Fálkinn - 01.05.1959, Síða 7

FÁLKINN
7
Gamli Doug var víkingur í goifí.
r.iður rófuna og fór til hennar aftur.
En þessar slúðursögur voru Beth
engin huggun. Hún liafði áhyggjur af
drengnuin sínnm líka.
Honum gekk ekki vel i skólanum.
Unclir eins og ]iað vitnaðist að hann
var sonur hins fræg i leikara vildu
allir dekra við liann. Móðir hans
reyndi að bægja freistingunum frá
honum, en það var annað hægra en
að hafa gát á honum, bæði í skólan-
um og eins í sumarleyfunum, þegar
hann var hjá föður sínum. Skólaleik-
irnir voru það eina, sem hann hafði
áhuga á, og þar skaraði hann fram
úr. En móður lians var illa við að
hann fetaði í spor föður síns, hún
vissi að hann mundi verða fyrir
mörgu mótdrægu ef hann gerði það.
Það var um þessar mundir sem hún
kynntist vixlaranum James frá Pitts-
burgh, sem var vinur föður hennar.
Þegar víxlarinn bað hennar féllst hún
á að verða konan lians.
Litli Doug var þá 11 ára og fór
strax að kalla Evans pabba, og virt-
ist vera ánægður með pabbaskiptin.
En Doug eldri var enn ánægðari, því
að nú þurfti liann ekki að borga með-
lag lil konunnar sinnar!
TIL PARÍSAR.
En ekki liðu nema nokkrir mán-
uðir þangað til Betli Evans fór að
skilja, að seinna hjónaband bennar
hafði lika verið misráðið. Fyrri mað-
ur hennar hafði verið skapmikill og
laus í rósinni, en hinn var svo ró-
legur í tiðinni að það var óþolandi.
og von bráðar tók hún sig upp og
fór til Los Angeles með drenginn.
En ekki var raunum hennar þar
með lokið. Þegar hún giftist í annað
sinn hafði hún misst lífeyrinn frá
Doug. Og Evans, sem var samhalds-
samnr kaupsýslumaður lét liana ekki
f i nema hundsbætur á hverjum mán-
uði . . .
Og hvað um soninn? Beth reyndi
að senda liann í strangan heimavist-
arskóla, eins konar undirbúningsskóla
undir herskólann. Henni datt i liug
Úr aifitáluit)
96.
]ón Arason fluttur fungi í Shálholt
að liann gæti orðið duglegur liðsfor-
ingi. En litli Doug undi sér illa þar.
Hann þoldi ekki agann í skólanum.
Og þá var ekki á öðru völ en senda
hann í annan skóla, þar sem honum
var sýnd dálitið meiri nærgætni.
Litli Doug var nefnilega ekki nærri
eins harðgerður og tápmikill og faðir
hans. Oftar en lienni þótti gott fékk
Beth Evans að heyra: „Nei, liann
verður aklrei annað eins karlmenni
og hann faðir lians! En það er heldur
ekki að búast við því — það er að-
eins einn Doug til.“
Þetta reyndi að lokum svo á taug-
arnar í Beth að hún afréð að flytjast
lil Parísar og láta drenginn í skóla
þar. Og það kom brátt á daginn, að
þetta var heppileg ráðstöfun. Dreng-
urinn hjarnaði við, þroskaðist og
stæltist. Og hann fór að fá meiri áhuga
ó náminu, sérstaklega tungumálum.
Og jafnframt fór hann að iðka mynd-
löggvaralist, og sýndi góða hæfni í
þá átt.
Já, það er best að hann verði
nyndhöggvari, hugsaði móðir hans
með sér. Bara að hann lendi ekki á
leiksviðinu . . .
1 París var hann lika laus við alla
áieitni fólks. Og nú undi Beth tilver-
unni sæmilega, í fyrsta skipti . . .
KEPPINAUTUR PABBANS.
Einn morgun snemma vakti síma-
sendillinn þau fyrir allar aldir. Skeyti
frá Hollywood! Var eittlivað að
Douglas? hugsuðu þau með sér og
urðu skelkuð.
