Fálkinn - 14.08.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
lega var einhver frægur tónlistarmaður í heim-
sókn þarna.
,,Það er ekki vert að trufla herra Westwood
meðan hann er að spila,“ hvíslaði brytinn. ,,Hon-
um líkar það ekki. Þér skuluð fá yður sæti a
meðan.“
Anna settist á stólinn sem hann benti henni
á. Hún þorði varla að draga andann. Var þetta
herra Westwood? Hann sneri bakinu að henni
og virtist hafa gleymt öllu kringum sig. Anna
horfði á hann og hlustaði á tónöldur Appasion-
ötunnar, sem var leikin með ástríðufullum hita.
Þetta var eina leiðin sem Gordon Westwood
hafði til að túlka það sem lífið hafði gefið hon-
um og svipt hann. í tónlistinni gat hann lifað líf
sitt upp aftur. Hann endurlifði sína stuttu ham-
ingju og hið ósegjanlega erfiða stríð, eftir að
konan hans varð veik og lamaðist smátt og
smátt unz líkamsþrek hennar þraut. Hann mundi
hinn veika lífsloga sonar síns, sem blakti eins og
skar og hlýjaði honum stundum og gaf honum
von. Von og ótti hafði kvalið hann á víxl. Og
loks kom dauðinn, þögull, kaldur og vægðar-
laus. Og þá var konan hans horfin líka, og hann
lifði mánuði og ár einstæðingsháttar og von-
leysis. En lífið kom aftur með Aline — sem
var fegurst allra kvenna. Fegurri og dekkri
en nokkur af hinum suðrænu Maríumyndum
hans. Hún lokkaði hann út í sólina. En þegar
hann hafði gagntekist af ást til hennar sveik
hún hann. Hún afsakaði sig með því að hann
elskaði einveruna um of. Hún gat ekki hugsað
sér að lifa lífi hans. Hún vildi lifa í hringiðu
stórborgarinnar, láta dást að sér og láta fegurð
sína skarta í samkvæmislífinu. Og hún fékk sínu
framgengt. Nokkrum vikum eftir að hún sveik
Westwood giftist hún hinum kunna málara Ni-
colas del Monte og fyrir hans tilverknað varð
fegurð hennar þjóðkunn. Hann málaði margar
myndir af henni, og líklega hefur hún haft yndi
af því að sjá annað fólk dáðst að þeim á sýning-
unum hans. Gordon Westwood hafði ekkert að
gefa henni, sem sambærilegt væri við þetta. Og
einmitt núna var hún með manni sínum í heim-
sókn í San Francisco. Hún hafði meira að segja
hringt til Westwoods og talað við hann — því
skyldu þau ekki geta verið vinir áfram? Og
hún hafði orð á því að það væri gaman að sjá
hann aftur. Var hann ekki til í það? Og áður
en Gordon Westwood hafði fengið tóm til að
hugsa sig um, hafði hann boðið henni og manni
hennar í miðdegisverð í næstu viku. Herra Ni-
colas del Monte og frú. Konuna sem hann elsk-
aði, og manninn sem hún hafði tekið fram yfir
hann. Hvers vegna hafði hún ekki látið hann
í friði? Nú höfðu öll gömul sár ýfst upp aftur.
Hann átti að sjá hana aftur. Líða verstu kvalir
í heilt kvöld og um leið vera viðfeldinn gest-
gjafi.
Slagharpan túlkaði tilfinningar hans í brim-
róti af tónum, sem voru svo ástríðufullir að þeir
gagntóku Önnu, svo að hún hætti að furða sig
á því að Gordon Westwood hafði beinar og sterk-
legar herðar og fallegan hnakka. Það var málm-
gljái á hrafnsvörtu hárinu. Hún hafði ímyndað
sér að frændi Glens væri lotinn, gráhærður mað-
ur með gleraugu, rauðleitur í andliti og tals-
vert feitlaginn. En hún hofði orðið hissa undir
eins og hún heyrði rödd hans í símanum. Hún
hafði ekki getað gleymt þessari einkennilega
djúpu, h^jómþýðu rödd. Og nú heyrði hún hana
aftur og glitrandi tónleikinn undir.
