Fálkinn - 08.05.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
eigin nafni. Önnur hljóðaði á 500, hin á 1500
dollara.
Hún lagði þessar þrjár ávísanir fyrir framan
sig á borðið og athugaði þær nákvæmlega. Núm-
erin voru í réttri röð við útgáfudagana. Og það
varð ekki annað séð en hún hefði undirskrifað
þær sjálf, enda hefði bankinn ekki tekið þær
gildar annars. En hún var hárviss um, að hún
hefði aldrei undirskrifað þessar ávísanir.
Það fór þá svo að ég hafði rétt fyrir mér,
hugsaði hún með sér og hrollur fór um hana.
Hugboð mitt hefur verið rétt frá upphafi. Af
bleyðimennsku og_ til þess að missa ekki Lornu
hef ég ekkert sagt, og hrundið henni út í þessa
ógæfu. Ég hef látið hana giftast ævintýramanni
og þjóf.
Hún greip ósjálfrátt rauðan blýant og skrif-
aði FÖLSUÐ á eina ávísunina.
Sjálfsásökunin og áhyggjurnar út af Lornu
voru blandnar gremju yfir því hve Bruce væri
mikið flón. Það var skylda hans að bera ávís-
anirnar saman við heftið jafnóðum og þær komu
frá bankanum, og hann hafði með öðrum orð-
um hugsað sér að láta þessar ávísanir hverfa án
þess að hún sæi þær. En gat hann látið sér detta
í hug, að hún væri svo sljó og sinnulaus að hún
tæki ekki eftir 2750 dollara umframgreiðslu á
bankareikningnum sínum?
Frú Snow stakk ávísununum þremur í stóra
umslagið og stóð upp, með umslagið í hendinni.
Það var aldrei neitt hik á henni. Hún hafði
gengist í þetta mál og nú ætlaði hún að kryfja
það til mergjar. Lorna var óheimsk og hún vai-
engin tepra. Fengi hún að vita sannleikann
mundi hún taka honum án þess að kikna.
Það var myndugleika- og alvörusvipur á henni
er hún gekk til dyra, framhjá steinsteypta
skápnum sem hún geymdi verðbréf sín og sigl-
ingabikara mannsins síns í.
— Bruce! kallaði hún niður um stigaopið. —
Viltu koma hingað snöggvast, Bruce?
Maður frænku hennar brosti, er hann kom
hangsandi inn. Nú gat frú Snow loksins með-
gengið fyrir sjálfri sér að þetta bros hafði alltaf
ergt hana. Það var svo mikill sjálfbyrgingsskap-
ur í því, og það var jafn gljásleikt og svarta
hárið og litla yfirskeggið á þessum snoppufríða
tilbera.
— Góðan daginn, Addy frænka.
Frú Snow horfði kuldalega á hann. — Það
er ekki hægt að bjóða góðan dag í dag, Bruce.
Ég hef staðið þig að illu athæfi.
— Staðið mig að illu athæfi? Heyrðu, Addy
frænka — hvað hef ég gert fyrir mér?
— Lorna fær talsvert ríflega peninga hjá mér
á hverjum mánuði. Ef þið hefðuð þurft á meiru
að halda, hefðir þú getað látið mig vita það.
Hvers vegna í ósköpunum hefur þú skrifað nafn-
ið mitt á þessár ávísanir?
Frú Snow varð skelfd þegar hún sá, hvernig
Bruce missti af sér grímuna. Hafði hann þótst
svo öruggur, að hann þættist viss um að þetta
kæmist aldrei upp?
— Hvaða ávísanir ertu að tala um? stamaði
hann.
— Þig stoðar ekkert að reyna að neita. Frú
Snow rétti honum umslagið frá bankanum. —
Ég hef þessar þrjár ávísanir hérna. Þú ert eini
maðurinn, sem hefur aðgang að ávísanaheftinu
mínu og þess vegna sá eini, sem getur sett rétt
númer á ávísanirnar. Ég hef ekki hugmynd um
hve margar ávísanir þú hefur falsað undanfarið,
en það verður hægt að komast að því. Það skipt-
Hvar eru dýrin þrjú í greinum
trésins?
ir engu máli núna. Og safírhringurinn ekki
heldur.
Frú Snow skammaðist sín svolítið fyrir að
sorg hennar skyldi vera blandin persónulegri
sigurgleði. — Ég ætla ekki að hirða um að
segja þér álit mitt á þér, Bruce, — þá væri tím-
anum illa varið. Og ég trúi heldur ekki kenn-
ingunni um að maður eigi að gefa þjóf tæki-
færi til að betrast. En ég kallaði á þig til að
segja þér hvað ég hef hugsað mér að gera. Ég
ætla að síma til Lornu núna undir eins, því fyrr
sem hún fær að vita sannleikann því betra. Svo
síma ég til málaflutningsmannsins míns og læt
hann gera nauðsynlegar ráðstafanir til þess að
þið Lorna fái lagaskilnað þegar í stað. Síðan
ofursel ég þig lögreglunni — kannske — kannske
ekki. Það kemur undir því, hvernig þú hagar
þér.
