Fálkinn - 24.07.1959, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
☆ ☆☆ LITLA SAGAN ☆☆☆
KAPPINN
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Kastljósin gljáðu á stæltum vöðv-
um. Þúsundfalt óp heyrðust úr
börkum áhorfendanna, og með sig-
urbrosi fleygði vöðvakappinn, lyft-
ingameistarinn Bobby Wreit, hand-
vogastönginni frá sér svo að brak-
aði í gólfinu á leiksviðinu. Ljós-
myndararnir hófu vélarnar á loft
og hver blossinn kom eftir annan.
Þegar fólkið fór að jafna sig gekk
leikstjórinn fram á sviðið og til-
kynnti að Bobby Wreit hefði unnið
heimsmeistaratignina í lyftingum.
Fólkið öskraði svo að litlu munaði
að litlu munaði að þakið færi af
húsinu, og enn einu sinni varð
meistarinn að setja sig í stellingar
á sviðinu, svo að hægt væri að
taka af honum fleiri myndir.
Þegar loksins var orðið kyrrt
gekk leikstjórinn aftur fram á svið-
ið, lyfti hendinni og bað um hljóð.
Svo sagði hann: „Nú ætlar Bobby
Wreit að gefa aukanúmer. Hann
ætlar að pressa úr sítrónu í annarri
hendinni, þangað til hún verður
skraufþurr."
Fólkið hagræddi sér á bekkjun-
um. Bobby Wreit fékk sítrónu og
hélt henni upp til sýnis. Hann
klemmdi svo að hnúarnir hvítnuðu,
safinn spýttist langar leiðir svo að
votir blettir komu á gólfið. Eftir
nokkrar sekúndur var sítrónan fyrr
verandi orðin að klessu, skraufþurr
og hvít. Fólk klappaði hamslaust,
leikstjórinn brosti í kampinn og
spurði, hvort nokkur vildi reyna
að leika þetta eftir, að reyna að ná
dropa úr klessunni, sem eftir var
af sítrónunni? Sá, sem það gæti,
skyldi fá 500 krónur! Nú varð þögn
í salnum, enginn gaf sig fram------
og leikstjórinn skoraði aftur á fólk-
ið. Loks varð hreyfing aftarlega í
salnum, gráhærður, lítill karl með
gleraugu gekk upp á sviðið. Leik-
stjórinn leit á hann og brosti, og
stakk sítrónuklessunni í lófann á
manngarminum. Hann tók við og
kreppti hnefann. Dauðaþögn í saln-
um. Augnaráðið bak við gleraugun
varð ofurlítið hvassara, en enginn
DIRK BOGARDE -
AUGA5TEINN UNGLJ
STÚLKNANNA
Þegar Dirk Bogarde byrjaði að
vinna fyrir sér, fékk hann 7 sh. 6
pence í vikukaup. Nú á hann verð-
mætt hús frá 18. öld, 15 herbergja
íbúð, skammt fyrir utan London og
mokar saman peningunum. Sumir
segja, að velgengni hans byggist á
því, hve látiaus hánn sé í fram-
komu aðrir þakka það því hve góð-
ur leikari hann sé. En hvað sem
því líður þá hefur hann yndi af að
njóta vinsælda. Og kvenfólkið tign-
ar hann eins og goð, allt frá ferm-
ingartelpum til piparkerlinga. Og
strákarnir dást að honum líka og
reyna sem bezt að stæla hann. Dirk
fær ekki aðeins bréf frá ungu stúlk-
unum heldur líka frá rosknum kon-
um, sem bjóðast til að verða ráðs-
konur hjá honum kauplaust, að-
eins til að fá að vera nærri honum.
vöðvi bærðist í andlitinu. Fólk beið
í ofvæni og starði á hina margum-
ræddu sítrónu, og nú — það var
engin missýning — kom ofurlítill
dr'opi úr sítrónunni. Nú ætlaði allt
af göflunum að ganga, og þegar
áhorfendurnir fóru svolítið að kyrr-
ast dró leikstjórinn manninn nær
hljóðnemanum og sagði: „Heyrið
þér, maður minn. Hvaða atvinnu
stundið þér?“ Maðurinn lagaði á
sér hálsbindið, ræskti sig og sagði:
„Ég rukka fyrir skattstofuna!“
Leiklistin er honum í blóð borin.
Móðir hans var leikari og föðurafi
hans var leikari. Sjálfur var hann
í fyrstu hneigðastur fyrir að mála.
Hann gekk í skóla í Glasgow og síð-
an í Hampstead, London, en þar
var hann fæddur, 20. marz 1920.
Hann menntaðist líka í Frakklandi
og lagði stund á leiktjaldamáln-
ingu í London. Hann réðst sem
snattstrákur við sama leikhús fyrir
sh. 7-6 á viku.
