Fálkinn - 24.07.1959, Síða 9

FALKINN
9
gat komið á dansleikinn, en minnti
hana á, að aðeins færi ein lest á
þennan stað, og til þess yrði Kata
að ná í strætisvagninn, sem hafði
bið fyrir utan húsið hennar ekki
seinna en klukkan sjö.
Já, þetta hafði verið erfiður morg-
un. Kata horfði á Óla, sem rétti
höndina fram eftir lista, sem hún
var ekki einu sinni byrjað að af-
rita, og nú gaf hún upp alla vörn.
— Það kom ekkert sérstakt fyrir
mig, sagði hún lágkúruleg. — Eg
varð bara of sein. -—■ Eg er alltof of
sein. Líklega missi ég stöðuna fyrir
það.
Óli athugaði hana betur. — Kom-
ið þér og borðið árdegisverð með
mér, sagði hann. — Þér getið skrif-
að listann á eftir. Það er betra að
þér fáið eitthvað í magann.
— Ég er forvitinn um yður, sagði
hann yfir kaffinu. — Ég á við þetta,
að þér eruð altaf svona sein fyrir.
Ég gekk einu sinni á námsskeið í
sálarfræði, og ég hefði gaman af
að finna ástæðuna til þess að þér
eruð alltaf svona sein á yður.
— Ég vildi óska að þér gætuð
það, sagði Kata.
Svo lagði hann fyrir hana marg-
víslegar spurningar. Átti hún erfitt
með að komast á fætur á morgana?
Hafði hún altaf verið svona? Var
hún lengi úti á kvöldin, ef eitthvað
var á seiði, sem hún vildi ekki
missa af?
— Osei-sei-já, sagði Kata. — Það
er svo margt.
— Yður finnst kannske einskon-
ar sport í þessu? sagði hann. — Að
það sé til dæmis eins og að sigra í
kapphlaupi, ef yður tekst að koma
á réttum tíma?
— Nei, það er alls ekki neitt líkt
því, sagði Kata.
En kannske var það nú einmitt
svo, hugsaði hún með sér.
— Og hvaða niðurstöðu hafið þér
svo komist að? spurði hún.
— Þetta er ekki mjög alvarlegt,
sagði hann brosandi. — Þér eruð
ekki löt. Kannske' eruð þér full
bjartsýn og haldið að þér séuð
fljótari á yður en yður er unt að
vera. Þér hafið áhuga fyrir því sem
yður kemur ekkert við, og sökkvið
yður svo mikið niður í það, sem
þér eruð að gera þessa stundina, að
þér gleymið öðru, sem þér eigið
líka að standa skil á. Meinið er að
þér hafið ekki tíma-meðvitund. Við
eigum öll ofurlitla klukku í heila-
búinu, en yðar gengur langtum of
seint.
— Ég skil, andvarpaði Kata.
— Þér megið ekki vera svona
dauf í dálkinn, sagði Óli. — Það er
ekki dauðasynd að vera óstundvís.
Ef þér t.d. sem húsmóðir og móð-
ir . . . .
—• Já, einmitt, sagði Kata. Hann
var svo skilningsgóður á þetta, að
hún sagði honum frá bréfi Péturs.
— Hvað munduð þér segja ef stúlka
léti yður bíða 25 mínútur, þegar
þér hefðuð aðeins fjórum tímum
úr að spila? spurði hún.
— Nú, það er þá svona, sagði
hann. — Jæja, ef yður langar til að
læknast, þá hugsa ég að ég geti
hjálpað yður.
Morguninn eftir kom hann inn á
skrifstofuna hennar með ofurlítinn
ferhyrndan böggul. — Þetta er
svona klukka, eins og notaðar eru í
eldhúsum, sagði hann. — Nú gerið
þér áætlun um það, sem þér þurfið
að ljúka fyrir hádegi, og stillið
klukkuna þannig að hún hringi
þegar þér eigið að vera búin með
ákveðið verk.
