Fálkinn - 29.05.1959, Síða 8
8
FALKINN
Þegar landsímastúlkan svaraði
sagði ég henni númerið mitt og bað
um að fá Midford 432. Ég var ofur
rólegur, alveg eins og þetta væri
ofur hversdagslegt samtal. En þegar
hún svaraði: „Nú fáið þér Midford
432,“ fór hjartað í mér að hamast,
og mér fannst ég vera svo móður.
— Halló, svaraði rödd einhvers-
staðar langt í burtu.
— Súsnana? sagði ég og saup
hveljur. — Er það Súsanna?
— Nei, sagði röddin. Þetta var
ungleg stúlkurödd og forvitin rödd.
— Þetta er Miranda, systir Súsönnu.
Hringið þér alla leið frá London?
— Rétt er það, sagði ég. — Heyr-
ið þér, Miranda, get ég fengið að
tala við hana Súsönnu? Er hún
heima?
— Já, sagði hún — augnablik!
Ég heyrði hana kalla á Súsönnu
og nú var það ekki sami lági, hóg-
væri tónninn og í símanum. Svo
heyrði ég hratt fótatak, smell í
upp og loks réttu röddina — rödd-
ina sem ég mundi hafa þekkt hvar
sem var, þó ég hefði ekki heyrt
hana nema rúma viku.
— Halló, hver er það?
— Það er Bill, sagði ég. — Bill
Milton. Hvernig' líður þér, Sú-
sanna?
— Bill! Það var á röddinni að
heyra að hún yrði glöð og hissa.
— En hvað það var yndislegt að
þú skyldir hringja til mín alla leið
frá London! Mér — mér líður á-
gætlega. Og hvernig líður þér?
— Vel, sagði eg.
Svo varð þögn. Ég var í vand-
Nú mátti það góna á okkur eins og það vildi og brjóta heilann um, hve-
nær brúðkaupið yrði.
„Þetta er þá Bill!“
ræðum að koma orðum að því, sem
ég vildi heizt segja henni — hve
mikið ég hefði hugsað til hennar
síðan hún fór heim, hversu mikils
virði mér hefði verið þessi vika,
sem hún var í London, hve heitt ég
þráði að sjá hana. En þá mundi
símastúikan grípa fram i fyrir mér
og segja að tíminn væri útrunn-
inn, eða þá að þessi Miranda mundi
hanga yfir Súsönnu og hlusta.
Undir öllum kringumstæðum var
það dálítið erfitt að hugsa sér að
þessi rödd í fjarska væri rödd sömu
stúlkunnar, sem ég hafði crðið ást-
fanginn af hér í London.
— Ég þrái þig, sagði ég.
— Gerirðu það, Bill, sagði hún
svo blítt að ég fékk hjartslátt. —
Er það virkilega satt? — Það —
það geri ég líka.
Nú var einhver, sem hrópaði eitt-
hvað bak við hana og Súsanna
hreytti úr sér: — Tim, hypjaðu þig
burt, óhræsið þitt!
Svo að hún átti þá bróður líka.
Ég vonaði að minnsta kosti að það
væri bróðir. En nú var enn erfiðara
en áður að láta í ljósi tilíinningar
sínar.
— Heyrðu, Súsanna, sagði ég í
staðinn, — ég — ég á frí á mánu-
daginn kemur, svo ég var áð hugsa
um hvort ég gæti skroppið til þín
um helgina. Það er að segja, ef þú
ert ekki við annað bundin — eða
þesskonar.
— Nei, það er ég alls ekki! sagði
hún. — Það væri ljómandi gaman,
Bill! Þú getur gist hjá okkur, við
höfum gestaherbergi.
— Gist hjá ykkur? Ég átti bágt
með að trúa að ég væri svo hepp-
inn. — Heima hjá þér, áttu við?
Ertu viss um að foreldrar þínir
vilji það?
— Vitanlega, sagði Súsanna. —
En bíddu snöggvast, ég ætla að
spyrja, til vonar og vara.
Þegar hún lagði frá sér heyrn-
artólið var liðið eitt viðtalsbil.
Þetta samtal yrði dýrt. En mér var
það samt tífallt meira virði en það
kostaði.
Hún kom aftur eftir dálitla stund
og sagði: — Mamma segir að hún
hlakki til að sjá þig.
Nú var röddin öðruvísi — hún
var svo undarlega formleg og
þurr. Ég skyldi það svo, sem fjöl-
skyldan stæði hjá og hlustaði.
— Ágætt, sagði ég. — Fyrirtak!
Þá sé ég þig á laugardaginn. Ég
fer héðan með lestinni klukkan
tvö. Vertu sæl, Súsanna.
Mig langaði mest til að segja:
„Vertu sæl, elskan mín,“ en ég
hafði ekki þekkt hana nema viku,
og verið skotinn í henni 6 daga.
Ég setti heyrnartólið á og nú
fóru efasemdirnar að naga mig.
