Fálkinn - 17.07.1959, Page 10

10
FALKINN
BANGSI KIUMPUR Mfjndasaya fyrir börn
— Þakka þér fyrir, asni minn. Mikið
Varstu vænn að hjálpa mér. En skelfing
hljópstu hart!
— Ég hljóp svona hart vegna þess, að
Prófessorinn var að elta mig.
— Og ég var að elta þig vegna þess,
að ég þurfti að spyrja þig, hvort þú vær-
ir músangúsi.
— Hvað veit ég um það. Ég er aldrei
kallaður annað en Lisbet!
— Vertu sæll á meðan, Prófessor. Ég
þarf að líta betur á mylluna þarna, en
svo skulum við hjálpa þér að finna maus-
angúsann á eftir.
— Æ, raninn á mér! Þarna sérðu,
Klumpur — það er alltaf jafn ómögulegt
að komast inn í þessa myllu!
— Nei, það gengur vel. Meiri hlutinn
af þér er kominn inn.
— Nú skulum við athuga, hvernig
myllan lítur út að innan. Ég er alveg eins
forvitinn og þú ert.
— Farðu frá! Ég vil komast út, Klump-
ur. Aldrei skal ég koma þarna inn aftur.
Þetta var hræðilegt. Ég fékk hjartslátt
alveg fram í brodd ~á rananum.
— Mikill heigull ertu! Láttu ekki
svona! Sérðu, nú slitnaði kaðallinn.
Hjálpaðu mér að standa upp og segðu
mér svo, hvað þú varst svona hræddur
við. Hvað sástu?
— Nú er öll myllan eyðilögð. Þú átt
ekkert erindi þangað inn. Hvað sástu
þarna inni?
— Drauga, Klumpur, hræðilega drauga
. . . Líttu þarna á, þarna kemur einn . . .
hjálp ... hjálp!
— Hvaða bull er þetta. Það er hann
Pingo, sem er að koma út, hann hefur
mélazt, þegar hann kom inn í mylluna.
— Við rifumst svo hræðilega í
gær, og hann sagði mér að fara til
f jandans.
— Og hvað ætlarðu að gera?
— Ég verð víst að gegna og fara
heim til hennar mömmu.
-K Skrítlur -jc
Andersen: — Konan mín er leik-
inn töframaður. Hún getur gert
rifrildi úr hverju sem er.
Tveir gamlir námsvinir hittast
aftur eftir margra ára viðskilnað og
fara að rifja upp gamlar endurminn-
ingar. — Svo maður fari úr einu í
annað, segir málaflutningsmaður-
inn. — Hvernig líður konunni
þinni?
— Henni liður ágætlega, þakka
þér fyrir, segir sýslumaðurinn.
— Og er hún eins falleg og hún
var forðum daga?
— Já, þegar hún vill það við
hafa. En hún er helmingi lengur að
verða falleg núna en hún var í
gamla daga.
— Þú hlýtur að hafa verulega
sterkan maga, mamma!
— Af hverju heldurðu það,
drengur?
— Hann pabbi sagði við vinnu-
konuna, að þú gleyptir allt, sem
hann lygi í þig.
— Eg gæti farið í bankann og
tekið út peninga þegar ég vil.
—- Hversvegna gerir þú það þá
ekki?
— Ég er hræddur um að ég lendi
í tukthúsinu fyrir það.
— Hvað mundirðu segja ef ég
bæði þig um að verða konan mín?
— Ekki neitt. Ég get ómögulega
hlegið og talað í einu.
Lögregluþjónninn: — Má ég sjá
ökuskírteini yðar, ungfrú?
— Ökuskírteini? Ég hef ekkert
ökuskírteini. Einn af ykkur lög-
regluþjónunum fékk það hjá mér í
fyrra, og hann hefur ekki skilað
því aftur.
— Píanókennslan hennar dóttur
minnar hefur kostað mikið fé.
— Jæja. Hafa nágrannarnir höfð-
að skaðabótamál?