Fálkinn - 24.07.1959, Side 8

8
FALKINN
Gubrict tluinltis:
STÚLKAN,
Aepi km Miht
★
★
★
★
Kata var hræðilega óstundvís. En Öli
þóttist hárviss um að geta kennt henni
að gleyma ekki tímanum né sjálfri sér.
★
★
★
★
KATA var alltaf of sein á sér.
Þegar f jölskldan ætlaði eitthvað var
það alltaf Kata, sem varð að hlaupa
inn aftur á síðustu stundu, til að
sækja eitthvað sem hún hafði
gleymt. Og það var Kata, sem alltaf
varð eftir af sporvagni eða áætlun-
arbíl og varð að leigja sér bíl í stað-
inn, þó hún hefði alls ekki efni á
því.
Fólk sem mælti sér mót við Kötu
hafði alltaf vit á að tiltaka tímann
minnsta kosti tíu mínútum fyr en
þurfti, en það kom að litlu haldi,
þvi að Kata vissi það og bætti svo
tíu mínútunum við — og dálítið
meiru.
Og samt vildi fólk gjarnan vera
með Kötu — sérstaklega Pétur, sem
gerði sér von um að giftast henni
einhverntíma. Hann hafði verið
fylgifiskur hennar síðan þau voru
saman í Laufásborg.
Pétur hafði verið þolinmóður
fylgifiskur, en upp á síðkastið var
hann ekki jafn umburðarlyndur við
Kötu fyrir óstundvísina og hann
hafði verið. Hann var sem sé að
afplána berskylduna og það hafði
skerpt meðfædda hneigð hans til
reglu og nákvæmni.
— Sannast að segja, Kata, hafði
hann sagt seinast sem hann kom í
heimfararieyfi (Kata hafði komið
svo seint í leikhúsið að búið var að
draga upp tjaldið) og þau urðu að
bíða úti á gangi þangað til 1. þætti
var lokið, — . . þú ert heppin að
vera ekki herskyld. Ekki skil ég
hvernig færi, ef heræfingarnar
ættu að vera háðar stundvisinni
þinni. Eða til dæmis ef þú værir
húsmóðir, bætti hann við hugsandi.
— Hugsum okkur ef hann ætti að
ná í ákveðna lest á hverjum morgni
og morgunmaturinn væri ekki til-
búinn . . .
Það var ömurleg tilhugsun. Kata
sá hann í anda fara í vinnuna með
gaulandi garnir, af því að hún hafði
orðið of sein að sjóða eggið . . .
— Kata! sagði Hamilton og hún
truflaðist í Péturshugleiðingunum
sínum. — Hvernig var það með
reikningana sem . . .
— Já, alveg rétt, sagði Kata sem
iðrandi syndari. — Ég hef ekki lok-
ið við þá ennþá, en nú skal ég undir
eins . . .
Hamilton var í mikilsverðri stöðu
í gimsteinaverslun Leylands. Stund-
um var fólk að spyrja hann hvernig
hann gæti komist af með jafn
gleymna og óábyggilega stúlku og
Kötu sem ritara, og Hamilton svar-
aði að hún strammaði upp ábyrgð-
artilfinningu hans sjálfs. Fyrri
skrifstofustúlkan hafði verið ham-
hleypa og vinnuvél, sem fór með
Hamilton eins og hann væri hálf-
gerður sauður. En hinsvegar fannst
honum hann vera mikilmenni í
námunda við Kötu.
Hún hafði sérstakt lag á að vefja
fólki um fingur sér. Þó ekki væri
nema röddin hennar í símanum —
sótvondur skiftavinur maiaði eins
og kisa, þegar hún hafði talað við
hann í fáeinar mínútur.
Kata lauk við reikningana og fór
upp í bókhaldið með þá. Þeir áttu
að vera tilbúnir daginn áður, en
Woodruff sem stjórnari bókhaldinu
Hún tók símann og hringdi á skrifstofuna.
var ungur og óframfærinn, og Kata
vissi að hún þurfti ekki annað en
brosa til að hafa hann góðan.
En nú var Woodruff ekki viðstadd-
ur. Við borðið hans sat ókunnur
ungur maður, sem talaði stutt en
skoi'inort í símann.
Þetta verður ógaman, hugsaði
Kata með sér og horfði á breiða
hökutrjónuna á honum. Þegar hann
lauk símtalinu og sneri sér að
henni, brosti hún ísmeygilega til
hans.
— Ég bið afsökunar á því að ég
varð dálítið sein fyrir með þessa
reikninga, sagði hún.
Hann leit á blöðin. Eiginlega var
hún ekki orðin of sein, því að Wood-
ruff hafði beðið um reikningana
degi fyrr en hann þurfti á þeim að
halda.
— Já, einmitt, sagði liann. —
Hver er ástæðan til seinkunarinn-
ar?
Kata hafði athugað manninn
vandlega. Þrátt fyrir hökuna og
stutta spunann tók hún eftir að
hann var með glettihrukkur í
augnakrókunum og kringum munn-
inn. Mér dugir að tala í léttum tón
við hann, hugsaði hún með sér.
— Það byrjaði þegar ég var að
ná í mjólkina í morgun, sagði hún.
— M j ólkur ekillinn hafði skilið
garðshliðið eftir opið og hundurinn
nágrannans var kominn inn í garð
og búinn að umturna fjólubeðinu
hennar mömmu ....
Hún hafði reynst mannþekkjari.
Óli Manson fór að skellihlæja.
EFTIR þriggja vikna kynni við
Kötu var Óli Manson orðið full-
kunnugt um breyskleika hennar.
Hann kom sjálfur niður í skrifstof-
una til að biðja um reikninga, sem
höfðu átt að vera tilbúnir daginn
áður.
— Hvað tafði yður núna? spurði
hann forvitinn.
Kata hafði átt erfiðan morgun.
Hún hafði byrjað daginn vel, meira
að segja hafði hún verið svo snemma
á fótum að hún taldi sig hafa tíma
til að vökva blómin áður en hún
gleypti í sig litlaskattinn. En svo
hafði hún týnt buddunni sinni, og
hún missti fyrir bragðið af strætis-
vagninum og kom hálftíma of
seint í vinnuna.
Því miður hafði Hamilton verið
snemma á ferli einmitt í dag. Hann
hafði opnað sín eigin bréf og sett
bréf frá Pétri upp á rönd á borðið
hjá Kötu.
— Þegar þér hafið lokið við að
lesa einkabréf yðar, þóknast yður
kannske að koma inn og skrifa
nokkur bréf fyrir mig, sagði hann
í bítandi hæðnitón.
Pétur skrifaði að símskeytið sem
Kata hafði sent honum — eftir að
hún hafði komið of seint í póst-
húsið með þakkarbréfið fyrir heim-
boðið á dansleikinn í setuliðsbæn-
um — hefði verið afhent sér í miðri
æfingu, og kapteininn hefði dregið
hann sundur og saman í háði. Kata
mætti fyrir alla muni ekki senda
fleiri símskeyti.
Honum þótti vænt um að Kata