Kannske hafði ég verið of veiði-
bráður? Var það óskynsamlegt að
hitta hana aftur svona fljótt? Við
heíðum kannske átt að bíða, skrif-
ast á og kynnast betur? En svo
minntist ég þess, hvernig okkur
hafði liðið þegar við vorum saman
í London, og þá gleymdi. ég öllu,
sem kvíði hét.
Þetta byrjaði eitt kvöld þegar
ég var í leikhúsinu. Ég hitti af til-
viljun Magde Connor í hléinu —
við Magde vinnum á sömu aug-
lýsingastofunni. Ég hafði aðeins
hugsað mér að kinka kolli til henn-
ar um leið og ég gekk hjá, en þeg-
ar ég sá stúlkuna, sem hún var
með, fór ég til hennar og stóð þar
þangað til Magde sá sér ekki ann-
að fært en að kynna okkur.
Hún var grönn og limamjó, með
stutt gljákembt hár og stór brún
augu. Hún náði mér ekki nema í
höku, enda er ég nærri 190 senti-
metrar á sokkaleistunum. Magde
sagði: — Heyrðu, Súsanna, þetta
er starfsbróðir minn, Bill Milton.
— Bill, þetta er frænka mín, Sús-
anna Parkes. Hún er í heimsókn
hjá okkur núna.
— Sælir, sagði Súsanna Parkes
hæversklega. Röddin var viðfelldin
og skær. Hún leit á mig og virtist
lítast sæmilega á mig, og ég brosti
til hennar.
— Hvernig kunnið þér við yður
í London? spurði ég.
Það er ekki beinlínis frumleg
spurning, en það var þó byrjun.
Og áður en okkur varði var hringt
og við fórum inn í salinn. Þetta var
lítið leikhús, og þær sátu aðeins fá-
um röðum fyrir framan mig. Ég
hafði varla augun af Súsönnu Park-
es og vissi lítið sem ekkert hvað
gerðist á leiksviðinu. í næsta hléi
flýtti ég mér til þeirra og bauð
þeim báðum kaffi. Við Súsanna
höfðum margt að tala um, og
Magde, sem sat þarna eins og ein-
hver eyðufyllir, virtist hafa gaman
af okkur. Leikslokin urðu þau að
ég fylgdi þeim út í Hapstead, þar
sem Magde átti heima, og áður en
ég bauð góða nótt hafði ég aftalað
að hitta Súsönnu daginn eftir —
eina.
Svona byrjaði nú þetta. Mér
skildist undir eins á leiðinni heim
um kvöldið, að ég var ástfanginn
af henni. Ég hitti hana daginn eft-
ir, daginn eftir þann dag og dag-
inn þar á eftir. Hún varð að fara
heim í vikulokin, en þá vissum við
bæði hver hugur okkar var, hvors
til annars.
Og nú ætlaði ég að fara þessa
löngu leið — aðeins til þess að fá
að vera með henni einn eða tvo
daga.
Þessi tilhugsun gerði mig tals-
vert efablandinn. Mundi hún ekki
verða öðruvísi heima hjá sér. í
London höfðum við verið frjáls og
ein, og þar gat enginn spillt neinu
fyrir okkur. En heima hjá henni
yrði fjölskyldulimur í hverju horni
— þessi Miranda, þessi Tim, sem
auðsjáanlega var prakkari, og svo
foreldrar Súsönnu. Ég viðurkenni
hreinskilningslega að ég hugsaði
með talsverðum ugg til laugardags-
ins.
Það munaði minnstu að ég sneri
frá og hlypi á burt, er ég nálgaðist
húsið á laugardagskvöldið. Ég hafði
orðið að spyrja til vegar nokkrum
sinnum, og í öll skiftin hafði sá sem
svaraði horft á mig eins og rann-
sóknardómari. Mér fannst þeir
mundu romsa upp úr sér eftirá,
kosti og lesti þessa vinar Súsönnu
Parkes frá London. Þetta var smá-
þorp, þar sem allir vissu allt um
alla.
Loks komst ég á rétta leið og gekk
hægt og las hvert húsnámer. Ég
tók eftir að gluggatjöldin voru
dregin varlega til hliðar í hverju
einasta húsi, sem ég gekk framhjá.
Ég fékk samfylgd. Lítill strákur,
sem hafði hangið á götuhorninu
flýtti sér framfyrir mig. Svo sneri
hann sér og gekk afturábak og
góndi á mig án afláts. Og þegar ég
leit á hann gretti hann sig allan og
skældi. Ég lét sem ég tæki ekkert
eftir því. Hann hélt áfram að ganga
afturábak þangað til hann kom að
garðshliði. Þá hvarf hann allt í einu
eins og einhver hefði tekið í hnakka
drambið á honum og kippt honum
innfyrir. Eftir augnablik kom ung
stúlka út á götuna og veifaði til
mín. Það var Súsanna.
Ég flýtti mér til hennar, en hjart-