Fálkinn - 17.07.1959, Blaðsíða 11

FALKINN
11
☆ ☆☆ LITLA SAGAN ☆ ☆☆
NÝ TÓNLIST
jc OG GAMLIR
PENINGAR
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
URIANSEN hattari var tónelsk-
ur. Ekkert fannst honum jafn himn-
eskt og. tónsmíð eftir Bach, Hándel
eða Beethoven. Hann hafði stóra
hlaða af verkum þessara snillinga
heima og gat setið tímunum saman
og hlustað á þau.
Jafn innilega og hann elskaði
klassiska snillinga, jafn hatramlega
fyrirleit hann alla nýtízku tónlist.
Sérstaklega var honum illa við har-
móníkuna. Hann engdist þegar
hann heyrði dragspil.
Ungfrú Svendsen, afgreiðslu-
stúlkan í hattaverzluninni hans, var
alveg öfug við hann í tó'nlistinni.
Hún hafði yndi af léttari tónlist og
augnaráðið varð dreymandi, þegar
hún heyrði lög um móðurást, ljós í
glugga í Dalakofanum og þess hátt-
ar.
Uriansen bjó tveggja mínútna
leið frá hattabúðinni, í gömlu stein-
húsi, og þar voru betlimúsíkantar
tíðir gestir í portinu. Og venjulega
var harmóníkan hljómtæki þessara
listamanna.
Einn daginn er Uriansen hafði
hallað sér og ætlaði að fá sér nón-
blund, heyrðist gjallandi í afarhá-
værri harmóníku. Tónsnillingurinn
tók ekkert tillit til hvíldar hattar-
ans. Og það rigndi yfir hann aur-
um úr hinum gluggunum.
Uriansen var fokvondur. Óskilj-
anlegt að fólk skyldi vilja borga
peninga fyrir þetta. Hann sá hvern-
ig rigndi yfir músíkantinn.
Og nú datt honum ráð í hug. Dá-
lítið illkvittið að vísu, en mátulegt
á þessa túlkendur harmóníkulistar-
innar.
Svo var mál með vexti, að hann
átti fimmtíu króna seðla niðri í
skúffu, sem honum hafði láðst að
víxla áður en þeir urðu ógildir —
verðlausa bleðla, sem honum
gramdist alltaf að sjá. Var þetta
ekki gott tækifæri til að losna við
ógilda peninga?
Hann stakk seðlunum í umslag,
fór í jakkann og gekk niður í port-
ið og lagði sinn skerf í hattinn við
fætur harmóníkusnillingsins. Svo
gekk hann út á götu til að losna við
að heyra afganginn af skemmti-
skránni.
Þegar hann kom aftur var frið-
arspillirinn horfinn og nú gerði Uri-
ansen sér von um, að hann mundi
ekki koma aftur, eftir að hafa feng-
ið þessa sneypingu.
Uriansen var í sólarskapi, þegar
hann kom í hattaverzlunina morg-
uninn eftir. Hann blístraði fjörleg-
an menúett eftir Brahms, og brosti
blítt til jómfrú Svendsen, í fyrsta
skipti í langan tíma.
Svo opnaði hann kassatækið til
að líta á söluna í gær. Ungfrú
Svendsen hafði verið ein í búðinni
seinnipartinn.
Skelfingu hans verður ekki með
orðum lýst. Efst í skúffunni voru
fimm ógildir tíu króna seðlar.
„Ungfrú Svendsen!“ hrópaði
hann, „hvað er eiginlega þetta?“
,,Fimmtíu krónur,“ svaraði hún.
