Fálkinn - 19.06.1959, Blaðsíða 7

FALKINN
7
hafði hringt til mín árdegis og sagt
að Farúk ætlaði að heimsækja hana
um kvöldið. Nú datt mér í hug að
hann hefði hitt hana eina heima,
og ■— ja, mér kom margt í hug.
Ég hljóp niður í bílinn og ók eins
og gikkur heim til Narriman. Þetta
er augljóst mál, hugsaði ég með mér
— Farúk hefur hitt Narriman eina
heima og svívirt hana. En hvers
vegna vildi Assila að ég kæmi?
Það fyrsta, sem ég heyrði, þegar
ég kom inn fyrir dyrnar, var grát-
ur og kvein. Vinnukona tók grát-
andi á móti mér og snökti: — Vesa-
lings ungfrú Narriman . . . vesalings
ungfrú Narriman . . . svona ung . ..
og svona falleg! Og allt í einu datt
mér í hug að Narriman væri dáin.
Mér fannst allt benda til þess.
-—■ Hvað hefur komið fyrir Narri-
man? hrópáði ég er ég kom inn í
stofuna. En mér brá í brún. Því að
þarna sat Narriman, bráðlifandi, en
öll útgrátin. Móðir hennar sat hjá
henni og hristist af ekka.
— Segið mér hvað hefur komið
fyrir! sagði ég hvasst.
— Allt er búið! sagði Assila.
— Hvað áttu við? Ég tók í hand-
legginn á henni og hristi hana til
þess að koma fyrir hana vitinu, og
loks sýndist mér brá af henni.
— Farúk var hérna fyrir dálítilli
stundu, sagði hann — og sagði að
hann ætlaði ekki að giftast Narri-
man . . .
Ég varð agndofa. Hafði allt þetta
orðið árangurslaust? Og allir
draumar mínir og Narriman um
frægð og auð ...
Ég missti stjórn á mér nokkrar
mínútur og fór að kveina eins og
mæðgurnar, en smám saman róuð-
umst við, öll þrjú. Ég bað þær um
að segja mér frá nánari atvikum að
þessu.
Konungurinn hafði komið til að
hitta Narriman, en það hafði hann
gert á hverjum degi síðan hún kom
heim. En í þetta skipti hafði hann
boðið henni að aka með sér stutta
bílferð. En Assila þverneitaði að
láta dóttur sína fara eina í bíl með
konunginum. Hún sagði, að þau
mættu ekki vera ein saman í bíl
fyrr en eftir að trúlofunin hefði ver-
ið opinberuð.
Farúk varð fokvondur og hróp-
aði: — Getur heimurinn efast um
að ég sé trúlofaður dóttur yðar, eft-
ir allt, sem ég hef gert fyrir hana?
Allir vita hvers vegna ég sendi hana
til Evrópu. Ætti það ekki að vera
næg sönnun fyrir því að við erum
trúlofuð?
— Nei, svaraði Assila.
— Það er auðséð, að þér treystið
mér ekki, sagði konungurinn. Hann
var mjög móðgaður. — Allir sem
hafa gefið unnustunni sinni tíu
króna trúlofunarhring, hafa rétt til
að bjóða henni út með sér. Jæja,
frú Sadek, — þá getið þér átt dótt-
ur yðar sjálf! Og um leið og hann
rauk út bætti hann við: — Ég sendi
Pulli hingað til að skýra ýmislegt
fyrir yður, og fyrir mitt leyti tel
ég öllum samskiptum okkar lokið!
AFSÖKUNARBÓN.
Ég skildi hvers vegna konungur-
inn hafði reiðzt. Hann hafði í fyrsta
skipti orðið þess var, að hvorki móð-
ir Narriman né fjölskyldan yfirleitt,
bar traust til hans.
Ég afréð að reyna að finna lausn
á málinu og sagði við Assilu: — Þú
hefur sært metnað hans. Það eina,
sem þú getur gert, er að biðja af-
sökunar.
— Hvernig á ég að fara að því?
Konungurinn var fokreiður þegar
hann fór, og sagðist aldrei vildu sjá
mig framar.
Ég sagði henni að það kæmi ekki
málinu við. Það eina, sem hún gæti
gert væri að síma til konungshall-
arinnar og tala við Pulli, trúnaðar-
mann konungsins. Assila fór aftur
að gráta. — Mikil hörmung hefur
dunið yfir okkur, kveinaði hún.
Narriman reyndi að hugga hana
og sagði að úrræði mitt væri eina
leiðin. — Ef þér þykir nokkuð vænt
um mig, verður þú að gera eins og
Mustafa frændi segir.
Assila hringdi og endurtók það
við Pulli, sem ég hafði sagt henni
að segja. Hún sagði honum að hún
bæri fullt traust til konungsins, og
að sér hefði aldrei dottið í hug að
hann mundi gera Narriman mein.
