Fálkinn - 29.05.1959, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
LACAZE-MÁLIÐ -
'JlcknaMa ghepaimál ')i’akkláw<ÍA
Frakkar hafa orðið frægir að endemum fyrir heimsfræg sakamál. Oft
hafa bau verið fjársvikamál, svo sem Panamahneykslið forðum, og oft
hafa konur og kunnir stjórnmálamenn verið bendlaðir við lineykslin.
— Um þessar mundir er eitt stórmálið á döfinni, sem allir tala um, en
enginn botnar í, bví að lögreglan hefur ekki enn ráðið hina flóknu
krossgátu aðalpersónunnar: Jean Pierre Guillaume. Menn vita ekki
einu sinni hverra manna hann er.
í byrjun janúar fóru að birtast í
Parísarblöðunum klausur um nýtt
hneykslismál, ferlegt og sóðalegt,
og von bráðar varð málið forsíðu-
matur með feitum fyrirsögnum í
öllum blöðum. Þetta var fyrsta
flokks glæpasöguefni með öllu því
kryddi, sem slíkar bókmenntir má
prýða: aðalpersónurnar voru fögur
og forrík ekkja í París, sem mjög
hafði verið dáð í samkvæmislífinu,
ekkja eftir tvo menn, kjörsonur
hennar, sem virðist vera skít-
menni, bróðir hennar, sömuleiðis
forríkur, heillandi læknir, fyrrver-
andi andstöðuhreyfingarhetja og
Margaret Thompson Biddle sendi-
herrafrú dó sviplega 9. júní 1956.
svo nokkrar aukapersónur — og
loks lagleg stúlka, sem þó varla
getur talist góða barnið.
Þetta voru persónurnar, en það
sem gerist í leiknum er: morðtil-
raunir, þrælasala, gífurleg fjár-
velta, mútunartilraunir, dularfullur
dauðdagi amerískrar ekkju o.
fl. Og leiksviðið er réttarsalurinn.
Charles Garvice hefði þótt sniðugur
ef hann hefði getað samið sögu á
borð við þessa sannsögulegu at-
burði úr daglega lífinu í París.
— — Fyrir rúmum 30 árum
fluttust systkin nokkur til París-
ar frá Millau í Frakklandi, Hann
hét Jean Lacaze, en hún Juliette,
undurfríð og kornung. Nýkomin til
Parísar breytti hún um nafn og
nefndist nú Domenica — um skeið
kallaði hún sig Dominique en kall-
ar sig nú Domenica á ný. Er hún nú
komin hátt á sextugsaldur. Þremur
mismunandi ættarnöfnum hefur
hún gengið undir síðan hún kom
til Parísar.
Domenica Lacaze náði góðu gengi
í höfuðborginni. Vegna fegurðar
sinnar og þokka voru henni allar
dyr opnar þar sem glaðværð
skemmtilífsfólksins var til húsa, og
biðlarnir sóttu að henni eins og
fluga að sykurmola. Hún giftist
bráðlega einum aðdáandanum,
Paul Guillaume, sem var frægur
og óvæginn listdæmari. Hann á
heiðurinn af því að hafa opnað
augu Parísarbúa fyrir list frum-
stæðra þjóða, og kveða upp úr um
listgálfu ýmsra manna, sem þá
höfðu ekki náð fullri viðurkenn-
ingu, svo sem Modigliani, Dérain,
Picasso og Cocteau. Guillaume
eignaðist smámsaman mjög verð-
mætt málverkasafn. En líf hans og
yndi var stangarveiði. Og einn
sunnudag druknaði hann við þá
iðju. Domenica var orðin ekkja eft-
ir fárra ára hjónaband. Guillaume
hafði stofnað ýmsa styrktarsjóði
fyrir listamenn, en að öðru leyti
var auð hans óráðstafað, svo og mál-
verkasafni hans, en í því voru m.
a. 7 myndir eftir Cézanne, 13 eftir
Renoir, 16 eftir Matisse, 19 eftir
Modigliani, 17 eftir Picasso og
nokkur eftir Utrillo, Maria Laur-
encin o. fl. og mörg hundruð mynda
og höggmynda eftir svertingja í
Afríku. Ekkjunni var, eftir nokkurt
þóf við ættingja Lacazes, dæmdur
eignarrétturinn að þessu öllu, með-
fram vegna þess að það upplýstist
að hún væri ólétt.
Sonur hennar, Jean-Pierre Guill-
aume, fæddist 30. nóv. 1934, tveim
mánuðum eftir dauða föður síns. í
sambandi við þá fæðingu þótti
sumt grunsamlegt. Vegna arfsins
var móðurinni nauðsynlegt að eiga
erfingja í vonum. En nú hefur ým-
islegt skrítið komið í ljós viðvíkj-
andi þessum erfingja. Það hefur
Domenica Walter Lacaze fyrir rétti
með einn málaflutningsmanninn.
komið á daginn að hann er skráð-
ur í þjóðskrána sem „fæddur af ó-
kunnum foreldrum". Og Domen-
ica fékk ekki plöggin, sem staðfestu
að hann væri kjörsonur hennar
fyrr en eftir 1940, því að hún hafði
ekki aldur til að taka sér kjörbarn
árið 1934.
