Fálkinn - 24.04.1959, Side 11

FÁLKINN
11
FALLEGUR HÚSMÓÐURKJÓLL. — Þessi kjóll er látlaus og fallegur. Hann
er úr rauðu efni með breiðum rauðm uppslögum á ermunum. Hálsmálið
og barmurinn er faltegt. Kjóllinn allur er þannig að frúin má vel við una,
án þess þó að hún reyni að bera af gestum sínum í klæðaburði, sómir
hún sér prýðilega.
LITLA SAGAN.
Hundurinn htninr
Við komum samtimis að bekknum,
unga stúlkan, hundurinn og ég. Hún
settist lengst til hægri, hundurinn við
fætur henni, og ég settist talsvert
langt til vinstri.
Þetta var einstaklega þokkaleg
stúlka, smekklega klædd, í ljósgrárri
dragt, og mig furðaði á að manneskja,
sem virtist jafn menntuð og smekkleg,
skyldi vera með jafn ógeðslegan hund
í eftirdragi. Ég hefi aldrei verið
hundavinur, mér er óskiljanlegt að
fólk skuli gera sér þá kvöl að lifa
með ferfætlingum, sem gelta og urra
við öll hugsanleg tækifæri.
Kvikindið sem sat við fætur ungu
stúlkunnar var lifandi staðfesting á
þeirri skoðun minni, að luindurinn
eigi engan tilverurétt á öldinni okkar.
Hann var stór og óútlegur, maður gat
imyndað sér að bjórinn á honum
hefði einhvern tíma verið hvítur; nú
var hann skitgrár með glöggum blett-
um af nýrri for, sem hann hafði til-
einkað sér úr pollunum, úr augunum
skein ólæknandi þunglyndi og svo var
liann sislefandi.
Bráðum slangraði hann til mín og
horfði spyrjandi á mig, eins og hann
væri að mælast til að fá að leika
við mig. Ég leit afundinn á hann og
hann fór aftur til stúlkunnar. Um leið
og hann settist lagði liann foruga
framlöppina á hnéð á stúlkunni.
Ég verð að segja að lnin tók þessu
furðanlega vel, það kom ekki eitt ein-
asta fúkyrði yfir varir hennar um
leið og hún ýtti frá sér löppinni.
Hvernig sem hún néri silkivasaklútn-
um gat hún ekki náð burl blettinum,
sem hundurinn hafði sett á pilsið.
Alltaf hefir það haft áhrif á mig
þegar fólk hagar sér svo stillilega, og
ég verð að játa, að mér var farið að
iítast á stúlkuna á þessnm fáu minút-
um. Hún var í rauninni alveg eins og
stúlkurnar, sem ég var að hugsa um
í tómstundum minum.
Þótt undarlegt megi virðast fékk ég
eins konar samúð með seppanum
hennar, ég sætti mig að minnsta kosti
við að hún ætti liann. Ég skellti tung-
unni í góm til að kalla á hann, og á
næsta augnabliki liafði hann hlammað
báðum framfótunum á linén á mér,
og skiljanlega hafði það lierfilegar af-
leiðingar fyrir nýpressuðu ljósbrúnu
buxurnar mínar. Og um leið sleikti
liann andlitið á mér ,eins og það væri
spýtubrjóstsykur.
Ég tók þessu með stillingu, ég vildi
ekki láta vanhugsaðan ofsa spilla
liugsanlegum möguleika á þvi að fá
að tala við stúlkuna. Ég ýtti hundin-
um frá mér með hægð, tók upp vasa-
klútinn og fór að nudda, alveg eins
og liún hafði gert. Lengi sátum við
svona og nudduðum og nudduðum.
Hundurinn hafði lagst ofan í poll og
horfði með óblandinni forvitni.
Það var hún sem rauf þögnina.
„Hann er svo fallegur þegar hann
liggur svona,“ sagði hún og benti á
kvikindið.
,,Já, það finnst mér,“ sagði ég ljúg-
andi upp í opið geðið á henni.
Rödd hennar var falleg og hljóm-
þýð, alveg eins og ég hafði búist við
að hún væri.
„Ljómandi fallegur hundur,“ sagði
ég til að halda talinu áfram.
