Fálkinn - 17.07.1959, Side 2
2
FALKINN
■* £itt atf ktierju *
Ameríkumaöur í París
MARGIR amerískir blaðamenn
eiga heima í París, og einn þeirra
er Art Buchwald. Hann kom til Par-
ísar fyrir 7 árum og œtlaði verða
þar nokkrar vikur. Hann er þar
enn. Og hann hefur notdð tímann
til að kynnast þjóðinni. Þó viður-
kennir hann, að enn vetði hann oft
steinhissa á Frökkum.
Eins og t. d. nýlega, er hann fékk
inflúensu og háan hita. Hann naut
ekki neinnar samúðar fólksins á
heimilinu fyrir það. Eldakonan varð
fýld, vegna þess að hann vildi ekki
borða allan góða matinn, sem hún
brasaði handa honum, og vinnukon-
an fúl, vegna þess að hann lá í rúm-
inu, þegar hún œtlaði að taka til
í herberginu. Nú náði kona Arts í
lœkni, og sá gamli hristi höfuðið.
Það var ekki aðeins inflúensa, sem
gekk að Art, heldur lifrarveiki líka.
Frá því augnabliki að lifrarveiki
var nefnd, breyttist allt viðhorf
gagnvart Ameríkananum. í Frakk-
landi er lifrarveikin einskonar heið-
ursmerki, eins og orða heiðursfylk-
ingarinnar. Allir Frakkar fá lifrar-
veiki, stundum oftar en einu sinni.
Þeir finna til skyldleika við þá, sem
fá þennan sjúkdóm, rœða horfurnar
og allir vita um eina meðalið sem
sto'öar.
Allt hverfið vottaði nú Buchwald
samúð sína og heimsótti hann. Elda-
konan stóð raulandi frammi í eld-
húsi og sauð jurtaseyði handa hon-
um. Hún hafði féngið uppskriftina
ÁFRAM NÚ! — Norwich, þriðju-
deildar knattspyrnusveitin enska,
sem kom öllum á óvart með því að
gera jafnan leik við knattspyrnu-
liðið frá Luton í lokaleiknum um
„Bikarinn“, kvað hafa haft mikinn
stuðning í þessum leik af örfunar-
ópum fylgismanna sinna, sem fjöl-
menntu á leikinn. — Myndin er
tekin af einum stuðningsmannin-
um í næstsíðasta leiknum, sem
skrautklæddist áður en hann fór á
leikinn (eins og Kötluskáldið og
Oddur sterki áður en þeir fóru á
Alþingishátíðina). Hann er með
kanarífugl með sér, en Norwich-
knattspyrnumennirnir ganga undir
nafninu „kanarífuglarnir".
frá langömmu sinni í Auvergne.
Meðan frú Buchwald fór út að
verzla, laumaðist stofustúlkan inn
til sjúklingsins, og grátbœndi hann
um að éta ekki baunir i neinni
mynd. Þœr væru baneitraðar fyrir
lifrina. Nokkru seinna stóð húsvarð-
armaddaman grátandi við rúm
Buchwalds. Svona hafði farið með
manninrl hennar sáluga, sagði hún.
Fyrst fékk hann inflúensu og svo
lifrarveiki. Ekkert þoldi hann að
borða, ekkert feitmeti, ekki fransk-
ar kartöflur . . . ekkert vín, og það
var nú verst af öllu. Enda lifði
hann þetta ekki af. Hann lognaðist
út af.
Buchwald var nýsofnaður eftir
þessa heimsókn, þegar kaupmaður-
inn kom og fór að lesa yfir honum
að svefn — aðeins svefn — þyrfti
hann að fá, ef hann œtti nokkurn-
tima að fá .bata. Skömmu síðar kom
rafvirkinn. Enginn vissi betur en
hann, hvernig átti að fara með lifr-
arveikina. Hreint loft; hreyfing,
leikfimi fyrir opnum glugga. Það
hafði bjargað lífi hans ■— rafvirkj-
ans.
Þegar Buchwald var orðinn heið-
gulur um allan skrokkinn, þóttist
kona hans sjá fram á, að ekki vœri
vanþörf á að koma honum í sjúkra-
húsið. Þau fengu leigubíl. Bilstjór-
inn ók eins og vitlaus maður gegn-
um umferðarþvöguna á götunum.
Sjúklingurinn veinaði og bað hann
eins og guð sér til hjálpra, að aka
varlegar. En hinn hélt áfram gapa-
akstrinum. Svo barði frú Buchwald
í rúðuna og kallaði, dð maðurinn
hennar vœri að fara í sjúkrahús,
því að hann vœri veikur i lifrinni.
Bilstjórinn hægði samstundis á sér.
Þegar þau fóru úr bílnum, vildi
bílstjórinn ekki taka við vikaskild-
ingi, því að farþeginn vœri lifrar-
veikur, en kvaddi hjónin með
handabandi.
Þetta meðlœti hélzt í þrjár vikur,
segir Buchwald. Aldrei á œvinni
hafði hann lifað innan um jafn
elskulegt og nœrgœtið fólk, segir
hann. Það lá við að hann óskaði
að hann losnaði aldrei við guluna.
Að minhsta kosti ætlar hann fram-
vegis alltaf að gera sér upp lifrar-
veiki, ef hann vill opna sér leið
að frönskum hjörtum.
★
Hún var seld tveimur
Ægileg viðureign varð nýlega í
sigaunabúðum í Álghult í Svíþjóð,
svo að fimm lögreglumenn urðu að
skakka leikinn. Ástœðan var sú, að
faðir ungrar stelpu og laglegrar
hafði selt hana — ekki einum brúð-
guma heldur tveimur. Þeir höfðu
hvor um sig borgað 6000 krónur
fyrir stúlkuna, og því ekki nema
eðlilegt, þó að hvor vildi hafa sitt.
Og þá var gripið til hnífanna. Reynt
hefur verið að koma sœttum á,
þannig, að brúðgumarnir eigi stúlk-
una sitt árið hvor.
TÍBET-BÚAR VIÐ MINNISLUND GANDHIS. — Sendinefnd sú, sem Tíbetingar gerðu út á fund
Nehrus, undir forustu Lukhangwa forsaúisráðherra, sést hér á myndinni stödd við minnislund
Mahatma Gandhis, en þar lagði hún niður blómafléttur og sveiga og hvíta borða. Eini skeggjaði
maðurinn á mvndinni er Lunkhangwa forsætisráðherra.
Blátt OMO
skilar yður
HVÍTASTA ÞVOTTI
í HEIIVII —
Cihh/tj bejt mtilitah