,,Pin-lingeling!“ klukkan með
vissu millibili. Það var gaman að
keppast við hana. Og Kata var
montin þegar hún hafði lokið við
verkið 5 mínútum áður en klukkan
hringdi. Hún var að keppast við að
undirbúa sýningu á Fontenaygim-
steinunum, sem Leyland ætlaði að
sýna til ágóða fyrir líknarstarfsemi.
— Gekk allt vel? spurði Óli þeg-
ar sýningin hafði verið opnuð.
— Hvernig dugði klukkan?
— Hún er undraverð. Og þetta er
svo einfalt. Að mér skuli ekki hafa
dottið það í hug fyr?
— Ég vona að hann vinur yðar
verði ánægður.
— Já, bara að ég nái nú lestinni
út til hans. Hann segir að eg verði
að fara með strætisvagni kl. 7 á
brautarstöðina, og þá hef ég aðeins
fimm korter til að hafa fataskifti.
Það ætti að vera nóg, en ég er laf-
hrædd um að eitthvað fari í ólestri.
— Reynið að skipuleggja það.
Hafið þér klukkuna með yður heim.
Skrifið lista yfir allt sem þér þurfið
að gera og áætlið að verða ferða-
búin tíu mínútum áður en þér þurf-
ið að fara. Látið einhvern hafa gát
á klukkunni fyrir yður ....
— Það er ekki hægt, allir heima
fara í leikhús í kvöld, og kl. 6,50 er
eg ein í húsinu.
— Jæja, ég skal síma til yðar.
Ég vinn hérna fram á kvöld og
síminn er við hliðina á mér. Ég skal
hringja kl. 6,50.
Kata lá í baðkerinu. Klukkan tif-
aði. Nýi kjóllinn lá inni á rúmi,
strauað millipils og nýir nylon-
sokkar. Þrjú korter þangað til Óli
átti að hringja, og hún átti ekki
annað eftir en klæða sig, greiða sér
og méla sig í framan.
Óli sat við borðið og var að
leggja saman tölur. Og jafnframt
hugsaði hann til Kötu. — Þá marr-
aði í gólfinu á ganginum. Hver gat
það verið? Dyrnar opnuðust, hann
heyrði hása rödd segja: Hreyfið
yður ekki. Snertið ekki símann!
„Ping!“ sagði klukkan. Cathy fór
upp úr baðkerinu. Tíu mínutur til
að klæða sig. Fimtán mínútur að
laga sig í andlitinu. Og enn tíu
mínútur til vara.
Hún horfði með vandlætingu á
neglurnar á sér. Liturinn fór ekki
sem best við kjólinn. Faliegra að
hafa kóralraut. Kata leit á klukk-
una. Hafði hún tíma til að lakkbera
neglurnar?
Pétur mundi hafa sagt að hún
hefði engan tíma til þess. Sjö-
vagninn á brautarstöðina, hafði
hann sagt. En það væri eflaust nóg
ef hún tæki vagninn 10 mínútur
yfir sjö.
Hún teygði höndina eftir nagla-
lakkinu. Símilnn hringdi þegar hún
var með níundu nöglina. Kata lyfti
heyrnartólinu varlega.
— Þetta er þrem mínútum of
snemma, sagði hún.
— Afsakið þér! sagði rödd —
sem ekki var Óla.
Það var Charles King, sem bjó í
næsta húsi. Hann spurði hvort hún
gæti komið boðum til konunnar
sinnar, að hann kæmi ekki fyr en
seint heim. King hafði ekki síma.
— Ég skal gera það, sagði Kata
og leit á klukkuna.
Hún kallaði til frú King yfir
girðingu.na en varð að bíða um
stund meðan frú King var að fár-
ast yfir að steikin hefði brunnið í
ofninum.
Klukkan 7 mínútur í 7 þegar hún '
kom inn aftur. Óli hafði ekki hringt
en nú náði hún ekki 7-vagninum.
