Fálkinn - 29.05.1959, Side 7

FÁLKINN
7
hún yrði fyrir víðtækari menning-
aráhrifum og þessvegna þyrfti hún
að ferðast um Evrópu. Hún átti að
dvelja lengst á ítalíu — ferðaáætl-
unin hafði þegar verið samin. Hún
átti að ferðast undir nafninu Soad,
en nota ættarnafnið Sadek, en það
vildi svo til, að kona egyptska sendi-
herrans í Róm átti sama ættarnafn
áður en hún giftist. Þessvegna
mundi fólk halda, að sendiherrafrú-
in væri nákomin ættingi Narriman,
og það kæmi sér vel. Farúk vildi
enn láta fresta trúlofunaropinberun-
inni. Narriman átti að búa hjá sendi-
herranum meðan við værum í Róm,
en ég í Hótel Excelsior.
Frá Kaíró til Róm.
Við Narriman vorum önnum kafin
við að búa okkur í ferðina, þegár
Farúk skaut upp, í óvæntum erind-
um, eins og vant var. Mér fannst
hann hafa nautn af að láta fólk
vera í óvissu. Hann kom öllum á
óvænt heim til Narriman, ásamt
Pulli, ítölskum vini sínum, en það
nafn hafði oft heyrzt nefnt í sam-
bandi við hneykslissögur af kon-
ungi. Pulli var virktavinur Farúks
og mátti sín mikils við hirðina.
Við ræddum saman í nær tvo
tíma, og mér fannst á öllu, að Pulli
væri að reyna að afstýra því, að
nokkuð yrði úr ferðinni, og jafnvel
að hann væri áfram um að ekkert
yrði úr ráðahag Farúks og Narri-
man. Ef til vill hafa fleiri við hirð-
ina haft andúð á því að nokkuð yrði
úr giftingunni.
Ég var að líta á Assilu, móður
Narriman, og sá að hún var föl.
Líklega var sami kvíðinn í okkur
báðum.
En loks sagði konungur: — Þið
verðið að vera ferðbúin eftir tvo
daga!
Og tveim dögum síðar vorum við
Narriman komin út á flugvöllinn,
bæði með stjórnarpassa. Við bjugg-
umst við að fara með áætlunarflug-
vél, eins og venjulegt fólk, en kom-
umst, að raun um, að konungur
hafði pantað sérstaka flugvél, 33
farþega, handa okkur. Þarna sáturn
við tvö ein innan um 31 auðan stól.
Flugfreyjan var í sífellu að bera
okkur góðgerðir.
Þegar við komum á Ciampino-
flugvöllinn í Róm, tók sendiherrann,
Abdel Aziz Badr og kona hans á
móti okkur, ásamt sendifulltrúan-
um Fahim. Narriman fór heim í
sendiherrabústaðinn, eins og áform-
að var, en Fahim fór með mér til
Excelsior. Á leiðinni komst ég að
því, að Fahim var meira en venju-
legur sendifulltrúi. Hann var mikill
vinur Pulli og naut ýmsra forrétt-
inda. Ég komst að því seinna, að
Pulli hafði falið honum að njósna
um allt háttalag Narriman.
Sendiherrfrúin var mjög fálát við
Narriman og auðséð, að hún hafði
fylgt manni sínum á flugvöllinn af
eintómri skyldurækni. Það var auð-
séð, að henni datt ekki í hug að
Farúk mundi giftast Narriman. En
sendiherrann var mjög alúðlegur
við hana, og hrósaði konungi upp
í hástert fyrir hve mikill smekkmað-
ur hann væri. Hann virtist ekki í
neinum vafa um að konungur ætl-
aði að giftast henni, og taldi sér
heiður að því, að Narriman skyldi
hafa verið send í sína vörslu.
Venjuleg, óreynd borgarastúlka
þarf mikinn undirbúning undir að
verða drottning. Sendiherrann hafði
sjálfur tekið ákvörðun um að Narri-
man skyldi læra ensku hjá frú einni,
sem hét Brown og ítalska greifa-
frúin Martinelli kenndi henni hirð-
siði, og sendiherrann líka. En hann
lét ekki þar við sitja. Hann breytti
nokkrum herbergjum í sendiherra-
bústaðnum í einskonar ballettskóla
og fékk dansmær til að kenna Narri-
man.
Farúk hafði lagt fyrir sendiherr-
ann að fylgja Narriman þegar hun
færi út í borgina og senda sér viku-
lega skýrslu um framfarir hennar
í náminu. Sendiherrann rækti þetta
út í æsar. Hann líktist meira fóstru
en sendiherra í skiptum sínum við
Narriman.
