Fálkinn - 14.08.1959, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN

Utiai Aetm þaí kcAtar
Honum hafði verið ógnað
með skammbyssu fyrr, og
SÍMINN hringdi. Brisson greip
um tækið, eins og það væri mjúki
hálsinn á henni Lísu, konunni hans.
Hvernig þorði hún að leyfa sér að
segja við hann að ....
— Herra Brisson .... er það
herra Brisson? Það lækkaði í hon-
um rostinn. — Já, það er ég.
— Þetta er Adam í Viðskipta-
bankanum. Þér báðuð mig um að
hringja til yðar hvenær sem við-
skiptareikningur konunnar yðar
— Já, alveg rétt. Hann reyndi að
hafa taumhald á forvitni sinni. —
Hefur hún ávísað meiru enn inn-
stæða er fyrir?
— Ekki beinlínis, en hún er
stödd hérna núna og vill taka út
fimm þúsund dollara. Það vantar
nærri því þúsund upp á þá upphæð,
svo að mér fannst réttara ....
— Þökk fyrir, Adams. Borgið
þér peningana, svo skal ég sjá um
að það sem á vantar verði greitt á
hlaupareikninginn.
Hann lagði heyrnartækið á kvísl-
ina og kveikti sér í vindli. Til hvers
ætlaði Lísa að nota þessa fimm þús-
und dollara? í ný föt, kannske? En
hún tók nýju fötin út í reikning
hvar sem henni þóknaðist. Eða
þurfti hún hanbært fé undir ferð-
ina? Tæplega. Það var einfaldara
að nota ávísanir. Kannske ætlaði
hún að kaupa sér nýjan bíl áður en
hún færi vestur, hugsaði hann með
sér, hálf súr. Annars var ógerningur
að geta sér til um það sem Lísu gat
dottið í hug. Hún var orðin svo
sjálfráð í gerðum sínum og spurði
hann aldrei til ráða um neitt, og
alltaf var það eitthvað óvænt, sem
hún tók upp á. Oftast nær óþægi-
lega óvænt, eins og núna í morgun.
Brisson leit niður fyrir sig og sá
að hann hafði kramið vindlinginn.
Hann fleygði honum í bréfakörfuna.'
Bara að hann gæti gert það sama
við Lísu, kreyst að hálsinum á henni
og útrýmt henni úr tilverunni. Bæði
henni og einkaspæjaranum henn-
ar. Ef hann var þá spæjari og ekki
annað verra. Fjárþvingari ....
kannske.
í morgun, já . .. .
HANN hafði verið í bezta skapi
þegar hann var að raka sig. Sumum
hundleiðist að raka sig, en hann var
ekki þannig gerður. Hann var eig-
inlega jafnhreykinn í laumi af
skeggvextinum sínum og hann var
af liðnum á nefinu á sér, sem hann
hafði fengið eftir högg með knatt-
tré fyrir tuttugu árum.
Honum hafði miðað vel áfram síð-
an. Nú var hann eigandi að stóru
fyrirtæki, átti lúxusíbúð með fimm-
tán herbergjum í bezta úthverfi
borgarinnar, og naut virðingar
flestra þeirra, sem vert var um að
sloppið, — en þetta var al-
vara. Hann var eldfljótur að
ná sinni byssu upp úr vas-
anum ...
tala. Svo mikillar virðingar að hann
hafði getað fengið heila milljón að
láni til að færa út kvíarnar. Jú,
vissulega hafði honum miðað vel
áfram.
Hann kom ofan í árbýtinn í bezta
skapi, og tók eftir að ekki hafði
verið lagt á borðið nema handa ein-
um. Jæja, það var ástæðulaust að
æðrast yfir því. Grænu kaldhæðnu
augun í Lísu skiptu ekki neinu máli
lengur, ekki síðan hann hafði kom-
izt að köldu kvennaráðunum, sem
fólust undir fallegu grímunni.
Þegar hann hafði snætt vel fór
hann inn í dyngju Lísu, og þar lá
hún endilöng á legubekknum og
gljáði á slegið hárið eins og geisla-
baug í sólinni.