En það var ekkert viðvíkjandi
Douglas. Skeytið var frá hinum fræga
kvikmyndastjóra Jesse Lasky, Cor-
poration Film. — Þegar hér var kom-
ið sögu liafði Fairbanks stofnað sitt
cigið kvikmyndafélag, en Corpora-
tion Film var einn skæðasti keppi-
nautur hans.
Og hvað vildi Lasky? Hann spurði
hvort Doug yngri vildi leika aðalhlut-
verk í mynd, sem soðin var upp úr
skáldsögu eftir Richard Harding
Davis. Kaup: 1000 dollarar á viku!
Þúsund dollarar á viku! Meira en
þau böfðu til uppihalds á þremur
mánuðum. Var þetta upphaf frægðár-
ferils?
En svo fór Bet'h að hugsa um allar
freistingarnar, sem þessu yrðu sam-
fara. Það voru þær, sem liún hafði
reynt að varast. Hún hafði gert sitt
itrasta til þess að hreinsa Hollywood-
loftið úr lungunum á honum. Átti hún
að falla fyrir fyrstu freistingunni?
Og hvað mundi Doug ehlri segja,
ef sonur lians tæki tilboði frá versta
keppinaut hans?
Fyrst í stað langaði þau mest til að
svara: nei. Hér var líka aðeins um
eina kvikmynd að ræða. En loks af-
réðu þau að fara bil beggja. Þau af-
réðu að fara til Hollywood, en scgja
þó ekki upp dbúðinni í París, svo að
þau ættu vísan samastað þar, ef þau
kæmi aftur. Og svo svaraði Betb: já!
Árdegis þann 18. júní 1923 komu
þau niæðgin á járribrautarstöðina í
Hollywood. Þar voru mættir yfir 20
kvikmyndaleikarar og sægur af
fréttamönnum og ljósmyndurum.
Doug, sem var á 14. árinu, fékk
súkkulaði og móðir hans blóm, og
hlaðamennirnir hópuðust kringum
þaii. Hvorugt þeirra hafði gert ráð
fvrir þessum móttökum og þau vissu
ekki hvað bau áttu af sér að gera.
Hvort Doug vissi að faðir hans væri
æfur og hefði mótmælt því að sonur
hans fengi að leika i kvikmyndum?
Að hann hefði sagt að hann mundi
(1 eftirfarandi kafla úr Biskupa-
annálum Jóns Egilssonar segir frá
aödragandanum aö aftöku Jóns
Arasonar, eftir aö hann liaföi ver-
iö liandtekinn á Sauðafelli).
Nú er um það að ræða, að þeir
komu í Skálholt allir saman, hirð-
stjórinn (þ. e. Kristján skrifari) og
Daði (í Snóksdal), Jón Halldórsson og
gera sitl ítrasta til þess að konia vit-
inu fyrir drenginn?
En Doug litli þurfti ekki að svara
þessum spurningum. Það gerði aug-
lýsingastjóri hans fyrir hann. Og
hann hundsaði auðvitað öll mótmæli.
Fréttastúlka ein vildi fyrir hvern
mun heyra álit litla Dougs á stúlk-
unum. Doug hafði litla reynslu í
þeirri grein og svaraði sakleysislega
að: — Stúlkurnar eru „allright!" Þeg-
ar allir fóru að hlæja hélt liann að
bann hefði svarað skakkt og breytti
svo svarinu í þá átt, að flestar stúlk-
ur væru eiginlega heimskar, og ef
hann ætti einhvern tíma að leika ást-
arhlutverk vildi hann hafa varamann
til að hlaupa í skarðið fyrir sig.
SNEYPUFÖR.
Þessi saga barst eigi aðeins um
Hollywood heldur um öll Bandarík-
in, og Lasky þóttist liafa fengið góða
auglýsingu ókeypis. Annars bjóst
hann ekki við miklu af litla Doug.
Enginn verður góður leikari í einni
svipan. Og það var ekki nóg að eiga
heimsfrægan föður. En Lasky var
fróun í því að skaprauna keppinaut
sinum. Og það hafði lionum tekist.
Litla Doug ])ótti erfitt að leika, og
þegar myndin var fullgerð var hann
staðuppgefinn.