Uriansen ætlaði að rifna. „Lítið
þér betur á þessa seðla!“
Svendsen gerði það. „Ó! Þeir eru
þá gamlir. Ógildir.“
„Og þér vitið auðvitað ekki, hver
hefur borgað með þeim?“
Hún hugsaði sig um. „Það hlýtur
að hafa verið harmóníkumaðurinn,“
sagði hún. Hann var hérna rétt fyr-
ir lokunartíma og keypti hatt. Ég'
tók ekkert eftir seðlunum — við
vorum að tala um músík.“
Uriansen stundi. Honum var svo
mikið í hug að honum vafðist tunga
um tönn.
Uriansen var mjög niðurdreginn
þegar hann lokaði búðinni og fór
heim um kvöldið. Og ekki létti hon-
um, þegar hann sá tónlistarmann,
sem hann kannaðist við vera að
iðka list sína í portinu. Hann brosti
til hans og tók dýfur á dragspilið
um leið og hann fór inn. Og við
fætur tónlistarmannsins lá flungu-
nýr hattur fyrir fjörutíu og níu
krónur sjötíu og fimm aura
IVARRIMAX -
Framh. af 7. síðu.
sagði hún. En Assila, sem hafði
hlustað á samtalið sletti sér nú
fram í: — Hvað áttu við með því,
að frændi þinn hafi rétt fyrir sér?
Dettur þér í hug að Adham geti
alið önn fyrir þér?
— Okkur tekst það, sagði
Narriman.
Ég varð að fara til starfs míns í
Kuweit aftur, og Narriman komst
undir áhrif móður sinnar. Ég frétti
Vitið þér ...?
að hundar eru nú notaðir til að
leita uppi sprengjur?
Það er UNO-herinn í Gaza-eyði-
mörkinni, sem tekið hefur upp
þessa nýjung, og notaðir eru sér-
þjálfaðir hundar, sem fengnir hafa
verið frá Svíþjóð. Hundarnir þefa
uppi sprengjurnar, og þegar þeir
hafa fundið eina, krafsa þeir hring
kringum hana í sandinum og setj-
ast svo og' bíða rólegir þangað til
húsbóndinn kemur og launar þeim
fundinn með góðu kétbeini.
að Narriman hefi heimsótt Saud
Arabakonung og tjáð honum
vandræði sín. Hún sagði honum
að hún væri búin að selja alla
dýrgripina frá Farúk, og spurði
hann hvort hann vildi hjálpa sér
að fá skilnað við Adham. Saud
konungur bauð henni að verða
gestur sinn í höllinni í Riad.
Narriman er enn í Beirut, og
ekki hefur verið gengið frá skiln-
aðinum enn.
ENDIR.
að hægt er að nota sólskinið
sem orkugjafa handa talsíman-
um?
Þessi aðferð er notuð sums stað-
ar í Ameríku. Til þess að fá raf-
straum handa símanum eru svo-
kölluð sólbatterí fest á símastaur-
ana. Og talsímaáhöldin eru þannig
gerð, að þau komast af með þann
veika straum, sem sólbatteríin gefa.
— Ég elska — elska — ELSKA
þig!
— Ætlarðu þá að giftast mér?
— Æ, farðu nú ekki að tala um
eitthvað annað.
— Er blekið, dýrt? spyr Óli,
fjögra ára, mömmu sína.
—■ Nei, svarar mamma.
— Hversvegna varð hann pabbi
þá svona reiður, þegar ég hellti úr
blekbyttunni á gólfábreiðuna hans?
GEGNUM HÆSTA FJALL EVRÓPU. — Verkamennirnir á myndinni er að fara heim til sín úr
Mont Blanc-jarðgöngunum, að loknu dagsverki. Þessi göng, sem ætluð eru bifreiðum, liggja gegn
um hæsta fjall álfunnar, milli Entreves í Ítalíu og Chamonix í Frakklandi. Þegar göngin verða
fullgerð, stytta þau bílaleiðina milli París og Milono um 313 kílómetra og verða fær allan vet-
urinn, þegar flestar leiðir um Alpaskörðin eru lokuð vegna snjóþyngsla. Búizt er við að göngin
verði fullgerð 1961.