Fálkinn - 17.07.1959, Blaðsíða 5
FALKINN
5
Foringinn á „Skate“, herkapteinninn Carvert, er 39 ára.
Aleiiin með
7 ijónuwn
enginn leiðangur gert jafn marg-
ar athuganir á þessum slóðum,
sem við gerðum í förinni.
Annars er það eftirtektarvert, að
mælingarnar, sem Friðþjófur Nan-
sen gerði, með frekar ófullkomnum
tækum, reyndust svo nákvæmar,
að nýtískutækin okkar hafa ekki
getað fundið neinar verulegar
skekkjur á þeim.
Meðan við stóðum við á Alpha,
fór að hvessa, og ísinn, sem við
vorum staddir á, brotnaði. Það er
óhugnanlegt að sjá hvernig vind-
urinn getur látið þarna. Við urð-
um að rífa járnkarlana, sem við
höfðum rekið í ísinn, upp í skyndi
og draga inn landfestarnar. Og svo
héldum við af stað á norðurpólinn
í annað sinn.
LEYNILEG SIGLINGAFRÆÐI.
Þann 17. ágúst fórum við ör-
stutta ferð kringum hnöttinn. Við
sigldum kringum pólinn á breidd-
arstiginu 59.59. Sama dag komust
við upp í vök skammt frá pólnum.
Þar var ekkert að sjá, nema óend-
anlega ísauðn. Þarna sást enginn
lífsvottur.
Því miður get ég ekki sagt frá
hvernig maður stýrir skipi undir
ís. Það eina sem ég get sagt er, að
við höfðum spáný tæki, og án
þeirra hefði verið ókleift að þessi
stefnu. Sú kemur tíð, að þessi
tæki verða gefin frjáls, svo að öll
skip geti notfært sér þau, og hver
veit nema verzlunarskip framtíðar-
innar kjósi að sigla undir ísa norð-
urpólsins til þess að stytta sér leið
m'illi Atlants- og Kyrrahafs. Okk-
ar ferð var farin á herskipi, og ég
dreg ekki dul á, að hún hefur haft
mikla hernaðarþýðingu. En við
höfum líka safnað ómetanlegum
vísindalegum athugunum, eins og
áður er sagt, sem síðar koma
mannkyninu að notum. En sjálfur
er ég ekki í vafa um, að í framtíð-
inni munu verzlunarskip fara
þessa norðurleið okkar.
Þann 20. ágúst komum við und-
an ísnum aftur fyrir norðan Sval-
barða og héldum beina leið til
Bergen. Mér fannst það dálítið
táknrænt, að við skyldum fyrst
koma í bæinn, sem gamla „Nau-
tilus“ sir Huberts Wilkins liggur
á hafsbotni við. Ég met mikils það
starf, sem mennirnir á því gamla
skipi unnu. Án þess sem þeir braut-
ryðjendur, að ég ekki nefni norsku
garpana, Nansen, Amundsen, Otto
og Harald Sverdrup, unnu, hefði
okkur verið ómögulegt að fara
norðurferðina á jafn öruggum
grundvelli og við gerðum.
Mótttökurnar, sem við fengum í
Bergen, sýndu og sönnuðu, að
Norðmenn fylgjast með áhuga með
öllu því, sem gerist í norðurhöf-
um og á norðurísum. Ég var gagn-
tekinn af þeim og ekki síður af
viðtökunum í Osló. Og þar hef ég
fengið að sjá FRAM, hið gamla
skip Amundsens og Nansens.
MÖGNUÐ MJÓLK. Rosetta heit-
ir verðlaunakýr Christians Auguste
bónda í Neufgrange við Metz. Hún
komst í perusafa, sem var í gerjun,
og slokraði í sig 19 lítra, og afleið-
ingin varð sú, að hún slagaði og
iagðist loks fyrir á veginum og sofn-
aði. — Vitanlega rann af-Rosettu
eftir hæfilegan tíma, og hún var
mjólkuð. En fyrsta mjólkið, sem úr
henni kom reyndist vera álíka á-
feng og sterkt borgundarvín.
