Fálkinn - 24.07.1959, Qupperneq 6

6
FALKINN
_ /. hhiti
Peter Jeu>nAeh4 — Stríðshetja og staliari
STRÍÐSH J ÓNABAND.
Nálægt tólf árum áður hafði Peter
Townsend flugsveitarforingi, verið í
heimsókn hjá Hanbury Pawle, hers-
höfðingja, í þorpi einu í Hertford-
shire, til að biðja Rosemary dóttur
hans.
Fám dögum áður hafði Peter
fengið þriðja heiðursmerki sitt fyrir
frækilega framgöngu í flughernum.
Hann hafði skotið niður að minnsta
kosti ellefu óvinaflugvélar.
Hershöfðinginn tók bónorðinu vel
og brúðkaupið var haldið í júlí 1941.
Það var íburðarmikið brúðkaup, þó
að flest væri skammtað í Englandi
þá. Kirkjan í þorpinu var minni
en svo, að hún gæti rúmað alla gest-
inu, svo að önnur stærri kirkja var
notuð, skammt frá.
í heiðursverðinum voru menn úr
85. flugsveitinni. Einn af félögum
Peters minnist þess, að hann hitt'i
hann á eftir og Peter hafi þá spurt
áhyggufullur: — Ég vona, að sveitin
hafi ekki vanrækt störf sín út af
þessu brúðkaupi? Peter gleymdi
ekki skyldunum á sjálfan brúð-
kaupsdaginn.
Margir ungir flugmenn kvæntust
um þessar mundir; þá voru viðsjár-
tímar, sífelldar orustur og lífið hékk
í veikum þræði. Þeir þráðu að hafa
eitthvað fast í tilverunni. En dauð-
inn batt bráðan endi á mörg af þess-
um hjónaböndum. Og önnur fóru í
hundana vegna þess að flanað hafði
verið að þeim. Svo var um hjóna-
band Rosemary og Peters. Allar ytri
aðstæður sýndust mæla með því, að
Á BÆN. — í apríl héldu múhameðssinnar um allan heim hina árlegu Eid-Ud-Fitr-hátíð, sem
jafnan er haldið í lok Ramadan-festunnar. — Hér á myndinni sjást múhameðssinnar á bæn á
Eid-Ud-Fitr-hátíðinni fyrir utan musíeri sitt í Putney í London. Þó ótrúlegt megi heita hefur
einn bænamaðurinn gleymt að taka af sér skóna.
Síðan Játvarður konungur VIII.
sagði lausri lífstíðarábúð sinni á
brezka ríkinu, til þess að fá að eiga
Wallis Simpson, hefur ekki verið
meira rætt í veröldinni um aðra
ástarsögu en þá, sem Margrét bróð-
urdóttir hans og Peter Townsend
hafa átt í undanfarin ár. Enginn veit
enn þá, hvernig þeirri sögu líkur.
Sumir halda, að hún fari vel. Aðrir
að hún fari illa, og að Margaret
muni ekki sjá glaðan dag það sem
eftir er ævinnarí, og Peter þá lík-
lega ekki heldur. En margt er nú
um garð gengið í þeirri sögu, og
verður sumt af því rifjað upp hér
á eftir.
EIN í FJÖLDANUM.
Það gerðist 2. júni 1953, krýn-
ingardaginn, í stóra salnum í West-
minster Hall við kirkjuna. Krýning-
in var nýgengin um garð.
Margaret kom út úr búningsher-
berginu, sem hún hafði með móður
sinni og skimaði kringum sig í saln-
um, sem var troðfullur af skraut-
búnu fólki. Allt í einu kom hún
auga á ungan kaptein í himinbláum
einkennisbúningi með snúrum og
gullskúfum á hægri öxl, en þann
skúf hafa aðeins stallarar hennar
hátignar drottningarinnar.
Peter Townsend kom líka auga á
prinsessuna. Þau nálguðust hvort
annað í troðningnum. Þegar þau
mættust, lyfti hún hendinni með
hvíta hanskanum og studdi henni á
brjóstið á honum. Það var hvítur
spotti á jakkahorninu, sem hún var
að taka burt. Hún strauk og dustaði’
jakkahornið og svo stóðu þau þegj-
andi og horfðust í augu.
Klukkunum í Westminster Abbey
hringt. Svo heyrðust orgelhljómar
inn í salinn. En Margaret og Peter
kapteinn tóku ekkert eftir því, sem
var að gerast í kringum þau. Þau
tóku aðeins hvort eftir öðru. Þau
voru ein um ást sína, og létu sig
einu gilda um hvort tekið yrði eftir
þeim, í nokkrar sekúndur.
