Fálkinn - 17.07.1959, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
9
^ rlr rlr rlr t|t Jramlialcliiacja
GMAFIN LIFAN0I?
% J$& if* i|4 4* ^ Æ/ /0/Æ ^ blindri áit i|i if& &$& i|i ^
====^\
Framh.
Eins og allir sem líta stórt á sig hafði Bruce
fyrirlitning á konum, sem urðu ástfangnar af
honum. En fyrirlitningin á gáfnafari Lornu var
þó mest, því að hún hafði gifst honum. Þegar
leið yfir hana þarna hjá Simpson, hafði hún
helzt v'iljað fara heim og vildi ekki heyra sjó-
ferðina nefnda. En hann þurfti ekki annað en
gæla svolítið við hana og kyssa hana — þá var
hún undireins fús til að kroppa úr lófa hans
aftur. Ekki svo að skilja að það skipti nokkru
máli að þau færu með Bainton eða ekki. Gamla
konan hafði verið læst 'inni í skápnum í meira
en tvo sólarhringa og hlaut að vera köfnuð fyr-
ir löngu. Það mundi vera alveg hættulaust að
fara heim og „uppgötva“ hana núna.
En þessi sjóferð var svo girnileg að hann gat
ekki staðist. Auk þess voru Baintonshjónin
þannig fólk að það gat borgað sig að vera kunn-
ingi þeirra.
Hann tók lyklana úr vasanum og opnaði
möppuna.
Ósjálfrátt leit hann fyrst eftir umslaginu frá
bankanum og sá að það var innan um bréf Lornu.
Hann tók það úr bréfunum og hélt því fyrir aft-
an bak meðan hann gekk að rúminu með bréfin.
— Gerðu svo vel, elskan mín.
— Þakka þér fyrir.
Undir eins og hann sá að Lorna hafði sökkt
sér niður í bréfin fór hann að möppunni aftur.
Og nú datt honum 1 hug, að það væri nokkuð
ógætilegt að hafa umslagið þarna í möppunni.
Hann ætlaði að brenna tékkana undir eins og
hann fengi tóm til. Hann settist með bakið að
rúminu og opnaði umslagið. Gægðist í það,
þarna voru tykkarnir. Allir .... hann stirðnaði.
Dró þá upp úr og leit á þá. Þetta var ómögu-
legt. . . honum hlaut að hafa missýnst... nei.
Þarna voru aðeins tvær ávísanir. Sú þriðja, sem
gamla konan hafði skrifað FÖLSUÐ á . . . .
Hann læsti möppunni vandlega. Lorna lá
ánægð bak við hann.
— Heyrðu, sagði hún — ég fékk bréf frá
Rosemary Axel, manstu eftir henni. Hún var
með loðhundlnn um borð á „Isle de France“.
Bruce fann að hann var orðinn kaldur af
hræðslu. Þriðja ávisunin var ekki í umslaginu.
Hafði hún lent með bréfunum, sem hann rétti
Lornu? Hann reyndi að sýnast rólegur og
slangraði að rúminu, settist og lét sem hann væri
að blaða í bréfunum hennar af forvitni. Nei,
ávísunin var ekki þar.
— Ég á að heilsa þér frá Rosemary. Hún var
svo hrifin af þér, ég er viss um að hún sáröf-
undar mig.
Hugur hans var á fleygiferð. Var hugsanlegt
að Lornu hefði farið að gruna, og að hún hefði
opnað töskuna og tekið ávísunina? Hann horfði
rannsakandi á brosandi andlitið hjá sér — nei
það var alveg óhugsanlegt.
