Fálkinn - 24.04.1959, Page 12

12
FÁLKINN
5SÍ5Í5SS5S5Í FRAMHALDSSAGA * *£*^*atf
ÁI5TTR í feluleík
21.
FRAMHALDSSAGA
i.-— — —'—— — -----------* —
— Vertu róleg, sagði hann hásum rómi. —
Þetta tekst. Er þér kalt?
Skárri var það nú spurningin! Hana lang-
aði til að skellihlæja. Eins og það skipti
nokkru máli hvort henni væri kalt eða ekki.
Þrumurnar drunuðu, eldingarnar leiftruðu,
stormurinn þrýsti þeim upp að klettinum og
svo spurði hann hvort henni væri kalt! Hún
sneri andlitinu að honum.
— Þú hefðir ekki átt að koma, Julian. Nú
erum við tvö í hættunni — einn var nóg. Hún
saup hveljur og reyndi svo að hrópa til þess
að yfirgnæfa öskrið í rokinu. — Segðu mér
hvað ég á að gera!
— Þrýstu þér fast að mér, hrópaði hann í
eyrað á henni. — Hreyfðu þig um leið og
ég ... eins og þú værir hluti af mér!
Undir öðrum kringumstæðum mundi hún
hafa brosað háðslega, en nú hlýddi hún eins
og þægt barn. Hann hélt handleggnum utan
um hana og hún hafði báðar hendur lausar
en hún hlýddi honum ósjálfrátt. Þau mjök-
uðust upp á við, hægt og í áföngum. Allt í
einu sá hún gras fyrir framan sig og á næsta
augnabliki lá hún á maganum og hélt sér í
kjarrgrein, og tók andann á lofti. Hún fann
að hann tók í axlir hennar og sneri henni að
sér.
— Við getum ekki verið hérna, Elisabeth.
Veðrið stórversnar rétt bráðum. Ég varð að
skilja jakkann minn og regnkápuna þína eftir
þarna niðri á klettunum. Geturðu náð and-
anum?
Hún kinkaði kolli. Hann hjálpaði henni á
fætur og tók í höndina á henni. Hrópaði inn
í eyrað á henni: — Við verðum að komast
heim í hús. Þrýstu þér að mér og dragðu
andann undan vindi — það er auðveldara.
AMY ER RÁÐIN.
Hálftíma tók þetta en það var eins og ei-
lífð. Þau börðust áfram gegnum kjarrið og
áfram upp í garðinn, þar sem stormurinn
togaði í pálmakrónurnar svo að stofnarnir
svignuðu eins og bogar. Hann dró hana með
sér yfir grasflötina og upp á stéttina og
reyndi að opna dyrnar, en þær voru læstar.
Hann kippti í bjöllustrenginn og stóð áveð-
urs henni til að hlífa henni við storminum.
Dyrnar voru opnaðar að vörmu spori og
Elisabeth var ýtt inn um dyrnar og þar stóð
hún, stirð og mállaus í hinni skyndilegu
kyrrð, sem þarna var eftir allan storminn.
Þjónninn sagði hikandi: — Tuan landstjóri
sagði að ég ætti að segja til þegar Tuan um-
boðsmaður kæmi.
— Það er í lagi, svaraði Julian um hæl. —
Ég skal láta hann vita af því sjálfur. Hann
beið þangað til þjónninn var farinn en sneri
sér þá að Elisabeth og sagði: — Ég skal
hjálpa þér upp á loft þegar þú heldur að þú
hafir fengið mátt í fæturna aftur.
Hlerarnir höfðu verið settir fyrir glugg-
ana, en ljós hafði ekki verið kveikt í forstof-
unni. Hún leit upp og horfði á dökka and-
litið, þar sem aðeins augun lifðu og ljómuðu.
— Julian? hvíslaði hún hikandi.
Hann lyfti hendinni og strauk hárið frá
enninu. — Ég leitaði að þér í meir en klukku-
tíma, sagði hann ógreinilega. — Eg var að
missa vitið. Það liggur við að mér sé ómögu-
legt að trúa að þú sért ... heil á húfi. Hann
hló óeðlilega. — Ég hefi aldrei verið svona
hræddur á ævi minni.
Dyrum var lokið upp og ljósrák féll inn á
gólfið. Sir Henry sagði kvíðafullur: — Er-
uð það þér, Julian? Og Elisabeth? Guði sé
lof fyrir að þið eruð komin á óhultan stað.
Hann kveikti á lampanum og kallaði upp: —
Drottinn minn — hvað er að sjá þig, barnið
mitt! Og yður líka, Julian. Það er best að þú
farir upp í herbergið þitt og hafir fataskipti,
Elisabeth. Þú getur svo sagt mér frá þessu
öllu á eftir. Julian, þér verðið að fá eitthvað
hjá mér til að fara í. Þér komist ekki heim
núna.
— Hún færði sig nokkur skref í áttina að
stiganum. — Ég kem með þér, sagði Julian
samstundis. — Nei, þökk fyrir, sagði hún
rólega. — Ég hugsa að ég komist ein.
— Þú mátt ekki fara í bað, sagði hann
aðvarandi. — Það getur verið hættulegt undir
svona kringumstæðum. Og komdu svo niður
á eftir. Ég verð i bókastofunni.
