Fálkinn - 14.08.1959, Side 13

FÁLKINN
13
-jC TÍSKAN -j<
EKKI MÁ HNAPPANA
VANTA. — Litlu stúlk-
unum þykir gaman að
eignast kjól, ekki síður
en þeim stærri. Og þó
kjóllinn sé ofur einfaldur
þarf samt að hressa upp
á hann með einhverju
skrauti. Til dæmis hnöpp-
um. Lítið á myndina og
sjáið hve mikið hnapp-
arnir hressa upp á pan-
amaofnu léreftinu (að of-
an)> og á matrósakjólnum
handa yngri telpunni.
SAUMAÐU HANN
SJÁLF. — Það eru kant-
arnir og 10 sm breitt belt-
ið, sem gefa þessum kjól
svip. Ungar stúlkur eru
duglegar að sauma, og
með ofurlítilli umhugsun
geta þær saumað þennan
kjól sjálfar, eftir mynd-
inni. Takið eftir hvernig
leggingunum er hagað í
mittið, til þess að fá
klukku-lagið á pilsið.
í eyrum. Það ætti að hrífa. Þér eruð velkomin,
ungfrú Beaumont. Og af því að þér eruð skjól-
stæðingur minn hef ég hugsað mér að kalla yð-
ur Önnu, og þér verðið að reyna að sýnast eins
hænd að mér og yður er unnt. Þér þurfið ekki
annað en segja já og nei og brosa fallega til mín.
Ég skal sjá um að halda samtalinu uppi.“
„Þökk fyrir, herra Westwood.“ Önnu var ekki
fyllilega ljóst fyrir hvað hún var að þakka hon-
um, en henni fannst sjálfsagt að segja þetta samt.
Westwood stóð upp frá hljóðfærinu. Hann var
mfjög hár og þrekvaxinn. Hærri en Tom O’Conn-
or og margfalt karlmannlegri. Nú gekk hann að
bjöllunni og hringdi tvisvar. Hann kveikti i
vindlingi og reykti þegjandi. Anna fór að halda
að hann hefði gleymt að hún var viðstödd þarna.
Eftir nokkra stund kom miðaldra kona inn í sal-
inn. Hún var með dökkjarpt hár, talsvert hæru-
skotið, einkar þokkalega klædd.
„Frú Buccket," sagði Westwood fjörlega er
hún kom inn. ,,Þér verðið að fara með þessa
ungu stúlku inn til San Francisco einhvern dag-
inn og kaupa handa henni dýrasta og fallegasta
samkvæmiskjólinn sem þér getið fengið. Gerið
hana eins fallega og þér getið og útvegið henni
allt, sem hún þarf með. Hún á að verða gestur
minn í samkvæminu á föstudaginn.“
Frú Bucket deplaði augunum. Hún virtist mjög
forviða, en bráðlega hvarf af henni furðusvipur-
inn og hún brosti. Hún skoðaði Önnu frá hvirfli
til ilja, eins og hún væri að dæma um verðlauna-
grip. Og auðséð var að hún var ánægð með grip-
inn.
„Það verður ánægjulegt, herra Westwood,“
sagði hún og Anna fór að velta fyrir sér hvort
það yrði ánægjulegt að kaupa kjólinn, eða hvort
það væri eitthvað annað, sem skemmti henni. Af
augnaráði hennar og Westwoods þóttist hún
skilja að það væri eitthvað annað en kjólakaup-
in, sem hún teldi ánægjulegt.
Westwood settist við borð og skrifaði ávísun,
sem hann rétti Önnu. Hún tók við henni án þess
að líta á hana.
„Þér hafið þetta fyrir hárgreiðslukostnað og
ýmislegt smávegis, sem þér þurfið með. Frú
Bucket borgar allt viðvikjandi því sem þér
þurfið á að halda fyrir samkvæmið. Ég vil að
þér komið eins snemma og þér getið og hafið
fataskipti hérna, svo að frú Bucket geti séð um
að allt sé í sem beztu lagi.“
Daginn eftir gerði Anna orð i verzlunina sem
hún vann í, og sagðist þurfa að verða laus í
nokkra daga til þess að leita fyrir sér um stöðu
í San Francisco, og lét þess getið að ef til vill
yrði hún að segja upp starfinu bráðlega. Hún
hitti frú Bucket fyrir utan stærstu verzlun borg-
arinnar, og ríú upplifði hún nokkra klukkutíma,
sem hún seint mundi gleyma.
Frú Bucket leit ekki við öðru en þvi bezta sem
fáanlegt var. Hún valdi ljósrauðan módelkjól
með feiknavíðu pilsi. Skó með sama lit, nærföt
og sokka, handtösku og vasaklúta — allt með
sömu nákvæmninni. Anna fékk samvizkubit er
hún hugsaði til þess að allt þetta kostaði meira
en fjölskyldan hafði að bíta og brenna í meira
en heilt misseri. Hún óskaði að hún hefði getað
gefið móður sinni og systkinum þessa peninga í
staðinn, en um leið gat hún ekki annað en hlakk-
að til þess að vera tígulega klædd í fyrsta skipti
á ævinni. Hún mundi minnast þeirrar stundar
síðar, á baráttuárunum fyrir sér og barninu sínu.
