Fálkinn - 15.05.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
-jC TÍSKAN
IfAND-i LITLU SYSTUIt.
(Myndi?i til vinstri): — Kjóll með jakka
hefur verið í hávegum hafður í vor, líka á
litlar stúlkur. Kjóllinn er stórköflóttur og
ermastuttur. Jakkinn er úr „járnbrautar-
flaueli“og prýddur skásettum leggingum
úr sama efni og kjóllinn. Hvítur kram —
og ekki að gleyma flauelsslaufu í hárið.
%
*
EINFALT OG SMEKKLEGT.
(Til hægri): — Þessi kjóll frá CARDIN
er smáköflóttur, úr svörtu og hvítu ,,pied
de poule“. En í kjólnum felast hrjár af
þeim nýjungum, sem einkenna tískuna í
sumar: Breitt leðurbelti, mikið flegið háls-
mál cg olnbogalangar, víðar ermar, með
tveimur fellingum á hvorri öxl. Axlirnar
sýnast breiðar og bar af leiðir að stúlkan
sýnist enn mittismjórri.
augu við staðreyndirnar. Bruce hafði ekki ætl-
að sér að opna fyrir henni. Hann var jafn
heimskur og hann var óheiðarlegur. Þegar hann
hafði séð hurðina lokast eftir henni, hafði hann
alveg tapað sér. Hún hafði hótað honum lög-
reglunni, og svo hafði hann notað sér tilviljun-
ina og gert síðustu tilraunina til að sleppa. Svona
lá í öllu þessu. En það var líka flónska af henni
að fara að álpast þarna inn í klefann.
En samt .... „Nú hef ég aðvarað þig“ ....
hún mundi vel svipinn á Bruce þegar hann
sagði þessi orð Var hugsanlegt að hann hefði
skellt hurðinni í lás eftir henni? Gat það kom-
ið til mála.. . . ?
Það fór hryllingur um hana en hún reyndi
að vinna bug á honum. Það skipti engu máli hvað
Bruce hafði ætlað sér. Húsið var að vísu nokk-
uð stórt, og klefinn var í miðju húsinu, svo að
ókleyft var að láta nágrannana heyra til sín.
En Gordon hafði sjálfur gert teikninguna að
þessum klefa, sem hann ætlaði að nota sem
geymslu fyrir þá mörgu fágætu muni, sem hann
hafði eignast á veraldarflakki sínu. Þegar hann
dó höfðu þessir mörgu gripir verið gefnir Metro-
politan-safninu. Þeir voru svo margir, að þessi
kompa, aðeins 2 sinnum 2.5 metrar, hefði orðið
mikils til of lítil til að geyma þá.
Og ekki mundi hún verða lokuð þarna inni
lengi. Arlene mundi koma klukkan tólf. Frú
Snow leit á litla armbandsúrið sitt í platínu-
kassanum . . hún gat ekki séð hvar vísirarnir
voru staddir nema hún setti upp lestrargler-
augun sín. Þarna hefndist henni fyrir það að
hún var svo hégómleg að hún vildi helzt ekki
ganga með gleraugu svo aðrir sæu. En klukk-
an hlaut að vera orðin yfir tíu, og þá þurfti hún
ekki að bíða nema tvo tíma.
Því að Arlene mundi áreiðanlega koma klukk-
an tólf? Það var gersamlega óhugsanlegt, að
Bruce mundi taka upp á einhverju — hringja
og segja að .... þessi tilhugsun kom svo flatt
. upp á frú Snow að hana sundlaði um stund. Og
um leið varð henni hugsað til vindlingsins með
eldinum í, sem hún hafði lagt frá sér í ösku-
bikarinn á skrifborðinu, en þar var fullt af
bréfum og blöðum í kring. Hún sá í anda hvern-
ig logarnir sleiktu blöðin hinum megin við harð-
læsta stálhurðina. Hún varð að taka á honum
stóra sínum til þess að öskra ekki eins og vit-
firringur og lemja gljáandi málminn í hurðinni.
Hún kvaldi sig til að snúa sér að hillunni með
siglingaverðlaununum. Hún hafði raðað þeim
þarna fyrir fimm árum, daginn eftir jarðarför
Gordons. Þau vöktu of margar endurminning-
ar hjá henni, og hún hafði varla hreyft við þeim
síðan. En nú voru þau eins og gamlir vinir. Hún
tók einn gripinn í hönd sér og kannaðist undir
eins við hann. Gordon hafði unnið hann í Mar-
blehead árið 1939.