Sýningarinnar var biðið með mik-
illi eftirvæntingu, en það hafði spurst
fyrir frumsýninguna, að myndin vrvi'i
léleg. Það var vægt komist að orði.
Hún var lirakleg. Það var spottast að
litla Doug en faðir lians hafinn til
skýjanna um leið.
í kvikmyndaborginni er ckkert
fyrirlitið jafn mikið og leikgáfna-
skortur, og nú vildi enginn lita við
litla Doug og móður lians. Þeim var
cinn kostur nauðugur, að hypja sig
á burt i kyrrþei. Og nú þótti þeim
gott að eiga atlivarf í Paris.
Douglas byrjaði i skólanum aftur,
eins og ekkert væri. Og móðir lians
tók sér þessa sneypuför eiginlega
ekkert nærri. í Paris voru þau út af
fyrir sig. Þar hjóst enginn við meiru
af drengnum hennar en öðrum
drengjum.
Framhald í næsta blaði.
fleiri menn aðrir, með ])á feðga. Það
var niarga daga, að menn drukku i
stofu, og fjöldi fólks var heiir. stefnt
og boðið til að ráða, livað af þeim
skyldi gjöra. Þótti öllum það ráð, að
]ieir væri geymdir fram til alþingis,
og bauðst Daði til að geyma einn
þeirra (bræðra), hvern þeir vildu.
Þeir í Skálholti skyldu ])á geyma
biskupinn, en Daði annanhvorn hinna,
en Danskir töldust æ undan, og sögð-
ust ekki treysta sér hvorugan að
geyma, vegna Norðlenzkra, sem að
suður réri, því það væri rétt í veg-
iuum fyrir þeim; en mælti nokkur
þar í móti, þá þaggaði Christján þá
alla, og var viðbúið liann mundi láta
slá þá, með mörgum vondum orðum.
-— Þessi tvídrægni um geymsluna á
þeim stóð yfir nokkra daga, þar til
einn morgun, við ábit í biskups-bað-
stofu, þar voru ekki utan fyrirmenn,
þá er um það var rætt. Síra Jón
Bjarnason ansar þá til: „Eg em fá-
vísastur af yður öllum, og kann eg
ráð lil að geyma þá“. Þeir sögðust
það vilja lieyra. Hann sagði þá: „öxin
og jörðin geymir þá best!“ — Herra
Marteinn og Christján þeir urðu þar
með strax, en Daði var lengi tregur.
Það var af ráðið um síðir. Með það
vár sent eptir böðlinum til Bessa-
staða; en þá það fréttist til Garða,
sagði Guðrún heitin, amma mín, við
sira Einar: að sannarlega nnindu þeir
ætla að taka af þá feðgana; hann sagði
húri skyldi ekki hugsa þvilikt, að þeir
mundu aflífa þrjá fyrirmenn í land-
inu: biskupinn, lögmann og prestinn.
Hér hafði þá ekki syðra hjá oss af
verið tekinn maður, utan einn; hans
sök var sú, að hann fór með þýzkum
manni úr Keflavík og inn á Stapa,
og lézt leggja sig til svefns; en sem
hann hugði þann þýzka sofnaðan, þá
stökk hann upp á og tók marköxina
lians og skemmdi hann, svo liann
liugði hann dauðan og greip i burt
pokann hans og allt ]iað í var; þeir
náðu honum, og tóku liann af á Kópa-
vogi um kauptíð anno 1548. Það liaust
er ég fæddur, krossmessu.
En þá þar kemur að þeir skulri af
takast, þá er í sitt hús látinn hver
Jieirra; allt þángað til duldust þeir
við, því biskupinn ansaði þvi: „að
jólum svo eru vér á Hólum", sagði
hann optlega áður. Biskupinn var þá
kyrr i biskups-baðstofu, en síra Björn
var látnin í Ásmundar-baðstofu, en
Ari í þrestabaðstofu, sem nú er skól-
inn, og var sinn prestur fenginn
hverjum þeirra að vera lijá þeint í
þrjár nætur áður en þeir væri af
tcknir.
Ekki er getið um biskupinn grandið,
annað en það, að þeir buðu honum
Framhald á bls. 11.