Fálkinn - 24.04.1959, Page 13

FÁLKINN
13
liðið illa? Nei, þér hefir ekki liðið illa, Julian,
það væri ekki þér líkt. Þú ert tilfinningalaus
og harðúðugur. Við spilltum áforminu þínu,
var það ekki? En þú hefir verið fljótur að
jafna þig eftir það, og þú hlýtur að hafa
hlakkað yfir því með sjálfum þér, hve var-
kár þú varst í upphafi. Það hefði ekki verið
gaman fyrir þig ef þú hefðir misstigið þig
eitthvað, meðan þú hélst að ég væri Amy.
Setjum nú svo að .. .
Hún þagnaði allt í einu og varð hrædd. Juli-
an sleppti úlnliðnum á henni og dró hana að
sér og kyssti hana svo ákaft að henni lá við
köfnun. Það var líkast og þessi harði koss
ætlaði aldrei að enda.
Julian leit upp, en hann sleppti henni ekki.
Eiisabeth fann heitan andardrátt hans við
ennið á sér.
— Þú difist ekki að tala svona við mig einu
sinni enn, sagði hann loðmæltur. — Ég hefi
orðið að líða allar helvítis kvalir þín vegna,
en nú skal því vera lokið. Þegar ég sá þig
þarna utan í klettinum vissi ég að það mundi
enda svona, með rifrildi sem ekki gæti haft
nema einn endi. Ég gat ekki hugsað til þess
að eiga að lifa í óvissu einn dag í viðbót. Eg
vil hafa heimild til að geta bannað þér að
stofna lífi þinu í hættu. Ég krefst ekki að
þú giftist mér undir eins, en ég vil að þú leyfir
mér að elska þig. Svo skal ég annast um hitt.
Það var ótrúlegt — hún gat ekki skilið
það. Bráðum mundi hún vakna af dvalanum
og uppgötva að hann væri allur á bak og
burt.
Hún hvislaði varlega: — Sagðirðu . .. gift-
ast mér?
— Er ekki venjan að tala um það þegar
maður og kona elskast? Hann tók í axlirnar
á henni og hélt henni frá sér. Hún var föl
og kynlegur glampi í augunum á henni. —
Við eigum að elskast, Elisabeth. Ég elska þig
og þú . . . þú verður að geta elskað mig, ein-
hvern tíma. Það er engin önnur leið til. Eg
get ekki lifað án þin. Þú hefir spillt fyrir mér
vinnugleðinni, þú hefir gert mér það ljóst,
að ég hefi farið á mis við svo margt í lífinu.
Ég reýndi að forðast þig, en það var von
laust að ég gæti það — ég hugsaði bara enn
meir um þig en áður. Þetta flónslega uppá-
tæki Amy spillti miklu fyrir okkur, en þú
verður að vinna eið að því að þú verðir alltaf
ærleg gagnvart mér héðan í frá. Ég elska þig
— heyrirðu það?
Hún kinkaði kolli. — Það er óþarfi að tala
svona hátt. Ég get ekki trúað því, en ég heyri
það vel. Nú varð stutt þögn. Svo sagði hún
lágt: — Julian, ég elska þig. Ég veit ekki
hvernig það hefir atvikast, en ég elska þig.
Hann kyssti hana aftur, viðkvæmt og inni-
lega — kyssti munn hennar, augnalokið, háls-
Hvar er sjötta gæsin?
inn og svo varir hennar aftur. Svo ýtti hann
henni varlega ofan í stólinn.
— Gekk þetta fram af þér? spurði hann
og brosti ofurlítið. — Þessa stund hefi ég
þráð lengi. Á ég að hella tei í bollann?
— Já, þökk fyrir. Elisabeth var farin að
jafna sig. Nú var hún sterk og örugg, eins
og allar konur, þegar þær vita að þær eru
elskaðar. Hún brosti til hans. — Nú fer ég
bráðum að ná mér aftur. Ég er svo sæl að
vita, að þér þykir vænt um mig, Julian. Mér
létti svo mikið að vita það.
