Fálkinn - 31.07.1959, Blaðsíða 7

FALKINN
var erindi, sem hann hafði gaman
af. Hans mesta yndi var að undir-
búa ferðalög. Og á þessu ferðalagi
átti hann að bera ábyrgðina.
Um jólin var oft talað um ferð-
ina, sem þau hjónin höfðu farið
með „Vanguard“ árið 1947, og um
staðinn, sem konungur ætti helzt
að dvelja á.
Konungur var svo til nýkominn
úr þessari ferð, er þjónn hans, Jam-
es MacDonald, kom inn í svefnher-
bergi húsbónda síns morguninn 6.
febrúar og fann hann dáinn. Hann
hafði dáið í svefni.
ALLT í ÖLLU í
CLARENCE HOUSE.
Margaret tók sér dauða föður
síns mjög nærri og fór ekki eins
dult með sorg sína og móðir henn-
ar og systir.
Hún leitaði huggunar hjá kirkj-
unni. Þegar konunglegt fólk á erf-
itt og þarf að leita ráða og stuðn-
ings, á það fáa vini, sem það getur
snúið sér til í náuðum sínum.
Townsend er líka mjög trúhneigð-
ur, eins og margir þeir, sem hafa
horfst oft í augu við dauðann. Hann
les Biblíuna mikið og vitnar oft í
hana. Fróðleiltur hans og trú veittu
Margaret huggun og nýjan styrk.
Hann varð einkavinur hennar og
tryggur vinur og þau sátu oft sam-
an á kvöldin, eftir að ekkjudrottn-
ingin hafði tekið á sig náðir.
Fráfall konungsins hafði líka
önnur áhrif á Margaret en sorgina.
Eftir að Elizabeth giftist fluttu þau
í Clarence House en Margaret var
áfram í Buckingham Palace. En
þegar Elizabeth varð drottning var
Margaret látin flytja í Clarence
House.
Þegar konungurinn dó hafði
Townsend þegar verið skipaður
stallari hjá nýju drottningunni, en
það vakti litla athygli við hirðina,
er það var tilkynnt, að hann ætti
að hafa umsjón með húsrekstri
ekkjudrottningarinnar, er hún
fluttist í Clarence House.
Þegar voraði var ekkjudrottning-
in tilbúin að flytja þangað, og Mar-
garet með henni.
Townsend var falið að sjá um
búförlaflutninginn. Hann annaðist
alla niðurskipun í húsinu og hafði
eftirlit með viðgerðum þar. Hann
átti langar viðræður við ekkju-
drottninguna og prinsessuna um
húsgögnin og litina á stofunum. —
Margaret vildi fá stóra og bjarta
íbúð, með ljósrauðum lit.
Þær fluttu í ágúst og Townsend
flutti líka úr skrifstofu sinríi í Buc-
kingham Palace og settist að í litlu
húsi skammt frá Clarence House.
Þar fékk hann íbúð á neðri hæðinni.
PETER SKILUR
VIÐ KONUNA.
Allir voru að hugsa um krýning-
una, sem átti að fara fram árið
eftir. Það var því varía furða þó
fólki sæist yfir svolitla klausu, sem
stóð í blöðunum í desember. Þar
stóð:
„Peter Townsend kapteinn, stall-
ari drottningar, fékk í hjónaskiln-
aðarréttinum í gær skilnað við konu
sína, Rosemary, vegna slæmrar
framkomu af hennar hálfu. Mr.
John Adolphus de Lazzio var stefnt
fyrir réttinn. Townsend kapteinn
fékk greiddan málskostnað og hann
fær umráð yfir börnunum“.
Townsend hafði lengi hikað við
að stíga þetta skref, en þau höfðu
ekki búið saman marga mánuði.
Rosemary og börnin fóru frá Adal-
aide Cottage í árslok 1951, en Pet-
er átti þar heima áfram, til vorsins
1953. Astæðan til þess að hann dró
skilnaðinn á langinn var sú, að hann
vildi eKki valcta óþaégindum við
hirðina. En ekkjudrottningin sýndi
honum fullan sKÍlning. Hún minnt-
ist ekkert á skilnaðinn og hann
hélt áiram að vera umsjónarmaður
á heimili hennar.
I febrúar 1953, tveimur mánuð-
um eftir skilnaðinn, gií'tist Rose-
mary de Lazzio, sem var sonur
írægs andlitsmyndamáiara.
