Fálkinn - 26.06.1959, Blaðsíða 9

FALKINN
9
hárið. — Það er allt annað að reka
verslun sjálfur, en að vinna hjá
öðrum fyrir fast kaup.
Sagði hann satt núna, eða hvað
var þetta? Ég man að ég var svo
óumræðilega aum fyrir hjartanu er
ég fylgdi honum að áætlunarbíln-
um á sunnudagskvöldið, og mér
fannst sárt að hugsa til þess, að
hann færi aleinn inn í bæ. Þegar
vagninn var að aka af stað langaði
mig mest til að hlaupa upp í hann
og fara með honum. En þá voru
það börnin. Það var ekki eingöngu
mín vegna, sem við vorum í sveit.
Grunur minn myrkvaði dagana
fyrir mér, ég tók varla eftir að
sólin skein, og mér fannst börnin
vera rellótt og óþæg. Var virkilega
svo mikið að gera í versluninni, að
hann gæti ekki unnað sér viku
hvíldar? Og hvað var það sem
Ásta hafði hafði sagt, þegar ég
spurði hvernig hún hefði uppgötv-
að að maðurinn hennar var henni
ótrúr? Hún hafði helst markað það
af þvi, sem hann ekki sagði. Hafði
Hans ekki verið óvenjulega þögull
núna um helgina?
Mér var engin ánægja að morgn-
unum í fjörunni lengur. Ég var
farin að verða hundleið á öllu skraf-
inu þar, sögunum, sérstaklega einn
daginn þegar verið var að segja
sögur af konulausu mönnunum í
bænum. Þetta átti að heita gert til
gamans og frúrnar orguðu af hlátri.
Allar nema ég.
Ég þoldi þetta ekki lengur, ég
stóð upp og bað Ástu um að líta
eftir börnunum í hálftíma eða svo.
Ég varð að komast á bréfhirðing-
una og ná í Hans í síma. Aðeins
heyra röddina hans, aðeins vita
.... Ja, hvað var það eiginlega
sem ég vildi vita?
Það tók eilfíðartíma að fá sam-
bandið, og meðan ég sat þarna og
beið iðra"ðist ég vitanlega eftir að
hafa beðið um samtalið. Hans mundi
vafalaust verða hræddur þegar
hann heyrði í mér í símanum, hann
mundi halda að eitthvað gengi að
börnunum. Hvað ég gat verið vit-
laus! Ég kvaldist af örvæntingu
þarna sem ég sat í óloftinu á bréf-
hirðingunni og beið og beið. Og
svo — loksins þegar sambandið
fékkst þorði ég varla að taka sím-
ann.
En svo var hann ekki viðstadd-
ur, var sagt. Enginn vissi hvar
eða hvenær hann kæmi aftur.
Það var undarlegt, fannst mér.
Úr því að hann átti svo annríkt að
hann gat ekki tekið sér sumarleyfi,
var einkennilegt að hann skyldi
ekki vera í skrifstofunni á af-
greiðslutímanum.
Spyrjið mig ekki um hvað grun-
ur er. Spyjið mig ekki um hvernig
hann nagar sig dýpra og dýpra inn
í meðvitundina, aldrei eins og ill-
gresið sem þenur úr sér og kæfir
grasvöxtinn. Ég fór niður í fjöruna
til hinna, og Ásta horfði eitthvað
svo grunsamlega á mig, En ég
skammaðist mín svo mikið fyrir
það sem ég hafði verið að gera, að
ég þorði ekki að segja frá því.
Það var ekki fyrr en um kvöldið
er við fórum út að ganga, að hún
fór sjálf að tala um það. Og þá
gat ég ekki stillt mig um að segja
henni frá því, sem við Hans höfð-
um talað saman um síðustu helgi,
og svo þessu, að hann var ekki við
þegar ég hringdi.
— Geturðu ekki skroppið í bæ-
inn, sagði Ásta. — Þú get.ur fundið
einhverja átyllu, að þú þurfir að
annast um eitthvað heima. Ég skal
taka að mér börnin á meðan.
Þessi tilhugsun freistaði mín
meir og meir. Það væri miklu betra
að ég gerði það, og gengi úr skugga
um hvað þetta var. Ef ég kæmist
ekki að raun um það, gæti það eyði-
lagt allt sumar fyrir mér og börn-
unum líka, ja, ekki aðeins sumar-
ið heldur allt hjónabandið okkar.
— Gerðir þú það forðum — við
manninn þinn?
— Já, vitanlega gerði ég það,
svaraði Ásta.
Og það réð úrslitunum hjá mér.
