Fálkinn - 01.05.1959, Page 8

8
FÁLKINN
„Við ætlum
að
giftast - “
Eiríkur lagði bílnum við gatnamót-
in, tabbaði upp stíginn og nam stað-
ar við húsið með livíta hliðinu. Hann
gekk inn í garðinn og beint yfir gras-
flötina, framhjá úthúsinu.
Hann drap fingrinum á eldhús-
gluggann um leið og hann gekk hjá
honum og fór svo inn um bakdyrnar.
Edít var að enda við að þvo upp
eftir borðhaldið. Þau liöfðu verið að
borða, hún og faðir hennar.
Hún leit við þegar Eiríkur kom inn,
en sneri sér undan þegar Eiríkur ætl-
aði að kyssa hana.
— Lokaðu dyrunum, sagði hún.
Hann ýtti hurðinni hljóðlega að
stöfum.
— Á ég að hjálpa þér? sagði hann.
— Ég er að verða búin, sagði hún
og fór að raða diskunum í hillurnar.
Hann horfði aðdáunaraugum á hana
um stund. Edít var há og ljóshærð, en
Eiríkur var hálfu höfðu hærri, og
axlirnar á honum svöruðu til hæð-
arinnar. Andlitið var hraustlegt og
frítt, augun skær og hrein, og urðu
enn skærari er hann horfði á Edít.
Hann settist á eldliússtólinn og
sagði:
— Ég hefi verið að skoða liús.
— Jæja, sagði Edít og hélt áfram
við uppþvottinn.
— Maður getur fengið það fyrir
slikk. Og það verður tilbúið til að
flytja í það eftir þrjá mánuði.
— Er það satt?
— Það mundi verða á alveg réttum
tima . . . heldurðu það ekki?
— Jú, kannske, sagði Edit.
— Ilefirðu talað við hann pabba
þinn?
— Nei.
— En liann er heima. Er það ekki?
— Jú, hann situr inni i stofu og
er að lesa blöðin.
Þögn.
— Þú getur farið inn til hans núna,
sagði hún.
Eiríkur kiknaði í hnjánum er hún
leit á liann og hjartað sökk niður í
botnlanga.
— Finnst þér nokkur þörf á því,
Edít? muldraði hann.
— Já, sagði hún fastmælt. — Þú
verður að fara til hans og spyrja hann
hvort þú megir giftast mér. Hvað hef-
irðu á móti þvi?
Eiríkur ræskti sig hvað eftir annað.
— Mér finnst það svo gamaldags.
Þegar ungt nútímafólk er sammála
um að giftast, þarf það ekki að spyrja
foreldrana um leyfi. Það segir blátt
álram við þau: — Við ætlum að gift-
ast! Og svo geta þau sagt hvað sem
þau vilja.
— Þetta verður nú eins og ég liefi
sagt.
— Mér finnst það fram úr hófi ó-
sanngjarnt að . . .
— Nei, það er ails ekki ósanngjarnt
og það Veistu mæta vel. Pabbi hefir
ekki neinn nema mig, síðan Páll og
Jörgen giftust. Þú veist hver einstæð-
ingur liann verður þegar ég fer.
— En við getum ekki biðið alla okk
ar ævi eftir því að hann sætti sig við
tilhugsunina um að verða einstæðing-
ur. Og varla er liann svo singjarn að
hann vilji svifta þig frjálsræði til ævi-
loka.
—- Hver segir það? Honum hefir
aldrei dottið það í liug. En ég vil að
þú farir til hans og segir honum þetta
og fáir hann til að skilja, að hann
verði að sjá af mér. Ég get ekki hugs-
að til þess að fara frá honum þannig
að honum finnist að ég hafi brugðist
sér, og að hann verði einn síns liðs
og ergi sig yfir því í elli sinni.
— En hún Amalía frænka þín? Þú
hefir sagt mér sjálf að liún sé fús til
að koma og sjá um heimilið fyrir
liann.
— Já, hún er fáanleg til þess. En
ég giftist ekki fyrr en ég veit að hon-
um pabba er það ekki móti skapi.
— Geturðu ekki spurt hann sjálf?
— Nei, þú verður að gera það.
— Jæja, þá það . . .
iSannleikurinn var sá að Eirikur
var i vanda. Hann hafði aldrei beðið
föður um dóttur hans fyrr. Þetta var
í fyrsta skipti. Þegar liann var að
selja bíla var munnurinn á honum
fyrir neðan nefið. En talfærin fóru
í baklás þegar hann var kominn inn
i stofuna til gamla skrifstofustjórans.