Svo bar það við, að einn leikandi
veiktist og Dirk fékk að hlaupa í
skarðið fyrir hann svo til fyrirvara-
laust í leikriti Priestleys: „When
We Are Married“. Þá hækkaði
kaupið upp í guineu á viku! Næst
íerðaðist hann með umferðarleik-
flokki og loks fékk hann fasta ráðn-
ingu við leikhús í London. En þá
skall stríðið á og Dirk Bogarde fór
i herinn. Þar var hann sex ár, ým-
ist í Evrópu eða Burma.
Svo varð hann að bíða í 5 ár
unz hann fékk hlutverk hins sál-
sjúka morðingja í „Power Without
Glory“. Þetta hlutverk varð til þess
að hann var ráðinn til Ranks-kvik-
myndafélagsins.
Síðan hefur hann leikið í fjölda
mynda. „Læknir til sjós“ var 21.
myndin hans. Síðan hefur hann
leikið í „Vindurinn getur ekki les-
ið“.
Nú er hann talinn vinsælasti kvik
myndaleikarinn í Bretlandi og er
kunnur erlendis líka. Hann hefur
leikið í ýmsum löndum, á Spáni í
„Spánski garðyrkjumaðurinn“, í
Ítalíu „Konungdæmi Campbells“, í
Frakklandi í „Tale of Two Cities“,
eftir Dickens, og myndina „Vindur-
inn getur ekki lesið“ lék hann á
Ceylon. En alltaf kemur hann heim
á milli í 15 herbergja íbúðina.
„Ég nota öll herbergin,“ segir
BÆÐI FENGU „OSCAR“. — Ilérna er Susan Hayward vera
að þurrka svitann af enninu á David Niven, eftir að þau höfðu
fengið hin frægu verðlaun afhent í Pantages-leikliúsinu í
Hoollywood. Susan fékk sín verðlaun fyrir leik sinn í „Ég vil
lifa“, en David fyrir hlutverk sitt í „Seperate Tables“.
k £itt aff ktierju *
hann. „Og ég safna öllu, sem ég
næ í. Málverkum, myndum úr blöð-
um, sem ég hengi á veggina í
snyrtiherberginu mínu. Ég á líka
mikið safn af tindátum, og hef
sagt vinum mínum, að ef þeir séu
í vandræðum með jólagjöf handa
mér geti þeir gefið mér tindáta.“
Rautt er uppáhaldslitur hans.
Sálfræðingarnir segja, að það sé ein
ástæðan til þess hve vel honum hef-
ur vegnað, því að þeir sem dái rauða
litinn séu framgjarnir og harð-
skeyttir. En Dirk er hvorugt.
Blaðamaður náði tali af honum,
er hann var að fara á frumsýning-
una á „My Fair Lady“ og bað hann
um að segja eitthvað af sjálfum sér,
sem enginn vissi áður.
— Það var til mjög mikils mælst,
sagði hann.
— En það hefur verið skrifað mik-
ið um þig, meira að segja tíundað
í blöðunum hve mikið þú hafir borg-
að fyrir borðstofustólana þína! Áttu
engin leyndarmál? Eitt hlýtur það
að vera, sem þú hefur ekki sagt
neinum frá áður?
- — Komdu hérna, sagði hann. —
Ég skal segja þér nokkuð. Og svo
dró hann mig afsíðis og hvíslaði að
mér.
— Þetta er stórkostlegt, sagði ég.
— Hjartans þakkir!
En gleymdu ekki, að þú mátt
ekki segja það neinum.
Þá slumaði í mér. Hvaða gagn
hafði ég af að vita leyndarmál, sem
ég mátti ekki segja neinum frá.
En síðan stæri ég mig af að geta
þagað yfir leyndarmáli.
ÖKUKAPPINN STIRLING MOSS.
hefur eigi adeins áhuga fyrir hrað-
akstursbílum (,,racers“) heldur líka
úrvals-kynjum (,,racers“). Hann
rckur sem sé chincillakanínu-bú á
lieimili föður síns og reynir að ná
sér í úrvalsgripi af þessari loðdýra-
tegund. — Ilér sést hann ásamt
konu sinni á flugvelli í London, og
er að skoða sendingu af chincilla,
sem var að koma til hans frá Can-
ada.
★
Tveir strákar höfðu verið óþægir
í, kennslustund, og kennarinn refs-
’ar þeim með því að skipa þeim að
skrifa nafnið sitt 100 sinnum þeg-
ar þeir hafa skrifað dálitla stund,
segir annar:
— Þetta er nú ranglátt, kennari.
Ég heiti Steingrímur en hann heitir
Ari.
★