Hundelt af blaðamönnum.
Þegar Narriman hafði tekið við-
unandi framför í ráminu, var ákveð-
ið, að „menningarförinni“ skyldi
haldið áfram. Nú átti hún að sjá
frægustu listasöfn Evrópu, minnis-
merki og sögulega staði. Farúk lagði
mikla áherslu á þessa ferð.
Badr sendiherra gerði ferðaáætl-
unina og keypti — samkvæmt ósk
konungs — lítinn Fiat-bíl, sem ég
átti að ferðast með hana i. Allt átti
að vera sem minnst áberandi, svo
að blöðin fengi ekki nasasjón af
okkur.
En blaðamennirnir sneru á okkur.
Einhverjir birtu söguna um Narri-
man og Zaki Hashem og sögðu, að
Farúk hefði rænt hann unnustunni.
Og nú kom kvittur um, að þessi
unga stúlka, sem Farúk ætlaði að
gera að drottningu, væri i ferðalagi
um Evrópu. Á óskiljanlega stuttum
tíma voru blaðamenn farnir að rekja
slóð okkar til að ná myndum af
stúlkunni, sem hefði unnið hjarta
Farúks, mannsins, sem að sögn blað-
anna var „mesti kvennabósi, sem
uppi hafði verið í veröldinni“. Ein
fréttastofan bauð 1500 pund þeim,
sem gæti náð mynd af Narriman.
Þessir ágengu blaðasnápar bökuðu
okkur mikil vandræði
Ég man, að þeir sátu um okkur
í þrjá daga í Duomo-gistihúsinu i
Milano. Narriman gat ekki farið út
fyrir dyr allan þann tíma, og ekki
þar með búiðí einhverjir ljósmynd-
arar höfðu klifrað upp í dómkirkju-
turninn til að ná mynd af Narriman
með aðdráttarlinsu, ef hún kæmi út
í gluggann. Við drógum niður
gluggatjöldin.
Loks afréðum við að reyna að
flýja. Um miðja nótt stálumst við
út um eldhúsdyrnar í Hotel Duomo.
Ég fór fyrst með sendiherrafrúna
út í bílinn og ók á næstu stöð til
að fá bensín. Þegar það var búið
og ég ætlaði að aka áfram, kom
bíll beint á móti mér og teppti ak-
brautina. Maður vatt sér út og tók
fjölda af myndum af sendiherra-
frúnni, í þeirri trú að hún væri
Narriman. Annar maður stakk
hausnum út úr bílnum og bölvaði.
Mistökin höfðu uppgötvast. En ég
náði í Narriman og við komumst
undan, ásamt sendiherrafrúnni og
héldum áfram ferðinni.
Móðganir.
Sendiherrafrú Badr var jafn fá-
lát við Narriman alla leiðina. Hún
var enn á þeirri skoðun, að Narri-
man verðskuldaði ekki að verða
drottning, og að Farúk væri áreiðan-
lega að draga hana á tálar.
Ég man eitt kvöldið, er við átum
miðdegisverð saman í veitingastað.
Sendiherrann var að segja sögu og
nefndi orðið belila, sem er nafnið
á algengum morgunrétti lægri stétt-
anna í Egyptalandi. Allt í einu
spurði Narriman hvað belila eigin-
lega væri, og virtist ekki hafa heyrt
orðið fyrr. Hún spurði dálítið yfir-
lætislega, og það var nóg til að
ergja sendiherrafrúna. Ég varð dá-
lítið hissa á þessu, því að ég þóttist
vita, að Narriman vissi hvað belila
væri.
Frú Badr spratt upp í vonsku og
sagði við Narriman: — Fólk eins
og þú veit auðvitað ekki hvað belila
er. Það erum bara við fátækling-
arnir, sem þekkjum það! Það var
auðheyrt, að hún meinti þveröfugt
við það sem hún sagði, og að svo
búnu reigsaði hún burt frá borðinu.
Mér fannst ég þurfa að gera eitt-
hvað til þess að afstýra þessum sí-
fellda þyrkingi. Ég stóð þegjandi
upp og fór út. Narriman kom á
eftir mér. Þegar við komum upp
í herbergið hennar, sagði ég henni
að hún skyldi láta sem hún væri
fokreið við frú Badr og heimta að
Úr Biskups-annálum Jóns Egils-
sonar.)