Nú fannst mér allt mæla með því
að ég gerði mér ferð í bæinn. Ég
var viss um, að ekki var vanþörf
á að líta eftir bólmunum. Jafnvel
þó að Hans hefði lofað að vatna
þeim og hafa gát á þeim, höfðu
þau eflaust gott af auka-vökvun
af kvennahöndum. Og svo var
þetta alls ekki löng leið. Ég gat
farið með áætlunarbifreiðinni
klukkan fimm og komið aftur síð-
degis daginn eftir. Hver veit nema
við Hans gætum gert okkur glaða
kvöldstund. Kannske gætum við
„stolið“ okkur yndislegri kvöld-
stund, eins og við gerðum í gamla
daga þegar við vorum trúlofuð.
Þegar ég sat í bílnum á leiðinni
var ég farin að hugsa um, að
kannske hefði það nú ekki verið
eins viturlegt og ég hafði haldið,
að fara í þessa ferð. Kannske lík-
aði Hans ekki að ég kæmi svona
blaðskellandi. En ég huggaði mig
við að það mundi allt ganga slysa-
laust og ég gæti gefið honum trú-
lega skýringu á því að ég kom. Og
væri það í rauninni svo, að honum
félli miður að ég kæmi, þá hlaut
eitthvað að vera að, sem ekki mátti
dragast að komast fyrir. Ef ég átti
að vera fyllilega ærleg gagnvart
sjálfri mér, þá var það einmitt þess
vegna, sem ég fór í bæinn! Mér
varð því órórra sem ég kom nær
bænum. enda fékk ég ástæðu til
að iðrast eftir að ég hafði flanað út
í þessa ferð.
Ég kom í bæinn klukkan hálfníu
og fékk mér leigubíl beint heim.
Þar var vitanlega enginn Hans. Ég
gekk um íbúðina og athugaði allt
og reyndi að finna eitthvað grun-
samlegt. Auðvitað stóð óþveginn
borðbúnaður á eldhúsborðinu, auð-
vitað var þykkt lag af ryki hvar
sem litið var og blmunum veitti
svei mér ekki af að ég skyldi koma.
í svefnherberginu var allt sæmi-
lega vel um gengið, nema að rúm
Hans var ekki umbúið. Mitt rúm
var fallegt og þokkalegt. Ég stjákl-
aði þarna um og beið. Klukkan var
hálftíu — tíu...... Enginn Hans.
Ég hafði hvað eftir annað reynt að
hringja á skrifstofuna en þar svar-
aði vitanlega enginn.
Tíminn leið en enginn Hans kom.
Ég get ekki lýst hvað ég leið þessa
nótt. Að nokkur manneskja skyldi
af frjálsum vilja leggja á sig aðra
eins kvöl, aðeins til að svala for-
vitni sinni! Tímarnir voru enda-
lausir — ég var að kafna — og
örvæntingin varð meiri og meiri.
Þetta var enginn grunur framar,
það var staðreynd!
Öll þessi smáatriði, sem ég hafði
verið að tína saman síðustu vik-
urnar og fá til að ríma — það var
eins og bútamynd, sem raðað er
saman — gáfu réttu útkomuna.
Ásta hafði rétt fyrir sér. Hugboð
kvennanna er glöggt eins og átta-
viti. — Þessu tekur maður eftir
undir eins, hafði Ásta sagt.
En hvað svo? Hvað mundi koma
næst? Hjónaskilnaður? Mig sundl-
aði þegar ég hugsaði til þess.
Sundrað heimili, börnin sem áttu
að alast upp föðurlaus, eða rétt að
fá að sjá föður sinn stöku sinnum,
Það hafði mér alltaf fundist svo
voðalegt. Og hvað yrði um mig
sjálfa? Hvernig átti ég að lifa án
Hans, eina mannsins, sem mér var
nokkurs virði?
Það var lítið eftir af mér þegar
Hans birtist loksins morguninn
eftir. Hann var eitt stórt spurning-
armerki — botnaði ekki í neinu.
— Hefurðu verið hér alein í alla
nótt, Elsa? spurði hann. — Hvað er
að? Hvað hefur komið fyrir? Er
eitthvað að börnunum? Segðu eitt
hvað, Elsa.
— Mér finnst að þú ættir frem-
ur að segja mér eitthvað, reyndi ég
að svara eins rólega og ég gat. —
Hvers vegna heldur þú að ég komi
eins og sending inn í bæ? Hef ég
kannske ekki haft ástæðu til þess?
Þú sem átt svo annríkt, að þú getur
hvorki heimsótt migiúm helgar eða
fengið þér smarfrí ....
— Hvað ertu að dylgja með ....
Hann sagði þetta svo kuldalega og
rólega og ég engdist saman þar sem
ég sat.