— Hérna er hann Eiríkur, sagði
Edít. — Hann segist þurfa að tala
við þig um eitthvað . . .
Hún ýtti lionum á undan sér inn
gólfið og færði sig svo fram að dyr-
unum. Þótt hún vildi ekki kannast
við það var henni ekki rótt innan-
brjósts heldur.
Eiríkur vætti þurrar varirnar og
byrjaði hikandi og stamandi.
— Ja, þér verðið að afsaka, herra
skrifstofustjóri . . .
Skrifstofustjórinn lagði frá sér
blaðið og skaut gleraugunum upp á
ennið. Hann virtist ekki vera í sem
bestu skapi Honum var illa við að
fá lieimsóknir án þess að gesturinn
gerði boð á undan sér, og þóttist ekki
vera í vafa um hvert erindið væri.
Ég veit hvað hann vill þessi gleið-
gosi!
— Heldurðu að ég viti ekki hvert
erindið er? sagði hann livass. — Ég
er svo sem ekkert hissa á því. Þú
hefir komið hingað hvað cftir annað.
Og loksins ætlar þú að stynja upp
erindinu!
Hann var vanur að þúa Eirík. Hann
liafði þekkt hann frá því að hann
var smápatti og hljóp upp götuna
fimm minútum áður en skólinn átti
að byrja, með töskuna hoppandi á
bakinu. Og auk þess lá þannig á hon-
um þessa stundina, að hann hefði þú-
að hvern sem vera skyldi, jafnvel kon-
unginn sjálfan.
— Það stendur þannig á, sagði
Eiríkur, — að við Edít höfum talað
um að . . .
— Já, en það kemur ekki til nokk-
urra mála! urraði gamli maðurinn.
— Við höfum líka hugsað okkur,
stamaði Eiríkur, — að þér gætuð feng-
ið einhvern annan . . .
— Ég kæri mig ekkert um neinn
annan! Eg kemst vel af svona. Hvers
vegna má ég, ganrall maðurinn, ekki
ráða þess lconar sjálfur.
— Jú, en . . . þá þýðir kannske
ekki . . .
— Nei, tók gamli maðurinn fram í.
— Við höfum ekki meira að tala um.
í guðs friði.
Eiríkur hörfaði skelkaður aftur á
bak út að dyrunum.
— Lokaðu hurðinni eftir þér.
Eiriki féllst alveg hugur við siðustu
kveðjuna. Hann ráfaði út að bilnum
sinum og settist í hann og beið eftir
að Edít kæmi. Honum hafði ekki get-
ist að augnaráðinu hennar þegar hún
heyrði hvernig samtalið snerist.
Skrifstofústjórinn hagræddi sér í
stólnum. Hann var ánægður yfir hve
skýr svör hann hafði gefið strákn-
um. Hann lét nú ekki svoleiðis kóna
fara með sig í gönur. Hann gat svarað
fyrir sig ennþá, heilabúið var í lagi.
Hann teygði úr sér og fór að hugleiða
livort hann væri eiginlega ekki allur
í lagi. Jú, sprækur eins og lamb á
stekk.
Hann sá að Edít gekk niður garð-
inn, og heyrði að bíllinn ók á burt.
Hann hafði kannske gert of mikið
úr því að hann væri orðinn gamall.
Og kannske var þeim vorkunn, ungl-
ingunum. En þeir liöfðu nú gott af
því að lieyra sannleikann við og við.
Hann gekk út í garðinn og náði i
hrífu. Hann byrjaði á því að hreinsa
til uiidir ávaxtatrjánum. Og það gekk
svo fljótt að hann afréð að raka gang-
ana líka, úr því að liann var kominn
hingað á annað borð. Og þegar það
var gert var kappið orðið svo mikið
í honum að liann náði í skóflu og fór
að pæla kartöflubeðin.
Meðan þessu fór fram óku Edit og
Eiríkur hægt út með sjó. Þau höfðu
þagað óhugnanlega lengi. En allt í
einu tók Edít til máls.
— Mér er ráðgáta hvernig þú get-
ur selt bíla. En þú kannt samt lagið
á því. Verðurðu ekki alltaf klumsa
þegar ])ú kemur innan um ókunnugt
fólk?
— Ég hefi selt marga bila, en ég
hefi aldrei farið í bónorðsför, sagði
Eiríkur.
Hún lét sem hún heyrði ekki þessa
ógáfulegu athugasemd. Þau óku áfram
og þögðu enn.
— Og þetta er svo ljómandi fallegt
hús, sagði Eiríkur loksins.