Um vorið eptir páska, eður þar
um, bjuggu þeir sig heiman fyrir
norðan að sækja þá feðga -óg flytja
þá norður til Hóla. Ég man ekki
þeirra tölu. Prestar voru með þeim
í ferð. Þeir komu í Skálholt og sendu
heim, og báðu leyfis, að þeir mætti
með frelsi grafa þá upp aptur, og
enginn gjöra þeim mein. Herra
Marteinn leyfði þeim það. Þeir fóru
heim að kirkju, og höfðu hettur
með hökustöllum fyrir andliti og
sína kistu handa hverjum þeirra. í
kistu hans Ara var ein bjalla, en
tvær í þeirri sem sh'a Björn var í
lagður, og þrjár í biskupsins. Þeir
voru ekki lengur en það þeir grófu
þá upp, og köstuðu þeim moldug-
um í kisturnar, og höfðu sig svo í
burtu og til Torfastaða um kvöld-
ið. Þá þeir voru að grafa þá upp,
var einn Danskur á staðnum, og
vildi hafa farið upp að þeim og
skotið þá, en biskupinn bannaði
honum það. Að morgni fluttu þeir
þá út að Laugarvatni, og tjölduðu
þar yfir þeim og þvoðu líkin, og
bjuggu um þá þar til fulls, og fóru
svo norður til Hóla; voru þeir þá
niður settir með söng og sálumess-
um. — Bóndinn þar á Kirkjubóli og
hjáleigumaðurinn hans þeir voru
báðir teknir um sumarið og háls-
höggnir í Straumi, og fest höfuðin
fá að fara beint heim til Egypta-
lands þegar í stað. En ég ætti að
reyna að spekja hana og biðja hana
um að verða áfram í Evrópu. Og
þá átti hún að svara, að hún tæki
það ekki í mál nema frú Badr bæð-
ist afsökunar.
Nokkrum mínútum síðar kom
sendiherrann hlaupandi, kyssti á
hönd Narriman og bað afsökunar
fyrir hönd konu sinnar. En það iá
við að Narriman léki hlutverk sitt
of vel. Hún stappaði í gólfið og
hrópaði, að hún vildi fara heim.
Ég lék hlutverk málamiðlarans og
sagði: — Taktu nú sönsum, Narri-
man. Frú Badr hefur skjátlast og
maðurinn hennar hefur beðið af-
sökunar á því. En Narriman hélt
áfram að hrópa og stappa og leit
hatursfullum augum til aumingja
sendiherrans. Ég átti fullt í fangi
með að þagga niður í henni.
Bergmálið af þessu atviki barst
með einhverju móti til Kaíró, og af-
leiðingin varð sú, að Ahmed Elg-
wahiry kom á móti okkur til Par-
ísar. Og skömmu síðar sendi Pulli
símskeyti um að hann ætlaði að
hitta okkur í París.
upp á stengur, en bolirnir upp á hjól,
og þar sá til merki þeir en XX eður
XXX ár, og margur galt þá, bæði
sakaðir og saklausir, fyrir norðan
og sunnan, en Danskir tóku að sér
mestar eignir þeirra félaga.
— Anno 1551 sendi kóngurinn
eitt stríðsskip fyrir norðan til ís-
lands, og ij höfuðsmenn á, Axel Júl
og Christoffer, og Otta Stígsson fyr-
ir sunnan. Þeir höfðu báðir 500
fólks. Þeir áttu þá að sækja biskup
Jón og báða syni hans, en setja
herra Martein til biskups aptur, en
þeir voru þá af teknir. Þeii' inn-
settu aptui’ annan biskup til Hóla,
herra Ólaf Hjaltason, og lofaði
hann kónginum hlýðni og allur al-
múgi fyrir norðan, lögréttumenn,
lögmenn og sýslumenn; eins var og
gjört um sumarið á alþingi af öllum
landsmönnum. Á þessu sama þingi,
anno 1551, dæmdu lögmenn, léns-
menn og lögréttumenn með bænd-
um fyrir norðan og vestan á íslandi
biskup Jón og syni hans báða land-
ráðamenn, og allt þeirra góz fast og
laust undir krúnuna, þó fyrir vitur-
legt gjald. Þá voru Danskir á þingi,
landknektar þeir kölluðu, iij hundr-
uð, og urðu illir og ybbir er þeir
fengu ekki að stríða; með það fói’u
þeir burtu.
En það síra Sigurður var aldri í
ferð með þeim feðgum, er sagt að
Framh. á 11. síðu.
Lík Jóns /Lrasonar og sona hans flutt norður