,,Hver er hérna inni?“ spurði hann. ,,Ég heyrði
eitthvað."
„Það er — Anna Beaumont. Ég símaði í gær.
Þér lofuðuð að . . .“
,,Já, alveg rétt,“ svaraði Westwood án þess að
taka fingurna af nótunum. „Komið þér hingað,
svo ég geti séð yður.“ Hann benti henni með
höfðinu. Anna gekk bak við slaghörpuna, og
nam staðar andspænis honum. Nokkrar sekúnd-
ur horfði hann niður á hendurnar á sér og hélt
áfram að spila. Anna leit sem snöggvast á hann,
og varð hssa er hún sá að þetta var unglegur
maður. Hann hlaut að vera innan við fertugt,
andlitið var sterklegt og hraustlegt og þar sást
enginn veikur dráttur. Línurnar kringum munn-
inn gerðu andlitið dálítið hörkulegt, en varirnar
voru mjúkar og Önnu datt í hug hvort þessi mað-
ur gæti ekki brosað, þrátt fyrir allt. Nú leit hann
upp. Hún hrökk við er hún sá augnaráðið. Það
var líkast og hann sæi gegnum hana — og eins
og hann hefðí séð eitthvað óvænt. En hann lét
ekki á sér sjá hvað honum var í hug, og fingur
hans héldu áfram að leika um nóturnar. Og þá
fannst Önnu, sem hann mundi ekki láta sig
miklu skipta um erindi hennar.
„Þér ætluðuð að tala við mig um hann Glen,“
hélt Gordon Westwood áfram. „Hvað viljið þér
honum?“
„Við vorum vinir,“ sagði Anna hljóðlega. „En
hann fór frá mér. Ég hef skrfað honum, en hann
svaraði ekki. Og hann veit ekki að — að — ég
verð að ná til hans sem fyrst. . .“
„Hvers vegna?“ spurði hann hispurslaust.
„Herra Westwood — mér hefur aldrei dottið
í hug að slíkt gæti komið fyrir mig. Ég er ekki
þannig gerð. En við Glen vorum ástfangin —
elskuðum hvort annað. Hann hefur auðsjáan-
lega ekki álitið að sú ást ætti að verða eilíf, en
það gerði ég. Ást hans hefur slokknað, en min
ást varir allt lífið, því — því að ég er með
barni, sem hann á.“
Maðurinn við slaghörpuna þagði um stund.
„Þér hélduð að þetta mundi vara alla ævi. Já,
einmitt. Og hvað ætlist þér nú fyrir?“
„Ég verð að biðja Glen um að hjjálpa mér.
Helzt vildi ég að hann giftist mér. En þegar barn-
ið er fætt get ég útvegað mér atvinnu og unnið
fyrir bæði barninu og sjálfri mér. Ég vil annast
um barnið sjálf. Ég skal aldrei ónáða hann fram-
ar, en hann verður að hjálpa mér þennan tíma,
sem ég verð frá vinnu.“
Hann horfði þegjandi á hana um stund, með
fingurna á nótunum.
„Þér eruð áræðin. Mjög áræðin,“ sagði hann
og lága röddin varð hlýrri en áður.
„Ég verð að vera áræðin," sagði hún blátt
áfram. „Hér er ekki lengur um sjálfa mig að
ræða heldur aðra veru. En ég get ekki orðið
heima hjá fjölskyldu minni.“
„Ég skil.“ Hann kinkaði kolli til hennar og lét
fingurna leika um nóturnar aftur. Önnu lang-
aði til að æpa, að barnið hennar ætti kröfu á
að sitja í fyrirrúmi fyrir tónlistinni hans. Hún
titraði of æsingi og neri hanskana milli hand-
anna. Allt í einu leit hann á hana aftur, og nú
lék kaldhæðnibros um varir hans. Hann var svo
nepjukaldur að Anna hrökk við.