Já en . . . já, sjálfsagt. Endurminningunni um
það skaut upp í honum jafn snögglega og þegar
leóparði fleygir sér ofan úr tré. Þegar hann
hafði læst gömlu konuna inni i klefanum hafði
hann tekið ávisanirnar úr umslaginu til að líta
á þaér. Hann hélt, — hann var sannfærður um
að hann hefði stungið þeim öllum þremur í um-
slagið aftur. En hann hafði verið æstur og flaust-
ur á honum. Kannske hafði hann misst þá
þriðju þá? Vitanlega. Hún hlaut að liggja á
skrifborðinu heima — og orðið FÖLSUÐ mundi
hrópa sekt hans beint framan í þann fyrsta,
sem kæmi að borðinu.
Hann varð að fara heim. Undir eins. Hann
mátti ekki missa nokkra mínútu. Hann varð að
gerbreyta áætlun'innl, án þess að það vekti
nokkurn grun. En hvernig átti hann að fara að
því?
Svo fann hann ráðið. Það var svo einfalt að
sjálfstraust hans óx á svipstundu. Hann hafði
misst stjórn á sér sem snöggvast, en það var
ekki honum líkt. Bruce Mendham var ekki van-
ur að deyja ráðalaus.
Hann kyssti Lornu á kinnina. — Heyrðu, ást-
in mín, meðan þú ert að lesa bréfin þín ætla ég
að skreppa niður og síma til Baintons og láta
þau v’ita að við komum. Þau eru í gistihúsinu.
Hann flýtti sér niður og hringdi og bað um
að láta skila til Baintons að hann hefði verið
kvaddur til New York fyrirvaralaust. Svo fór
hann upp til Lornu og andlitið var uppmáluð
vonbrigðin: — Lorna mín, Bainton var heldur
en ekki bágur. Konan hans hafði boðið svo
mörgum gestum í ferðina, að það verður ekki
rúm fyrir okkur í þetta sinn.
— Æ, Bruce, skelfing var það leiðinlegt.
— En heyrðu nú til. Bainton minntist á að
Willie Stretz væri í New York núna, olíukóng-
urinn frá Texas. Vinur minn. Ég fæ undir eins
léða 5.000 dollara hjá honum. En Bainton sagði,
að Willie mundi fara til Dallas á morgun, það
er ekki sem hentugast. Heldurðu að Emmetts-
hjónin móðgist þó við förum til New York í
dag?
Nei, vitanlega ekki, Bruce. Lorna setti upp
sitt blíðasta húsfreyjubros. — Við förum strax
bæði tvö. Ég ætla að skrifa Sylvíu nokkrar
línur.
— Já, en þú þarft ekki að fara þess vegna,
væna mín.
— Jú, Bruce, ég vil helzt fara! Þegar ég sagði,
að ég væri miklu betri var það einkanlega
vegna þess að ég vissi hve áríðandi þessi sjó-
ferð var fyrir þig. En úr því að svona er kom-
ið vil ég helzt fara heim með þér. Ég vil hvergi
vera án þín.’
Bruce horfði á hana. Hann fann til þeirrar
innilegu sjálfsánægju sem menn gera, þegar
þeir halda að þeir séu elskaðir. — Jæja, því
ekki það? Það var kannske bezt að „uppgötv-
unin“ yrði gerð að Lornu viðstaddri, svo að
hún gæti verið vitni.
— Þá segjum við það. En flýttu þér nú að
taka saman dótið þitt, svo að við komumst sem
fyrst af stað.
Þegar bíllinn brunaði af stað til New York
hélt Lorna að hún mundi falla í yfirlið af
spenningi. Hún hafði leikið á hann — henni
hafði tekist það. Bruce hélt að ávísunin lægi
heima og var að flýta sér að ná í hana. Alveg
eins og hún hafði ætlast til. En hvers vegna
hafði hann ekki amast við að hún kæmi með
sér? Var hann svona öruggur. Var það vegna
þess að hann þættist viss um að Addy frænka
væri .... Hana hryllti við orðinu sem henni
datt í hug. En hlaut það ekki að vera þannig?
Hvernig gat hann annars hætt á að hafa hana
með sér? Hann hefði ekki þorað það, ef hann
hefði ekki þótst viss um að Addy frænka gæti
ekki .... væri ekki framar fær um að . . . .