Nú var Townsend að staðaidri
með ekkjudrottningunni og Marg-
aret prinsessu. Hann borðaði há-
degis- eða miðdegisverð með þeim
nær daglega. Clarence House var
orðið hans annað hemili.
Við hiiðina hugsuðu ailir svo
mikið um krýninguna, að enginn
gaf sér tíma til að sinna því, sem
ior milli Townsends og Margaret.
Nafn liennar var nefnt í sambandi
við þrjátíu og einn boðlegan mann,
en utan konungsfjölskyldunnar
datt engum i hug að hún væri ást-
fangin af Townsend. Það stafaði
kannske af því, að það vai svo al-
vanalegt að sjá þau saman. Enginn
gat látið sér detta i hug að hann
væri að draga sig eftir prinsessunni,
fráskilinn maðurinn.
Telja má víst, að konungurinn
hafi vitað um ástir Margaret og
Townsends áður en hann dó. Það
er sagt, að eitt kvöidið, þegar þau
komu seint heim úr höliinni úr
samkvæmi hafi Margaret beðið
hann um að bera sig upp stigann.
Townsend færðist undan en Marg-
aret sagði: — Þetta er skipun, Pet-
er! Skipuninni var hlýtt, en þegar
þau komu upp í miðjan stiga datt
annar skórinn af henni, og með-
an þau voru að hlæja að þessu kom
konungur fram á stigaþrepið í slob-
rokknum sínum. Townsend setti
Margaret frá sér. Þau afsökuðu sig
eins og bezt þau gátu, en konung-
urinn lét ekki villa sér sýn.
Einhver kynni að spyrja: hvers
vegna lét konungurinn dóttur sína
vera svona mikið með stallaran-
um? En það er aðgætandi, að kon-
ungurinn var veikur, og einmitt
þau tvö kunnu bezt lag á að stytta
honum stundir.
HAMINGJUDAGAR.
Hvenær varð þeim ljóst, að þau
unnust? Það er hugsanlegt, og enda
líklegt, að Margaret hafi verið orð-
in ástfangin af honum löngu áð-
ur en hann varð ástfanginn af
henni. Peter mun aldrei hafa látið
sér detta í hug, að hann gæti biðl-
að til prinsessunnar.
Skemmtilegustu stundirnar áttu
þau vafalaust saman sumarið 1952
á Balmoral.
Árin áður en Elizabeth giftist
var Townsend alltaf með prinsess-
unum í útreiðartúrum þeirra á
morgnana. Þegar fram í sótti fóru
verkamennirnir úti á ökrunum að
taka eftir því, að Margaret hægði
á sér til að ríða samsíða Townsend,
en Elizabeth réið á undan. Eftir að
hún giftist voru þau ein í útreið-
artúrunum Margaret og Townsend.
í dag er fátt eftir, sem minnir
á Peter Townsend nema einn gam-
all jakki. Einn af hestastrákunum
hefur lagt hann undir sig.
En Skotarnir eru rómantískir og
segja aðra sögu:
Ein uppáhaldsleiðin í útreiðar-
túrunum var upp á hæð, sem sást
frá Balmoral. Meðan hestarnir köst-
uðu mæðinni sátu þau efst á hæð-
inni og horfðu yfir umhverfið og
tóku eftir að vörður höfðu verið
hlaðnar á öllum hæðunum í kring.
Þær höfðu verið hlaðnar í tíð Vict-
oriu drottningar og samkvæmt skip-
un hennar, til minningar um hjóna-
bönd eða aðra atburði innan kon-
ungsfjölskyldunnar. Peter og Mar-
garet töluðu oft um þessar vörður
og uppruna þeirra.