Hún gekk hægt upp stigann og var kom-
in nær alla leið upp þegar hún heyrði rödd
sir Henry: — Ég held að það sé best að við
förum upp lika, Julian. Eg hefi fréttir að
segja yður.
Elisabeth fór úr votu fötunum og þurrkaði
sér. Hún var aðskilin frá ólátunum úti, bak
við gluggahlerana og með lampann logandi
yfir snyrtiborðinu. Ólætin voru ekki nærri
eins hræðileg núna og meðan hún var úti í
þeim sjálf.
Hún fór í munstraðan silkikjól og burstaði
hárið og á meðan hugsaði hún yfirleitt ekk-
ert um Julian. Það var svo margt á ferð og
flugi í höfðinu á henni að hún átti bágt með
að hugsa í samhengi. Hjartað barðist í henni
er hún kom fram í ganginn og lokaði hurð-
inni eftir sér. Hún gat ekki farið niður í
bókastofuna — hún hafði blátt áfram ekki
djörfung til þess.
En Julian beið hennar neðan við stigann
og hún gekk ósjálfrátt við hliðina á honum
að bókastofudyrunum. Hún gekk á undan
honum inn og hann lét aftur hurðina á eftir
þeim. Þarna stóð tebakki á borðinu og ljósið
lífgaði upp umhverfið, og hún settist í stóra
stólinn, sem hann ýtti fram handa henni.
Þótt undarlegt mætti virðast varð hún
fyrri til að taka til máls: — Það virðist vera
komið í vana hjá yður að bjarga mannslífum,
muldraði hún. — Ég veit ekki hvernig ég get
þakkað yður þetta?
— Hirtu ekki um það, svaraði hann. Hann
hafði þúað hana þegar þau voru í brimklett-
inum og nú ætlaði hann auðsjáanlega ekki
að hætta því aftur. — Þolirðu að heyra
siæma fregn?
Hún horfði undrandi á hann. — Slæma
fregn? Um hvern?
— Um Peter. Þú hefir misst hann fyrir
fullt og allt. Sir Henry talaði við Amy í sím-
anum og það verður ekki betur séð en að
vinstúlka þín hafi hnuplað honum frá þér. En
hún hafði nú líka forgangsréttinn, skilurðu.
— Áttu við að þau séu trúlofuð? spurði
hún undrandi.
— Já, svo gott sem. Hún sagðist hafa af-
ráðið að giftast honum, og landstjórinn er
harðánægður með það.
— Það var gaman að heyra. En ekki
heyrðist nein hrifning í rödd hennar þó að
hún segði það. Það var líkast og hún gerði
sér ekki Ijóst hvað skeð hefði. — Þá reyndist
þú hafa rétt fyrir þér, sagði hún lágt. — Þú
sagðir að hún ætti að giftast ábyggilegum
manni, sem ekki vildi sætta sig við hégóma.
Ég hugsa að hann geri hana hamingjusama.
— Er það örvæntingin sem gerir þig svona
rólega? spurði hann kaldranalega. — Tekur
þig ekki sárt að heyra að hann skuli vera
ástfanginn af Amy?
— Því ætti mig að taka það sárt? Það var
ég sem lét þau fara ein í dag. Ég átti eigin-
lega að fara með þeim, en ég ... Hún þagn-
aði og leit upp. — Hvað er það, sem þú ert
að ... reyna að komast að?
Hann sat á skrifborðsbrúninni og laut fram
til hennar. Augun voru djúp og glögg. — Ert
þú ekki ástfangin af Peter Gilmering? spurði
'hann.
— Nei, ekki vitund. Mér fellur vel við hann,
en ég hefi alltaf vitað að hann var ástfanginn
af Amy.
Hann hló harkalega. — Var það þess vegna,
sem hann hékk alltaf aftan i þér — vegna
þess að honum þótti vænt um Amy?
— Já, það var það. Amy reyndi að láta sem
hún sæi hann ekki, og hvenær sem þau töl-
uðu saman lenti þau í rifrildi. Hann mátti
ekki koma nærri henni, og ég held að honum
hafi verið huggun að því að fá að vera nærri
mér.
— Mér sýndist þér líða vel þegar þú varst
með honum?
— Því ekki það? Hún fann að samtalið var
að harðna og stóð ósjálfrátt upp til að verja
sig. — Þú ert andstyggilegur. Það er svei
mér gott að Peter og Amy ætla að giftast,
því að þá losna ég við að verða hérna lengur
og hlusta á ósvífnina í þér. Ef þú heldur að
þú getir leyft þér hvað sem vera skal við
mig, vegna þess að þú bjargaðir mér úr felli-
bylnum ...
— Láttu ekki svona! Hann greip um úln-
liðina á henni. — Hvers vegna léstu mig
halda að þið — þú og Peter ...
— Af því ... Hún þagði. Af því að hún
hafði tapað hjarta sinu algerlega til Julians,
að henni fannst öruggara að láta hann halda,
að það væri Peter, sem 'hún væri ástfangin
af. — Julian, slepptu mér. Þetta er vont!
— Ég vil að þig verki undan því. Þú hefir
látið mig verkja.
— Hefi ég gert þér mein? Hana sárlangaði
til að særa hann. Það var skrítið! Hefir þér