Það var mikil umferð á veginum en Bruce ók
eins og fjandinn sjálfur væri á hælunum á hon-
um. Lorna barðist við þá örvæntingartilhugs-
un að nú væri allt tapað. Nei — hún mátti ekki
hugsa svo. Hún varð að halda áfram að vona,
að hver sekúnda sem bæri þau nær New York
gæti komið Addy frænku að haldi.
Allt í einu geigaði bíllinn til hægri og í sömu
svifum heyrðist hvellur, eins og skotið væri
úr skammbyssu. Henni fannst vegur'inn hring-
snúast undir þeim — það ískraði í hemlunum
og svo stóð bíllinn kyrr.
Sprungið á hjóli!
Bruce vatt sér bölvandi út. Lorna kom á eft-
ir, hríðskjálfandi og horfði á meðan hann var
að skipta um hjól. Hann hafði alveg gefist upp
á að leyna því, að hann væri bráðlátur í að
komast til New York.
Hann heldur þá að ég sé bl’ind, hugsaði hún
með sér. Hann hlýtur að hafa innilega fyrir-
litningu á gáfnafari mínu. Hún elskaði ekki
þennan mann framar, það var enginn vottur eft-
ir af ástinni, sem einu sinni var.
Svo héldu þau áfram. Loks fóru þau yfir
East River og komu í umferðina á 59. götu. Og
loks sveigði Bruce upp að húsinu við Sutton
Place.
— Jæja, þá erum við hér. Þetta tók ekki lang-
an tíma.
Hann brosti aftur brosinu, sem ekki varð
neitt ráðið af, og hjálpaði henni útúr bílnum.
Hann taldi sig vafalaust sterkari henn'i núna.
Hann hélt enn að það væri hann, sem „stjórn-
aði“ henni, hann vissi ekki að hún hafði gögn-
in sem urðu honum að falli.
Þvílíkur heimskingi, hugsaði hún með sér.
Þvílíkur auli.
Hún stóð bak við hann er hann opnaði úti-
dyrnar. Þau gengu inn í tómt anddyrið saman.
Kettirnir tveir komu þjótandi innan úr stofu
og vældu ámátlega. Annar hoppaði upp á Lornu
svo að hún missti jafnvægið. Taskan hennar
datt á gólfið og það sem í henni var dreifðist
út á gólfið.
Lorna stirðnaði af skelfingu þegar hún sá á-
vísunina með orðinu FÖLSUÐ liggja á gólf-
inu með framhliðina upp, beint fyrir framan
Bruce.
Hún beygði sig í snatri til að taka hana upp,
en varð of sein. Bruce greip um úlfnliðinn á
henni og kippti henni að sér, svo að hún stóð
andspænis honum. Hann hvessti á hana augun
og andlitið var öskugrátt af reiði.
— Það varst þá þú! hvæsti hann. — Þú!
Angistin, sem hún hafði lengi verið að reyna
að bæla niður, náði nú yfirhöndinn'i. — Hvar
er Addy frænka? Hvað hefurðu gert við Addy
frænku? hrópaði hún.
Hann dró hana fastar að sér, neglur hans
grófust inn í handleggi hennar. Og svo sperist
honum hugur og hann hrinti henni frá sér. Nú
hafði hann alveg misst valdið á svipnum á sér.
Hann var hvítgrár og skjálfandi, ennið löðr-
andi í svita. Hann þreifaði í vasa sinn, tók upp
lyklana, tók möppuna.
Skammbyssan. Auðvitað skammbyssan.
Lorna kastaði sér móti honum og hrinti möpp-
unni frá. Hann náði í hana aftur og sló Lornu
hnefahögg. Hún hrasaði afturábak og hann stakk
lyklinum í möppuna. Hún gerði nýja atlögu,
Felumynd
Hvar er reiðmaðurinn?