En þó reyndi ég að verja mig:
— Ef þú hefur ekki þolað að vera
einn í bænum, finnst mér þú ættir
fremur að standa við það en að
grípa til einhverra afsakana. Hefur
þú eiginlega hugmynd um hvílíkar
kvalir ég hef orðið að þola í nótt?
Mér datt í hug að skreppa í bæinn
til að láta þið verða hissa ....
— Til að njósna um mig, meinar
þú. Eigi ég að standa við sannleik-
ann skalt þú svei mér fá að gera
það líka. Þú heldur að það sé föst
regla, að eiginmenn taki framhjá
konunum sínum þegar þær eru í
sveit. Það er ljómandi fallegur
hugsunarháttur.
— Hvar hefurðu þá verið í nótt
Hans? kjökraði ég.
— Hún mamma hringdi til mín
í gær og spurði hvort ég vildi ekki
gista hjá sér suður í Kópavogi.
Henni fannst ég mundi hafa gaman
af því að sitja í garðinum hjá sér
og fá hreint útiloft. Ef þú trúir mér
ekki þá skaltu hringja og spyrja
hana, — ef þú villt halda áfram að
óvirða sjálfa þig svona. En það segi
ég, að ef þú ætlar að leggja þetta
í- vana þinn, er ég hræddur um að
hjónabandið okkar fari að styttast.
Hann snerist á hæli og strunsaði
fram í ganginn. Ég hljóp á eftir
honum. — Hans, þú verður að
reyna að skilja þetta, grátbændi ég.
— Ég varð hræddari og hræddari
þarna suðurfrá. Ég heyrði svo margs
konar sögur ....
— Já, ég fékk nasasjón af klík-
unni þarna. Þessar lúxusfrúr og
perluhænur hafa ekki annað sér til
dægrastyttingar en að sá grun-
semdum kringum sig. Svo að þetta
varð þá árangurinn af því, að ég
ætlaði að gera þér og börnunum á-
nægju' — virkilega sveitadvöl. En
hvað hefurðu gert við börnin?
— Hún Ásta lofaði að hugsa um
þau.
— Svo að þú hefur þá sagt henni
þetta, skilst mér.
— Ásta hefur reynt svo mikið
sjálf. Hún er fráskilin.
— Og hvers vegna heldur þú þá
að hún sé það?
— Maðurinn hennar var henni
ótrúr.
— Kannske hefur hann verið það.
En hefur nokkur spurt um ástæð-
una til þess að hann var henni ó-
trúr? Mundi það ekki vera hugs-
anlegt, að það sé hún, sem átti sök-
ina á þvi? Gæti það ekki hugsast
að hún hafi eyðilgt hjónabandið
með grunsemdum og afbrýði? Hann
leit á klukkuna: — Þú verður að
afsaka mig, sagði hann. — En ég á
að vera á fundi kl. tíu.
— Hans, þú mátt ekki fara frá
mér svona. Ég lofa þér því, að ég
skal aldrei vera svona heimsk
framar. Aldrei nokkurn tíma. En
má ég ekki fá að vera í bænum fram
yfir hádegið og laga svolítið til
hérna heima? Og svo borðum við
hádegisverð saman. Ég get ekki
farið aftur fyrr en þú hefur fyrir-
gefið mér þetta, því að ég sé til
fullnustu hve aulalega ég hef far-
ið að ráði mínu.
Jú, það varð auðvitað svo. Við
borðuðum „sáttamat“ saman, og
þar varð ég margs vísari. Meðal
annars þess, að hann hafði orðið að
leggja óvenjulega mikið á sig til
þess að eignast peninga fyrir sum-
ardvöl minni og barnanna, og auk
þess þurfti hann að kosta ýmsu til
verzlunarinnar. Hann hafði ekki
viljað segja mér þetta, til að spilla
ánægju minni af sumardvölinni.
Ég var ekki sérlega upplitsdjörf
þegar ég fór til baka síðdegis, þó að
við værum orðin góðir vinir þá. En
ég reyndi það síðar, að Hans hefur
fyrirgefið mér að fullu.,
En þetta varð mér lærdómsríkt,
og ég hef lofað mér því síðan, að
ég skuli aldrei taka mark á slúðri.
*
WILD WEST.
Það hafði verið handalögmál í
knæpunni og daginn eftir komu
reikningsskilin hjá friðardómaran-
um.
— Hver byrjaði? spurði hann.
— Það var Shotgun-Fred, svar-
aði Svarti Bill.
— Og hvernig atvikaðist það?
— Ég skvetti úr ölglasi framan
í hánn, og það kunni hann ekki við
og mölvaði viskíflösku á hausnum
á mér. En þá fékk hann stól á trýn-
ið, en þá sleppti hann sér alveg og
fór að slást.