— Já, en heyrðu, Addy frænka .... Nú ætl-
aðist Bruce Mendham til að bros hans væri iðr-
unarbros og töfrandi um leið, en það varð að-
eins kjánabros. — Þú mátt til að gera það fyrir
mig að hlusta á mig. Ég skal útskýra þetta allt
fyrir þér. Ég var kominn i klípu, skilurðu, og
ég ætlaði mér að borga hvert einasta cent aft-
ur. Ég legg drengskap minn við það. Ég hafði
komizt yfir veðreiðaspá — sjö dollara fyrir einn
— sem átti að vera óbrigðul. Eða svo sögðu þeir
mér. Ég hringdi til miðlara sem ég þekki og
sagði honum að ég veðijaði 5000 á þennan hest.
En svo varð hann aðeins nr. 3. Slíkt skeður því
miður svo að segja daglega. En hvað átti ég að
gera?
Hann rétti biðjandi báðar hendurnar fram
á móti henni. Hann var grænn í andliti og hör-
undið þvalt af hræðslu. Henni fannst að hann
mundi þá og þegar falla á kné fyrir sér.
— Skilurðu ekki, Addy frænka — þessir veð-
mangarar eru mestu fantar við að eiga. Þeir
vita ekki hvað náð og miskunn er. Þeir geta
blátt áfram látið spyrna manni útúr tilverunni
ef þeim býður svo við að horfa. Hann heimtaði
peningana sína. Ég týndi saman allt, sem ég
átti og hafði, en það var ekki nóg. Hann vildi
fá hvern eyri. Lorna fær ekki annað en það, sem
þú gefur henni, svo að ég vissi að það var til-
gangslaust að spyrja hana. Og ég gerði mér
ljóst að þýðingarlaust mundi vera að fara til
þín. Eitthvað varð ég að gera .... ég var í ör-
væntingu. Og svo skrifaði ég fyrstu ávísunina
til þess að fá frest um stund, og . . .. Addy
frænka, ég skal áreiðanlega borga þér þetta allt
aftur, ég get unnið ókeypis fyrir þig, en pen-
ingana skal ég ná í með einhverju móti. Æ, þú
mátt ekki segja Lornu frá þessu. Og þú mátt
ekki láta lögregluna vita um þetta .... þetta
var gert eins og óðs manns æði, ég skal játa
það, því að ég sé það sjálfur núna, en .. . . Ég
skal ekki svo mikið sem líta á nokkurn hest
framar. Því lofa ég þér. Ef þú vilt aðeins gefa
mér tækifæri til að betrast, Addy frænka ....
Frú Snow hlustaði með ógeði á þennan orða-
flaum. Hræsnandi glæpamaður var enn verri
en forhertur glæpamaður, hugsaði hún með sér.
Aumingja Lorna. Frú Snow hafði fengið höfuð-
verk. Nú tók hún gleraugun af sér og kveikti sér
í vindlingi.
— Bruce, hættu þessu. Þú hlýtur að skilja að
svona kjánalegar afsakanir hafa engin áhrif á
mig.
Hún lagði umslagið frá bankanum á borðið,
sneri sér að símanum og valdi númer. Aðeins
eina tölu.
— Ég þarf að fá að tala við East Hampton.
Símanotandinn heitir Larry Emmett, en ég veit
því miður ekki númerið hans. Tekur þetta lang-
an tíma?
Frú Snow hafði snúið bakinu að Bruce. Nú
var engin sigurgleðitilfinning í henni, hún hugs-
aði eingöngu um öll vandkvæðin, sem hún átti
fyrir höndum. Það var blátt áfram viðbjóðslegt
að þui'fa að hafa þennan hundsfleðulega Bruce
fyrir augum sér. Hún einbeitti sér að því að
hugsa um hvaða orðalag hún ætti að nota er
hún talaði við Lornu, og tók ekkert eftir að
Bruce rétti varlega fram höndina og greip gula
umslagið.
— Halló .... Sylvia? Þetta er Adelaide Snow.
Er hún Lorna einhvers staðar þarna nærri?
— Komið þér sælar, frú Snow. Rödd Sylviu
Emmetts var jafn hressileg og glaðleg og vant
var hjá þessari útiverukonu. — Get ég ekki
freistað yðar, svo að þér komið hingað til okkar
með honum Bruce? Okkur þætti svo gaman að
þér kæmuð. Lorna og Larry eru úti að sigla, þau
fóru snemma í morgun. En koma heim fyrir há-
degisverðinn. Á ég að biðja Lornu að hringja?
— Já, þakka yður fyrir, ef þér vilduð gera
svo vel, Sylvia. Viljið þér biðja hana að hringja
undireins og hún kemur. Það er afar áríðandi.
— Ég vona að ekkert sé að?
— Þér skuluð segja henni að ég óski að hún
komi heim undir eins.
Framh. næst.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 8, Reykjavik. Opin kl.
10—12 og IV2—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stj.: Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
Félagsprentsmiðjan h.f.