Fálkinn - 24.04.1959, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
Þessi játniiig hans var meir spenn-
andi en nokkur lögreglusaga. Linde-
rcians hafði gerst landráðamaður ár-
ið 1943, er vegur hans sem foringja
andspyrnuhreyfingarinnar var sem
mestur. Hann hafði alltaf verið
drabbari og mesti sóunarseggur. Þeg-
ar liann skorti fé til að gefa vinstúlk-
um sínum gjafir fann hann ráð til að
verða sér úti um peningana. Hann
fékk ríkar konur, sem sumar voru
ástfangnar af honum til að gefa sér
dýra skartgripi, sem hann kvaðst ætla
að nota til að hjálpa fólki sem var
i hættu statt, til að flýja til Portúgal.
Lindemans hafði selt mikið af grip-
um, sem hann fékk á þennan liátt, en
andstöðulireyfingin fékk ekkert af
peningunum. Hann eyddi þeim í á-
fengi og kvenfólk. Þá gripina sem
liann ekki seldi eyddi liann i gjafir
til ástmeyja sinna og þóttist hafa tek-
ið þá herfangi af Þjóðverjum!
Þannig var Lindemans orðinn fé-
glæframaður, en liann var ekki enn
farinn að svíkja ættjörðina. En nú
var hann kominn i hættulega aðstöðu.
Einhvern tíma varð hann að gera
grein fyrir gripunum, sem hann hafði
logið út. Sumir sem honum voru kunn-
ugir voru farnir að undrast hvar hann
fcngi peningana.
í febrúar gerðist dálítið, sem flýtti
fyrir vandræðunum. Yngsti hróðir
lians og frönsk dansmær, Veronica,
voru handtekin af Gestpo er þau
reyndu að flýja. En Veronica var ein
af mörgum frillum Lindemans.
Nú bauðst hann til að gerast þýsk-
ur njósnari en setti tvö skilyrði: í
fyrsta lagi að Veronica og bróðir hans
yrðu látin laus, og í öðru lagi að hann
fengi gott kaup. Verloop var sendur
nieð þessi skilaboð til Giskes ofursta,
yfirmanns Abwehr — þýsku njósna-
stöðvarinnar.
Urðu samningar um þetta og Þjóð-
verjar fullnægðu hinum settu skilyrð-
um þegar daginn eftir. Veronica og
bróðir Lindemans urðu að undir-
skrifa yfirlýsingu um, að þau hefðu
sætt góðri meðferð i fangelsinu, og
að svo búnu voru þau látin laus.
Eins og ég hafði búist við liafði
Abwehr ekki látið Geslapo vita að
Lindemans væri þýskur njósnari, og
ekki heldur SD. Einn daginn gerði
SD aðsúg að andstöðuhreiðri í llotter
dam en þar var Lindemans þá stadd-
ur.
Nú voru góð ráð dýr. Annað hvort
varð hann að afhjúpa sig sem land-
ráðamann í viðurvist félaga sinna,
eða eiga á liættu að SD stútaði hon-
um. Hann kaus úrræði lyddunnar.
Með liendinni gaf liann SD merki, sem
sýndi að hann væri Þjóðverja mað-
ur, en einn viðstaddur misskildi
þetta. Hann hélt að King Kong væri
að þrífa til skammbyssunnar. Hann
skaut og hitti King Kong í brjóstið.
Kúlan fór gegnum annað lungað.
Hann var fluttur á spitala í skyndi
])ví að nú sáu hinir þýsku að þctta
var ekki venjulegur andstöðuhreyf-
ingarmaður. Sárið hefði orðið bani
flestra, en King Kong stóðst það og
eftir þrjár vikur var hann á góðum
batavegi. Foringi Ahwehr heimsótti
hann á spítalanum og þeir báru sam-
an ráð sín um að láta King Kong flýja'
af sjúkrahúsinu. Þessi „flótti“ mátti
ekki vekja neinn grun. Lindemans
stakk upp á að hans eigin andstöðu-
hreyfingarmenn skyldu gera árás til
að bjarga honum. En Þjóðverjar gera
þeim fyrirsát og láta Lindemans
sleppa. Þetta var framkvæmt og tókst
— þvi miður. Við þetta tækifæri
misstu 47 af samherjunum úr and-
stöðuhreyfingunni lffið!
