Fálkinn - 24.07.1959, Side 12

12
FÁLKINN

Anna Beaumont er komin af frönskum
innflytjendum og á heima vestur í Cali-
forníu og hjálpar foreldrum sínum til að
vinna fyrir heimilinu. Hún er trúlofuð
Tom O’Connor, efnilegum skógarhöggs-
manni og þau ráðgera að giftast og stofna
heimili innan skamms.
En þá verður Anna fyrir því óláni að
kynnast slæpings-stúdent af ríku tildur-
fólki og verður þunguð af hans völdum.
Stúdentinn er ræfill og móðir hans hefur
hann í vasanum, og hún er svo „fín“ að
hún tekur ekki í mál að hann giftist „al-
múgastúlku“ eins og Önnu. Vitanlega á
hann að giftast „fínni“ stúlku, og í þess-
arar móður augum þýðir „fínn“ sama og
ríkur.
En það eru ekki allir ríkir menn á sama
máli og hún. Sagan segir frá örlögum
Önnu og livernig rætist úr þessum ógöng-
um fyrir henni. Og það er svo eftirtektar-
verð saga og vel sögð, að lesandinn er for-
vitinn um framhaldið.
Sagan er eftir Kathleen Norris, sem hef-
ur unnið sér afar miklar vinsældir víða
um heim. Er þetta ein af hennar beztu
sögum.
. VILLTU hjálpa mér með heimastílinn minn,
Anna?“ sagði Arthur í bænarróm. Hann hafði
hreinsað til á einu eldhúsborðshorninu og lagt
bækurnar sínar fyrir framan sig. Hann var úfinn,
tuggði pennaskaftið og var áhyggjufullur. Anna
sneri sér að honum án þess að taka hendurnar
uppúr vaskinum, sem var fullur af sprungnum
diskum, þykkum, ódýrum vatnsglösum og hníf-
um og göfflum. Hana var alltaf að dreyma um
að geta keypt nýjan borðbúnað í stað hins gamla,
sem var úr sér genginn, en aldrei tókst henni að
hafa peninga afgangs til þess. Og .... hvernig
mundi fara núna? Kvíðahrollur fór um hana.
„Um hvað áttu að gera stíl?“ spurði hún og
vonaði að brosið sem hún hafði reynt að þvinga
fram, hefði þau áhrif, sem hún ætlaðist til.
„Það er svo heimskulegt,“ sagði Arthur kvein-
andi. „Jólaleyfið mitt“, og „Hvers vænti ég mér
af nýja árinu“, og „Krossferðirnar" og „Háskól-
ar í Evrópu á miðöldum“. Þeir einu, sem geta
ráðið við síðustu verkefnin, eru þessir lúsiðnu,
sem gera ekki annað en sitja yfir bókunum,“
bætti hann við með öfundarkenndri fyrirlitningu.
Anna hló. „Skrifaðu þá um hvers þú væntir
þér af nýja árinu,“ sagði hún. „Láttu það verða
karlmannlegt og lýsa áhuga, og skrifaðu eitthvað
um að þú vonir að nýja árið færi mannkyninu
frið og næði til að taka framförum. Skrifaðu hvað
þér finnst Sameinuðu þjóðirnar eigi að gera og
— nei, annars, þú verður að finna það sjálfur.
Það ert þú en ekki ég, sem átt að skrifa stílinn,
og þú ættir að geta gert það betur en ég, því að
þú ert sá eini sem hefur fengið að halda áfram
eftir að barnaskólanum lauk.“
„Ég veit ekki helminginn af því sem þú veizt,
og ég vildi óska að ég fengi að losna úr þessum
vesæla skóla,“ muldraði Arthur og geispaði. „Það
væri miklu réttara að ég fengi að hjálpa þér til
að vinna fyrir okkur.“
„Þú færð miklu betra kaup ef þú tekur próf
fyrst,“ svaraði Anna og hélt áfram við upp-
þvottinn. Hún óskaði þess í huganum að Arthur
hefði ekki minnt hana á hve nauðsynlegt það
væri, að hún hjálpaði til að vinna fyrir fjölskyld-
unni, og leit hornauga til systkina sinna, sem
sátu kringum eldhúsborðið yfir lexíunum sínum.
