Fálkinn - 01.05.1959, Síða 4

4
FÁLKINN
Christian Lindemans, öðru nafni King Kong, hrakmennið sem var orð-
in hollensk hetja en gerðist níðingur.
Landráðamaðnrinn
Lindemans
svifti sig lífi —
áður en dómurinn féll
f haust eru liðin 15 ár síðan fall-
hlífarhermenn bandamanna voru
brytjaðir niður í Arnhem. Til-
raun þeirra mistókst vegna svika
njósnarans Lindemans, sem þótt-
ist vera hollenskur ættjarðarvin-
ur. Fúlmennska hans er talin ljót-
ast landráðasaga síðari styrjald-
arinnar. Hér lýkur frásögn gagn-
njósnaforingjans Oreste Pinto,
sem fletti ofan af Lindemans —
eða King Kong.
*
Alvarlegasta atriðið i játningu lians
var vitanlega Arnhem-tilræðið. Þeg-
ar hann var sendur til Hollands með
1. Kanadahernum og falið að undir-
búa komu fallhlífahersveitanna og búa
föðurlandsvinina undir komu þeirra,
sá hann sér leik á borði. Hann lauk
erindi sínu en þó ekki hindrunar-
laust, því að foringi hollenskra frels-
isvina í Eindhoven hafði fengið grun
á 'honum og tók hann fastan. En kald-
hæðni örlaganna var svo mikil að
kanadiska herstjórnin varð að senda
annan mann til Eindhoven til þess
að sannfæra frelsisvinina um að
Lindemans væri öruggur og svikalaus.
Að svo búnu fór Lindemans á fund
Kiesewetters ofursta þýska Abwelir,
þann 15. september 1944, eða tveimur
dögum áður en von var á fallhlifa-
hermönnunum og trúði honum fyrir
leyndarmálinu.
ERFITT AÐ NÁ KING KONG
FYRIR RÉTT.
Eitt var að strengja þess heit að
King Kong skyldi fá makleg mála-
gjöld og annað að framkvæma það.
Sumir æðri menn Hollendingahersins
liöfðu lítinn hug á, að ná honum fyrir
lög og dóm. Þeir liöfðu verið vinir
hans og gert honum greiða, og lang-
aði því lítið að allt hneykslið yrði op-
inberað fyrir rétti. Öðrum fannst það
mundi verða blettur á'heiðri hollenska
liersins að maður, sem hafði verið
dáður og talinn þjóðhetja yrði afhjúp-
aður sem ærulaus landráðamaður.
Þetta þótti vera vandræðamál.
Um jólin 1944 varð ég veikur og
varð að fara til London og læknarnir
skipuðu mér að taka þriggja mánaða
hvíld. Ég mátti ckki einu sinni fást
neitt við Lindemans-málið þennan
tíma.
Fæstir Hollendingar vissu enn sem
komið var hvers vegna Arnhem-inn-
rásin hafði mistekist. Þeir kenndu það
veðrinu eða „ýmsum óhappatilviljun-
um“, en höfðu ekki hugmynd um að
þeirra eigin trúnaðarmaður liafði sagt
óvinunum frá allri ráðagerðinni áður
en vopnaviðskiptin hófust. Og meðan
Lindemans sat í fangelsinu (og það
gat orðið lengi) mundi enginn fá að
vita hinn raunalega sannleika um
Arnhem.
Ég kom aftur í júní 1945 og það
fyrsta sem ég gerði var að láta flytja
Lindemans úr Breda-fangelsinu í
myrkvaklefa í Scheveningen-fangelsi,
sem oft var kallað „Oranje-gistihúsið“.
f þessum sama klefa hafa eflaust set-
ið á undan honum ýmsir vinir hans,
sem hann hafði svikið í tryggðum.
Ég geri ráð fyrir að hann hafi fundið
livað hann átti í vændum er hann var
fluttur á þennan stað.
SKJÖLIN HVERFA!
Ég fór aftur í skrifstofuna mína,
sem ég hafði hjá hollensku gagn-
njósnastarfseminni. Ég ætlaði mér að
rifja upp skjölin í máli Lindemans
og senda þau til herstjórnarinnar með
tilmælum um að hraða málssókninni
sem mest.
Skjalasafnsins þarna var vel gætt.
Aðeins háttsettir foringjar höfðu að-
gang að því og því aðeins að þeir
hefðu sérstakt umboð, og varð að gefa
kvittun fyrir hverju skjali, sem fengið
var að láni. Allar undirskriftir á
kvittununum voru bornar saman við
undirskriftirnar á umboðinu til þess
að hindra falsanir. Og varðmenn voru
í allri byggingunni.
En þegar ég fór að leita að máls-
skjölum Lindemans voru þau ekki
þar sem þau áttu að vera. Eg rann-
sakaði fleiri hillur og skápa í þeirri
von að skjölin ‘hefðu verið látin á
skakkan stað, en þau fundust hvergi.
Ég leit í registrin til að sjá hvort
skjalasafnið hefði verið endurskipu-
lagt meðan ég var burtu. En nú fannst
nafn Lindemans hvergi í registrunum.
Það hafði verið vandlega skafið út!
Loks fékk ég að vita að háttsettur
foringi hafði ‘heimtað að fá máls-
skjölin nokkrum dögum áður. Ég
sneri mér til hans. Hann játaði að
hafa haft skjölin í sínum vörslum en
hefði svo afhent þau öðrum foringja.
Ég fór til hans. Þegar ég fór að spyrja
hann spjörunum úr þóttist hann ekk-
ert skilja.
