Fálkinn - 31.07.1959, Blaðsíða 6

6
FALKINN
U. híu ti
Peter — Stríðshetja
PETER ÓMISSANDI.
Fyrstu þolraunina í nýju stöð-
unni stóðst Townsend með ágætum
vorið 1947, er konungsfjölskyldan
fór til Suður-Afríku með herskip-
inu „Vanguard". Þetta var þriggja
mánaða ferð og Margaret sá Town-
send oft á leiðinni. Hann varð þess
var, að henni þótti ferðalagið erf-
itt og gerði sitt bezta til að telja
í hana kjarkinn og hjálpa henni.
Og brátt varð Peter henni ómiss-
andi.
Kannske hefur það verið í þess-
ari ferð, sem þau fundu hvort ann-
að. En Peter varð konunginum ó-
missandi líka í þessari ferð. Peter
var upp með sér þegar konungur
studdi hendinni á öxlina á honum
og sagði: „Ekki veit ég hvernig ég
hefði átt að komast af án þín,
Peter.“
Þegar öll veröldin talaði um trú-
lofun Elizabeth og Philips prins,
hugsaði Margaret oft um hjóna-
bandið. Einu sinni, þegar það bar
á góma í kunningjahóp, sagði hún
alvarleg: — Það er bezt að ég gift-
ist einhverjum, sem getur ráðið við
mig! .... Var hún að hugsa um
Peter Townsend? Svo mikið var
víst, að henni féll vel við hann fyrir
það, hve hann var úrræðagóður og
ákveðinn. Þegar þörf gerðist gat
hann verið nokkuð ráðríkur líka,
þótt prinsessan ætti í hlut.
Þegar hann var í göngunum í
Buchingham Palace rakst hann oft
á Margaret í nýjum kjól, sem hún
hafði farið í til reynslu. Hann nam
staðar og brosti og horfði betur á
hana. Hún spurði hvernig honum
litist á kijólinn. Oftast nær var hann
ánægður með hann, en stundum
ekki og þá sagði hann henni hrein-
skilnislega frá því. Og Margaret
fór aldrei í þann kjól framar.
Lengi vel datt engum í hug að
neitt væri á milli þeirra. Margaret
kallaði hann alltaf Peter, alveg eins
og konungurinn og drottningin. En
Townsend notaði alltaf ávarpið
,,Ma’am“ við prinsessuna. Margar-
et var prinsessan en Peter þjónn
konungs.
Um þær mundir var verið að orða
Margaret við ýmsa. Konungshjónin
munu hafa vonað að hún giftist
„Johnnie", jarlinum af Dalkeith.
Það eina sem vantaði til þess var,
að þau voru ekki vitund ástfangin
hvort af öðru. Margaret var orðin
skotin í Peter Townsend.
Þrátt fyrir allt sem skrifað hef-
ur verið um skemmtistaðaveru
hennar var hún* oft mjög einmana
í Buckingham Palace. Og þar kem-
ur Peter Townsend til sögunnar.
Konungur og drottning báðu hann
oft um að hafa ofanaf fyrir Marg-
aret litlu.
Einhvern tíma þegar þær syst-
urnar voru í opinberri heimsókn í
Edinburgh var hann beðinn um að
gera þeim eitthvað til skemmtun-
ar. Hann fór með þau á glæpa-
mannamynd í bíó — á almenn sæti.
LÍFIÐ Á BALMORAL.
Þegar Margaret hélt upp á 21.
árs afmæli sitt í Balmoral-hölJ
í ágúst 1951, var Townsend þar
hirðstallari.
Townsend kunni vel við sig á
Balmoral. Það minnti hann á æsku-
dagana, er hann var í sumardvöl
með móður sinni í Sommerset. —
Hann hlakkaði til að borða mið-
degisverðinn með konungsfjöl-
skyldunni í björtu borðstofunni
með rauða gólfdúknum og kerta-
ljósum á borðinu.
Og hann kunni vel við sig úti á
heiðunum, en aldrei vildi hann
skjóta endur. Hins vegar hafði hann
gaman af rándýraveiðum. Þá var
hann stundum á þönum allan lið-
langan daginn.