Hún greiddi sér og málaði sig í
flughasti. Klukkan var 5 mínútur
yfir sjö, og enn hafði Óli ekki
hringt. Eftir tvær mínútur varð hún
að fara ef hún ætti að ná vagninum
10 mínútur yfir sjö. — Hún hringdi
á skrifstofuna.
Vinstri handleggur Óla var orð-
inn dofinn í böndunum. Hann
verkjaði í höfðinu og annað var
límt aftur, það höfðu orðið svift-
ingar áður en þeir gátu bundið
hann. Þeir voru tveir á móti ein-
um. Annar ræninginn, mesti
beljaki, hafði lamið Óla til óbóta af
því að hann neitaði að segja þeim
stafaröðina á lásnum á peninga-
skápnum.
— Láttu hann vera, sagði hinn.
— Við finnum stafaröðina.
Nú voru þeir að bisa við skápinn.
Þá hringdi síminn.
— Svaraði! sagði annar bófinn.
— Hann fer í taugarnar á mér.
En sambandinu var slitið.
Kata, hugsaði Óli með sér. Ný
von!
Síminn hringdi aftur. — Taktu
tólið og láttu það liggja!
Óli gat séð á klukkuna, þaðan
sem hann lá. Hún var 23 mínútur
yfir sjö. Lest Kötu átti að fara eftir
fimm mínútur. Hann heyrði
ánægjumuldrið innan úr skrifstof-
unni að bófarnir höfðu opnað skáp-
inn. Þeir mundu verða farnir á
á fjöll áður en hann næði í hjálp.
Enginn mundi sakna hans fyr en í
fyrramálið.
Allt í einu heyrði hann marra í
gólfinu úti á gajrginum. Hann
heyrði einhvern á hlaupum og kall-
að var. Dreymdi hann eða var Kata
þarna að stumra yfir honum? Hún
leysti fyrst skítuga klútinn, sem
bundinn var fyrir munninn á hon-
um.
— Ertu særður? Æ, augað þitt!
Við verðum að skera á þessi hönd,
Sullivan, sagði hún.
Stofan var full af lögreglumönn-
um. Eða einhverjum bláklæddum
mönnum.
— Hvernig gastu vitað þetta?
spurði Óli og leit á Kötu. — Og
hvernig gastu komið svona fljótt.
Og komist inn?
— Ég vissi að eitthvað hlaut að
vera að úr því að þú símaðir ekki.
Á leiðinni mætti ég slökkviliðs-
vagni. Ég þekkti Sullivan og skýrði
þetta fyrir honum og svo fórum við.
Þeir eru afbragð . . . af hverju ertu
að hlæja Óli?
— Að þér. Þú ert svo falleg. Og
— þú náðir ekki í lestina. Þú komst
til mín í staðinn.
— Já, sagði Kata. — Þú minntir
mig ekki á að ná í lestina. Pétur
verður fokvondur.
En hún virtist ekki hafa neinar
áhyggjur af því.
— Gerir það nokkuð til? spurði
Óli.
Hún var svo nærri honum að
hann gat tekið' utan um hana, og
hún lagði kinn að kinn.
-— Nei, hvíslaði hún. Og eftir
dálitla stund sagði hún: — Þú hef-
ur rétt fyrir þér. Ég kemst þangað
sem ég vil komast.
— Það hef ég alltaf vitað, sagði
Óli.
Og allt í einu sá hann í anda
skreytta kirkju full af brúðkaups-
gestum og Kötu í skýi af hvítum
guðvef koma svífandi upp að altar-
inu og þar stóð brúðguminn — sem
ekki var í hermannabúningi heldur
Óli sjálfur — og beið.
Þegar draumurinn rættist þrem-
ur mánuðum seinna, var Óli kann-
ske sá eini, sem ekki varð orðlaus
af undrun þegar brúðurin kom
stundvíslega upp að altarinu.
-k Skrítlur
Dengsi hugsar sér gott til glóöar-
innar, þegar pahhi skrúfar frá garð-
slöngunni.
------io'/
Með A nótunum.

— Nei, ég get ekki séð að það
sé neitt að augunum í honum.