— Það var gott að heyra, væna mín.
— Þú hefir verið slæmur við hann Peter,
Julian. Þú ættir að biðja hann fyrirgefn-
ingar.
— Fyrirgefningar? Það kemur ekki til
mála. Ég hefi kvalist nógu mikið út af Peter.
Hann hefir verið með þér í Mueng — hann
fór með þér á pólókeppnina — hann gerði
allt það, sem ég hefði átt að gera, — en fyrst
í .stað var ég önnum kafinn, og þegar Amy
fletti ofan af svikunum, vildi ég ekki taia við
hann á eftir. Ég vildi óska að mig hefði grun-
að hvernig samhengið var í þessu, daginn sem
þið komuð. Þá skyldi ég hafa látið ykkur fá
dálítið að hugsa um.
— Já, það er ég viss um.
— En ég skil ekki hvað það hefir verið,
sem kom ykkur til að gera þetta, sagði hann
og settist í stólinn hjá henni. — Það var ég
sem þið ætluðuð að gabba, var það ekki. Ekki
aðrir.
— Manstu eftir ungfrú Brodie? Henni lík-
aði ekki við þig, Julian. Hún sagði að þú
værir samviskulaus síngirningur og að þú
mundir áreiðanlega reyna að komast yfir
dóttur landstjórans — þú vildir fá ríkt og
göfugt kvonfang. Amy veslingurinn varð
undir eins hrædd um að hún mundi verða
fyrir ásókn af þér. Hún var ergileg við mig
út af því hvernig ég hagaði mér sem Amy —
henni fannst ég ekki freista þín nægilega.
— Ég skal segja þér nokkuð, sagði hann
og horfði ofan í hálftóman bollann. — Eftir
að Amy meðgekk, fannst mér að þú hefðir
reynt að lokka mig. Fyrst í stað var ég var-
færinn af ásettu ráði. Ég fann að það mun-
aði minnstu að þú værir að sigra mig, en ég
þóttist ekki vis;: jm þig. Stundum varstu
beinlínis andst^ égileg, en stundum verulega
aðlaðandi. Hann setti frá sér bollann, beygði
sig fram og kyssti hana á gagnaugað. — Hef-
ir nokkur sagt þér að þú værir falleg? Ég
elska þetta fíngerða hörund og brosið, sem
er á gægjum í augunum á þér. En þú mátt
ekki vera of mannafælin og óframfærin.
Elisabeth brosti og varirnar titruðu. Hún
horfði á dökkt höfuð Julians og bókahillurnar
á bak við og hún fann að hún elskaði hann
fram úr hófi — elskaði dökka höfuðið og
breiðu herðarnar í hvítu silkiskyrtunni. Það
var dásamlegt að elska hann með augunum
og snertingu, en hún kynokaði sér við að
snerta hann enn.
— Julian, sagði hún lágt. — Segðu mér af
henni Celiu.
— Celiu? endurtók hann. — Hvernig datt
þér hún í hug?
— Hefir þú ekki haft samband við hana
— á einn eða annan hátt?
Hann pírði augunum. — Ertu afbrýðisöm?
Þú hefir reyndar ekki nema gott af því. Hvað
viltu vita um Celiu?
— Var hún ekki ... ?
Hann hló hátt. — Nei, hún var ekki .. .
Eins og stendur er hún í Yefuang.
— I Yefuang? Skildir þú hana eftir þar?
— Ég fór með Celiu og bróður hennar til
Yefuang og þau eru þar enn.
— Ö! Hún andaði djúpt. — Þótti þér ekki
vænt um hana?
— Vertu ekki svona bjánaleg, væna mín.
Mér féll vel við hana og ég vorkenndi henni.
Hún fékk taugaáfall þegar hún kom hingað
og komst að raun um að bróðir hennar átti
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Ingólfsstrœti 8, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og IV2—(i. ■— Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Iljaltcsted. — Simi 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
ÞJÓNN —!
436