Við hliðina á Arthur sat Doodley, tólf ára, með
fingurgómana í eyrunum og las. Myrna, sem var
fjórtán ára, var að standa upp og tók saman
bækurnar sínar. Hún tók þurrku og fór að hjálpa
Önnu til að þurrka borðbúnaðinn. Og einhvers
staðar í íbúðinni var ljóshærði hnokkinn Danny,
fjögra ára, sem lagði í vana sinn að sofna aldrei
í sínu eigin rúmi. Anna, sem var elzt systkin-
anna, bar móðurlega umhyggju fyrir börnunum.
Hún var orðin nítján ára og undanfarin tvö ár
hafði hún orðið að hjálpa til að vinna fyrir þeim,
því að faðir þeirra hafði aðeins lausavinnu og
hana stopula. Hann hafði smátt og smátt flutt
sig lengra og lengra vestur á bóginn í hinum
mikla landi, og átti nú heima tíu mílur frá San
Francisco. Beaumont hét hann og vann nú annað
veifið hjá ávaxtaframleiðendunum, en þess á
milli í sögunarmyllunum. Bæði frú Beaumont og
börnin óskuðu þess heitt, að heimilisfaðirinn
fengi sem fyrst betri vinnu, svo að þau gætu
fengið skárri íbúð, því að kytrurnar þeirra gerðu
varla betur en að rúma leguplássin fjölskyldunn-
ar. Eldhúsið var eina vistarveran sem þau gátu
hafst við í á daginn, því að það var stórt, og
jafnvel þó það bæri þess merki að öll fjölskyld-
an yrði að hafast við þar, og þó að þar væri jafn-
an fullt af ýmsu dóti, sem þurfti til daglega
starfsins — blýöntum, nálum og tvinna, strok-
leðrum, skrifbókum og þvílíku, þá kunni allt
heimilisfólkið vel við sig þar, og sömuleiðis vinir
og kunningjar. Og nú orðið fannst Önnu, að
þetta litla heimili og hin mikla eindræni sem
var innan fjölskyldunnar, væri það bezta, sem
lífið hefði gefið henni. En með hugarkvíða vissi
hún að þessu lífi mundi brátt verða lokið hjá
henni. Hún mundi ekki geta orðið hjá foreldr-
um sínum áfram. Og enn einu sinni ætlaði blygð-
unartilfinningin að yfirbuga hana og skelfing-
in gagntók hana, eins og elding færi um hverja
hennar taug.
„Góði Guð, láttu þessari martröð ljúka bráð-
um,“ baðst hún fyrir í huganum. „Láttu mig
vakna og komast að raun um að þetta sé ekki
satt. Það má ekki vera satt. Hvað hef ég gert?“
Hún, sem í sínum fámenna jafnöldru- og fé-
lagshóp hafði ávallt verið talin fyrirmynd ann-
arra að háttprýði og stillingu. Hún var ekki ein
af þeim, sem strákarnir gerðu sér dælt við. Þeir
höfðu allir borið virðingu fyrir henni, og hún
átti því að venjast að foreldrar hennar og systkin
og kunningjar virtu hana. Þó að hún hefði orð-
ið bráðþroska vegna ábyrgðarinnar, sem hún
hafði innan fjölskyldunnar, hafði hún ávallt ver-
ið glöðust í hópi glaðværrar æsku, sem skemmti
sér og dansaði á veitingastöðunum, sem voru
svo ódýrir að hægt var að skemmta sér þar þó
að pyngjan væri létt. En nú gat hún ekki verið
glöð. Hún gat ekki hlegið. Þessi sífelldi kvíði
breytti brosi hennar í grettur, og bráðum kæmi
að því, að hún gæti ekki varðveitt grímuna á sér
lengur. Hún óskaði að hún hefði átt einhvern
trúnaðarvin til að tala við. Hvað mundu systkin
hennar segja, ef þau vissu hvað komið hafði fyrir
hana? Myrna, lappalöng og á gelgjuskeiði, sem
var að þurrka diskana með henni þessa stund-
ina, dáðist að systur sinni og reyndi að líkjast
henni í öllu, til dæmis göngulaginu, og gerði sig
fullánægða með að nota fatnaðinn, sem Anna
var vaxin uppúr, vegna þess að þá hélt hún að
hún mundi lík^jast henni enn meir. Aumingja
Myrna litla. Hvernig mundi henni verða við er
hún missti fyrirmyndina? Anna kafroðnaði og'
fann sviðann af tárunum undir augnalokunum.
