Fálkinn - 01.05.1959, Side 5

FÁLKINN
5
ann. Klefinn var hátt yfir jörð og
engar brúnir eða bryggjur eða vatns-
rennur á liúsveggnum. Þess vegna
varð það úr að nóttina sem Lindemans
skyldi flýja ætlaði „rottan syngjandi"
að hengja brtinaslöngu út um glugg-
ann á geymsluklefa, sem var við hlið-
ina á klefa Lindemans. Og á henni
átti hann að handfesta sig niður.
Það liefði verið hægðarleikur fyrir
hann þegar hann stóð upp á sitt besta.
En nú var liann lamaður aumingi.
Nokkrum mánuðum áður en þetta
gerðist sá ég hann í síðasta sinn. Þá
virtist hann varla maður til að hnýta
hnút á kaðalspotta.
En þótt ótrúlegt ntegi virðast tókst
honum þetta, ef trúa má skýrslunni,
sem gefin var um flóttann. Honum
tókst að lesa sig niður á jörð. En
varðmennirnir heyrðu til lians og
tóku hann, og eftir nokkrar mínútur
var hann kominn „undir lás“ aftur.
Þegar áríðandi fanga tekst þvi sem
næst að flýja nokkrum dögum áður
en hann á að koma fyrir rétt cr eng-
um vafa bundið að hann hefir notið
iijálpar frá starfsfólki fangelsisins.
Það var auðráðin gáta að hjúkrunar-
konan, sem hafði látið sér svo annt
um Lindemans mundi vera að verki
þarna. Hefði þótt sjálfsagt undir
venjulegum kringumstæðum að láta
liana ekki ná sambandi við Lindemans
eftir flóttatilraunina. En af einhverri
óskiljanlegri ástæðu var 'hún Iivorki
handtekin né flutt á annan stað.
BÆÐI TÓKU EITUR.
Nú leið að því að réttarhöldin
skyldu byrja. En forlögin — eða
mannavöld — átti eftir að snúa á rétt-
vísina einu sinni enn. Tveimur dög-
um fyrir réttarhaldið var komið að
Lindemans liggjandi í rúmi sínu.
Hann var steindauður og þversum of-
an á honum lá hjúkrunarkonan með-
vitundarlaus en þó ekki dauð. Hún
var borin inn í sjúkrastofu og hellt
ofan í liana uppsölumeðali. Hún náði
sér aftur og játaði að hafa gefið
Lindemans 80 aspiríntöflur og sjálf
hafði hún tekið jafn margar. Þau
höfðu orðið sammála um að deyja
saman.
Þannig sneri landráðamaðurinn á
réttvísina. Nú náðu lögin ekki til hans
framar, en hvað varð um hjúkrunar-
konuna, sem hafði hjálpað honum?
Hún kom aldrei fyrir opinbcran rétt
en liefir gegnt ýmsum ábyrgðarstöðum
í Hollandi síðan.
Sérdómurinn, sem settur hafði ver-
ið í Lindemansmálið, kom aldrei sant-
an. Sum hollensku blöðin fluttu stutl-
ar klausur um lát Lindemans og þar
með var hann úr sögunni.
Danskur leikflokkur var að sýna
háalvarlegt leikrit eftir Shakespeare
í srnábæ á Fjóni. Konungurinn æðir
fram og aftur unt sviðið, nýr hend-
urnar og augnaráðið er ferlegt.
— Ég á tvo syni, hrópar hann. —
En þeir hata ltvor annan. Hvorunt
þeirra á ég að þora að trúa fyrir
krónunni?
Rödd í salnum: — Gefðu þeim
fimmtíu aura bvorum!
— Hvers konar veður fékkstu i
sumarfriinu i fyrra?
— Þú getur nærri. Ég trúlofaðist
einni stúlkunni, sem sýnir forngripa-
safnið.
— Æ, hver skrambinn! Nú hefi ég
alveg steingleymt! að taka með mér
skálpinn með hvíta litnum.
MAÐI RI!\I>Í, SEM - sigldi oleinn yfir Atlantshof
47.
1) Howard Blackburn og Thomas Walsh, báðir frá Glou-
cester í Massachusetts, voru hásetar á fiskiskútunni „Winifreda“.
Hinn 25. janúar 1883 voru þeir að veiða á handfæri á einni skekt-
unni frá skipinu, á Burgeo-banka. Skall þá á svo mikil snjó-
drifa að þeir misstu sjónar á móðurskipinu. Nóttina eftir gerði
fárviðri. Nestið þraut og sjór komst í drykkjarvatnið. Þeir köst-
uðu út drifakkeri, jusu og reyndu að Jialda í liorfinu. Morguninn
eftir var Walsb svo þrotinn að hann lagðist fyrir til að biða dauða
sins. Og þegar dagur rann var Blackburn aleinn i bátnum.
2) En liann vildi ekki gefaSt upp. ITann réri í áttina til lands
méð dáinn félaga sinn í skutnum, en bann hafði svarið bonum
að bann skyldi fá að komast i vígða vold en ekki lenda i kjaft-
inum á bákarlinum. Fingur bans frusu fastir við árarnar. Morg
uninn eftir komst bann að landi. Nokkrir sjómenn sem þar voru
fyrir ætluðu að gæða bonum á sjóðheitu tei, en Blackburn sagðist
verða að koma félaga sínum í land fyrst. Baráttan fyrir lífinu
hafði kostað bann alla fingur og tær, og siðar hljóp kolbrandur
i annan fótinn, svo skcra varð hann af.
HJ; IlMjirih
HSGM6fHKU«li*íN|f *
ÖHIT m 3
809.
3-4) Fiskimenn í Gloucester auruðu saman handa honum, svo
liann gæti komið sér upp smáverslun, en sjávarlífið dró enn hug
Blackburns, þrátt fyrir hrakningana. Gamall danskur sjógarpur,
Alfred Johansen, sem 1876 bafði orðið fyrstur manna til þess að
sigla yfir Atlantsbaf i opnum bát, aleinn, livatti bann til þess að
reyna bið sama. Blackburn var til í það. Þann 18. júni lagði bann
upp frá Gloucester Mass í 30 feta seglbát, sem bann skírði „Great
Western" og lenti tveim mánuðum siðar í Gloucester i Englandi.
Hann sigldi aleinn og banda- eða fingralaus yfir Atlantsbafið,
og það afrek befir aldrei verið endurtekið síðan, nema af bon-
um sjálfum.
5) Árið 1901 endurtók hann afrekið og sigldi á 25 feta bát, sem
hann kallaði „Great Republic", frá Gloucester, Mass. til Lissabon
á aðeins 39 sólarliringum. Það var nýtt hraðamet i eins-manns sigl-
ingu yfir Atlantshaf. 1 3. sinn ætlaði 'hann sér að sigla austur yfir
baf til Le Havre í Frakldandi, en lenti þá i fárviðri og braut bát
sinn en náði þó landi sjálfur í Cape Breton.