„Og hann er svo góður Iika,“ sagði
hún.
Við liéldum áfram að yfirtrompa
livort annað i skjallinu um hundinn,
eins og fyrstu-verðlauna-hundur á
sýningu ætti í hlut.
Ef til vill hefir hundurinn skilið
mannamál, því alll i einn stóð liann
upp og hoppaði upp á bekkinn við
hliðina á mér. Það var um seinan að
afstýra slysinu, á næsta augnabliki
hafði hann nuddað sér upp að jakk-
anum mínum og skyrtunni og útatað
hvorttveggja.
„Stilltu þig,“ hugsaði ég með mér,
„ekki eitt styggðarorð við hundinn
eða stúlkuna."
,,Þetta er svoddan fjörkálfur,“
sagði hún.
„Spriklandi af fjöri,“ svaraði ég en
gat þó ekki annað en hugsað til reikn-
ingsins, sem ég mundi fá frá efna-
lauginni.
Nii ýtti ég hundinum varlega frá
mér og hann fór til stúlkunnar. Áður
en hana varði hafði haiyi hlammað
sér i fangið á lienni og var farinn
að tæta sundur hattinn hennar.
Nú virtist liana jn'jóta þolinmæð-
ina. Hún spratt svo snöggt upp að
hundurinn hraut á hrygginn, með
hattinn i kjaftinum.
„Nú verðið þér að hafa einhver
ráð með að koma þessum liundskratta
yðar burt,“ sagði hún hálfönug.
Er mér láandi þótt ég yrði hissa.
„Hundinum mínum?“ hváði ég. ,,Er
þetta ekki hundurinn yðar?“
„Flökkuhundur,“ sagði hún.
„Hundræskni," sagði ég.
Við urðum sammála um tvennt: að
við skyldum fara í kvikmyndahús um
kvöldið. Og að við hefðum *bæði
megnustu óbeit á hundum.

— Þú lofaðir ,strákur, að vega salt-
ið varlega á móti henni mömmu
þinni ... ,
ÐAVID BEN GURION
forsætisráðherra i ísrael, sem nú
cr orðinn 72 ára, liefir lært nýtt fim-
leikakerfi, sem liann er mjög hrifinn
af. Ein æfingin er í þvi fólgin að
standa drykklanga stund á höfðinu.
Það sama hefir Nehru forsætisráð-
herra Indlands gert í mörg ár.
VD44-I
að í frumstæðum ríkjum fær hver
frambjóðandi sitt merki undir
kosningar?
Flestir kjósendurnir eru ólæsir og
verður því að segja þeim munntega
hvaða tákn hver frambjóðandi hafi,
t. d. að Obwango liafi spjót, frú Nenya
kofa, Lobrida öxi o. s. frv. Og svo
getur kjósandinn krossað við sitt
tákn á kjörseðlinum. Ekki leyfist
frambjóðanda að nota mynd af kú
scm tákn. Kýrin er tákn ríkdóms og
hamingju, svo að ef einhver notaði
liana sem tákn mundi hann standa
stórum betur að vígi en aðrir.
að ýms hóstameðul geta verið
hættuleg?
Það er sem sé ópíum í sumum
þeirra, svo að ef þau væru notuð mik-
ið gæti það orðið til þess að venja
fólk á eiturlyfjanotkun. Eru nú sam
lök i undirbúningi um að útrýma
þessum tegundum hóstalyfja. Það
þykir sannað, að þau séu engu betri
en margir hóstadropar, sem ekkert
ópium er i.
að fyrsti utanríkisráðherra U.S.A.
byrjaði með 4 starfsmenn?
Ráðherrann var Thomas Jefferson,
sem síðar varð forseti. Þessir fjórir
starfsmenn stjórnuðu 3 sendiráðum
og 16 konsúlötum erlendis. — Nú
starfa 23.000 manns að utanrikismál
um U.S.A., þar af 16.000 erlendis í
290 sendiráðum og konsúlötum.
Slærstu sendiráðin eru í London,
Kairo, Tokio og Rio de Janeiro. Þar
eru mörg liundruð starfsmenn á
hverjum stað.