Þetta var heldur ekki í síðasta
skiptið, sem þau voru saman þennan
dag. Um kvöldið gengu þau saman
í öllum fjöldanum, sem þá var sam-
an kominn í St. James Park kring-
um styttuna af Victoríu drottningu,
er fólkið var að hrópa á nýju drottn-
inguna sína. Enginn í hópnum tók
eftir þessum hjónaleysum þarna, því
að allir voru að hugsa um annað.
Prinsessan og Peter kapteinn
höfðu laumazt út um bakdyr á Buc-
kingham Palace. Er þau gengu gegn-
um heiðursbogann við höllina,
mættu þau Alexöndru prinsessu af
Kent.
— Hvað eruð þið að gera hérna?
spurði hún.
— Það sama og þú, svaraði Mar-
garet. — Við erum líka þegnar
drottningarinnar.
Tveim vikum síðar var Peter kap-
teinn Townsend sendur til Bruxel-
les, sem flugmálaráðunautur í
brezku sendisveitinni þar.
Og Margaret og Peter hafa aldrei
verið ein sér á gangi í margmenni
síðan.
það gæti orðið langt og hamingju-
samt. En hjónin voru gerólík í skapi.
Rosemary bjó um sinn hjá ætt-
ingjum sínum í Hertfordshire. Þau
hjónin sáust öðru hverju rétt í svip.
En von bráðar varð Peter að láta
af forustu 85. flugsveitarinnar. Hon-
um var það þvert um geð. Þegar
hann kvaddi menn sína, sagði hann:
— Ég segi það í hreinskilni, að þetta
er bezta árið, sem ég hef lifað.
ÖRLAGALEIKUR.
í árslok 1941 varð Peter Towns-
end kapteinn við Drem í Skotlandi
og fjórum mánuðum síðar fæddist
honum sonurinn Giles. En Peter
fluttist af einum flugvellinum á ann-
an unz hann var skipaður flugkenn-
ari í Montrose í Skotlandi. Þar var
hann þegar örlögin beindu ferli hans
inn á alveg nýtt svið.
Eitt smáatvik getur í skyndi
breytt örlögunum. Svo var um Peter
Townsend í febrúar 1942. En það
var ekki hans verk. Það var George
VI. Bretakonungur, sem réð þvi
hvernig fór.
Veturinn 1943 fór bandamönnum
að ganga betur í hernaðinum, en
innrásin á meginlandið var enn
langt undan. Konungur var mjög
hrifinn af ungu flugmönnunum, sem
höfðu bjargað Englandi þegar hætt-
an var mest. Hann kom oft í her-
búðir þeirra og sæmdi þá heiðurs-
merkjum. En við þau tækifæri stóðu
þeir teinréttir og feimnir í beztu
herbúningum sínum.
Konungur hugsaði mikið og gerði
margs konar áætlanir. Og nú kom
honum það í hug, sem varð til þess
að gera Peter Townsend að umtals-
efni allar veraldarinnar síðar.
Það hafði lengi verið venja, að
stallarar eða ,,adjutantar“ konungs
væru valdir ýmist úr landher, flota
eða flugher, og nú vildi hann fá
nýja stallara, sem reynzt hefðu af-
reksmenn. Stjórnarráðunum var
falið að gera lista yfir hlutgenga
menn.
Frá flugmálaráðuneytinu kom
listi með þremur nöfnum. Eitt þeirra
var kapteinn Peter Woolridge
Townsend, D.S.O., D.F.C. Hann var
í fullum rétti á listanum. Hann var
einn þeirra „fáu“.
Ekki er gott að vita, hvers vegna
konungurinn valdi einmitt Towns-
end. Hann hafði að vísu séð hann
áður — þrisvar. Þeir höfðu talað
saman í þau skipti, og þegar Peter
kom í Buckingham Palace til að
taka við D. S. O.-orðunni sinni, leit
konungur brosandi til hans og sagði:
— Nú, þér eruð þá komnir aftur!
FYRSTU KYNNIN.
Meðan Peter var í Montrose, fékk
hann boð um að koma á fund for-
manns loftvarnaráðsins, Portals lá-
varðar. Ekkert var sagt um, hvert
erindið væri. Þegar hann hitti Por-
tal, sagði hann honum frá vali kon-
ungsins og spurði hann hvort hann
væri fús til að gerast stallari kon-
ungs. Peter þáði það. En áður en
hann tæki við stöðunni, átti hann
að tala við konunginn sjálfan, Því
að svo stöddu höfðu það verið með-