JOHN FOSTER DULLES
fyrrv. utanrikisráðherra hafði það sér
til dundurs að teikna myndir af við-
slöddum, þegar hann situr á fundum.
Fleygir hann þessum teikningum
jafnóðum í bréfakörfuna, en þær eru
hirtar af öðrum og seldar fyrir hátt
verð.
MAÐURIM, SEM - oldrei var til
46.
1) Þegar frönsku byltingarforingjarnir kvöddu 300.000 manns
undir vopn og dæmdu alla presta „seka skógarmenn" árið 1793,
varð mikil ólga i Vendée i Frakklandi þvi að þar var konung-
hollt fólk i miklum meirihluta. Þingið — eða „konventið“ — i
París sendi þegar fulltrúa sinn á vettvang þangað til að skakka
leikinn. Þegar fulltrúinn, sem hét Carra, kom i þorpið Ligneron
í Vendée sá hann mikla mannþyrpingu kringum prestinn á staðn-
um. Fólkið vildi auðsjáanlega verja liann. Carra fór að kynna
sér ástandið og fékk margar ósamkynja skýrslur um það. Svo
sauð hann saman skýrslu til þingsins og sagði þar að mikil ólga
væri í Vendée og hættulegur maður, Gaston að nafni væri þar
í fylkingarbroddi. Þannig varð hin imyndaða hetja Gaston til.
2) Þegar fréttin um liinn hættulega uppreisnarmann Gaston
barst til landflótta franskra aðalsmanna vakti hún mikla athygli
og barst svo um alla Evrópu. Sumir töldu vist að hann væri
aðalsmaður og kölluðu hann því „Monsieur de Gaston“, aðrir
töldu hann afkomanda Gastons de Foix, sem árið 1358 liafði kæft
bændauppreisnina „La Jacquerie“ í blóðbaði. Enginn var í vafa
um að þessi Gaston væri sannsöguleg persóna, eftir að kunnur
læknir, Ehrard, kom úr ferðalagi til Vendée og sagði að nú væri
„generalissimus Gaston" á leið til París með 500.000 manna hcr
til þess að endurreisa konungdæmið og kirkjuvaldið.
3) Þótt enginn hefði séð svo mikið sem skuggann af Gaston
gerðu bæði Englendingar og Hollendingar trúnaðarmenn út til
Frakklands til þess að ná tali af hetjunni og bjóða honum banda-
lag við sig. Einn þessara sendimanna komst á aðalstöðvar kon-
ungssinna i Rennes, en þar þekkti enginn neitt til Gastons. Hinir
konunghollu uppreisnarmenn voru hálfmóðgaðir yfir því að öll
Evrópa talaði um þennan Gaston, sem þeir höfðu aldrei séð.
4) Löngu siðar komst upp hvernig sagan um hinn fræga Gast
on hershöfðingja hafði komist á kreik. í byrjun uppreisnarinnar
í Vcndée höfðu blástakkar byltingaliersins dreift hóp af óróa-
seggjum, en í hópnum var rakari einn, sem flýði og reyndi að
fela sig i skurði. Blástakkarnir skntu hann til jiess að vinna til
0000 franka verðlauna, scm þingið hafði heitið fyrir að drepa
uppreisnarforingja. „Þetta er Gaston rakarasveinn!“ hrópuðu
nokkrir bændur, sem sáu er Gaston flýði. Og svo var Carra þing-
fulltrúa sagt margt um Gaston, og hann sauð upp úr öllu saman
skýrslu um hættulegan uppreisnarmann, sem varð frægur um alla
Evrópu þótt ekkert væri til af honum nema nafn á rakarasvein-
inum, sem var drepinn í skurðinum.