Fálkinn - 08.05.1959, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
BAIVGSI KLUMPUR MyndtBsaga fyrir hörn 142.
— Heyrðu, Strútur, hvað gengur að þér. — Já, en það er annað, sem gerir mig — Æ, var það ekki annað, við getum
Kakan, sem stóð í þér, er hrokkin ofan angraðan núna. Sjáið þið, ég er með vængi, lagað það ....
í maga, en þú hlýtur að muna hvernig eins og spóinn og kjóinn, en samt get ég — Sæll aftur, Strútur minn, ég gleymdi
bragðið var að henni. ekki flogið. að spyrja þig, hvort þú sért bæði kökuþjóf-
ur og mausangúsi.
— Nei, alls ekki, herra Prófessor.
— Þessir litlu vængir á þér, eru þeir — Er það hægt?---------------Já-já, við smíð- — Ég verð að biðja þig að liggja graf-
aðeins til skrauts? Eigum við ekki að um bæði skip, hús og vagna, svo að það kyrran og draga ekki andann. Hann Peli
smíða vængi, sem þú getur flogið á? er vandalaust að smíða vængi líka. er að gera galdra á honum Strút. — Bíddu,
Pingo, meðan ég er að saga.
— Ég hlakka til að sjá hann Strút svífa — Þegar ég er búinn að æfa mig, skal — Nú ertu tilbúinn. Reyndu nú að baða
yfir jörðinni, Klumpur. — Já, vonandi ég fljúga með ykkur öll. vængjunum, svona eins og ég geri.
verða þessar lamir nógu sterkar. — Flýttu þér að festa þetta, Pingo, ann- — Ég baða eins og ég get, en þeir hreyf-
ars fær hann Strútur magaverk af eftir- ast ekki.
væntingu.
-jc ShrítMur -jc
Molar af reykborði ríka manns-
ins.
Sveinn spaki: — Konan mín fellst
á, að líta beri á hvert mál frá tveim-
ur hliðum: — Hennar eigin hlið og
vitlausu hliðinni.
— Góða frú Nielsen, segir lækn-
irinn, — þér segið að það séu þrjár
vikur síðan drengurinn gleypti krón-
una. Hvers vegna komið þér ekki
með hann fyrr en núna?
— Ein króna skiptir ekki svo
miklu máli á mínu heimili.
Hann bað ljómandi fallegrar ungr-
ar stúlku, og hún komst í sjöunda
himin, að minnsta kosti. Þegar hún
kom niður á jörðina aftur, spurði
hún hálf-kvíðin: — Hefurðu nokk-
urn tíma beðið þér stúlku áður?
— Vitanlega hef ég gert það! Og
vaninn gefur listina. í fyrsta skiptið
var ég svo ástfanginn, að ég sagði
eintóma vitleysu.
Kalli kom ekki í skólann. Kenn-
arinn hafði grun um að hann skróp-
aði og símaði þess vegna heim til
föður hans. Og það vildi svo illa
til, að Kalli svaraði í símann.
— Hvernig líður honum Kalla?
spurði læknirinn.
— Hann er veikur, hann er fár-
veikur, svaraði Kalli.
Nú fannst kennaranum hann
kannast við röddina og spurði á-
fram:
— Hver er það, sem ég tala við?
— Þér talið við hann pabba, svar-
aði Kalli.
— Ég fæ aðeins að kyssa konuna
mína þegar hana vantar peninga.
— Hefurðu þá nokkurt næði til
að lesa blöðin?
— Gerið þér svo vel — þarna er
heimastíllinn minn. Að sjálfsögðu
krefst ég þess að eiga bæði kvik-
mynda- og sjónvarpsréttindin að
honum.
Olsen: — Konan mín er engill.
Hansen: — Jæja. Ekki vissi ég
að þér voruð ekkill.