Fálkinn - 29.05.1959, Síða 9

FALRINN
9
að í mér hamaðist eins og strokk-
bulla. — Sæl, Súsanna, sagði ég. —
Ég var farinn að halda að ég kæm-
ist aldrei heim til þín. Þú átt heima
fyrir utan alla aðgæzlu.
Ég ætlaði mér alls ekki að kvarta
en ég var bara svo órólegur. En
Súsanna svaraði óstinnt: Það er
ekki mér að kenna. Ætlarðu ekki
að koma inn?
Það var alls ekki að sjá, sem ég
væri velkomin gestur. Ég tók eftir
að roðablettir voru í kinnunum á
henni, og ég fór að brjóta heilann
um hversvegna hún væri svona
reið? Hafði ég gert eitthvað fyrir
mér?
Eg elti hana upp garðstíginn og
inn í húsið. í fordyrunum rákumst
við á stelpukrakka, á að gizka
fimmtán ára, sem stóð fyrir neðan
stigann í býsna tilgerðarlegum
stellingum. Hún studdi annari hend-
inni hátíðlega á handritið, en hinni
hélt hún um ennið, eins og hún
væri að leika. Þegar hún kom auga
á okkur leið hún hægt út á gólfið.
— Svo að þetta er þá Bill, sagði
hún. — Komdu sæll, Bill. Það er
ég sem er Miranda. Þú verður að
afsaka hvað ég er viðutan, en ég
er að æfa hlutverk, skilurðu. Ég
leik aðalhlutverkið í leikritinu, sem
við ætlum að sýna í skólanum. Ég
ætla að verða leikkona. Hefur þú
gaman af ........
— Miranda! sagði Súsanna. —
Gættu nú að þér ....
Miranda leit kuldalega á eldri
systur sína en hlýlega til mín og
dró sig virðulega í hlé.
— Það er viðfeldin systir sem þú
átt, sagði ég hikandi.
— Nei, sagði Súsanna stutt. Hún
hagaði sér enn eins og ókunnug
manneskja . Nú tók ég eftir að hár-
ið á henni var öðruvísi en áður —
það var í stuttum, stinnum liðum,
eins og hún væri nýkomin frá hár-
greiðslukonunni. Og kjóllinn henn-
ar var fullmikið skreyttur, eins og
hún ætlaði í samkvæmi eða eitt-
hvað þessháttar. Ég varð skelkaður
í svip, því að nú datt mér í hug, að
hún mundi kannske ætla eitthvað
út um kvöldið, og skilja mig eftir
hjá fjölskyldunni. En svo skildist
mér að bæði hárgreiðslan og kjóll-
inn mundi verða mér til heiðurs.
Lítill strákur birtist er ég setti
frá mér töskuna mína. Það var sami
peyinn, sem hafði gengið afturábak
og grett sig framan í mig. Hann
pírði á mig augunum og sagði með
biðbjóði í röddinni: — Svo að það
varst þá þú!
— Tim! sagði Súsanna aðvarandi,
og Tim hvarf jafn skjótlega og
hann hafði komið, en gretti sig þó
aftur á sama hátt og áður.
— Viltu — viltu ekki koma inn
og heilsa pabba og mömmu? sagði
Súsanna hikandi og færði sig nær
stofudyrunum. En áður en hún
komst lengra opnaðist hurðin, og
hnellin, brosandi kona kom fram
í forstofuna og rétti fram báðar
hendurnar.
— Svo að þetta er þá Bill! sagði
hún. — Það var gaman að fá að
sjá þig. Hún Súsanna hefur talað
svo mikið um þig.
Mér fannst flibbinn minn vera
að hengja mig. Ég muldraði eitt-
hvað og tók í höndina á frú Parkes.
í sömu svifum kom herra Parkes
fram með dagblaðið í hendinni.
Hann var hár maður og geðslegur,
en augnaráðið var óþægilega hvasst.
— Ég er faðir hennar Súsönnu,
sagði hann. — Svo að þetta er þá
Bill. Viltu ekki koma inn og fá
eitthvað að drekka?
— Já, sagði móðir Súsönnu, —
þér megið til að koma inn!
Ég horfði á Súsönnu, en hún
sagði ekki eitt einasta orð. Ég gat
ekki betur séð en hún væri reið
út af einhverju ennþá.
Þegar ég kom inn í stofuna var
ég settur í hægindastól og svo
settust þau hin líka og horfðu á
mig. Mér fannst ég vera fyrir
rétti. Súsanna sat eins og á nálum
á stólbrún skammt frá mér. Nú
varð leiðindaþögn þangað til Park-
es ræskti sig. — Jæja, svo að þetta
er þá Bill. Nú, hvað má ég bjóða
þér?
