Fálkinn - 29.05.1959, Blaðsíða 6
6
F A L K I N N
£amleikurim uyn
Narriman Egyptalandsdrottningu
2. /grein
Farúk stóðst ekki fagrar meyjar. Hér situr hann
að borðum með „Miss Napoli“, lrmu Minutto, en
það varð til þess að unnusti hennar skoraði hann á
hólm.
Ástabréf Farúks.
Þegar Hussein dó, fór ég þegar
til Ahmeds gullsmiðs til að segja
honum dánarfregnina. Og hann lét
hana berast í konungshöllina, og eft-
ir tæpan hálftíma var Farúk kom-
inn. Þetta var í annað skiptið sem
Narriman sá hann.
Ég stóð hjá Narriman, þegar Far-
úk kom inn. Ég ætlaði að segja
eitthvað, en Narriman varð fyrri til.
Hún fékk krampagrát. Farúk tók í
axlirnar á henni og reyndi að hugga
hana.
Samhryggðarheimsókn Farúks
var jafngild því, að trúlofunin hefði
verið birt. Og við útför bróður míns
voru flestir helztu menn ríkisins
staddir. En svo liðu margar vikur
og ekki kom eitt orð frá Farúk eða
hirðinni. Hann hvarf eftir útförina
og gerði enga tilraun til að ná tali
af Narriman. Okkur var einn kost-
ur nauðugur að bíða og treysta full-
yrðingum Ahmeds Elgwahiry um
að verið væri að ganga frá ýmsum
formsatriðum.
. Loks lét Farúk bóla á sér aftur.
Hann kaus að hafa sömu aðferðina
og ástfangnir skóladrengir og skrifa
Norriman ástabréf og lýsa fyrir
henni tilfinningum sínum. Honum
hafði ekki komið dúr á auga síðan
hann sá hana í fyrsta skipti og þar
fram eftir götunum. Svo teiknaði
hann hjartað í sér á bréfið, með
mörgum stungum eftir örvar Amors.
Ég man, þegar Narriman fékk
svona bréf í fyrsta skiptið. Við hóp-
uðumst kringum hana, mamma
hennar og ýmsir ættingjar og vinir.
Bréfið var skrifað á frönsku, en við
þýddum það á arabisku, orð fyrir
orð.
Vandinn mesti var, hvernig Narri-
man ætti að svara bréfinu. Átti hún
að svara í sama tón, með rauðum
hjörtum og örvum?
Ég fór til Ahmeds gullsmiðs og
spurði hann ráða.
— Kæri Mustafa, konungurinn
elskar þesskonar rómantík, sagði
hann. — Látið þér Narriman þrýsta
vörunum á bréfsefnið svo að merki
komi eftir varalitinn, og látið hana
teikna hjarta og örvar.
— Hver veit nema konungi mis-
líki það? spurði ég hikandi.
— Ég þekki Farúk og veit að
honum fellur það vel, svaraði Ah-
med.
Ég hikaði lengi við að taka á-
kvörðun. Ég var hræddur um að
bréfið væri einskonar gildra, til að
láta Narriman hlaupa á sig, og að
flónslegt svar gæti orðið til þess
að konungur yrði fráhverfur henni.
Ég var áfram um að Narriman næði
varanlegu sambandi við Farúk —
það skipti sjálfan mig og framtíð
mína afar miklu máli — og þess
vegna bað ég Ahmed úm að
skrifa bréf á frönsku fyrir Narri-
man, sem hún ætti svo að afrita
sjálf. Ég sagði honum, að þó að
Narriman hefði gengið í franskan
skóla, væri franskan henni býsna
viðvaningsleg.
Hann skrifaði bréfið, lét mig lesa
það og sagði svo: — Látið þér svo
Narriman kyssa bréfið með roðað-
ar varir.
Ég las bréfið og lét í ljós vafa
á þessari setningu: — ,,Yðar Hátign!
Ég er sjúk af þrá eftir að kyssa
augu yðar milljón sinnum!“ Gat hún
skrifað svona í fyrsta bréfinu til
kóngsins?
Ahmed hló og svaraði: — Þér
munuð skilja síðar, að svona játn-
ingar gleðja konunginn ósegjanlega
mikið.
Konungurinn skrifaði alls tuttugu
rauðglóandi ástabréf til Narriman,
og hún — eða réttara sagt Ahmed
— svaraði þeim í sama tón.
Farúk þótti afar vænt um þessi
svarbréf, var mér sagt.
Narriman og við hin, sem vorum
henni nákomin, óskuðum að Farúk
færi að hætta þessum leik og gæfi
í staðinn út tilkynningu um að hann
ætlaði að giftast henni. En önnur
óvænt tíðindi gerðust áður.
1 utanför.
Eitt kvöldið hringdi síminn hjá
Narriman. — Halló, cherie.
Narriman spurði hver maðurinn
væri.
— Góða mín, þekkirðu mig ekki?
Narriman var í þann veginn að slíta
sambanæinu þegar hún heyrði hlæj-
andi rödd: — Þetta er Farúk, sem
talar.
Þetta var fyrsta skiptið, sem hún
heyrði rödd hans í síma, og fyrsta
sinn sem hún heyrði kippótta hlát-
urinn, sem honum var eiginlegur.
Henni datt í hug, og létti við, að
nú mundi Farúk líklega fara að nota
símann í stað þess að skrifa bréf,
en hún varð hissa, er hún heyrði
hann segja: — Væri ekki ráð, að
þú færir burt úr landinu um tíma?
Hvað hef ég gert fyrir mér? hugs-
aði hún í örvæntingu. Hversvegna
á ég að fara úr landi? Hversvegna
biður konungurinn mig um fara til
útlanda?
— Þú ættir að skreppa til út-
landa, endurtók Farúk.
Var þetta konungleg skipun?
Narriman fór að örvænta um
drottningartignina. Hún stamaði, en
reyndi að segja eitthvað.
Farúk hló og loks sagði hann, að
ætlunin væri, að hún færi í „menn-
ingarlega kynnisferð" áður en hann
opinberaði trúlofunina.
Hún spurði, hvort hún ætti að
fara ein. — Fæ ég að hafa hana
móður mína með mér?
— Nei, svaraði Farúk. Hann gaf
henni ekki færi á að mótmæla eða
rökræða, en hélt áfram: — Mustafa
frændi þinn á að verða með þér í
ferðinni.
Ég var beðinn um að snúa mér
til Karem Sabet, blaðafulltrúa kon-
ungsins. Hann átti að fræða mig
nánar um ferðina.
Þegar ég kom inn í skrifstofu
hans, var þar fullt af blaðamönnum,
sem hann var að tala við. Það var
út af hneykslismáli — Fathia prins-
essa, yngsta systir konungs, hafði
gifzt í heimildarleysi manni af borg-
araætt, sem afneitaði Múhamed.
Karem Sabet sneri sér að mér,
þegar blaðamennirnir voru farnir.
— Þér hafið setið hérna í kortér,
og enginn blaðamaðurinn tók eftir
yður, þó að hver um sig af þeim
hefði viljað gefa mikið fyrir að fá
að vita um erindið, sem þér eruð í.
— Það erindi hefði ég gaman af
að vita sjálfur, sagði ég.
Karim Sabet fór að skýra fyrir
mér tilganginn með ferðalagi Narri-
man. Hún var óbreytt borgaradótt-
ir, sem Farúk ætlaði að gera að
drottningu. Það væri mikilsvert, að
Hátíðarsalurinn í Abdimhöllinni í Cairo.