var að
ljóstra upp áformi Montgomerys
er hann sendi fallhlífarsveitir
til Arnhem í Holiandi. King Kong
lét Þjóðverja vita um þetta og
þeir strádrápu hersveitina og
lengdi þetta stríðið um hálft ár.
I þessari grein og annarri í nssta
blaði segir gagnnjósnarinn Or-
este Pinto frá viðureign sinni
við hinn hættulega landráða-
mann.
Ég hafði grun um, að Christian
Lindemans eða „King Ivong“, hinn
frægi hollenski andspyrnumaður væri
þýskur njósnari. En áður en ég gat
aflað sannana fyrir þessu og aðvarað
bandamenn, var King Kong sendur á
laun til andspyrnumanna í Arnhern
til að láta þá vita, að Montgomery
hefði í liyggju að senda fallhlífalið
til þeirra til að ná fótfestu austan
Rínar og hefja innrás i Þýskaland.
Þessa fregn flutti King Kong Þjóð-
verjum og þess vegna mistókst ráða-
gerðin.
Ég hélt áfram að leita að sönnun-
um fyrir sekt Iíing Kongs.
Eftir ófarirnar við Arnliem hafði
herinn orðið að berjast áfram fet fyr-
ir fet. Ég var í Eindhoven, sem þá
var nýtekin, og var að enda við
þriggja tíma langa yfirheyrslu. Fang-
inn var ungur Hollendingur, sem hét
Cornelius Verloop. Mér hafði tekist
að láta liann játa að hann væri njósn-
ari og hann nötraði af angist.
„Ætlið ])ið að skjóta mig?“ livíslaði
hann. Honum var örðugt um mál.
Ég yppti öxlum en svaraði engu.
Auðvitað yrði liann skotinn, hann var
njósnari!
„Ég á unga konu i Amsterdam, góða
liotlenska konu. Ég sver að hún er
saklaus.“
„Jæja? Við höfum ekki hugsað okk-
ur að skjóta konuna þina, við erum
ekki eins og þýsku húsbændurnir
]>inir.“
Nú reyndi hann nýtt ráð. ,,Ég skal
segja yður mjög áríðandi frétt ef þér
þyrmið Jífi mínu.“
„Þú ert flón,“ svaraði ég. „Við get-
um látið þig segja okkur allt sem
við viljum áður en þú verður skot-
iun. Það er ofur einfalt mál.“
Hann brosti vandræðalega: „Þið
getið látið mig segja ykkur allt, sem
þið haldið að ég viti, en ekki það,
sem þið liafið enga hugmynd um að
ég veit.“
,,Jæja, spekingur, hvað veistu þá?“
spurði ég með fyrirlitningarhreim.
Verloop laut fram í sætinu og fór
oð þylja nöfn og lýsingar á öllum
aðstoðarmönnum mínum í leyniþjón-
ustunni. Ýmsir foringjar mínir þekktu
ekki ýms nöfnin, sem Verloop kunni.
„Og aðalumboðsmaður yðar í
Briissel er Paul Leuven og i Amster-
dam hafið þér mann, sem heitir
Dampreny, og . . .“. Hann kunni allt
þjónustuliðið okkar i Hollandi og
Belgíu utan að.
„SKJÓTIÐ MIG EKKI —
ÉG SKAL SEGJA ÞAÐ1“
Mér varð órótt út af mönnunum
okkar, sem enn voru Þjóðverja megin
við víglínuna. Úr því að þessi land-
ráðamaður vissi svona mikið hlutu
yfirmenn hans að vita enn meira. En
ég spurði og lést vera hinn rólegasti:
„Hver gat sagt þér allt þetta?"
Hann Jiresstist við — kannske var
einhver von um lif. ,,Kiesewetter of-
ursti i njósnaliðinu. En ég segi yður
ekki hver sagði honum það. Eigum
við að semja, sir?“
Ég var þreyttur og fullur fyrirlitn-
ingar á þessu hrakmenni. Þess vegna
gat ég ekki farið að gera hrossakaup
við mannskepnuna. Ég hafði hvorki
aðstoð né varðmenn svo að ég varð
að fara með Verloop í lierfangelsið
sjálfur. Þetta var urn miðnætti og ég
vildi ekki gefa tionum færi á að flýja.
Þess vegna tyfti ég skammbyssunni,
leit hvasst á liann og sagði:
„Komdu, Verloop, ég hefi fengið
fullsaddan á þér. Vinir þinir ,nasistar,
liafa samið reglurna um þennan leik,
en ekki ég. Við sltulum nota þær regl-
ur. Hver gaf Kiesewetter upplýsing-
arnar?“
Nú hvarf vonarsvipurinn af honum.
„Ég skal segja yður það ef þér
þyrmið lífi mínu.“
Ég lyfti skannnbyssunni. „Stattu
upp!“ Ætli lionum snúist ekki hugur
eftir eina nótt í fangelsinu, hugsaði
ég með mér.
En hann miskildi mig. Hélt að ég
ætlaði að skjóta sig.
„Bíðið þér. Skjótið mig ekki!“
stundi liann. „Ég skal segja yður það.