Nei-nei, hann hafði aldrei séð
Lindemans-skjölin. Ég fór aftur til
fyrri foringjans. Hann þóttist forviða
og sagðist geta svarið að hinn for-
inginn hefði fengið skjölin þennan
eða þennan dag. Og þar við sat. Eg
liefi ekki séð þessi skjöl síðan.
Ég var lengi að nauða á yfirmönn-
um mínum og biðja þá um að hraða
málinu gegn Lindemans. En allt í einu
var ég leystur frá embætti mínu í ör-
yggisþjónustunni i október 1945 og
settur i annað hærra embætti og send-
ur til Þýskalands.
„LEYNILEGI" FANGINN.
Mánuðir liðu og ég var orðinn von-
laus um að nokkuð frekara yrði að-
hafst í Lindemansmálinui en í mai
1946 gerðist nokkuð óvænt. Bresku
blöðin fóru að skrifa greinar og krefj-
ast upplýsinga um livað væri orðið af
liollenska foringjanum sem „seldi
Arnhem í hendur óvinanna“, — „um
leynifangann i Tower of London“ og
sitthvað í þeim dúr. (Lindemans kom
aldrei i Tower, en það mun liafa orð-
ið hljóðbært, að hann liafi verið yfir-
heyrður í Englandi). Þessi blaðaskrif
gengu dag eftir dag og blöðin á meg-
inlandinu fóru líka að spyrja ýmissa
nærgöngulla spurninga. „Nú eru liðn-
ir 18 mánuðir síðan hollenski liðs-
foringinn var handtekinn. Hafði hann
fengið dóm og ef svo var: hvaða dóm.
Og hafi hann ekki þolað dóm, hver er
þá ástæðan til dráttarins?" Hollenska
stjórnin var komin í klípu, sem aðeins
ein leið var úr. Var nú tilkynnt að
sérstakur þriggja manna dómur skyldi
koma saman í júnílok 1946 til þess
að gera út um mál Christians Linde-
mans, sem ákærður var fyrir land-
ráð.
Lindemans hafði hrörnað mjög und-
anfarna mánuði. Hann var orðinn
skinhoraður og bjórinn hékk i fell-
ingum á beinagrindinni. Svo var hann
líka orðinn máttlaus að nokkru leyti.
Hollenski læknirinn, sem vissi að
hann hafði fengið skot gegnum lung-
að taldi víst að hann væri með lungna-
berkla og flutti hann úr kalda stein-
klefanum i sjúkradeild fangelsisins og
þar fékk hann góða aðhlynningu.
Venjulega voru engar lijúkrunar-
konur í þessum sjúkradeildum fang-
elsanna,- en vegna þess að Scheven-
ingen var orðið sjúkrahús fremur en
fangelsi var þessari reglu breytt. Þótt
Lindemans væri nú ekki sami kvenna-
bósinn sem hann hafði verið meðan
hann var í fullu fjöri Iiefir liann þó
ekki verið orðinn gersneyddur að-
dráttaraflinu gamla. Svo mikið er víst
að ein af hjúkrunarkonunum varð
ástfangin af honum.
Kannske hefir hún þekkt Lindemans
i gamla daga þegar hann gat tekið
sinn fullorðna manninn í hvora hönd
og barið hausunum á þeim saman
þangað til þeir urðu meðvitundar-
lausir og þoldi þrefall meira áfengi
en venjulegir menn. Kannske hefir
hún dáð hann sem hinn fræga for-
ustumann andstöðuhreyfingarinnar og
ekki viljað trúa að hann hefði ekki
hreint mél i pokanum. Hvernig svo
sem þvi er varið er svo mikið vist
að hún afréð að lijálpa honum til að
flýja.
KING KONG FLÝR!
Lindemans var einn sér i stofu.
Dyrnar voru læstar, aðeins einn litill
giuggi með járngrind i. Ilerbergið var
á einni af efri hæðunum og hátt úr
glugganum niður á jörð. Svo að ekki
var álitlegt að flýja, síst fyrir mann,
sem var að nokkru leyti máttlaus, illa
á sig kominn og ef til vill tæringar-
veikur. En samkvæmt opinberum
skýrslum munaði minnstu að flótta-
tilraunin tækist. Hjúkrunarkonan
laumaði ])jöl inn í klefann til hans
og svarf sundur járnteinana í glugg-
anum, þannig að ekki varð annað
séð en þeir væru heilir. Mátti kippa
teinunum burt með einu átaki. Sér til
aðstoðar liafði hún mann, sem upp-
nefndur var hinu rómantíska nafni
„Rottan syngjandi". Hann liafið verið
dæmdur fyrir einhverja yfirsjón og
tekinn þarna í fangelsið fyrir með-
mæli frá henni.
Sá sem reynt hefir að sverfa sundur
járnteina veit að það er þolinmæðis-
verk, sérstaklega þegar maður verður
að fara varlega að öllu. Hjúkrunar-
konur hafa mörgu að sinna og eiga
laar tómstundir. En þessi gat verið
tímunum saman inni hjá Lindemans
og sorfið og sorfið, án þess að nokkr-
ar stéttarsystur liennar yrðu þess var-
ar. Vafalaust hefir „rottan syngjandi"
hjálpað henni, en þá liefir hún orðið
að halda vörð á meðan, svo ekkert
kæmist upp. En enginn hafði nasasjón
af þessum verknaði! í venjulegu
sjúkraliúsi mundi þetta þykja ótrúlegt
en í fangahúsi lygilegt.
Næsta skref áformsins var þó enn
torveldara. Þegar járngrindin liafði
verið sorifn sundur, þannig að hægt
var að kippa henni burt varð að finna
ráð til þess að koma Lindemans nið-
ur, er hann hafði skriðið út um glugg-