Von bráðar giftist ekkjan Dom-
enica aftur — húsameistaranum og
listavininum Jean Walter, sem var
fráskilinn og átti 3 börn. Hann var
hálfsextugur og afar ríkur. Hann
starfaði að húsabyggingum í Mar-
occo og fengið landsvæði Zellidja
í borgun fyrir, í stað peninga. En
þar fundust svo námur, sem hann
varð milljarðarmæringur á. Þegar
hann giftist borgaði hann börnum
sínum erfðahlut þeirra. Jaques
sonur hans stjórnaði áður „Marocco
Press“ en er nú ráðunautur sold-
ánsins í Marocco. Monica dóttir
hans er gift óðalsherra, og Anne
lögfræðingi. Þau systkin koma ekki
framar við þessa sögu. En það
verður ekki sagt um Jean-Pierre
Domenicuson. Hann var sendur að
heiman kornungur og sagt að sjá
fyrir sér sjálfur. Hann lærði ljós-
myndun og gerðist blaðaljósmynd-
ari í París.
Málið sem rætt hefur verið
meira í París en nokkuð annað, það
sem af er þessu ári, hófst fyrir
hálfu öðru ári eftir að stjúpfaðir
Jean-Pierre, Jean Walter hafði far-
ist í bílslysi og móðurbróðir hans,
Jean Lacaze, hafði verið skipaður
umsjónarmaður námanna í Zell-
idja. Þá sneri Jean-Pierre sér til
lögreglunnar í París, þó ekki vitn-
aðist það fyrr en um síðustu ára-
mót. Jean-Pierre staðhæfði að
móðir hans og móðurbróðir sæti
um líf sitt, og að húslæknir henn-
ar, Lacour, mikill tískulæknir
hefðarkvenna, væri líka í samsær-
inu. Kunnur maður úr andstöðu-
hreyfingunni. Camille Rayon, gest-
gjafi og hreppstjóri í Antibes
studdi mál Jean-Pierre og segist
hafa fengið tilmæli frá Lacour
lækni um að stúta Jean-Pierre, og
að Lacour hafi boðið sér 13 milljón
franka fyrir „hlutverkið“.
Lögreglan vann lengi að málinu
en tókst ekki að fá sannanir. Hún
hafði veður af Jean-Pierre og
komst að raun um að hann mundi
enginn engill vera. Maite vinstúlka
hans verður ekki heldur talin til
betra fólksins. Þessi laglega stúlka
heitir réttu nafni Marie Théréese
Goyenetch, en nú þekkist hún að-
eins undir nafninu Maite. Hún
stekkur ekki upp á nef sér þó ó-
kunnugir karlmenn ávarpi hana á
götunni. Þvert á móti ávarpar hún
þá oft að fyrra bragði, þó hún
þurfi ekki að leita sambanda á
götunni, því að hún er ein af þess-
um, sem hægt er að kalla á í síma
Jean-Pierre Guille.
Flekkóttur sauður, ófeðraður?
eða heimsækja samkvæmt símtali.
— Nú kom hún fyrir rétt og sagð-
ist hafa mætt manni á götu. Hann
hefði fengið sér símanúmer og beð-
ið sig að hringja þangað. Og vitan-
lega var hún svo „skyldurækin“ að
hún gerði það og kom svo á stefnu-
mót við manninn í símanum. Þetta
var þá Jean Lacaze, bróðir Dom-
enicu. Hann bauð Maite 2 milljón
franka, ef hún gæfi honum vottorð
um að Jean-Pierre lifði á hórtekj-
um hennar.
Jean-Pierre virðist yfirleitt vera
orðinn móður sinni, móðurbróður
og lækninum óþægur ljár í þúfu.
Ymislegt bendir til þess að hann
hafi á sínum tíma verið notaður til
þess að bjarga stórum arfi á þurrt.
En sú aðstaða innan fjölskyldunn-
ar sem hann fékk við þetta, varð
óþægileg þegar Domenica fékk síð-
ari arfinn. Ef Jean-Pierre, sem er
löglegur kjörsonur, lifir móður
sína, stendur hann nær til arfs en
móðurbróðirinn. Mundi hundurinn
ekki vera grafinn þarna?
Hér er þó um að ræða svo geypi-
lega fjármuni að allir mundu fá
nóg þó skift væri milli margra. En
Domenica og bi’óðir hennar vilja
auðsjáanlega ekki láta Jean-Pierre
fá neitt, og ekki eiga á hættu að
hann verði á sínum tíma forstjóri
Zellidjanámanna. Stjúpfaðir hans,
sem var stórgjöfull við listamenn,
hafði stofnað legöt til ungra náms-
m^nna, listamanna og ýmislegs
annars, sem mun vera orðin afar-
stór eftir fáein ár. En námurnai’
verður að starfrækja, og vegna þess
að Domenica getur ekki stjórnað
þeim sjálf lætur hún bróðir sinn