— Góðan daginn, Joe. Hún talaði
með ofurlitlum Boston-mállýsku-
keim. Hún þóttist vera komin af
hefðarfólki í Boston, en Brisson
vissi að faðir hennar hafði verið
brotajárnsprangari. — Svafstu vel?
— Ég sef alltaf vel. Hann gat ekki
talað við Lísu án þess að verða stutt-
ur í spuna. Honum gramdist að hún
var jafnhörð og hlífðarlaus og hann
var sjálfur, þó að það væri með öðr-
um slægari hætti, að kvenna sið.
Fyrst í stað hafði farið vel á með
þeim og þeir höfðu örfað hvort ann-
að, og hann gat talað við hana um
áform sín. Hún hafði verið honum
ómetanleg stoð í samkvæmislífinu,
og það var hún, sem hafði lagt á
ráðin um öll beztu gróðabrögðin
hans. Fyrstu árin hafði honum
fundizt að þetta væri alfullkomið
hjónaband. En smámsaman fóru
þau að rífast, og nú þótti honum
orðið betra að halla sér að kven-
fólki, sem ekki vildi ráða öllu.
Hún lagði frá sér bókina. — Ég
þarf að tala við þig um dálítinn
hlut.
— Liggur því nokkuð á? Hann
settist stólbrík og smádreypti á
kaffibollanum, sem hann hafði haft
með sér. — Ég á talsvert annríkt,
og þú líklega líka. „Queen Mary“
fer annað kvöld.
— Það er einmitt út af því, sem
ég þarf að tala við þgi. Ég ætla
nefnilega ekki að fara.
— Hvað ertu að segja? Þetta var
fastráðið fyrir mörgum vikum.
Búið að ganga frá öllum farangrin-
um, þjónarnir hafa fengið frí og við
höfum sagt öllum frá þessu ferða-
lagi .... Þú veizt ofur vel að þú
þarft að verða með mér til þess að
gegna áríðandi starfi í þessari ferð.
Eg þarf að ná í ný sambönd bæði í
Englandi og Frakklandi ....
— Það tjóar ekki að tala um það.
Mér finnst þetta nefnilega ágætt
tækifæri fyrir mig að skreppa til
Reno, og ég hef fest farmiða þang-
að hinn daginn.
— Reno! Ég kann illa við flóns-
legt gaman.
— Þetta er ekkert gaman. Ég
ætla til Reno í þeim erindum að fá
skilnað eins fljótt og unnt er. Ég er
þrjátíu og fimm ára, og það er mál
til komið að byrja nýtt líf, ef ég
á að geta það á annað borð. Þetta
hjónaband er ekki neitt hjónaband
lengur.
— Áttu við að þú ætlir að giftast
einhverjum öðrum?
— Vitanlega. Það er að segja —
enn sem komið er hef ég ekki auga-
stað á neinum sérstökum, en ég
vil vera frjáls, Joe. Allt er búið —
okkar á milli.
Hann var fljótur að hugsa. Jæja,
því ekki það? Vitanlega mundi ým-
iskonar erfiðleikar verða þessu sam-
fara, en það gat þó veríð þess
virði ....
— Jæja, ef þér er þetta alvara
skal ég ekki gera þér erfitt fyrir
um það. Hvað hafðir þú hugsað þér
hvað fjárhagsmálin snertir?
Hún hló lágt. — Helminginn.
— Helminginn! Það lá við að
hann fengi andarteppu.
-— Já, nákvæmlega. Helminginn
af öllu, í hlutabréfum eða reiðu fé,
eftir því sem þú villt. Þetta er ekki
síður mitt en þitt. Þú sætir enn í
litlu vinnustofunni þinni, ef mín
hefði ekki notið við.
— Þú ert brjáluð. Enginn dóm-
stóll í veröldinni mundi dæma þér
helmingaskipti.
— Nei. En hvernig heldurðu að
horfurnar þínar yrðu með tilliti til
milljónalánsins, ef bréfin þín væru
lögð fram í réttinum og birt í blöð-
unum?
— Hvaða bréf? En hann vissi vel
hvaða bréf hún átti við.