★
MATTHEW SUTICLIFFE, í Hali-
fax, 42 ára, kom öllum bænum í
uppnám með því að láta sjá sig á
götunni. Hann hafði ekki komið út
fyrir hússins dyr í 30 ár, en fékk
að fylgja 82 ára móður sinni út í
sjúkrabíl. Fólk þyrptist að úr öllum
áttum, og vildi ekki trúa því, að frú
Sutcliffe ætti þennan son.
Danski villidýratemjarinn Man-
fred Benneweis hefur stjórnað ljón-
um og tígrisdýrum á fjölleikahús-
um í mörg ár og er eins og heima
hjá sér í ljónabúrunum. En einu
sinni varð hann verulega hræddur.
Það var þegar ljósin brugðust með-
an hann var inni í búrunum hjá
ljónunum sínum. Hann segir svo
frá:
Allir dýratemjarar eru sammála
um, að björninn sé hættulegastur
allra villidýra. Hann er miklu við-
bragðsfljótari en maður skyldi
halda, ■ eftir vaxtarlaginu, og svo
sakleysislegur, að það þykir hent-
ugt að búa til leikföng í bjarnar-
mynd.
Tígrisdýrin eru hættuleg líka, en
á annan hátt. í þeim er kattareðlið
— þau eru lævís. Og þau hænast
aldrei að manninum á sama hátt
og önnur dýr. Ljón geta hins veg-
ar orðið trygg eins og hundar.
Ég hrósa happi, að það voru ekki
tígrisdýr heldur ljón, sem voru hjá
mér í búrinu þegar ljósið slokknaði
í miðri sýningu. í ár sýni ég tígris-
dýr — í fyrra voru það ljón. Sjö
ljómandi falleg ung ljón, gælin eins
og kettir. Við vorum að sýna í
Aars. Cirkus Benneweis.
Sýningart j aldið var troðfullt.
Skemmtiskráin gekk eftir áætlun.
Hestar, trúðar, fimleikamenn og
riddarar höfðu lokið sýnum þáttum
og ég var byrjaður á ljónaþættin-
um. Ég var kominn að því atriði
er ég tek hrátt ketstykki milli tann-
anna og læt eitt karlljónið koma
og glefsa bitann undan nefinu á
mér. Fólkið hélt niðri í sér andan-
í nSHainyrkri
og rétti fram hausinn til mín. Og
þá ....
-----Allt í einu varð koldimmt
í tjaldinu. Einhver kona æpti upp.
Það skrölti í stólunum. Ég sá ekki
nokkra skímu en fann á lyktinni
hvar ljónin voru.
Ljósaleiðslurnar í tjaldinu fengu
rafmagn frá bæjarveitunni. Allur
bærinn var í myrkri. Hefði þetta
verið venjulegt skammhlaup mund-
um við hafa gert við það undir eins.
En hvar var nú rafmagn að fá?
Eli Benneweis sirkusstjóri, bróð-
ir minn, varð fyrstur til að segja
eitthvað. Hann heyrðist kalla í
myrkrinu: Allir verða að vera ró-
legir! Reyndu að láta ljónin fara
upp á kollstólana!
Mér fannst undarlegt að standa
þarna í búri hjá ljónunum án þess
að geta séð þau, en heyrði bara, að
þau voru að bylta sér. Ljónið, sem
átti að glefsa ketbitann, hafði snú-
ið frá og æddi fram og aftur í búr-
inu. Eitt kvenljónið fór að urra.
Og þetta var ískyggilegt urr.
Ég lét smella í keyrinu svo að
ljónin skyldu ekki vaða á mig. Þau
héldu sig í fjarlægð en voru óróleg.
Svo náði ég í kveikjarann minn.
Frá honum kom fyrsta skíman, sem
rauf myrkrið. Ég heyrði lágt uml
frá fólkinu kringum búrið. Bróðir
minn hafði nú náð í nokkrar luktir
úr dýrageymslunni. En þær dugðu
ekki. Ég gat ekki komið ljónunum
inn í göngin að búrinu fyrir utan
tjaldið.
En svo komu sterk kastljós úr
tveimur áttum. Tveir flutningabíl-
arnir okkar höfðu verið færðir að
um. Dauðaþögn. Ljónið urraði lágt Framh. á 14. síðu.