Fimmtudagurinn var kominn og Anna var að
hafa fataskipti í gríðarstóru gestaherbergi með
frönskum húsgögnum frá seytjándu öld og í-
burðarmiklum hvítum tjöldum fyrir gluggunum.
Hún burstaði hárið þangað til það gljáði eins og
spunnið gull og fór svo í rósrauða kjólinn og
hælaháu skóna. Þegar frú Bucket kom inn til
að líta yfir handaverkin, var hún að greiða hárið
í stóran hnút ofarlega í hnakkanum. Frú Bucket
brosti.
„Þér farið fram úr öllum vonum," sagði hún.
„Og mikið hafið þér fallegt hörund! Eins og ala-
bast. Notið þér alls ekki duft eða farða — getur
það verið?“
„Nei, ég hef sjaldan efni á að kaupa þess hátt
ar,“ svaraði Anna hæversklega. „En ég nota
vararoða.“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 11/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.
- „BOUNTY9
Framh. af bls. 5.
Gamall maður og þrír ungir
drengir voru í bátnum. Drengirn-
ir voru svipaðir polynesum en ljós-
ari á hörund. Þeir höfðu með sér á-
vexti og smágrís. Skipstjórinn á
„Topaz“ spurði gamla manninn að
heiti og var svarað að hann héti
John Adams og hefði verið háseti
á „Bounty“. Á eyjunni voru 8—9
konur frá Tahiti og 25 börn, sem öll
áttu enska feður. Polynesisku karl-
mennirnir munu því hafa verið
drepnir skömmu eftir að leiðangur-
inn kom til Pitcairn.
Þegar skipstjórinn á ,,Topaz“'
kom aftur til Boston gerði hann
ensku flotastjórninni aðvart um
John Adams. Þá var Bligh orðinn
undiraðmíráll og fékk nú að vita
um samsærismennina, sem honum
hafði ekki tekizt að hengja.
Gröf Fletchers Christians, sam-
særisforingjans, var sýnd mönnum
sem komu til Pitcairn. En John
Adams hafði orðið tvísaga er hann
var að segja frá dauða hans, og
þótti víst að hann vildi leyna ein-
hverju. Árið 1809 var einn af liðs-
foringjunum sem reyndust Bligh
trúir, á gangi í More Street í Ply-
mouth og sá mann fyrir framan
sig, sem honum fannst grunsam-
lega líkur Christian. Maðurinn leit
við og horfði á hann í svip en hvarf
svo inn í bjórknæpu.
Luis Marden hafði heyrt þessa
sögu. Hann rannsakaði vandlega
leifarnar af „Bounty“, en engin
beinagrind var þar. Allir á Pitcairn
þóttust vita hvar Christian væri
grafinn, en enginn hafði kannað
hvort nokkur væri í gröfinni. Mard-
en og Parkin Christian, einn af af-
komendum Fletchers Christians,
grófu þar sem gröfin var talin vera.
En þar fundust engin bein.
Svo gátan um hvað orðið hafi af
Christian er óráðin.
Þegar John Adams dó varð Josua
Hill yfirboðari á Pitcairn. Hann var
tignaður eins og guð. Árið 1856 var
farið að fjölga svo á Pitcairn að
hætta þótti á að fólkið yrði of margt,
og fluttu þá nokkrir til Norfolkeyj-
ar. En þeim leiddist og hurfu til
átthaganna aftur. í dag eru um 800
afkomendur þessa fólks á^ Norfolk-
eyju, en sumir hafa sezt að á New
Zealand og Ástralíu.
Fyrstu íbúarnir notuðu sams kon-
ar fatnað og notaður var á Tahiti.
Hann var gerður úr trjáberki. Og
mataræði vr hið sama og á Tahiti.
En það var kaldara á Pitcairn en á
Tahiti og þess vegna urðu húsa-
kynnin öðruvísi — eins konar sam-
bland suðurhafseyja- og enskum
stíl, sem hvergi sést nema á Pit-
cairn.
SamKvæmt síðasta manntali eru
155 sálir á Pitcairn. Þessir kyn-
blendingar polynesa og Englend-
inga eru greint og geðslegt fólk og
það hefur ekki rætzt á því, að kyn-
blendingar erfi það versta úr báð-
um ættum. — Það er hraust fólk,
þrátt fyrir að skyldmenni hafa átt
börn saman. Á Pitcairn eru engir
sjúkdómar og læknir hefur aldrei
verið þar. Fólkið fer hækkandi og
meðalævin er löng. Þetta er vin-
gjarnlegt flók og vel siðað og sið-
menntu þjóðirnar gætu tekið margt
af háttum þess sér til fyrirmyndar.
Þarna er ekkert atvinnuleysi, engir
flugvellir og engin loftvarnabyrgi.
Fiskibátarnir eru sameign og 2000
kassar af appelsínum eru fluttir út
árlega frá Pitcairn.