Nú segir sagan að einn sumar-
dag 1953 hafi þau verið þarna uppi
á toppinum og Margaret hafi lagt
stein að nýrri vörðu. Peter gerði
eins. Úr þessu varð leikur. Hvenær
sem þau riðu upp á hæðina lagði
Voru léðir átta hestar, en engan
grunaði enn hvað undir mundi búa,
svo þeir skyldu vera strax á mið-
vikudags myrgininn (1. júní 1541)
með sólu komnir inn í Hólm, en þá
skyldu á Kópavogi reið biskup til
Garða, en i'iddarinn aptur í Hólm-
inn, og með honum einn af biskup-
ups sveinum, Eyjólfur Halldórsson,
sem lengi hafði verið sveinn bisk-
ups Ögmundar, var hann leiðarvís-
irinn; hann hafði verið í Sveins-
staðareið norður, og var honum
kennt um víg Árna Bessasdnar, sem
var bróðir Þorbergs Bessasonar, en
biskup skaut skjóli yfir hann og
hjálpaði honum. Á miðvikudags-
morguninn ríða þeir úr Hólminum
X Danskir og þessi Eyjólfur, eptir
miðmunda, og riðu alla nóttina,
komu svo til Hjalla á fimtudaginn
fyrir dagmál, voru þar ekki heima
nema ij karlmenn, en biskup lá í
baðstofu; hlupu þeir ij íslenzkir,
sem voru menn biskups Ögmund-
ar, og földu sig fyrir hræðslu, gengu
Danskir strax inn í baðstofu, og
tóku biskup höndum og leiddu
hann í einni fótsíðri skyrtu út á
hlað, því þeir hafa ekki lengi þor-
að að vera í bænum; létu síðan
sækja klæði hans; hijóp Ásdís að,
og vildi halda honum, en þeir slitu
hana af honum; settu þeir hann þá
í söðulinn og höfðu jafnsvart með
sér, og höfðu strax út í skip, bjuggu
þeir strax sæng og létu hann þar
liggja; segja þeir þá hann skuli
laus ef hann fær þeim allar jarðir,
þær sem hann varð eigandi að með-
an hann var biskup, og gaf hann
þar já til, ef hann yrði laus, og
voru þar bréf um gjörð; þá varð
hann ekki að heldur laus; lofuðu
þeir að láta hann lausan ef hann
fengi þeim allt sitt silfur, því lof-
/
það, sem fyrra varð, stein í vörð-
una. Og í dag er þriggja feta há
varða þarna á hæðinni — hlaðin
af prinsessu og stallara hennar.
Þetta var sumarið 1952. í apríl
1953 urðu Margaret og Peter ásátt
um að giftast. Og undir eins og
þau höfðu afráðið þetta hófust þau
handa, þó að þau vissu að erfið-
leikar mundu verða á þessu.
Peter Townsend fór til ritara
drottningarinnar, sir Alan Lascell-
es og sagði honum, að Margaret og
hann vildu trúlofast. Townsend
kvaðst fús til að hverfa á burt frá
hirðinni, ef drottningin og móðir
hennar kysu það fremur.
Og samtímis bað Margaret syst-
ur sína um að mega giftast Peter
Townsend. Hún sagðist unna hon-
um af öllu hjarta.
aði hann, og sendi riddarinn eptir
því síra Einar Ólafsson; hann vildi
ekki fara eptir silfrinu utan bisk-
upinn gæfi sitt bréf og innsigli, að
það væri sinn vili, og hann væri
vítalaus þar fyrir; fóru þá vj Dansk-
ir með síra Einari, og áttundi Egill
sonur hans, til Hjalla, og sögðu
þetta Ásdísi; lét hún strax til
lyklana, sópuðu þeir öllu því sem
í kistunni var í einn línsekk, bæði
dölum, nóbel og rínskum gyllinum,
skálum og staupum, slóu líka beitt-
ir af hornum og höfðu með sér
smátt og stórt, svo að þar var ekki
einn lýbikur (smáskildingur) eptir.
En eitt nisti var þar með, kostulegt,
lýsti Ásdís það sína eign og því gáfu
þeir það laust, og með það fóru þeir;
gaf riddarinn síra Einari dal fyrir
ómakið, en biskup varð ekki laus að
heldur; vildu þeir þá hafa nistið
með, ef hann skyldi laus verða; lét
biskup þá skrifa systur sinni um
það, fóru þrír Danskir eptir nistinu
og fengu það, samt sat biskup
fanginn og var hann fluttur sams
árs í Danmörk og settur þar í eitt
klaustur sem heitir Sór (Sórey),
hvar hann lifði í góðu haldi nokkur
ár, til þess hann andaðist, og er
þar grafinn í kirkjunni og þessi orð
klöppuð á steininn: „Ögmundus
episcopus Schalholtensis“. Það er
ending á hans æfisögu.
★
— Heyrðu, mamma, ef ég hefði
verið tvíburi — mundurðu þá ekki
hafa keypt sinn bananann handa
hvorum okkur?
— Jú, vitanlega hefði ég gert það.
— Finnst þér þá ekki ranglátt að
hafa af mér einn banan fyrir það
að ég er fæddur í einu lagi?
Um biskupa skipti (SiLn lliutlJ
m