— Æ, það er alveg sama, þökk
fyrir, sagði ég.
Hann starði á mig. Ég gat séð
að hann var að velta fyrir sér hvort
Súsanna hefði lent í klónum á
manni, sem væri svo drykkfelldur
að hann gleypti við hverju sem
væri. Hann hellti sjerríi í glas
handa mér, og frú Parkes sagði
glaðlega: — Nú verður þú að hvíla
þig og láta eins og þú værir heima
hjá þér, Bill. Ég vona að það fari
vel um þig hérna. í kvöld ætlar
Súsanna að sýna þér eina veitinga-
staðinn í bænum — það er alltaf
dansað þar á laugardögum.
— En hvað það var gaman, sagði
ég.
— Við höfum líka ágætan golf-
völl hérna, sagði faðir Súsönnu.
—- Spilar þú golf?
— Nei, því miður ekki, svaraði
ég.
— Jæja, það verður ffkki við því
gert, sagði hann og horfði með
fýlusvip á pípuna sína.
— Má ég koma inn? sagði glað-
leg rödd frammi í dyrunum. —
Ég kom með kökuna. — Æ, fyrir-
gefið þið. Ég vissi ekki að þið höfð-
uð gesti.
Brosandi dama kom inn í stof-
una. — Þetta er frú Reynolds,
frænka Súsönnu, sagði frúin. — Og
þetta er Bill.
Ég stóð upp og heilsaði og frú
Reynolds sagði: — Svo að þetta er
þá Bill!
Ég fór að velta fyrir mér hve oft
ég mundi eiga að heyra þessa
setningu.
Mér fór að líða illa. Hvað var
orðið úr þessari heimsókn, sem
mig hafði dreymt um og ég hafði
hlakkað svo mikið til? Þarna sat
Súsanna eins og á glóðum og vildi
auðsjáanlega ekki hafa neitt saman
við mig að sælda, en fjölskyldan
suðaði kringum mig, eins og ég
hefði fengið verðlaun á gripasýn-
ingu. Það lagðist illilega í mig, að
bráðum mundi heimilisfaðirinn fara
að spyrja mig um, hvort ég væri
þess umkominn að geta unnið fyrir
dóttur hans.
Og í sömu andránni ræksti
Parkes sig og sagði: — Ég heyri
að þú sért auglýsingamaður?
Nú rann kalt vatn niður eftir
hrygglengjunni á mér. — Svo er
það kallað, sagði ég. — En ég hef
vitanlega ekki nema undirtyllu-
stöðu.
— Já, sagði hann hugsandi. —
Já, skiljanlega. En það munu vera
góðar framtíðarhorfur í þessu
starfi?
Súsanna tók svo snöggt fram í að
allir hrukku við: — Pabbi, það er
líklega best að ég fylgi Bill upp í
gestaherbergið, svo að hann geti
þvegið sér og svoleiðis. Ég meina
.... hann hefur ferðast langa leið.
Ég leit þakkaraugum til hennar,
en hún forðaðist vandlega að líta
á mig. Hún var mjög rauð í kinn-
um, og munnurinn herptur saman.
Hún var svo gerólík stúlkunni, sem
ég hafði orðið ástfanginn af í Lon-
don. Allur sætleikinn og hitinn var
horfinn. Þegar ég elti hana upp
stigann með töskuna í hendinni,
hugsaði ég vondaufur með mér:
Þetta er allt misskilningur, hræði-
legur misskilningur! í London var
hún í fríi, nú er hún heima hjá sér
— þetta er sú virkilega Súsanna.
Og ég er ekki einu sinni ástfang-
inn af henni, engan veginn. Ég ætti
að fara heim aftur með fyrstu lest.
En vitanlega var orðið of seint
að gera það núna.
Hún fór með mér inn í gestaher-
bergið og hypjaði sig sem skjótast
fram að dyrunum aftur. — Ef þig
langar að fara í veitingahúsið og
dansa, sagði hún hálfvegis úrill,
— verðurðu að flýta þér. Það fer
að verða áliðið.
Hún lokaði dyrunum eftir sér og
þarna stóð ég og starði útí bláinn.
Sú Súsanna, sem ég þekkti frá Lon-
don, hefði aldrei getað talað svona
við mig. Henni hafði áreiðanlega
snúist hugur líka. Það var ekki
hátt á mér risið þegar ég fór að
þvo mér og hafa fataskifti.
Þegar ég loksins kom niður aft-
ur hafði fólkinu fjölgað þar. í and-
dyrinu stóðu piltur og stúlka og
voru að tala við Súsönnu.