Pulli svaraði henni að konungur-
inn væri í hræðilegu skapi, en Ass-
ila tók fram í og sagði: — Herra
Pulli, þér verðið að skilja aðstöðu
mína, sem móður stúlkunnar. Narri-
man er einkabarn mitt, og mér er
ekki láandi þó að ég vilji vita hana
örugga.
Allt í einu heyrði Assila aðra
rödd úr aukatæki: — Þér ættuð að
skammast yðar!
Assila þekkti rödd konungsins.
Hann hafði hlustað í aukatækinu.
Þegar Assila heyrði röddina féll-
ust henni alveg hendur og hún vissi
ekki hverju hún átti að svara. En
konungurinn hélt áfram: — Þér
þurfið ekki að kvíða neinu. Ég hef
afráðið að fara ekki út með Narri-
man, en í staðinn kem ég til yðar
núna strax.
Klukkan var orðin eitt. Ég varð
að hypja mig burt undir eins, svo
að konungurinn fengi ekki grun um
að það væri ég, sem stóð bak við
afsökunarbónina. — Þegar bíllinn
minn var kominn spölkorn niður á
götuna mætti ég bíl Farúks á fleygi-
ferð.
Ritgerð Jóns Gizurarsonar á Núpi
í Dýrafirði var gefin út af Jóni Sig-
urðssyni forseta í I. bindi Safns til
sögu íslands, sem fullprentað var
árið 1856 og fyrir löngu er orðið ó-
fáanlegt. Telur Jón ritgerð þessa
eina hina merkustu heimild um
viðskiptatímana. Fálkinn birti í 23.
tbl. f. árs. og 4. tbl. þessa árs tvo
þætti úr ritgerð þessari. Hefur það
orðið til þess að blaðinu hefur bor-
ist fjöldi áskorana um að birta rit-
gerðina alla, eða það sem mestu
máli skiptir. Fálkinn verður fús-
lega við þessari áskorun og hefst
hér birting ritgerðarinnar.
UM BISKUP STEPHÁN.
Biskup Stephán Jónsson (í Skál-
holti, 1491—1518) var son Jóns Eg-
ilssonar, sem langa tíma var bryti í
Skálholti, og með því hann var ekki
víðförull maður í fyrstunni, er ept-
ir honum sagt, að einusinni þá hann
kom að Álptavatni hafi hann spurt:
hvort sjórinn mundi stærri, af
hverju má merkja hans einfaldleg-
leika. Hallbera Egilsdóttir var syst-
ir hans, kona síra Þorbjarnar íngi-
mundarsonar; þeirra sonur var Ól-
afur, faðir síra Einars, afa síra Jóns
í Hólum (annálaritara Egilssonar).
Íngiríður Jónsdóttir var skilgetin
systir biskups Stepáns; hún var
móðir herra Marteins Einarssonar.
— Biskup Stephán átti og marga
bræður, og er þeirra afsprengis ei
getið, því það sem eptir er af þeirri
ætt er lángt fram komið og nálega
úrættis. Hann var mikið ljúfmenni
við alþýðu, en harður við flysjunga
og sakafólk, og við mikilmenni, sem
settu sig á móti honum. Ríki-Torfi í
Klofa og biskup Stephán áttust
mikið við, því Torfi var óaðhlýðinn
biskupi bæði um kirkjureikning og
tíundahöld, item skaut hann skjóli
yfir sakafólk og hélt marga í bisk-
ups forboði, — Hann var hartnær
30 ár biskup að sögn gamalla manna
og var kallaður grjótbiskup af
mönnum sínum, því hann lét gjöra
allar girðingar í Skálholti, og líka
gaungustéttina suður yfir Hunda-
poll; lá hann ekki ört viku sjúkur,
andaðist hann þriðjudaginn fyrstan
í vetri, en stóð uppi til laugardags,
þar til ábótinn frá Viðey kom, Ög-
mundur, er síðan varð biskup. Voru
þá alls 16 lærðir menn, með prest-
um, klerkum, djáknum og smádjákn-
um á staðnum, iiij af hverju tæki,
því prestar voru þá sóktir til dóm-
kirkjunnar hvar sem á lá, en skóli
var enginn; lágu þá Vestmannaeyj-
ar til Skálholts, og lángt framyfir
það.
HERSÝNING í KIEV. — Breskur majór mundi gráta blóðtárum ef dátar hans höguðu sér
eins og þessir rússnesku, sem mynda heiðursvörð á myndinni. Þá fer því fjarri að þeir hafi
ekki lært aga. Samkvæmt rússnesku reglunni eiga hermennirnir að elta heiðursgestinn með
augunum meðan þeir standa vörð. Og heiðursgesturinn er í þessu tilfelli Harold Macmillan
forsætisráðherra Breta.