„Hvað segir móðir Glens um þetta?“ spurð
hann.
„Hvernig á ég að vita það?“ hvíslaði Anna
angistarfull. „Ég hef ekki heyrt eitt einasta orð
frá Glen.“
„Ég get frætt yður á því, að hún leyfir aldrei
að Glen giftist yður,“ sagði Westwood kaldrana-
lega. „En —“ bætti hann við — „ef Glen hefur
ekki svarað bréfi yðar innan viku, skuluð þér
koma til mín aftur. Ef saga yðar er sönn skal
ég hjálpa yður. En ég skal skrifa móður Glens
þegar í stað.“ Hann hló, en það var fyrirlitning-
arhreimur 1 hlátrinum, eins og hann vildi segja,
að það væri gagnslaust að skrifa. Gat hann ekki
látið sér gleymast að skrifa Carolinu, hugsaði
hann með sér. Miðdegisverðurinn fyrir Aline . . .
Allt í einu virtist hann vakna eins og eftir
svæfingu. Hann horfði lengi á Önnu, pírði aug-
unum og varð eintóm athygli. Það var líkast og
hann sæi hana fyrst núna. Og nú fékk hann
fáránlega hugmynd. Það var góð hugmynd, ein-
mitt vegna þess að hún var svo fáránleg. Unga
stúlkan þarna fyrir framan hann var Ijómandi
falleg, þó hún væri sorgbitin og með angistar-
svip þessa stundina. Þetta gullna hár og hör-
undsliturinn mundi sóma sér vel í léttum sam-
kvæmiskjól.
„Gangið þér nokkur skref fram á gólfið,“ sagði
hann skipandi. „Þangað — hann benti með höfð-
inu — já, svona. Og svo til baka. Hægar.“
Hún var fallega vaxin og bar sig vel. Og hreyf-
ingar hennar voru fagrar. Fæturnir peninga
virði.
Anna hlýddi skipununum, en fannst hún vera
eins og gripur á sýningu. Hvert var hann að
fara? Var hann ekki með öllum mjalla? spurði
hún sjálfa _sig. Hún sneri sér snöggt að honum
og þau horfuðst í augu. Það var svo að sjá sem
hann skemmti sér, — eins og hann væri að hugsa
um eitthvað, sem gaman var að.
„Heyrið þér nú,“ sagði hann loks. „Ef ég lofa
að hjálpa yður eftir að ég hef rannsakað hvort
þér segið satt, viljið þér þá gera mér greiða í
staðinn?“
■>Já, gjai’na. Það er að segja ef ég get,“ svar-
aði Anna sissa.
„Ég á að halda miðdegisverð á fimmtudaginn,
og mig langar til að þér verðið þar. Þér þurf-
ið ekkert að gera, annað en vera ung og falleg
og umfram allt þögul. Þér megið meðal annars
ekki tala um Glen. Það er skilyrði. Þér eigið að
líta út sem skjólstæðingur minn — þér verðið
það kannske síðar. Jæja — viljið þér gera þetta
fyrir mig?“
„Ég væri fús til að gera það, en ég hef eng-
an samkvæmiskjól,“ svaraði Anna brosandi.
Henni fannst þessi ósk hans vera svo skrítin, að
hún átti bágt með að vei’jast hlátri.
„Þér getið fengið kjól hjá mér,“ sagði West-
wood. „Þér heitið frönsku nafni. Talið þér
frönsku?"
„Ég talaði frönsku þegar ég var barn. Þá var
ég um tíma hjá afa mínum og ömmu, og þau
komu frá Bretagne. En ég get varla sagt að ég
geti talað frönsku núna.“
Hefur talað frönsku sem barn. Ættuð frá
Bretagne. Afkomandi einhverrar norrænnar ætt-
ar, sem hefur lagt miðöldunum til marga fræga
krossfara,“ þuldi Westwood hugsandi og lék
„Arabeque“ eftir Ravel um leið. „Það lætur vel
Feluwnyntl
Hvar er riddarinn?