Hún kreysti að gljáandi stéttinni á bikarnum
og fannst róandi að finna kaldan málminn við
lófann á sér. Hún ætlaði að standa kyrr frammi
við hurðina og hugsa um Marblehead.
Arlene mundi fara að koma. Vitanlega kæmi
hún ....
Arlene Davidson lagði heyrnartækið á kvísl-
ina og skreið ánægð undir yfirsængina aftur.
Jæja ,svo að það varð þá úr að frú Snow fór úr
borginni um hvítasunnuna. Skelfing var það
gott — heilir fjórir frídagar. í rauninni var mál
til þess komið. Hún hafði ekki fengið verulegt
frí síðan um nýár.
Arlene fór að velta fyrir sér hvert frú Snow
mundi hafa farið. Hún var ekki vön að gera
víðreist síðan maðurinn hennar dó. En líklega
mundi hún hafa farið með ungu hjónunum til
Long Island. Annars væri það nú hálfskrítið.
Eftir níu ára samvistir þekkti Arlene frá Snow
mjög vel. Frú Snow féll illa við þennan Bruce,
þó hún reyndi að láta sem minnst á því bera. Og
það hefði verið miklu líkara frú Snow að halda
sig heima en troða sér upp á vinafólk frænku
sinnar. Já, þetta vai' í rauninni undarlegt ....
Gegnum þunnan skilvegginn gat Ai'lene heyrt
í rafmagnsstraujárni. Rósa systir hennar var að
straua kjól. Fyrir utan, í 114. götu óhemjuðust og
orguðu krakkar, sem voru að leika sér .að fót-
bolta. Arlene var skemmt er hún hugsaði til
þess að allir aðrir væru á fótum og önnum
kafnir, en hún ein gæti legið í leti og makind-
um. Það var dýi'ðleg tilfinning. Hún bylti sér
í i'úminu og leit þakkaraugum til símans. Mikið
var hún heppin að fá síma, þegar hún fluttist í
þessa íbúð með Rósu og manninum hennar. Það
var sannarlega peninga virði að þui'fa ekki ann-
að en rétta út höndina, svara nokkrum oi'ðum
og leggjast svo út af og móka áfram.
Hvað ætti hún eiginlega að gera þessa fjóra
daga? hugsaði hún með sér. Mikið flón hafði hún
verið, að verða ósátt við Leroy. Hann var bezti
maður .... þó hann gerði hana stundum fjúk-
andi vonda. Það hafði svei mér verið gaman að
aka með honum til Jersey. En nú var það ekki
hægt. Hann mundi ekki hringja og friðmælast
við hana.
Vitanlega gæti hún farið til Bi'ooklyn með Rósu
og manninum hennar, en það þótti henni ekki
eftirsóknai'vert. Ekkert að sjá nema fjölda af
fólki, sem sat við kaffiborð og gaggaði eins og
hænur. Kannske gæti hún fai'ið inn í borgina og
rekið ýmis erindi .... keypt sér treyjuna hjá
Saks. Hún átti hérumbil fyrir henni núna. Og .. .
Allt í einu datt henni í hug: Föstudagur í dag.
Kaupgreiðsludagurinn! Mikið flón var hún að
gleyma þessu, þegar Bruce hi'ingdi. Og ein-
kennilegt að frú Snow skyldi gleyma því. Hún
var alltaf vön að vera stundvís með kaupið.
Arlene hrökk við og settist upp í rúminu. Það
var ekki um annað að gera: ef hún ætti að eign-
ast þessa treyju fyrir hátíðina yi'ði hún að fara
og ná í peningqna áður en frú Snow færi. En það
var svo notalegt að liggja kyrr og teygja úr sér,
að hún var að hugsa um að fresta treyjukaupun-
um. En svo beit hún á jaxlinn. Ejögra daga frí
og enginn Leroy til að borga skemmtigjöldin. Hún
varð svei mér að fá aurana fyrir hátíðina.
Hún leit á símann. Ætti hún að hringja til
frú Snow og biðja hana um að leggja peningana
á afvikinn stað, sem hún gæti tekið þá á? Nei,
það var óþarfi að láta fleira símtöl koma á
reikninginn en þöi'f var á. Hún gat reitt sig á
frú Snow. Og þegar frú Snow þui’fti ekki á henni
að halda til að líta eftir köttunum, hlaut það
að vera vegna þess að Joe væri á heimilinu. Og
þó fi'ú Snow færi tímanlega mundi hún afhenda
Joe kaupið hennar.
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 8, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 1%—6. — Ritstjói’i: Skúli Skúlason.
Framkv.stj.: Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
Félagsprentsmiðjan h.f.