Það var Chris Lindemans — King
Kong! Hann sagði Kiesewetter ofursta
þetta.“
Ég rak byssuhlaupið í hann. Hann
fölnaði af liræðslu.
„Sagði King Ivong Þjóðverjum frá
áætluninni um fallhlifasveitina i Arn-
hem?“ spurði ég.
Verloop kinkaði kolli. Hann kom
ekki upp orði fyrr en hann liafði vætt
þurrar varirnar með tungunni en svo
gusaðist út úr honum: „Hann sagði
Iíiesewetter þetta 15. september þegar
liann kom til Abwelir-skrifstofunnar.
Hann sagði að enskir og amerískir
fallhlifahermenn yrðu sendir.“
„Nefndi hann hvert?“
„Hann sagði að bresk flugsveit yrði
látin koma niður í Eindhoven sunnu-
dagsmorgun."
Ég lét byssuna síga og horfði liugs-
andi á Verloop. Þessi ræfill hafði ráð-
ið fyrir mig gátuna, sem ég liafði
glímt svo lengi við. Hann -misskildi
þögn mína og féll á kné: „Þér ætlið
þá ekki að skjóta mig. Ég hefi sagt
yður allt sem ég veit.“
„Ég skýt yður ekki, en ég veit ekki
Iivað herrétturinn gerir. Komdu. Nú
förum við.“
Þegar ég kom aftur til félaga minna
fékk ég æðiskast, sem bæði ég og þeir
urðu hissa á.
„Farið þið til fjandans!“ öskraði ég.
„Það er timi til kominn að þið skiljið
að þegar ég segi að einhver sé grun-
samlegur ])á meina ég það. En livað
gerið þið? Þið sendið hann til óvin-
anna með mest áríðandi skilaboð, sem
gerð hafa verið í öllu stríðinu.“
„Hvað áttu við?“ spurði einhver.
„Lindemans! King Kong! Tveir
ykkar verða þegar í stað að fara til
Castle Wittourk og handtaka hann.“
„Handtaka Lindemans! Ertu geng-
inn af göflunum?
Einn af æðri foringjunum sagði: „Þú
verður að minnsta kosti að gera okk-
ur grein fyrir, Pinto, livers vegna þú
vilt láta liandtaka Lindemans. Skil-
urðu ekki hvílíkt reginhneyksli það
væri?“
Ég flýtti mér að gera grein fyrir
ástæðum mínum og þeim mun hafa
skilist að ég þóttist viss í minni sök.
F.n svo var eftir að vita hvernig ætti
að handtaka manninn án þess að
stofna tífi handtökumannanna í voða.
Allt í einu datt mér ráð í hug.
„Nú veit ég það!“ sagði ég. „Tveir
ykkar akið til Castle Wittousk og talið
við Lindemans. Segið honum að liann
eigi að fá afreksmerki fyrir lireysti.
Það kittar liégómagirndina i honum.
Fáið hann til að leggja af sér vopnin
og fara í hreina skyrtu. Farið svo með
honum inn í mannlausa stofu. En á
meðan skal ég koma boðum til SHAEF
og fá tíu manna hcrlögregtu og senda
í kastalann. Þeir liandtaka Lindemans.
Skiljið þið mig?
Mennirnir tveir sem ég liafði nefnt
stóðu upp og glottu. Annar þeirra
sagði: „Ég vona að tíu menn nægi.
En segðu SHAEF að senda sterkustu
mennina, sem völ er á.“
TÍU LÖGREGLUMENN
MEÐ STÁLVÍR.
Þetta tókst. Undir eins og King
Kong frétti að hann ætti von á af-
reksmerki varð liann ljúfur eins og
lamb.
Hann vaggaði blíður og brosandi
fram fyrir „heiðursvörðinn“ til að
taka á móti afreksmerkinu. En heið-
ursvörðurinn voru lögreglumennirnir
tiu, sem báru hann fljótlega ofurliði
og bundu liann. í öllu Holtandi voru
ekki til handjárn, sem voru nógu stór
á liann, og þess vegna var hann liand-
járnaður með stálvír. Þegar við kom-
um á flugvöllinn í Antwerpen lét ég
binda á lionum lappirnar lika. Það
gat hugsast að hann sparkaði gat á
þunna flugvélina og fleygði sér út.
Undir eins og flugvélin kom til
Englands var King Kong komið fyrir
úti i sveit, skammt frá London. Þar
var bækistöð gagnnjósnanna, dugleg-
ustu menn sem völ var á til að ná
fullri játningu án þess að beita pynt-
ingum.
Þeir yfirheyrðu Lindemans i tvær
vikur. Þegar hann var fluttur til Hol-
lands á ný og settur í Breda-fangelsið
fylgdi ég honum inn í klefann. Ég
virti hann vandlega fyrir mér. Nu
var af lionum drembitætið, en hvergi
sást marblettur á skrokknum á hon-
um og hvergi merki eftir sprautur.
En saint hafði liann gert ítarlega játn-
ingu. Greinargerðin var 24 þéttskrif-
aðar btaðsíður.