Hún flýtti sér að hengja þvottaburstann upp á
krókinn og tók tappann úr vaskinum, svo að
vatnið skyldi renna niður.
„Þú getur þurrkað af bríkinni þegar þú ert
búin,“ sagði hún lágt við Myrnu. „Ég verð að
hugsa um að Danny komist úr fötunum og í
rúmið.“
Hún fór út úr eldhúsinu svo að systkinin skyldu
ekki sjá hve illa henni leið. Leitaði að Danny í
báðum herbergiskytrunum og fann hann loks
— hann hafði sofnað í rúminu hennar. Ljósir
hárlokkarnir breiddu úr sér á koddanum og roði
var í kinnunum. Anna lyfti honum og hélt hon-
um að sér um stund. Hjarta hennar barðist hratt
og fast og skelfingin skein úr uppspertum aug-
unum.
„Hvernig fer fyrir okkur?“ hvíslaði hún í ör-
væntingartón með sofandi drenginn í fanginu,
og hneig niður á stól og fór að hátta hann. Hann
gerði ekki svo mikið sem rumska þegar hún færði
hann í náttfötin, og svo hlúði hún yfirsænginni
vandlega að honum svo að hann skyldi síður
sparka ofan af sér. Svo tók hún ábreiðurnar af
rúmum foreldra sinna, svo að allt skyldi vera til
taks er þau kæmu af kvikmyndasýningunni. Hún
leit á klukkuna. Þrjú kortér gengin í átta. Hún
varð að skreppa út í tvo tíma. Kveikti lampann
í herberginu, sem hún svaf í með Myrnu og
Dooley, og fór flumósa að bursta langt, ljóst hár-
ið, sem hún var vön að festa með bandi í hnakk-
ann. Stundum setti hún það í stóran, lausan hnút.
Það var slæm birta við litla spegilinn og Önnu
fannst andlitið á sér vera orðið mjótt og fölt.
Kannske var orðið hægt að sjá á henni að hún
var með barni?
Eirðarlaus og með vanstillingarhreyfingum
vatt hún sér úr vinnukjólnum og fór í treyju og
hvítt pils, sem var þröngt um mittið. Hún hafði
ekki viðþol heima lengur. Fór fram í anddyrið
og fór í kápuna og batt hettuklút um höfuðið.
„Þið skuluð fara að hátta áður en hún mamma
kemur heim,“ kallaði hún til yngri systkina
sinna. „Arthur, viltu sjá um að þær fari að
hátta. Ég ætla að skreppa út.“
„Allt í lagi,“ kallaði Arthur tilbaka. „Er Tom
O’Connor kominn heim, úr því að þú flýtir þér
svona?“
Anna opnaði dyrnar án þess að svara, og fór
út. Gatan var mannlaus og hún hraðaði sér unz
hún kom út á breiða verzlunargötu með marg-
litum ljósaauglýsingum, upplýstum búðarglugg-
um, kvikmyndahúsum ,veitingastöðum og vín-
krám. Hún andaði frá sér. Þarna á breiðstrætinu
var ólgandi umferð, og Önnu var fróun að því
að ganga þar, innan um fólk sem hún þekkti
ekki og sem var alveg sama um hana. Hún gekk
framhjá stórhýsinu, sem helzti kvennaklúbbur
bæjarns hafði bækistöð sína í, og fékk sting fyr-
ir hjartað er henni varð hugsað til gamallar og
alúðlegrar konu, sem einhvern tíma hafði stung-
Felumynd