Hún kynnti mig fyrir þeim með
sama kuldalega hættinum og hún
hafði tamið sér. Ég heyrði ekki
nöfnin á þeim. Og áður en stúlkan
hafði opnað munninn, vissi ég hvað
hún mundi segja.
— Svo að þetta er þá Bill, sagði
hún og leit glettnislega til mín. —
Og þú hefur komið þessa löngu
leið frá London til að hitta hana
Súsönnu! Það er svo rómantískt,
finnst mér.
En ungi maðurinn horfði yfirlæt-
islega á mig og sagði ekkert.
— Það er líklega best að komast
á stað, sagði Susanna. Það var helst
að heyra að hún ætlaði að fara að
gráta.
Við fórum út og settumst í bílinn
unga mannsins. Hann og vinkona
hans sátu fram í, ég hjá Súsönnu
í aftursætinu. Hún færði sig eins
langt frá mér og hægt var og
horfði í gaupnir sér án þess að
segja nokkurt orð.
En stúlkan í framsætinu var sí-
malandi. Hún spurði mig um Lond-
on og um starfið mitt, og svo sneri
hún sér og andvarpaði ánægjulega
og sagði: — Þetta er svo róman-
tiskt! Að hugsa sér að þið skylduð
kynnast svona, og nú .... Hvar
ætlið þið annars að búa? í London?
Ég góndi bara á hana. Súsanna
sagði hátt og óeðligea: — Dorothy,
þú veist svo ósköp vel að ....
Taktu nú eftir: Bill kom hingað
bara í venjulega laugardagsheim-
sókn, og þar með er allt. sagt —
ég segi þér það satt.
Loks leit hún á mig, í fyrsta
skifti þetta kvöld. Ég sá að augun
í henni voru tárvot. — Mér þykir
sárt að það skyldi fara svona,
sagði hún lágt.
Ég fullvissaði hana um að það
skifti engu máli. Hvað gat ég gert
annað? En við vissum nú samt
bæði, að það skifti miklu máli. Og
við vissum bæði, að ég hefði aldrei
átt að koma.
Það' þurfti mikið til að ást, sem
varð til í frí, gæti haldist þegar
virku dagarnir kæmu. Það var allt
og sumt. í London hafði hún verið
frjáls og glöð, og ég hafði verið
töfraður, eins og í álfheimum. En
jafnvel í London hefði sú ást ekki
getað haldist áfram.
Nú vorum við þarna, og sáum
hvort annað eins og við vorum í
raun og veru. Það var allt og sumt.
Og það sem gerði allt enn verra
— að maður ekki segi óbærilegt —
var að þarna var annað fólk að
sletta sér fram í. Það sá um allt
fyrir okkur, — furða að það skyldi
ekki ákveða brúðkaupsdaginn.
Ég skyldi vel hvað gerst hafði.
Bærinn var lítill og á slíkum stað
þótti það fjarri öllum sanni, að
ungur maður gerði sér ferð langar
leiðir, nema honum væri alvara.
Svo að þegar það fréttist að ungur
maður frá London væri kominn til
að heimsækja Súsönnu, var þegar
farið að tala um brúðkaupið.
Mig sárlangaði til að hoppa úr
bílnum og hlaupa burt.
í veitingahúsinu var þó kannske
enn verra. Þar var miklu fleira
fólk en ég hafði búist við, og allir
virtust vera komnir þangað til að
skoða vin Súsönnu frá London.
Þarna var maður, sem hét Daniel
og eitthvað meira, og horfði á mig,
eins og hann langaði til að sópa
gólfið með andlitinu á mér. Hann
bauð Súsönnu í dans, og meðan
þau voru að dansa sá ég að hann
hvíslaði einhverju að henni og
hvessti augun á mig á meðan.
Keppinautur, hugsaði ég með mér.
Hann hafði líklega verið að biðla til
hennar í mörg ár, og nú hafði ég
spillt öllu fyrir honum.
Ég vorkenndi honum, en þrátt
fyrir allt varð ég að verða þar sem
ég var kominn, um þessa helgi.
Eftir mánudag skyldu þau aldrei
sjá mig aftur .......
Jafnvel meðan við vorum að
Framh. á bls. 14.
HUNDA-STÆÐI. Það er Bonn,
bráðabirgðahöfuðborg V.-Þýzka-
lands, sem hefur tekið upp þann
sið að setja upp staura á götunum
til að binda hunda við. Þetta getur
komið sér vel fyrir þá, sem þurfa
að bregða sér inn í hús. Það er tek-
ið fram á skiltinu, að barna sé vel-
komið að binda hvaða hundateg-
und sem er, og óneitanlega eru þeir
talsvert ólíkir sepparnir tveir, sem
sjást á myndinni.