Fálkinn - 24.07.1959, Qupperneq 13

FALKINN
13"
TSSKA i\
í SUMARLEYFINU.
Þessi sumarkjóll frá DIOR er úr grófgerðu lérefti og hefur það til
síns ágætis, að hann er með aðeins einum hnapp, en breitt belti úr
rúskinni er áhrifamikil prýði á honum.
GÁSKA-KJOLL FRA PARIS.
Þegar til lengdar lætur reynist flestum best og ódýrast að vera yfir-
lætislaust til fara. En það getur verið gaman að bregða á leik við og
við og fá sér virkilega áberandi kjól. — Þesnsi hérna er með stórum,
hvítum sjalkraga og hvítum ermauppslöum, og ef maður vill hafa
mikið við, er gott að festa Dior-rós við beltið. Kjóllinn er gerður af
MAX MOZES.
ið upp á því við hana að ganga í klúbbinn. Bara
að hún hefði gert það. Þá hefði kannske hitt
aldrei skeð. En sem afgreiðslustúlka í tízkuverzl-
un hafði hún ekki svo gott kaup, að hún gæti
leyft sér að vera meðlimur í dýrum félagsskap
heldri kvenna.
Allt í einu sá Anna háan, herðibreiðan mann
koma beint á móti sér. Hún andaði djúpt og
nam staðar. Þetta var enginn annar en Tom
O’Connor. Hún hafði ekki séð hann í meira en
tvo mánuði — löngu áður en allt þetta gerðist.
Og nú náði blygðunarkenndin aftur valdi á
henni, er hún sá fagnandi andlitið á Tom. Hún
vissi vel að hann hafði elskað, hana síðan hún
var skólastelpa, liðleskjuleg og skankalöng. En
þó hún væri upp með sér af því að vera sú stelp-
an, sem Tom leit hýru auga til, háfði hún aldrei
orðið ástfangin af honum. Hvers vegna hafði
hún ekki getað orðið hrifin af honum? Þau hefðu
getað gifst og eignast heimili saman. En þetta
var frá gamalli tíð, frá því áður en hún kynnt-
ist Glen Westwood — og það var Glen sem náði
ástum hennar.
,,Sæl og blessuð,“ sagðiJTom og svipmikið hör-
undsdökkt andlitið varð eitt bros. Útlitið var
hrein-írskt, höfuðlagið fallegt og hárið blásvart.
Anna fann núna að hún hefði átt að kunna að
meta hann — en nú var það um seinan. Hún
vissi ekki sjálf að veika brosið á vörum hennar
lýsti miklu af tilfinningum þeim, sem hún var
að reyna að leyna. Tom horfði rannsóknaraugum
á hana um leið og hann talaði við hana.
,,Ég var á leiðinni heim til þín til að spyrja
hvort þú vildir koma út með mér. Við hittum
gömlu félagana okkar ef við förum í Sanderson
Bar. Þau eru öll farin þangað til að dansa, svo
að við getum farið þangað líka, ef þú villt. Ertu
til í það?
,,Já, það vil ég,“ svaraði Anna, en um leið fór
skjálfti um hana. Það var einmitt í Sanderson
Bar sem hún hafði kynnst Glen. „En hvað það
er gaman að þú skyldir skreppa heim. Hvernig
líður þér annars þarna i sögunarmyllunni í Hill-
borough?“
,,Prýðilega,“ svaraði Tom og hló. Hann tók
Onnu undir arminn. „Þetta er vel borgað, og
ekki hægt að eyða neinum peningum, og það
kemur sér vel fyrir mig, því að ég vil spara sem
mest. En við lifum þarna eins og hermenn í
bröggum, svo að tilveran er nokkuð einhliða.
En það cru eingöngu við ógiftu mennirnir, sem
erum þar. Þeir sem hafa fjölskyldu, geta fengið
smáhús á leigu, og þau eru skrambi vistleg.“
„Eru nokkrar stúlkur þarna innfrá?“ spurði
Anna bæði í gamni og alvöru.
„Sei--sei já,“ svaraði hann. „Hélstu kannske
að ég hefði lent í munkaklaustri? Nei, við döns-
um stundum og skemmtum okkur eins og tök
eru á, en auðvitað þráum við allir að komast í
siðmenninguna, og enginn helzt þarna við lengi
í einu.“ Anna komst í óeðlilegan æsing er Tom
tók í olnbogann á henni og mjakaði henni inn
um dyrnar á veitingastaðnum. Henni fannst
hvíslað að sér að þetta væri í síðasta skipti á
ævinni sem hún gæti notið æskunnar meðal á-
hyggjulausra félaga sinna, sem hún hafði þekkt
síðan þau voru í skólanum.
„Jæja, finnst þér allt eins og það var áður?“
spurgi Tony Smith, sem vann í gildaskála föð-
ur síns. Hann var sá eini af þeim öllum, sem var
kominn á græna grein.
„Anna hefur fríkkað,“ sagði Tom í galsa. „En
að öðru leyti er allt óbreytt.“
Önnu langaði til að æpa. Útlit hennar skipti
engu máli framar. Það var aðeins eitt, sem skipti
máli: hræðilegur grunur, sem hneppti hana í
fangelsi hennar eigin kvíða. Hversu dásamlegt
það hefði getað verið að giftast Tom og fara
með honum til Hillborough og eiga heima í einu
smáhúsanna, sem hann hafði minnst á — vera
ein af eiginkonunum í afskektu, kyrrlátu ver-
öldinni þarna inni í skógunum miklu.
Um leið og þjónninn færði Önnu og Tom
coco-cola spurði Tony Smith:
„Hvað hét hann þessi, sem þú varst með,
Anna?
„Áttu við Gien Westwood?11 svaraði Anna og
reyndi að láta sem þetta skipti litlu máli, en
lygndi aftur augunum og fitlaði við sogstráið,
sem hún hafði stungið ofan í flöskuna. Hún var
bæði heit og köld af angist.
„Hver er það?“ spurði Tom með ósjálfráðri
afbrýði.
Anna yppti öxlum. „Hann er lagastúdent,“
svaraði hún. „Og hann er sonur frú Patriciu
Westwood. Faðir hans giftist aftur og á heima
einhvers staðar í austurríkjunum.“
„Leist þér vel á hann, Anna?“ hélt Tom áfram.
„Okkur gerði það — öllum,“ svaraði Anna
og fór hjá sér. „Hann var einstaklega þægilegur
og viðfeldinn.“
„Hann féll fyrir Önnu undir eins,“ sagði Tony
og hló. „Og hann féll meira að segja mjög djúpt-.“
„Hvaða bull,“ muldraði Anna og ergelsis-
hrukka kom á milli mjórra, svartra augnabrún-
anna og höndin krepptist fast að ískaldri coca-
colaflöskunni. Hún óskaði að hún gæti horfið
tvo mánuði aftur í tímann. Ef Tom hefði verið
í bænum þá, mundi þetta kannske aldrei hafa
komið fyrir. En hún varð að hitta Glen sem
fyrst.
„Þú ert þreytuleg, Anna,“ sagði Tom og vernd-
andi viðkvæmnihreimur var í röddinni. „Komdu
og dansaðu við mig, kannske þú fjörgist þá.“
Hann stóð upp og dró hana upp af stólnum og
tók handleggnum svo fast um mittið á henni að
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 11/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.