Þegar konungur og gestir hans
fóru á veiðar að morgni sat Town-
send heima og gegndi störfum sín-
um. Og kannske fór hann eitthvað
ríðandi með Margaret og hitti þá
veiðimennina.
Síðdegis einn dag var hann með
Margaret og nokkrum kunningjum
við jeina skotskífuna. Hertoginn af
Edinburgh var við aðra skotskífu
nokkru fjær. Hann vildi aldrei hafa
kvenfólk með sér, þegar hann var
KLUKKUR TIL NURNBERG. — Þessar 13 klukkur voru steyptar í Heidelberg og eiga að fara
í tvær kirkjur í Niirnberg, tíu í Friðarkirkjuna og þrjár í Jóhannesarkirkju. Þegar hinar tíu
klukkur eru komnar á sinn stað í Friðarkirkjuna verða þær, ásamt khikkunni, sem fyrir var, og
sem vegur 7.500 kiló, sterkasta klukkuspil í Þýzkalandi.
og stallari
að skjóta til marks, nema þá kven-
fólk, sem kunni vel að halda á
byssu, eins og konan hans. Hann
varð alltaf önugur ef hann heyrði
skvaldrið í kvenfólkinu, þegar
hann var að skjóta.
Við þetta tækifæri töluðu Marg-
aret, Townsend og einhverjir fleiri
of hátt. Hertoginn kallaði höstugt
til þeirra: — Hættið þið þessum
hávaða fyrir alla muni!
Vinur Townsend hefur lýst stöðu
hans á Bolmoral þannig:
— Við komum akandi til að borða
miðdegisverð kl. 19.30. Þrír þjónar
komu út til að opna bílinn fyrir
okkur. Peter og annar hirðmaður
biðu við innganginn. Hann fylgdi
okkur inn í stofuna og þar var öll-
um boðið glas. Þarna voru kring-
um tuttugu gestir. Á borðinu lá
skrá með nöfnum þeirra. Peter
hafði gert hana, í samræmi við
konungshjónin. Og Peter átti líka
að sjá um, að allir gestirnir fengi
að vita hvar þeir ættu að sitja. Og
áríðandi var að gæta tímans vel,
því konungur vildi láta allt gerast
á réttri mínútu. Peter fylgdi okk-
ur um langan gang inn í borðsal-
inn. Konungur sat fyrir miðju
borði og drottningin beint á móti
honum. Konungur stjórnaði sam-
ræðunum. Peter sat sjálfur í óæðsta
sætinu. Eftir borðhaldið sýndi hann
gestunum kvikmyndasalinn. Þar
gátu allir setið hvar sem þeir vildu,
en Peter settist ekki fyrr en allir
aðrir voru seztir.
Þegar myndasýningunni lauk,
kvöddu gestirnir úr nágrenninu, en
Margaret og kunningjar hennar
fóru að ráða getraunir eða spila
canasta. Konungsfjölskyldan hafði
gaman af innileikjum og Peter varð
að taka þátt í þeim. Og þegar dans-
lag var sett á grammófóninn varð
hann að dansa, þó hann hefði ekki
gaman af því.
KONUNGURINN DEYR.
Árið 1948—49 fór heilsu konungs
mjög hnignandi. Hann gekk undir
uppskurð, sem átti að laga blóð-
rásina í fótunum á honum og draga
úr kvölunum, sem hann hafði. —
Nokkru síðar varð að taka úr hon-
um annað lungað. Towsend var oft
hjá honum um þær mundir.
Það var ekki kunnugt utan heim-
ilisins, að konungurinn var mesti
fauti. Og eftir að hann veiktist urðu
skapsmunir hans enn verri. Að und-
antekinni drottningunni gát.u engir
mildað skap hans betur en Marg-
aret og Peter.
Um jólin dvaldi konungsfjöl-
skyldan að vanda í Sandringham-
höllinni. Þetta urðu síðustu jólin
hans. Peter var þar líka.
Þó að hann tæki sér nærri hve
konungurinn var veikur, leið Peter
vel þessi jól. Konungur var að ráð-
gera að ferðast til Suður-Afríku sér
til heilsubótar og Peter var sendur
þangað bráðlega eftir jólin til þess
að finna hæfilegt hús handa kon-
ungshjónunum og Margaret. Það